Η ατζέντα Καραμανλή ανοίγει μετά την υφαρπαγή της ψήφου
των Χρίστου Καραμάνου, Μιχάλη Σιάχου
Συνήθως μετά από ένα μεγάλο γεγονός αναφερόμαστε στην επόμενη μέρα. Δεν είναι όμως σωστό να υιοθετήσουμε τη διατύπωση αυτή μιλώντας για τις πρόσφατες εκλογές. Όπως επιβεβαίωσε η συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, η κυβέρνηση Καραμανλή θα βαδίσει με βάση το μοντέλο Σαρκοζί «πρόσω ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα», πράγμα που μεταφράζεται για το λαό μας σε βαθύ σκοτάδι, σε μεγάλη νύχτα. Μόνη διέξοδος ο μαζικός ανυποχώρητος αγώνας για να αποτραπεί η οπισθοδρόμηση και να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα.
Τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετεκλογικά, προφανώς και δεν είχαν προβληθεί προεκλογικά από την κυβέρνηση. Οι μεγάλες κουβέντες για κοινωνική ευαισθησία και οι προσωπικές δεσμεύσεις Καραμανλή αποδεικνύονται κενές (ή μάλλον αντίθετου) περιεχομένου. Όχι ότι εκπλαγήκαμε, αλλά με δεδομένη την έκφραση στις εκλογές της κοινωνικής δυσαρέσκειας, μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί με μαζικούς όρους το ζήτημα της υφαρπαγής της ψήφου του λαού. Οι εκλογές αποτελούν για τα δυναμικά κέντρα του συστήματος ένα αναγκαίο διάλειμμα, προκειμένου να συνεχισθεί με πιο έντονους ρυθμούς η επίθεση ενάντια στην ίδια την υπόσταση και την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων. Κι ο μεν Καραμανλής, ως κυρίαρχος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, φρόντισε να είναι εξαιρετικά βραχύβιο το διάλειμμα, οι δε υπόλοιποι μηχανισμοί (κράτος, ΜΜΕ) φρόντισαν να υπάρξει αποπροσανατολισμός από την ουσία των ζητημάτων και απομάκρυνση των πολιτών από την ουσία της πολιτικής.
Στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων η κυβέρνηση άνοιξε λίγο την κρυφή ατζέντα, κάποιες σελίδες. Όμως οι πολιτικές είναι γνωστές –άλλο αν δεν διατυπώνονται– και στην οικονομία και στο ασφαλιστικό και στα εθνικά ζητήματα και στην παιδεία και στην υγεία και στο περιβάλλον. Καθορίζονται από το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και τις ιεραρχήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Από την άλλη πλευρά το σε κρίση ΠΑΣΟΚ, παρά τους υψηλούς τόνους, δεν προέβη σε καμία επί της ουσίας κριτική. Έστω μια νότα διαφοροποίησης από τον Καραμανλή, ίσως περίμενε κάποιος να ακούσει είτε από τον Γ. Παπανδρέου, είτε από τον Β. Βενιζέλο, είτε από τον προαλειφόμενο εκφραστή της αριστερής πτέρυγας Κ. Σκανδαλίδη. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εκφρασθεί ένας διαφορετικός πολιτικός προσανατολισμός, που να υπερβαίνει το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Και σκιαγραφούνται οι χοντρές γραμμές μιας ανούσιας δικομματικής αντιπαράθεσης, που θα παρακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια, όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Η Αριστερά από την πλευρά της, που αποτέλεσε την έκπληξη των εκλογών, έχει τις δυνατότητες να μετατραπεί σε πραγματικό αντίπαλο της ατζέντας Καραμανλή. Πρέπει όμως να το επιδιώξει και κυρίως να αλλάξει η ίδια. Μην ξεχνάμε τη γενικότερη μετατόπιση προς τα δεξιά, με την παρουσία του ΛΑΟΣ στη Βουλή, με την εκλογή φασιστών βουλευτών, με την προκλητική προπαγάνδα υπέρ της χούντας μέσα στη Βουλή, αλλά κυρίως με την προσεκτικά υπολογισμένη σύμπλευση με την κυβέρνηση Καραμανλή και τη ρυμούλκηση της κυρίαρχης πολιτικής σε ακροδεξιές κατευθύνσεις.
