Λιμάνια: Μια δύσκολη μάχη ξεκίνησε
Οι εργαζόμενοι θα νικήσουν
του Φ.Π.
Στις 12 Γενάρη 2007 γράφαμε στην "Αριστερά!", με αφορμή την αναστολή των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης των λιμανιών, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια "ανακωχή", πως "είναι σίγουρο πως η αποφασιστική μάχη… θα δοθεί." και πως "το κρίσιμο είναι με ποιους όρους θα δοθεί αυτή η μάχη. Αν δηλαδή οι εργαζόμενοι… θα βρεθούν να δίνουν τη μάχη μόνοι τους ή με την ενεργητική συμπαράσταση όλων των εργαζόμενων και του λαού".
Σήμερα όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε αυτή τη μάχη. Στον Πειραιά, το βράδυ της Παρασκευής 11/1/08, μια οργανωμένη πορεία 1.500 ατόμων, κατέληξε στο μέγαρο του ΟΛΠ όπου ανέμενε καρτερικά την είσοδο των εκπροσώπων των λιμενεργατών μαζί με βουλευτές, Δήμαρχο και Νομάρχη στην έκτακτη σύνοδο του ΔΣ του ΟΛΠ το οποίο συζητούσε ερήμην, και αντί αυτού δέχτηκε μια βροχή δακρυγόνων και χημικών από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Στην Θεσσαλονίκη, Τρίτη 15 Γενάρη τα χαράματα το λιμάνι είναι κλειδωμένο και 3 διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν σταλεί από τον Βουλγαράκη για να εξασφαλίσει τη συνεδρίαση. Στις 7 το πρωί, 400 εργαζόμενοι είναι συγκεντρωμένοι και αποφασισμένοι να σταματήσουν το ξεπούλημα. Μετά από επανειλημμένες αιτήσεις εκπροσώπων των εργαζομένων να εισέλθει αντιπροσωπεία στη συνεδρίαση, αιτήσεις που απορρίπτονται, ο αγανακτισμένος κόσμος προσπαθεί να μπει και δέχεται αμέσως χημικά. Το σύνθημα και στις δυο συγκεντρώσεις "σήμερα τολμάτε λιμάνια να πουλάτε, αύριο σας βλέπω μπαλκόνια να πηδάτε" είναι ενδεικτικό της διάθεσης των εργαζομένων να μην περάσει η κυβερνητική πολιτική.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση "αποφασισμένη" να προχωρήσει στο ξεπούλημα -"είναι στο πρόγραμμά μας" δήλωσε ο Βουλγαράκης- και στα μεγάλα ιδιωτικά μονοπώλια τα οποία ακονίζουν τα νύχια τους. Η εικόνα που υπάρχει μέχρι στιγμής δεν είναι σημαντικά διαφοροποιημένη από τον προηγούμενο χρόνο. Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια είναι αδιαμφισβήτητα ενωμένοι, δίκαια εξοργισμένοι από τον κυνισμό και την προκλητική στάση της κυβέρνησης και αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τον δημόσιο χαρακτήρα των πυλών εισόδου της χώρας. Οι δηλώσεις των συνδικαλιστών ότι οι εργαζόμενοι "θα κρατήσουν" όσο χρειαστεί για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση απηχούν τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων. Αυτό σημαίνει πως η κυβερνητικός ελιγμός περί δήθεν εξασφάλισης των εργαζόμενων –ελιγμός-παγίδα έτσι κι αλλιώς- απέτυχε από την αρχή. Παράλληλα έχουν εκδηλώσει την αντίθεσή τους στην ιδιωτικοποίηση τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τοπικοί φορείς καθώς και το συνδικαλιστικό κίνημα. Όλα αυτά δημιουργούν ένα αρνητικό πολιτικό κλίμα για την κυβέρνηση. Αλλά από την άλλη έχουμε μπροστά μας μια κυβέρνηση η οποία αποδεδειγμένα δεν φημίζεται για την ευαισθησία της και το μόνο που μπορεί να την κάνει να υποχωρήσει είναι ένα μαζικό μαχητικό κίνημα. Και στοιχεία για κάτι τέτοιο δεν υπάρχουν ακόμα. Όχι γιατί οι εργαζόμενοι δεν είναι μαχητικοί και αποφασισμένοι –το αντίθετο μάλιστα- αλλά γιατί όπως έχουμε ήδη σημειώσει βασική προϋπόθεση για τη νίκη είναι "να βγει" η υπόθεση από τα λιμάνια και να αγκαλιάσει όλη την κοινωνία. Όχι σε επίπεδο ενημέρωσης, αυτό είναι η απολύτως αναγκαίο ξεκίνημα, αλλά σε επίπεδο κινητοποίησης. Να αντιληφθεί ο λαός ότι ξεπουλιόνται ζωτικά συμφέροντά του στο ιδιωτικό κεφάλαιο και να κινητοποιηθεί μαζί με τους λιμενεργάτες και στο πλάι τους. Αυτό είναι που φοβάται η κυβέρνηση και αυτό μπορεί να δώσει τη νίκη.
Είναι απαραίτητο να διευρυνθούν οι κινήσεις. Να γίνουν πλατιές ανοιχτές συσκέψεις με στόχο την κινητοποίηση των πολιτών. Να γίνουν πλατιές καμπάνιες ενημέρωσης-κινητοποίησης σε όλους τους δήμους που συνορεύουν με τα λιμάνια. Να γίνουν τα λιμάνια ένα κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Να δοθεί ένα αποφασιστικό μήνυμα πως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα βρει απέναντί του όλο το λαό και τις οργανώσεις του και δεν θα περάσει. Η αντιπαράθεση είναι μπροστά μας, παρόλο που δεν την επιλέξαμε εμείς. Μπορούμε να την δώσουμε με όρους νίκης.
