Εν Τάχει και Αραδιαστά
Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι
Στο θέατρο «Φούρνος» παρουσιάζεται για 60 παραστάσεις η θεατρική παράσταση «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι», με δραματοποιημένα αποσπάσματα από γραπτά της ακτιβίστριας που δολοφονήθηκε το 2003 από τους Ισραηλινούς προσπαθώντας να προστατεύσει το σπίτι ενός Παλαιστίνιου. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παράσταση, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στη Μ. Βρετανία όπου πρωτοπαρουσιάστηκε και που, για να ανέβει στις ΗΠΑ, χρειάστηκε να παρέμβει ο Χάρολντ Πίντερ…
Την ελληνική παράσταση σκηνοθετεί ο Θοδωρής Τσαπακίδης σε μετάφραση της Μαρίας Πασχαλίδου. Στο ρόλο της Ρέιτσελ Κόρι η Δέσποινα Σαραφείδου. Η επίσημη πρεμιέρα είναι στις 19 Οκτωβρίου. Σε συνεργασία με το θέατρο «Φούρνος», η εφημερίδα «Αριστερά!» προσφέρει δύο παραστάσεις με μειωμένο εισιτήριο (10 ευρώ), την Τετάρτη 17 και Πέμπτη 18 Οκτωβρίου. Για να δηλώσετε συμμετοχή μπορείτε να επικοινωνήσετε με τα γραφεία της εφημερίδας (τηλέφωνο 2106441745).
Θέατρο Φούρνος
Μαυρομιχάλη 168, τηλέφωνο: 210 64 60 748
Οι πονοκέφαλοι αρχίζουν
Ο Νίκολας Μπερνς θα ξαναπεριοδεύσει σε λίγες μέρες στην περιοχή μας και θα επισκεφθεί την Αθήνα μας. Μακεδονικό, Κόσοβο, Κυπριακό στο τραπέζι, και οι «λύσεις» πρέπει να προωθηθούν. Για να δούμε την ανετιά της κυβέρνησης Καραμανλή και ειδικά της κυρίας Μπακογιάννη…
Λόγια μεγάλου κυβερνήτη
«Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να βλέπει το πρόβλημα και να αδιαφορεί. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να συντάσσεται με τους προνομιούχους και τους βολεμένους, βλάπτοντας όλους τους άλλους. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υπονομεύει το μέλλον των νέων γενιών». Λόγια του Καραμανλή στην κοινοβουλευτική του ομάδα σχετικά με το ασφαλιστικό και την πρόοδο των «μεταρρυθμίσεων». Δεν είχε καθρέφτες μέσα στην αίθουσα για να βλέπει τον εαυτό του και όσους απεργάζονται αντιλαϊκά μέτρα βλάπτοντας την κοινωνία, υπονομεύοντας το μέλλον των παιδιών. Και ως νέος Σαρκοζί συνέχισε: «Η ακινησία και η άρνηση είναι η πιο αντιλαϊκή επιλογή. Διότι είναι αδιέξοδη. Όλοι έχουμε ευθύνες». Λάθος, δεν έχουμε όλοι ευθύνες. Να σταματήσει το τροπάρι.
Θυμήθηκα τον ποιητή
Τώρα που έρχεται ο προϋπολογισμός, θυμήθηκα τους στίχους του Μπρεχτ:
Αυτοί που αρπάζουν το φαΐ
από το τραπέζι
κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα
τα δοσίματα
ζητούν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους
πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα
’ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε
στην άβυσσο
λεν’ πως η τέχνη να κυβερνάς
το λαό
είναι πολύ δύσκολη
για τους ανθρώπους του λαού.