1
Προϋπολογισμός 2008: Κλοπή και φτώχεια για περισσότερους ανθρώπους
Μια μόλις ημέρα μετά τις προγραμματικές δηλώσεις, η κυβέρνηση παρουσίασε το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2008 – προσχέδιο μεν, που καθορίζει όμως όλα τα βασικά μεγέθη. Απ’ αυτό προκύπτει ότι η μεγαλύτερη κλοπή λαϊκού εισοδήματος που έχει γίνει στη μεταπολίτευση, οργανώνεται για το 2008. Η φορολογία των λαϊκών στρωμάτων εκτινάσσεται προκειμένου να καλύψει την προκλητική πολιτική παροχών προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Ένα μόνο στοιχείο. Προβλέπονται αυξημένοι φόροι κατά 6 δισ. ευρώ. Εξ αυτών τα πρόσθετα 5,7 δισ. ευρώ θα πληρωθούν από το λαό, ενώ μόλις 0,3 δισ. ευρώ (και με ερωτηματικό) θα πληρωθούν από τις επιχειρήσεις, που παρουσιάζουν όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία. Η κατάσταση αυτή δεν είναι φετινή, απλά πλέον γίνεται εξώφθαλμα προκλητική.
Όλο και περισσότερη φτώχεια, όλο και περισσότεροι οι φτωχοί από τη μια μεριά. Κι από την άλλη όλο και περισσότερος ο πλούτος, όλο και πλουσιότεροι οι πλούσιοι. Ασπιρίνες τα μέτρα της κυβέρνησης για τη φτώχεια. Με δυόμισι περίπου εκατ. ανθρώπους να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (όπως ορίζεται από την ΕΕ – και είναι πολύ κάτω από το πραγματικό) η κυβέρνηση αναγγέλλει ένα Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής (πάλι δηλαδή ο λαός θα πληρώσει) και ξεχνά, προκλητικά, ακόμη κι αυτό το προεκλογικό πυροτέχνημα των χιλίων ευρώ σε κάθε φτωχή οικογένεια. Διαβάστε περισσότερα εδώ.
2
Ιδιωτικοποιήσεις: Ό,τι απέμεινε, ξεπουλιέται
Πριν από 13 χρόνια άρχιζε στη χώρα το γαϊτανάκι των ιδιωτικοποιήσεων του δημόσιου τομέα. Σήμερα ένα μέρος μόνον του δημόσιου τομέα έχει παραμείνει στο δημόσιο και η κυβέρνηση διακηρύσσει την ιδιωτικοποίησή του. Ενδεικτικά:
ΠΩΛΕΙΤΑΙ το εναπομείναν τμήμα του ΟΤΕ και της COSMOTE. Ήδη δεύτερος μέτοχος, μετά το δημόσιο που διαθέτει περί το 35% του ομίλου, είναι η Marfin. Η τελευταία ελέγχει 10% και λειτουργεί σαν ενδιάμεσος κεφαλαίων από το Ντουμπάι (καθόλου άσχετα τα ταξίδια του Κ Παπούλια εκεί).
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ή ΚΛΕΙΝΕΙ η Ολυμπιακή, η οποία παρά τα μεγάλα ελλείμματα που είχε επιτελούσε ένα σημαντικό κοινωνικό έργο, είχε μεγάλη τεχνική αξιοπιστία και εγγύηση ασφάλειας, ενώ το ίδιο το κράτος της οφείλει τεράστια ποσά. Όμως η Κομισιόν διατάζει να κλείσει ή να πουληθεί, προκειμένου στην ΕΕ να παραμείνουν 2-3 αερομεταφορείς.
ΤΕΜΑΧΙΖΕΤΑΙ σε 6(!) θυγατρικές και ΠΩΛΕΙΤΑΙ η ΔΕΗ, η οποία την τελευταία δεκαετία δοκιμάζεται από μια πολιτική απαξίωσης και περικοπής προσωπικού. Στην περίπτωση αυτή εφαρμόζεται η πολιτική της «απελευθέρωσης της αγοράς» και όλοι οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί όμιλοι (με Έλληνες μεγαλοαστούς σαν υπεργολάβους) ετοιμάζονται να στήσουν μονάδες παραγωγής ενέργειας και να πουλάνε στη ΔΕΗ σε τιμή πέντε φορές πάνω από το δικό της κόστος – η δε ΔΕΗ θα είναι υποχρεωμένη να αγοράζει ακόμη και στις τιμές αυτές. Φυσικά το κόστος αυτό μεταφέρεται στους απλούς καταναλωτές.
ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ επίσης το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, η ΔΕΠΑ, η ΕΥΑΘ, δημόσια ακίνητα της ΕΤΑ (πρώην ιδιοκτησία του ΕΟΤ), ακόμη και ακίνητα που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες τα οποία κατόπιν το δημόσιο τα νοικιάζει.
Συμπέρασμα: η Ελλάδα, αν υλοποιηθεί η παραπάνω πολιτική, θα μείνει χωρίς δημόσιο τηλεπικοινωνιακό φορέα, χωρίς δημόσια τράπεζα, χωρίς δημόσιο αερομεταφορέα, χωρίς δημόσιο ενεργειακό φορέα. Και βέβαια όλοι αυτοί οι τομείς, καθώς και όλοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, θα αποτελούν πεδίο δράσης και τεράστιας κερδοφορίας των πολυεθνικών (και των Ελλήνων μεγαλοαστών υπεργολάβων τους). Η δε λαϊκή κυριαρχία θα βρίσκεται σε διαρκή συρρίκνωση, μπροστά στην ασυδοσία των πολυεθνικών, όπως έδειξε και το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ποια η απόσταση από τη μπανανία;
3
Προς Συναινετική(;) Αλλαγή Εκλογικού Νόμου
Κυβέρνηση με το 40% να κάνει ό,τι θέλει (…το 2%)
Είναι γνωστός ο καλπονοθευτικός χαρακτήρας των εκλογικών νόμων, που μετατρέπουν μια εκλογική μειοψηφία σε παντοδύναμη κυβέρνηση. Η Νέα Δημοκρατία, που επείγεται ν’ αλλάξει τον εκλογικό νόμο, προβάλλει το επιχείρημα ότι με 41,8% των ψήφων πήρε 152 έδρες, ενώ το ΠΑΣΟΚ το 1996 (με νόμο που έφτιαξε ο Κ Μητσοτάκης) με 41,5% είχε πάρει 162 έδρες. Πρόκειται για παραλογισμό (αλλά αυτός είναι μια παράμετρος του δικομματισμού), καθότι η ΝΔ καταλαμβάνει 21% περισσότερες έδρες από τη δύναμή της και παρ’ όλα αυτά διαμαρτύρεται.
Με δεδομένη τη φθορά του δικομματισμού (και πιθανή την παραπέρα φθορά του), η κυβέρνηση Καραμανλή στοχεύει να κατεβάσει ακόμη πιο χαμηλά τον πήχη της αυτοδυναμίας, ακόμη και με 40% να προκύπτει ισχυρή κυβέρνηση. Αναζητά δε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, διότι χωρίς αυτήν δεν συγκεντρώνεται ο αριθμός των 180 ψήφων, που είναι απαραίτητος προκειμένου ο νέος εκλογικός νόμος να ισχύσει στις επόμενες εκλογές (αλλιώς θα ισχύσει στις μεθεπόμενες).
Η καλπονοθευτικότητα του εκλογικού νόμου είναι βασικό (όχι όμως το πιο καίριο) στήριγμα του δικομματισμού. Συμβάλλει στη συρρίκνωση του ρόλου της Αριστεράς, στο να τίθενται εκβιαστικά (και ψευδεπίγραφα) διλήμματα και να εγκλωβίζονται λαϊκές μάζες στα δύο μεγάλα κόμματα. Ο δικομματισμός (με τη συμβολή και του εκλογικού νόμου) είναι πράγματι πολυσυλλεκτικός αλλά επί της ουσίας προωθεί τα συμφέροντα μιας ελάχιστης κοινωνικής μειοψηφίας, της μεγαλοαστικής τάξης και των πατρόνων της. Πρακτικά λοιπόν ο εκλογικός νόμος υπηρετεί ένα πολιτικό σύστημα, που αναπαράγει την κυριαρχία του 2% (μεγαλοαστική τάξη) και του ξένου παράγοντα.
