Ορισμένες σκέψεις για το διάλογο
Ο διάλογος που ξεκινήσαμε με τρία ερωτήματα συνεχίζεται και ήδη συμπληρώνονται 17 απαντήσεις-παρεμβάσεις. Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι η θερμή ανταπόκριση που συνάντησε η πρόσκλησή μας σε πολλούς αριστερούς και αριστερές να πάρουν μέρος στο διάλογο. Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι η ανάγκη να υπάρξει συζήτηση επί της ουσίας, επί του περιεχομένου, επί του προγράμματος. Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι ο διάλογος αυτός διεξάγεται σε μια στιγμή που αναπτύσσεται μια πλούσια (σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν) δραστηριοότητα και σε συνθήκες που μια νέα γενιά δείχνει πως ψάχνεται, αναζητά, θέλει να περπατήσει τους δικούς της δρόμους.. Σε μια στιγμή που είναι επιτακτική η συσπείρωση και ο κοινός αγώνας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Μπορεί άραγε να διαχωριστεί η «στιγμή» της προγραμματικής συζήτησης από την πραγματική κίνηση και τις ανάγκες της; Είναι νόμιμο ένα τέτοιο διάβημα; Είναι αναπότρεπτη μια διχοστασία του άμεσα πρακτικού από το θεωρητικό; Και ποιος είναι ο ρόλος της πολιτικής γενικά, και ειδικά σε τέτοιες συνθήκες; Πώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί, πώς θα προετοιμαστεί το ιδεολογικό έδαφος για μια μεγάλη αντεπίθεση του εργαζόμενου λαού; Πώς θα ξανασυγκροτηθεί η ελπίδα, το όραμα; Η πρόταση της ΚΟΕ δεν αγνοεί όλες αυτές τις πλευρές, προκρίνει όμως μια διάχυτη και συγκεκριμένη κοινωνική πραχτική που θα ορίζεται πολιτικά (στόχος, αντίπαλος, συσπείρωση και συγκέντρωση δυνάμεων, συμμαχίες, ταχτική, στρατηγική κ.λπ.), θα αναζητεί τρόπους καλύτερης και αποτελεσματικότερης παρέμβασης, θα αποσκοπεί να συγκροτήσει ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα ορίζεται σαν αντίπαλος του νεοφιλελευθερισμού.
Ένα δημιουργικό πρόβλημα που προκύπτει -και από τις εξελίξεις και από την πορεία του διαλόγου- είναι η συνάντηση όλων αυτών των φωνών και απόψεων και η καλύτερη διεξαγωγή της «συζήτησης». Με δυο λόγια, πρέπει να διερευνηθεί αν είναι δυνατό κάτι περισσότερο από αυτό που γίνεται έτσι κι αλλιώς σήμερα. Από τη μεριά μας θα καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για τη θετική απάντηση του ερωτήματος.