Νέα ελληνικά: business plan
Το επιχειρησιακό πλάνο (σχέδιο) για τη ΔΕΗ παρουσίασε ο πρόεδρος της κ. Π. Αθανασόπουλος. Είναι απλό και κατανοητό: Η ΔΕΗ σπάει σε 6 κομμάτια (ιδιωτικοποιούνται δηλαδή), μειώνει το προσωπικό μέσω αυτής της «διασποράς» από 26.000 εργαζόμενους σε 23.000, και φυσικά αυξάνει τα τιμολόγια ρεύματος 7% κάθε χρόνο. Πόση αύξηση δίνει ο προϋπολογισμούς σε μισθούς και συντάξεις; 3% και 4% αντίστοιχα. Η ΓΣΕΕ υπολόγισε πως μόνο για το 2007-2008 για να διατηρηθεί στο ίδιο ύψος η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων θα έπρεπε να πάρουν αυξήσεις της τάξης του 7.5%. Κάποιοι όχι μόνο μας κλέβουν, αλλά και μας κοροϊδεύουν από πάνω. Μάθετε σωστά νεοελληνικά…
Άφρισε ο Πρετεντέρης
«Ούτως ή άλλως, το εκλογικό σύστημα του 2004 αποδείχθηκε μπούμερανγκ για το ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε ενδεχομένως να διαπραγματευτεί τώρα με τη ΝΔ έναν εκλογικό νόμο που να ενισχύει όχι μόνο το πρώτο αλλά και τα δύο μεγάλα κόμματα σε βάρος των μικρών. Ειδάλλως, θα έχει πρόβλημα» (Βήμα 2/10). Έχει χάσει τη μπάλα το τελευταίο διάστημα ο «συμπαθής» δημοσιογράφος-παρουσιαστής. Γι’ αυτό πετά ένα «μπουκάλι πορτοκαλάδα» (συμβολικά) ως γνήσιος χουλιγκάνος: «Και να παίζει στο γήπεδο ολομόναχος ο Καραμανλής, είναι ασφαλώς ένα ζήτημα για τη δημοκρατία μας. Αλλά να παίζει ολομόναχος και ο Αλαβάνος;». Αλήθεια τι καημός, σπαραχτικός…
Έχει δίκιο ο «στενός φίλος» του Γ. Παπανδρέου;
Ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην υπεύθυνος ιδεολογίας του ΚΚΕ –στα καλά τα χρόνια– θαμπώθηκε από το μαγευτικό βλέμμα και το βάθος της σκέψης του Γ. Παπανδρέου, και δηλώνει από καιρό «στενός φίλος» του, ενώ οι κακές γλώσσες λένε πως είναι σύμβουλος και συνεργάτης του. Ο κ. Κοτζιάς λοιπόν θεώρησε σωστό, ενθυμούμενος το αρχαιοελληνικό «φίλος τω φίλω εν κινδύνοις γιγνώσκει» να παρέμβει υπέρ του στη διαμάχη με τον Βενιζέλο:
«Υπάρχει ένα ζήτημα δημόσιου ήθους… δεν γίνεται κανένας λόγος για τους συνάδελφους συνεργάτες του Βαγγέλη Βενιζέλου, για τους οποίους υπάρχουν ερωτηματικά για την εποχή του Χρηματιστηρίου…» «Θέλουμε για αρχηγό έναν πολιτικό καλό για βλαχοδήμαρχο;» «Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που αγαπά τον εαυτό του και ζηλεύει τη σκιά του. Τα λάθη που έκανε ο Παπανδρέου μέσα σε τρία χρόνια, ο Βενιζέλος μπορεί να τα κάνει μέσα σε δύο ημέρες».
Σοφία
Ο Σταύρος Λυγερός στις στήλες της Καθημερινής, εκτιμώντας την κρίση στο ΠΑΣΟΚ («Η διάσπαση κρύβεται στη διαδικασία», 2/10), αναφέρει: «Όταν συγκρούεται η πολιτική συνέπεια με το πολιτικό συμφέρον, δεν είναι σίγουρο ότι κερδίζει η πρώτη». Αν πολιτική συνέπεια θεωρείται το τι λέει, τι δηλώνει, και σε τι δεσμεύεται ένας πολιτικός σαν τον Γ. Παπανδρέου ή τον Κ. Καραμανλή, έχει φανεί πόσο διάτρητη είναι. Η κυπριακή παροιμία «είπα-ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω» έχει μεγαλύτερη δόση αλήθειας και συνοδεύει σαν πραχτική κάθε αστό πολιτικό.
Όταν παίρνεις φόρα, φόρα κατηφόρα…
Πολλές φορές το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Αυτό συμβαίνει και με τον Βενιζέλο, που δεν μπορεί να κρύψει τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του. Η πλάκα είναι όταν πέφτουν οι μπηχτές, οι μαχαιριές, τα υπονοούμενα, αμέσως μετά συνοδεύονται από όρκους ότι αυτά δεν φωτογράφιζαν τον αντίπαλο, αλλά έπεφταν έτσι γενικώς, ως… έκθεση ιδεών και δείγμα καλών προθέσεων. Στα πλαίσια αυτά, ο πληθωρικός πολιτικός δήλωσε ότι δεν συμφωνεί «ούτε στις λευκές επιταγές, ούτε στους μεσσίες, ούτε στις πριγκιπικές και αρχηγικές επιταγές». Όταν ρωτήθηκε τι εννοούσε με το «πριγκιπικές», αφού σκέφτηκε λίγο, απάντησε με απίστευτη φυσικότητα: «Υπονοώ φυσικά τον Μακιαβέλι, τον “πρίντσιπε”, τον ηγεμόνα». Κανείς δεν τον κατάλαβε, αλλά και ο ίδιος στη συγκεκριμένη περίπτωση τα έκανε θάλασσα. Επειδή εννοούσε καθαρά τις δυναστείες και τα κληρονομικά τους δικαιώματα, αλλά δεν μπορούσε να το πεί. Του αρέσει να τονίζει ότι είναι «αυτοδημιούργητος». Εν μέρει σωστό. Εν μέρει, διότι έχει πάρει λίγο σπρώξιμο από εκκλησία, από Μπακατσέλους, και τώρα αρκετό από διάφορα συγκροτήματα.