Η Αριστερά (σωστά) ανέκαθεν ζητούσε, σαν βασικό δημοκρατικό δικαίωμα, την καθιέρωση της απλής αναλογικής σαν πάγιο εκλογικό σύστημα. Είναι λάθος όμως αυτό να θεωρείται ικανή και αναγκαία συνθήκη για αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα – στη μεταπολίτευση η επίσημη Αριστερά έκανε αυτό το λάθος. Το αντεπιχείρημα της ακυβερνησίας, που επισείουν οι αστικές πτέρυγες, είναι προπέτασμα για τον εγκλωβισμό κόσμου στο δικομματισμό. Η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ότι τα δύο βασικά αστικά κόμματα με τις ισχυρές κυβερνήσεις τους έφεραν τη χώρα και το λαό στη σημερινή κατάσταση. Άρα, το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η ισχυρή κυβέρνηση, το κρίσιμο είναι η ισχυρή αντιπολίτευση.
4
«Νέος πατριωτισμός» και ΗΠΑκοή
Η ατζέντα Καραμανλή στα εθνικά ζητήματα προβλέπει σαφώς αλλαγή ρητορικής αλλά καθόλου αλλαγή πολιτικής. Η ρητορική εμπλουτίζεται με τον ακροδεξιού περιεχομένου «νέο πατριωτισμό» ενώ η πολιτική παραμένει σταθερά προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Αμερικάνων και στην παράκληση να αναλάβουν οι ελληνικοί τραπεζικοί, κατασκευαστικοί και ενεργειακοί όμιλοι κάποιες υπεργολαβίες στην περιοχή. Το εθνικιστικό δηλητήριο επιχειρείται να εκφρασθεί με έναν πιο εκσυγχρονισμένο τρόπο από τα δύο μεγάλα κόμματα, την ίδια ώρα που ΛΑΟΣ και εκκλησία στοχεύουν να ρυμουλκήσουν στο έδαφος του εθνικισμού όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της λαϊκής δυσαρέσκειας. Με το Αιγαίο υπό διχοτόμηση και υπό αμερικάνικη επιδιαιτησία, με ένα νέο σχέδιο Ανάν επί θύραις στο Κυπριακό, με τις θρυαλλίδες της ΠΓΔΜ και του Κοσόβου έτοιμες να πυροδοτήσουν νέους γύρους αντιπαράθεσης, με τους ενεργειακούς δρόμους να τροφοδοτούν τον υπαρκτό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και με την απειλή ντόμινο από το Ιράκ και τη Μέσης Ανατολής να επικρέμαται, μια άλλη στάση, αντιμπεριαλιστική, αντιεθνικιστική και διεθνιστική είναι παρά ποτέ αναγκαία. Διαβάστε αναλυτικά εδώ και εδώ.
5
Ανοίγει το ασφαλιστικό
Ήδη οι εξελίξεις τρέχουν, στάλθηκε η πρόσκληση για τον «κοινωνικό διάλογο» όπως και οι πρώτες απορριπτικές απαντήσεις αυτής της διαδικασίας-απάτης, όπου: οι θύτες (ο επιχειρηματικός κόσμος και το κράτος) επιβάλλεται να συνεχίσουν το έγκλημά τους (ληστεία των ταμείων, αφαίμαξη των εργαζομένων) και τα θύματα (οι εργαζόμενοι και οι απασχολήσιμοι) επιβάλλεται να αναλαμβάνουν συνεχώς την ευθύνη για το έγκλημα. Πάει πολύ! Ειδικά όταν οι πιο θιγμένοι, δεν είναι άλλοι από τα θύματα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης, δηλαδή η νέα γενιά, οι τωρινοί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες.
Πρόκειται, μαζί με την αύξηση της φορολογίας, για τα πιο επείγοντα ζητήματα της ατζέντας Καραμανλή. Η κυβέρνηση επιδιώκει μέσα στο 2008 και ει δυνατόν στην αρχή του να έχει κλείσει το ζήτημα. Είναι αποφασισμένη να πληρώσει το κόστος, το οποίο μέσα στη γενικευμένη αλλαζονία της εκτιμά ότι δεν θα είναι μεγάλο. Η αγωνιζόμενη κοινωνία όμως μπορεί και πρέπει να τη διαψεύσει – κι Αριστερά καλείται να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό. Διαβάστε περισσότερα στον φάκελο για το ασφαλιστικό.
