Κομισιόν και κυβερνήσεις ενάντια στους εργαζόμενους
Η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, υπό τη διεύθυνση της Κομισιόν, οργανώνουν με την πιο ταξική στόχευση την απάντηση των δυνάμεων του κεφαλαίου στην κρίση: δογματικός, ακόμη πιο σκληρός και ακόμη πιο επιθετικός νεοφιλελευθερισμός. Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών. Πακέτα στήριξης εκατοντάδων δισ. ευρώ για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες. Πακέτα εξόντωσης για τους εργαζόμενους. Ανεξάρτητα από εσωτερικές αντιθέσεις η στάση απέναντι στον κόσμο της δουλειάς είναι απολύτως ενιαία και προωθείται χωρίς καμιά παρέκκλιση. Όταν, πριν ξεσπάσει το τελευταίο επεισόδιο της κρίσης, μιλούσαμε ήδη για την Ευρώπη των 130 εκατ. φτωχών, είναι αδύνατο να φανταστούμε πού θα φτάσει η Ευρώπη της ΕΕ σε λίγους μήνες, σε ένα χρόνο.
Είναι προκλητικό για τους εργαζόμενους, αλλά όλοι οι παράγοντες της ΕΕ ευθυγραμμίζονται πλήρως με τη γερμανική απαίτηση για απόλυτη στοχοπροσήλωση στη μείωση των ελλειμμάτων, στην τήρηση του ορίου του 3% και στην επίτευξη ισοσκελισμένων (δηλαδή χωρίς ελλείμματα) προϋπολογισμών στα επόμενα 2-3 χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Νέα αύξηση των φόρων και νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών. Δηλαδή πάλι τα ίδια, πάλι ο γνωστός μονόδρομος της ΕΕ. Πάλι η ίδια πολιτική, που οδήγησε τα πράγματα στην τωρινή κρίση. Πάλι τα ίδια θύματα, οι εργαζόμενοι. Δεν πρόκειται μόνο για συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Ένα τεράστιο κοινωνικό αδιέξοδο –σωστότερα, σφαγείο– το μέλλον στην Ευρώπη της ΕΕ. Η αύξηση των δημόσιων δαπανών στον τομέα του "κοινωνικού κράτους" και στις επενδύσεις θα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να σωθούν οι θέσεις εργασίας, για ενίσχυση του εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων, για να αντιμετωπιστούν τα λουκέτα μέσα από εθνικοποιήσεις. Όμως ο κόσμος του κεφαλαίου δεν είναι διατεθειμένος ούτε καν για τέτοιες μικρές παραχωρήσεις ούτε για μέτρα κεϋνσιανού χαρακτήρα, που χρησιμοποίησε ειδικά στη μεγάλη κρίση του ’29. Δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για δημόσιες δαπάνες ούτε για τόνωση της ενεργού ζήτησης. Λεφτά υπάρχουν μόνον για τις τράπεζες, για να διασωθούν οι περιουσίες και τα πλούτη που είχαν εναποθέσει σ’ αυτές οι "έχοντες και κατέχοντες".
Πού θα οδηγήσει πρακτικά αυτός ο ακραίος φιλελευθερισμός; Πολύ απλά:
-
Σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις.
-
Σε χιλιάδες κλεισίματα εργοστασίων και παραγωγικών μονάδων.
-
Σε μεγάλη αύξηση της ανεργίας.
-
Σε κατάρρευση των ήδη υποχρηματοδοτούμενων κοινωνικών τομέων, παιδείας, υγείας, πρόνοιας και κοινωνικής ασφάλισης.
-
Σε μεγάλη αύξηση της φορολογίας.
-
Σε μεγάλη χειροτέρευση της ζωής όλων των λαών. Σε φτωχοποίηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όλ’ αυτά για τα επιτελεία της ΕΕ και τις κυβερνήσεις δεν σημαίνουν τίποτα. Είναι μια "αναγκαία" πολιτική, που πρέπει να ακολουθηθεί δήθεν για την αντιμετώπιση της κρίσης, στην πραγματικότητα για να "αντέξει" ο καπιταλισμός. Οι ευρωπαϊκοί λαοί καλούνται να επιβιώσουν (;) κάτω από τη μπότα του χρηματιστικού κεφαλαίου (και ειδικά του γερμανικού) που εξουσιάζει την Ευρώπη της ΕΕ. Ή να την ανατρέψουν.