Δεν είναι ανέκδοτο
Ο Τσοβόλας ξαναγυρνά στο ΠΑΣΟΚ αν παραμείνει ο Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία. Αλήθεια, γιατί; Κι αν δεν εκλεγεί ο Γιώργος, τι θα κάνει ο συμπαθής Τσοβόλας; Ανησυχούμε για την τόση αντινεοφιλελεύθερη συνέπεια του τέως προέδρου του ΔΗΚΚΙ…
Αφού μιλάμε για αστεία πράγματα
Η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, που μας ταλάνισε για το αν θα είναι υποψήφια ή όχι, η οποία μαζί με άλλους συντρόφους ανησυχεί πλέον για την ενότητα του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να αποτραβηχτεί από τη «μάχη», μεταξύ άλλων διότι διέκρινε μια «αφόρητη ρητορεία που χαϊδεύει τα αφτιά». Πιθανά θα αναφέρεται στις «αριστερές στροφές» που εξαγγέλλουν όλοι με διαφορετικά δοσίμετρα…
«Ακόμα μια χαμένη ευκαιρία»
Έτσι έκλεινε τη δήλωσή του ο Λ. Κύρκος λίγο πριν τις εκλογές, σαν… συμβολή του στην καλή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Υπονοούσε σαφώς πως έπρεπε να επιδιωχθούν ευρύτερες συνεργασίες, δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ.
Επαναφέρει το ζήτημα κριτικά ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος στην Αυγή (30/9): «Μπορούμε, λοιπόν, να φανταστούμε τι θα συνέβαινε το βράδυ των εκλογών, αν οι συστάσεις του σ. Λεωνίδα Κύρκου για την προοπτική μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (είχε μιλήσει για ακόμα μια χαμένη ευκαιρία), αλλά και άλλων, είχαν υιοθετηθεί. Ο ΣΥΝ, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον οι άλλες συνιστώσες θα είχαν κατά το κοινώς λεγόμενο “λακίσει”, δεν θα υπερέβαινε το 2,7 και θα βρισκόταν εκτός Βουλής. Το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε, ίσως, μια μονάδα και το μόνο που θα κατόρθωνε θα ήταν να κάνει την ήττα του απλώς λιγότερο οδυνηρή…».
Πόσο μέσα έπεφτε πάντα ο Λεωνίδας Κύρκος και όσοι γοητεύονται από αυτόν! Τόσο που κανείς σήμερα δεν μπορεί να υποστηρίξει το «ακόμα μια χαμένη ευκαιρία»…
Είπε ο σ. Μαΐλης
«Ως Κόμμα απορρίψαμε τις οπορτουνιστικές απόψεις που βλέπουν τη συμμετοχή των Κ.Κ. στις αστικές κυβερνήσεις σαν ένα μέσον να μετακινηθεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση η κυβερνητική πολιτική. Η πείρα από τη συμμετοχή των Κ.Κ. σε αντίστοιχα σχήματα, στην Ιταλία και στη Γαλλία, είναι εξόχως αρνητική για τους λαούς. Αποδείχτηκε ότι το μόνο που κατάφεραν ήταν να σακατέψουν το λαϊκό κίνημα και τα ίδια να οδηγηθούν σε κρίση και απομάκρυνση από την ταξική βάση τους». Προσυπογράφουμε τις εκτιμήσεις αυτές, και διατυπώνουμε δύο απορίες: α) εμπεριέχουν και μία αυτοκριτική για τις συγκυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα ή όχι; β) είναι τυχαία η παράλειψη της περίπτωσης του ΑΚΕΛ, ή μήπως δεν θεωρείται ακριβώς κομμουνιστικό κόμμα αφού ονομάζεται «Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού»; Έχουν βάση οι απορίες μας ή το ’χουμε χάσει τελείως το μυαλό μας;