Σε λιγότερο από ένα μήνα θα διεξαχθεί μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση που θα καταγράψει νέους συσχετισμούς στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή του τόπου. Στην ουσία θα είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση –μέσα σε συνθήκες κρίσης– και όλοι γνωρίζουμε ότι θα καθορίσει σε ένα βαθμό και τις εξελίξεις όσο αφορά το χρόνο των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων αλλά και μιας πιο σημαντικής κοινωνικής αναμέτρησης.
Διότι η αστική τάξη και το κεφάλαιο έχουν ήδη “ψηφίσει”: πρέπει να παρθούν άμεσα σκληρά μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους, επειδή αυτή είναι η μόνη συνταγή που έχουν για να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση. Ολόκληρος ο αστικός κόσμος έχει συμφωνήσει να παρθούν μέτρα αφαίμαξης των εργαζομένων, σκληρής λιτότητας: Πάγωμα μισθών, γενίκευση της ευέλικτης εργασίας, τρομακτική επέκταση της ανεργίας, βαριά φορολογία των εργαζομένων, ανατίναξη των ασφαλιστικών ταμείων και, φυσικά, γενναία στήριξη του κεφαλαίου με κάθε τρόπο.
Η αστική τάξη “ψηφίζει” καθημερινά, στους χώρους εργασίας με τις απολύσεις και την οικονομική τρομοκρατία και το “μοίρασμα” της εργασίας, στη δημόσια ζωή με μέτρα κατασταλτικά και περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στην κεντρική πολιτική σκηνή με την παραγραφή των σκανδάλων και την απαλλαγή κάθε πολιτικού και κυκλώματος που είναι εμπλεκόμενο.
Η αστική τάξη “ψηφίζει” προαναγγέλλοντας ότι θα παρθούν μέτρα ακόμα πιο σκληρά και οδυνηρά μέσα σε δύο χρόνους: πρώτο πακέτο αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, και δεύτερο (σκληρότερο) μέχρι τον Οκτώβριο. Αυτό το “ψήφισε” μαζί με την Κομισιόν, που επιτηρεί για δεύτερη φορά (επί θητείας της ΝΔ) την “ελληνική” οικονομία και έχει θέσει όριο το τέλος Οκτωβρίου για να ληφθούν κι άλλα μέτρα – οδυνηρά για το λαό, αναγκαία για τους αστούς.
Από αυτήν την άποψη, η αστική τάξη έχει να αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια και την οργή των εργαζόμενων, των πολλών, των από τα κάτω, και τη γενικότερη απονομιμοποίηση που έχει δημιουργήσει η καπιταλιστική κρίση στις συνειδήσεις. Έχει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία και την αμφισβήτηση των δογμάτων της και των πολιτικών της, έχει να αντιμετωπίσει έναν κοινωνικό ριζοσπαστισμό και μια πράξη που μπορεί να ξεφύγει από τα μέχρι τώρα γνωστά πλαίσια: Το έδειξε σαφέστατα ο ελληνικός Δεκέμβρης, το δείχνουν οι αγώνες στην Ευρώπη, το δείχνει η πτώση κυβερνήσεων σε διάφορες χώρες, το δείχνουν οι διεργασίες που γίνονται μέσα στην Αριστερά. Άλλωστε βγαίνουν από τα χείλη των πιο επίσημων κύκλων της ΕΕ οι εκμυστηρεύσεις: φοβούνται τον “πολιτικό εξτρεμισμό”, τις κοινωνικές αναταραχές και εντάσεις. Ξέρουν καλά ότι οι πολιτικές τους θα αντιμετωπίσουν μια σθεναρή και παρατεταμένη αντίσταση.