Κείμενα: Χρίστος Καραμάνος
Ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση της κρίσης
Το υπερκράτος των Βρυξελλών λειτουργεί σαν δόρυ αλλά και σαν ασπίδα του κεφαλαίου. Σαν δόρυ, γιατί από εκεί ξεκινούν οι πιο βαθιές και αντιδραστικές ρυθμίσεις. Σαν ασπίδα, γιατί είναι αυτό που αποκρούει τις όποιες αποφάσεις επιμέρους κρατών, που ξεφεύγουν (έστω στοιχειωδώς) από το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, κάτω από την πίεση μεγάλων κινημάτων. Μην ξεχνάμε ότι η Κομισιόν δεν είναι απλά διορισμένη από τις κυβερνήσεις, αλλά τόσο η ίδια όσο και ο συνολικός μηχανισμός των Βρυξελλών ελέγχονται απόλυτα από τους ευρωπαϊκούς πολυεθνικούς κολοσσούς. Κυριολεκτικά δεν υπάρχει οδηγία ή προδιαγραφή που να μην έχει βγει από τις σχετικές υπηρεσίες των πολυεθνικών ή έστω να μην έχει λάβει την έγκρισή τους. Χωρίς κανένα δημοκρατικό έλεγχο, και χωρίς την υποχρέωση να δίνουν λόγο σε κανέναν, παρά μόνο στα μεγάλα πολυκλαδικά μονοπώλια, οι επίτροποι της Κομισιόν σχεδιάζουν, επιβάλλουν και "επιτηρούν" την απόλυτη προσήλωση στο νεοφιλελευθερισμό. Διαδικασία που, δευτερογενώς αν θέλετε, μεταφράζεται σε μεγάλη υποβάθμιση, σε δορυφοροποίηση και σε ληστεία των χωρών της περιφέρειας από τις πολυεθνικές αλλά και από τις ίδιες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτός είναι ο πυρήνας της συγκρότησης της ΕΕ. Η αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό είναι αναπόσπαστα δεμένη με την προώθηση μιας γραμμής ρήξεων και ανατροπών με το πλαίσιο της ΕΕ. Πιο συγκεκριμένα:
1. Αντίσταση σε κάθε αντεργατική απόφαση ή οδηγία της ΕΕ. Μέσα σε κάθε εργασιακό χώρο αποκάλυψη του ρόλου της ΕΕ και των συνεπειών που παράγει, σε σύνδεση φυσικά με την πολιτική της κυβέρνησης. Γενικότερα επιβάλλεται η στοχοποίηση της ΕΕ. Είναι κρίσιμη η αποδόμηση του φωτοστέφανου που έχουν φτιάξει για την ΕΕ οι αστικές δυνάμεις (και στη χώρα μας) και η αποκάλυψη της ΕΕ σαν μιας λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου ενάντια στη ζωντανή εργασία. Σήμερα αυτό είναι πιο μαχητό και πιο κοντινό στη μέση συνείδηση, ειδικά μέσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους.
2. Η στοχοποίηση της ΕΕ οφείλει να βρίσκεται σε οργανική και άμεση σύνδεση με την καταγγελία της πολιτικής των κυβερνήσεων και του δικομματισμού. Οι κυβερνήσεις αποδεικνύονται καθημερινά μαριονέτες των Βρυξελών και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Παράλληλα, είναι ο μεγάλος συνασπισμός κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, που έχει χτίσει και κυβερνά αυτήν την αποκρουστική, αντεργατική και αντιλαϊκή ΕΕ. Πρέπει να κινηθούμε με την αντίληψη ότι η πολιτική κοινωνικής ασφυξίας, είτε της ΕΕ συνολικά είτε των κυβερνήσεων σε κάθε χώρα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση. Ή θα διαλύσει τις κοινωνίες ή κάτω από μεγάλους αγώνες θα ανατραπεί.