6
Δύο νέα μέτωπα σε Παιδεία και Υγεία
Ενώ η πολιτική της ιδιωτικοποίησης κυριαρχεί σε Παιδεία και Υγεία, οι προγραμματικές δηλώσεις των υπουργών άνοιξαν δύο ακόμη σοβαρά μέτωπα. Το ένα καλύπτεται πίσω από τον εύηχο τίτλο «αυτονομία του Λυκείου και αποδέσμευσή του από το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ» και αφορά τη θεσμοθέτηση Εθνικού Απολυτήριου αφενός και αφετέρου ενός επιπλέον χρόνου προετοιμασίας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όλοι θα μιλήσουν για αλλαγή του ρόλου του Λυκείου, μετατροπή του από εξεταστικό κέντρο σε χώρο γνώσης κλπ. Όμως η αλήθεια είναι ότι με το νέο σχεδιασμό οι εξετάσεις όχι μόνον δεν περιορίζονται αλλά αυξάνονται. Τα φροντιστήρια και η εμπορευματοποίηση αποκτούν ακόμη πιο βασικό ρόλο. Η προετοιμασία, ακόμη και σε βάθος 12-13 χρόνων, γίνεται must προκειμένου το παιδί «στην πιο κρίσιμη για το μέλλον του στιγμή» να είναι σε καλύτερη θέση από τους «ανταγωνιστές του».
Ο υπουργός Υγείας εξάγγειλε για πολλοστή φορά την δημιουργία της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ενώ ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στη δημιουργία ενός νέου ΕΣΥ. Μεγάλα, και χιλιοειπωμένα στο παρελθόν, λόγια, που όταν δεν συνοδεύονται από κονδύλια και προσλήψεις προσωπικού, πρέπει να μας κάνουν πολύ ανήσυχους. Γιατί παραπέμπουν άμεσα σε ιδιωτικοποίηση. Η πρωτοβάθμια φροντίδα, κρίσιμη για τη λαϊκή υγεία, σχεδιάζεται να μετατραπεί σε πεδίο κερδοφορίας των πολυεθνικών και αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος.
7
Νέο πακέτο ευρω-καταστολής
Και στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων η ατζέντα Καραμανλή μετατοπίζεται ολοταχώς προς τα ακροδεξιά. Μετά την παράδοση της χώρας στις ξένες μυστικές υπηρεσίες από το Βουλγαράκη (ασφάλεια 2004, υποκλοπές, Πακιστανοί), μετά την εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική Πολύδωρα (ημι-τρομοκρατία, ζαρντινιέρες, εκκαθάριση Εξαρχείων, αγροφυλακή-εκσυγχρονισμένο μπασκιναριό, ασύμμετρη απειλή) έρχεται το νέο δόγμα της «ορατής αστυνόμευσης» από το δίδυμο Παυλόπουλου-Χηνοφώτη (ο φιλελεύθερος καθηγητής και ο στρατηγός σε ρόλο καλού και κακού). Αναλυτικά διαβάστε το άρθρο για τον πανευρωπαϊκό νεοσυντηρητισμό.
Παράλληλα ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκης ανακοινώνει την κύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Καταστολή της Τρομοκρατίας – το πιο αντιδραστικό πακέτο, μέχρι στιγμής, στην ΕΕ, πιστό αντίγραφο των αντιτρομοκρατικών νόμων Μπους και Μπλερ.
Την ίδια στιγμή η κατάσταση στις φυλακές, που αναδείχθηκε μέσα από τις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων και την παρέμβαση των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει εφιαλτική. Για το ελληνικό «εξπρές του μεσονυκτίου» η κυβέρνηση απλά προβλέπει να «παίζεται» επί μακρόν.
8
Το Τρίπτυχο της «Ανάπτυξης»: Καταστρέψτε το πράσινο, ρυπαίνετε, τσιμεντοποιείστε
Οι προγραμματικές δηλώσεις Καραμανλή για το περιβάλλον θύμισαν τις στομφώδεις ανακοινώσεις Σουφλιά. Να πώς μεταφράζεται αυτό:
• Με αόριστα χρονοδιαγράμματα προχωρά το Κτηματολόγιο. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο προσδιορισμός των δασικών περιοχών γίνεται με έναν εντελώς αντιεπιστημονικό τρόπο (κατ’ εφαρμογή του ΠΑΣΟΚικού ν3208/2003), που περιορίζει τις δασικές περιοχές κατά 30%.