Στην περίπτωση της χώρας μας ο δικομματισμός είναι λαβωμένος περισσότερο από ποτέ, έχει να επιδείξει μια παταγώδη αποτυχία-χρεοκοπία, και είναι βουτηγμένος σε σκάνδαλα και περιπλοκές που δεν θα επιλύσει εύκολα το αμέσως επόμενο διάστημα. Πού οδήγησε ο “εκσυγχρονισμός”, η “μεταρρύθμιση”, η “επανίδρυση” του κράτους; Στη συσσώρευση πλούτου και τεράστιων κερδών της αστικής τάξης και στην εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης στη συντριπτική πλειοψηφία. Κι όχι μόνο: αλλά και στη βύθιση μέσα στην καπιταλιστική κρίση. Ακόμα και τότε όμως η ταξική πολιτική φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο. Δύο μέτρα πήρε η κυβέρνηση της ΝΔ: να δώσει 28 δις στις τράπεζες, και να διευκολύνει την πώληση πολυτελών αυτοκινήτων (!!!). Μια πραγματική ανατίναξη της πραγματικής οικονομίας και μια τεράστια “εκκαθάριση” των εργαζομένων συντελείται και θα συνεχιστεί με σφοδρότητα. Η κρίση του αστικού κόσμου και η σήψη της πολιτικής ζωής οδηγεί σε μια αναποτελεσματικότητα του δικομματισμού, σε αναζήτηση άλλων λύσεων και εφεδρειών. Η αστική τάξη έχει ήδη ψηφίσει, και επιζητά αποτελεσματικούς πολιτικούς για να εφαρμόσουν τις πολιτικές της. Όποιος δεν μπορεί περνά στην μπάντα, προσλαμβάνεται άλλος, δοκιμάζονται νέα σχήματα, σκαρώνονται νέα κόμματα και συνασπισμοί, και η ζωή συνεχίζεται.
Την Πρωτομαγιά στη χώρα μας φωνάχτηκαν και προβλήθηκαν ορισμένα συνθήματα που έκαναν εντύπωση, και ορισμένοι στα ΜΜΕ το υποσημείωσαν. Αυτά ήταν: “Ή αυτοί ή εμείς”, “Δική σας η κρίση – Ξεσηκωμός η λύση”, που αποτελούσαν μια διαφορετική “ψήφο” μέσα στην κρίση. Έδειχναν με τον τρόπο τους πως είναι αναγκαία μια πιο επιθετική, πιο επικεντρωμένη πολιτική απέναντι στην καπιταλιστική κρίση. Το σωστό σύνθημα “δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους” δεν φτάνει. Η πράξη που απορρέει από την υιοθέτηση αυτών των συνθημάτων (και ιδιαίτερα της λογικής τους) οδηγεί στην ανάγκη της οργάνωσης και της αντίστασης του λαού σαν όρο για την επιβίωση. Οδηγεί στην αναγκαιότητα μιας αντικαπιταλιστικής συνείδησης και πράξης. Η χρεοκοπία του καπιταλιστικού συστήματος που έρχεται στο φως με την κρίση του και η χρεοκοπία και το ψέμα του δικομματισμού δημιουργούν ένα καλό υπόστρωμα για το ξετύλιγμα της λαϊκής πάλης.
Το κεντρικό πολιτικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, “Για τις ανάγκες των πολλών, ανατρέπουμε το σκηνικό σε Ελλάδα και Ευρώπη” χωρά και δίνει χώρο σε μια γνήσια λαϊκή, αντινεοφιλελεύθερη, αριστερή, ενωτική πολύμορφη κίνηση σε όλη τη χώρα. Ανοίγει προοπτικές για το βάθεμα της αντιδικομματικής και αντινεοφιλελεύθερης πάλης. Η καθαρή, ανοικτή υπεράσπιση των αναγκών των πολλών οδηγεί στο βάθεμα μιας αντισυστημικής λογικής και σε μια ουσιαστική κριτική του καπιταλιστικού συστήματος.
“Ψήφος” μας είναι οι ανάγκες των πολλών. “Ψήφος” μας είναι η οργάνωση και η αντίσταση του λαού. Αυτό το μήνυμα πρέπει να φτάσει παντού. Αυτή η “ψήφος” πρέπει να μπολιάσει τα λαϊκά στρώματα για τις μάχες που γίνονται και για τις μάχες που έρχονται. Αυτή η “ψήφος” πρέπει να μπει σε όλα τα σπίτια, σε όλους τους τόπους που ζει και στενάζει ο κόσμος της δουλειάς και της ανεργίας.
Η υπερψήφιση και το δυνάμωμα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές αποτελεί μια χρήσιμη και κρίσιμη επιλογή για κάθε εργαζόμενο, για κάθε νεολαίο, για κάθε αριστερό πολίτη.