3. Η αντιμετώπιση της αντεργατικής λαίλαπας συνδέεται άρρηκτα με την κατάργηση του διαβόητου Συμφώνου Σταθερότητας. Είναι ο βασικός θεσμικός πυλώνας του νεοφιλελευθερισμού. Είναι τρομερή πρόκληση αυτό να παραβιάζεται όταν πρόκειται για τις τράπεζες, ενώ είναι απαραβίαστο όταν πρόκειται για την επιβίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι’ αυτό η κατεύθυνση που προωθείται από τη σοσιαλδημοκρατία αλλά και από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) για αλλαγή του Συμφώνου δεν είναι σωστή. Η προτασιολογία ("τι θα το αντικαταστήσει;") υπονομεύει την ανάγκη αποφασιστικής πάλης για την κατάργησή του. Οι λαοί αντιπαλεύουν την κρίση, δεν ψάχνουν "φιλικά με το σύστημα" αντίδοτα στην καπιταλιστική κρίση.
Ο αντιμεταρρυθμισμός λυδία λίθος
Μέσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους θα γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι ο νεοφιλελεύθερος, αντεργατικός και ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν τροποποιείται από εσωτερικές θεσμικές παρεμβάσεις στη δομή του. Μόνον ανατρέπεται. Μια "άλλη Ευρώπη", ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο μπορεί αυτή να προκύψει, είναι σαφές ότι δια της μεταρρύθμισης της ΕΕ δεν πρόκειται να προκύψει. Αυτό πρέπει σήμερα να ζυμώνεται στον κόσμο του κινήματος – κι ας μείνει προς διερεύνηση και δοκιμασία μέσα στους κόλπους του κινήματος το αν οι μεγάλες αγωνιστικές διαδρομές προς μια "άλλη Ευρώπη" θα εξελιχθούν ισόμετρα και αναλογικά παντού ή αν θα καθοριστούν από την αρχή της ανισομετρίας (απόλυτο νόμο του καπιταλισμού κατά τον Λένιν, που κατά τη γνώμη μας γίνεται πιο επίκαιρος όσο πιο στυγνός γίνεται ο ιμπεριαλισμός μέσα στην κρίση αλλά και επαληθεύεται από τις εξελίξεις πχ στη Λατινική Αμερική).
Ολοκαύτωμα της ζωντανής εργασίας
Η κρίση επιταχύνει την υλοποίηση όλου του μέχρι σήμερα θεσπισμένου αντεργατικού ευρωπαϊκού πλαισίου, ενώ τα επιτελεία της ΕΕ προχωρούν και σε νέα πρωτοφανή αντιδραστικά μέτρα. Αυτό, παραδείγματος χάρη, που μέχρι σήμερα στην Ελλάδα το έλεγε μόνο ο πρόεδρος του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου, ο ακροδεξιός Μίχαλος, και ουδείς άλλος τόλμαγε να το εκστομίσει, ήρθε πρόσφατα να το διαλαλήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών (ECOFIN): "Μοιράστε την εργασία". Δηλαδή, εκ περιτροπής εργασία και βδομάδα 3-4 ημερών με αντίστοιχη μείωση αποδοχών. Ήδη διάφορα εργοστάσια, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο.
Παράλληλα, η διαβόητη φλεξικιούριτι και η οδηγία Μπολκεστάιν μπαίνουν σε εφαρμογή. Πολλαπλασιάζονται οι ευέλικτοι, οι πρόσκαιροι και οι "μαύροι" εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Η ενοικίαση εργαζομένων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, μέρος της φλεξικιούριτι είναι. Ήδη δε τα σαΐνια, οι εργολάβοι, άρχισαν να εφαρμόζουν την οδηγία Μπολκεστάιν χρησιμοποιώντας εργαζόμενους από την Ανατολική Ευρώπη με συνθήκες Ανατολικής Ευρώπης ως προς τους μισθούς, την ασφάλιση, τα ωράρια. Έτσι, ο εκβιασμός στους εργαζόμενους μεγαλώνει, η εντατικοποίηση της δουλειάς πολλαπλασιάζεται, η αμοιβή υποπολλαπλασιάζεται, τα εργατικά "ατυχήματα" –εργοδοτικά εγκλήματα– αυξάνονται κάθε χρόνο. Ε, μη μας πει κανείς ότι η ΕΕ δεν έχει ευθύνη για όλ’ αυτά, γιατί δήθεν έχει κανόνες και προδιαγραφές. Το μόνο που έχει, είναι "φύλλα συκής" για να καλύπτει τον ευρωπαϊκό εργασιακό μεσαίωνα που, με την επιτάχυνση της κρίσης, εγκαθιδρύεται μέσα στον 21ο αιώνα.