• Ταχύτατα προωθούνται τα χωροταξικά σχέδια και η αγοραία τουριστική ανάπτυξη, που καταστρέφουν το περιβάλλον. Και η προσπάθεια αναθεώρησης των άρθρων 24, 100 και 117 του Συντάγματος ουδόλως εγκαταλείπεται
• Προωθείται η τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων στα αστικά κέντρα (Ελαιώνας, Ελληνικό, Γουδή, Υμηττός, πρώην Ιππόδρομος και παραλία Φαλήρου, πρώην Λιπάσματα Δραπετσώνας).
• Δεν υφίσταται καμμιά συγκροτημένη πολιτική περιορισμού της ρύπανσης, ενώ πληθώρα οδηγιών της ΕΕ (που δεν είναι παρά ασπιρίνες για το μέγεθος του προβλήματος) δεν εφαρμόζονται. Την ίδια στιγμή επιτρέπεται στις πολυεθνικές να κατασκευάσουν εργοστάσια παραγωγής ρεύματος με βάση το λιθάνθρακα, εξαιρετικά ρυπογόνα δηλαδή, ενώ οι καρκίνοι θερίζουν στη Μεγαλόπολη και στην Πτολεμαϊδα. Στάχτη στα μάτια το πρόστιμο που ο Σουφλιάς έβαλε στη ΔΕΗ, μόλις 1 εκατ. ευρώ (δηλαδή κάπου… 0,0% του τζίρου της).
• Το εξασθενές χρώμιο και όλη η ρύπανση των ασύδοτων βιομηχανιών, στον Ασωπό και οπουδήποτε αλλού, μεταφέρεται στο πόσιμο νερό. Πάντως ετοιμάζεται ο φορέας διαχείρισης του Ασωπού. Το χουντικό διάταγμα που επιτρέπει τη ρύπανση θα εξετασθεί στη συνέχεια… Φυσικά η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» είναι αναχρονιστική. Το δημόσιο θα αναλάβει τη δαπάνη της αποκατάστασης.
• Η ανακύκλωση καρκινοβατεί, την ίδια ώρα που το πρόβλημα των απορριμμάτων παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Ειδικά για το Λεκανοπέδιο το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα δοθεί η δουλειά στους Αμερικανούς (δεν έρχεται τυχαία ο Γκορ στην Ελλάδα) για να φτιάξουν πανάκριβο (και επικίνδυνο για τα ελληνικά δεδομένα) εργοστάσιο καύσης. Η απλή ανακύκλωση, που μειώνει κατά 70% τα απορρίμματα και έχει ελάχιστο κόστος, δεν προσφέρεται για επιχειρηματικά σχέδια – άρα μπορεί να περιμένει.
• Συνεχίζεται η εμμονή στα φαραωνικά (και σε τελική ανάλυση άχρηστα) έργα: εκτροπή του Αχελώου, νέοι μεγάλοι οδικοί άξονες (π.χ. η Ιονία Οδός των πυρκαγιών) που μόνο τον στρεβλό και αγοραίο τουρισμό ωφελούν, υποθαλάσσια Θεσσαλονίκης και επέκταση Αττικής Οδού μέσα από τον Υμηττό (ακόμη μεγαλύτερη επέκταση των αστικών κέντρων αντί για αποκέντρωση). Κι όλα αυτά είτε με παραχώρηση της εκμετάλλευσης στο μεγάλο κεφάλαιο είτε μέσω ΣΔΙΤ.
9
Η συνταγματική αναθεώρηση συνεχίζει να απειλεί
Κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει υπάρχει στο κίνημα ούτε για το 16 ούτε για το 24 ούτε για το Συμβούλιο της Επικρατείας ούτε για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Μόνο εγρήγορση. Η απόσυρση του ΠΑΣΟΚ από τη διαδικασία αυτή στην πρώτη της φάση, κάτω από την πίεση του μεγαλειώδους εκπαιδευτικού κινήματος, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και στη δεύτερη φάση της. Ο Καραμανλής περιμένει τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κάνει τυχόν ανοίγματα και να τρέξει το ζήτημα. Δικαιολογίες για μια πιθανή αλλαγή πλεύσης του ΠΑΣΟΚ μπορούν να βρεθούν πολλές – κι ας μην ξεχνάμε την ξεκάθαρη τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου υπέρ της αναθεώρησης του 16.