Σε μια περίοδο που εντείνονται τα προβλήματα των εργαζόμενων από την καλπάζουσα ακρίβεια και την επιθετικότητα του οικονομικού κόσμου και της κυβέρνησης που τον εκφράζει, σε μια περίοδο που τα σημάδια μιας πολλαπλής κρίσης –οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής– αγκαλιάζoυν ολόκληρη την κοινωνία, η Αριστερά εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων και, πάντως, δεν πρωταγωνιστεί στην οργάνωση της αντίστασης των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Ενώ, υποτίθεται ότι έχουν διακρίνει ορισμένες τάσεις και διεργασίες, η συμπεριφορά της Αριστεράς είναι εσωστρεφής, άτολμη, αυτοαναφορική. Οι αλλαγές που έγιναν και στα δύο κόμματα (ΚΚΕ και ΣΥΝ), οι νέοι καταμερισμοί, τα οργανωτικά μέτρα για την αναβάθμιση της παρουσίας που πήραν δεν πείθουν ακόμα για την αποτελεσματικότητά τους. Το μεν ΚΚΕ άλλαξε τρεις βουλευτές κι έκανε εσωτερικές ανακατατάξεις, χωρίς να αλλάξει στο παραμικρό την ταχτική του (καθαρά στενές εκδηλώσεις του και περιοδείες), ο δε ΣΥΝ μοιάζει να έχει πολλά κέντρα και να αδυνατεί να λύσει προβλήματα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το θέμα της εκπροσώπησης στα ΜΜΕ και τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, οι προετοιμασίες για τις εκλογικές μάχες που έρχονται (και ίσως πυκνώσουν), με πρώτες τις ευρωεκλογές, έχουν αρχίσει ή μάλλον "διαδρομίζονται" και ζυμώνονται διάφορες φόρμουλες. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι η ανταπόκριση στις εκλογικές διαδικασίες αλλά το πώς θα μπορέσει η Αριστερά –και ειδικά η ενωτική και ριζοσπαστική– να μονιμοποιήσει την αξιοπιστία της, να δείξει ότι πάει καλά στη "δοκιμή" και να αναπτύξει αγώνες και αντιστάσεις. Εδώ ο απολογισμός δεν είναι καλός μέχρι στιγμής. Σε ένα μέτωπο σαν αυτό της παιδείας –σε μια στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται ξανά σε δυσκολίες με ΟΤΕ, ακρίβεια, πετρέλαιο κ.λπ.– τα δύο κόμματα της Αριστεράς υιοθέτησαν μια πρακτική στάση που υποβοηθούσε την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο, παρά τα λόγια και τους όρκους για τη μη εφαρμογή του (βλ. άρθρα σελ. 6-7), μη διστάζοντας να καταγγείλουν αγώνες και διαδικασίες των φοιτητών (ΚΚΕ) και σπέρνοντας ηττοπάθεια ("μην πέσουμε στην παγίδα", "δεν τραβάει το κίνημα" κ.λπ.), αναπαράγοντας το νεοφιλελεύθερο λόγο (π.χ. "καθολική ψηφοφορία").
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε στο διάστημα αυτό μια συστηματική προβολή του έργου και του ρόλου της προδικτατορικής ΕΔΑ και των εκδηλώσεων, ομιλιών κ.λπ. του Λεωνίδα Κύρκου και δυο-τρεις παρεμβάσεις του τέως προέδρου του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλου, για πρωθυπουργό κοινής αποδοχής μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ και κοινό τους κατέβασμα στις επόμενες εκλογές. Όλα αυτά θυμίζουν έντονα μια κινέζικη παροιμία: "Δεν μπορεί μια κοντή κουβέρτα να καλύψει και τα πόδια και το κεφάλι". Και γι’ αυτό οι δηλώσεις που γίνονται σαν απάντηση στα όσα λέγονται από τον Ν. Κωνσταντόπουλο δεν είναι αρκετές, όταν τα πράγματα μένουν διαρκώς ίδια και αμετάβλητα.
Τ.Τ.