Η κρίση βαθαίνει και εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Οι "από πάνω" προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν και να μας φιμώσουν. Όμως οι εξεγέρσεις και οι αντιστάσεις πολλαπλασιάζονται, απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη. Εδώ προσεγγίζουμε δύο κινήματα που παλεύουν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, αλλά με κοινό στόχο: "Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας!"
Γουαδελούπη: Οι γαλλικές αποικίες ξεσηκώνονται
Για έβδομη εβδομάδα συνεχίζεται στη Γουαδελούπη η γενική απεργία ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια και την ανεργία. Μέχρι στιγμής πέφτουν στο κενό όλες οι απόπειρες της γαλλικής αποικιακής κυβέρνησης να ξεμπερδεύει με τον ξεσηκωμό του λαού αυτού του νησιού της Καραϊβικής. Οι κυβερνητικές απειλές, η αστυνομική βία και οι δολοφονικές προβοκάτσιες δεν κατάφεραν τίποτα. Η προσδοκία της γαλλικής κυβέρνησης ότι το κίνημα θα ξεφουσκώσει, επίσης διαψεύστηκε. Με τη δύναμη που τους δίνει η μαχητική ενότητα των οργανώσεών τους, αλλά και η οργή για τη διαχρονική αδιαφορία των κρατούντων απέναντι στη γενικευμένη εξαθλίωση, οι εργαζόμενοι και η νεολαία συνεχίζουν τον υποδειγματικό αγώνα ενάντια στην απόπειρα της γαλλικής αποικιακής κυβέρνησης και των αφεντικών να τους φορτώσουν και νέα βάρη εν ονόματι της κρίσης.
Από την προηγούμενη εβδομάδα η γαλλική κυβέρνηση, χωρίς βέβαια να σταματήσει την επιχείρηση καταστολής και συκοφάντησης, υποχρεώθηκε να προσέλθει σε σοβαρές διαπραγματεύσεις με το μέτωπο LKP (Liyannaj Kont Pwofitasyon – Κολεκτίβα Ενάντια στην Εκμετάλλευση). Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, και μάλιστα χωρίς να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και η γενική απεργία, όπως ζητούσε ο Σαρκοζί. Την ίδια στιγμή, η γαλλική κυβέρνηση δηλώνει με θράσος ότι "η υπομονή της εξαντλείται". Την Τρίτη ο Γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν απηύθυνε "προειδοποίηση" στην LKP να "συμμορφωθεί με τη νομιμότητα", για να λάβει την απάντηση ότι η απεργία θα συνεχιστεί μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων του κινήματος.
Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση του απεργιακού κύματος διαμαρτυρίας, που εξαπλώθηκε στη γειτονική Μαρτινίκα και άλλες γαλλικές αποικίες, ο ξεσηκωμός αυτός αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται. Το πρώτο στοιχείο που πρέπει να τονιστεί είναι η πλατιά και μαχητική ενότητα που σφυρηλατήθηκε μέσω της Κολεκτίβας LKP, στην οποία συσπειρώθηκαν όλα τα συνδικάτα, όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και δεκάδες ακόμη συλλογικότητες – συνολικά 48 οργανώσεις συναποτελούν την LKP. Το δεύτερο στοιχείο είναι η ανάδειξη από αυτό το κίνημα συγκεκριμένων βασικών αιτημάτων, τα οποία αποσκοπούν στην άμεση ανακούφιση των λαϊκών μαζών, ενοποιούν όλους τους εργαζόμενους και τους άνεργους, και σηματοδοτούν την άρνηση του λαού να φορτωθεί τα βάρη της κρίσης. Το τρίτο στοιχείο είναι η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα, η οργάνωση και η μαζικότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων, που συνδυάστηκαν με τη γενικευμένη αγανάκτηση και έτσι κράτησαν άσβεστη τη φλόγα αυτού του υποδειγματικού αγώνα.
Δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τις συγκρίσεις με την κατάσταση στην Ελλάδα. Ούτε εδώ έλειψε η οργή της νεολαίας και πλατιών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή και το σύστημα. Αλλά, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη Γουαδελούπη, πολλές δυνάμεις είτε τρόμαξαν από την εξέγερση του Δεκέμβρη και την καταπολέμησαν λυσσαλέα (με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ αλλά και τους Κύρκους), είτε πρόκριναν ως σημαντικότερη τη διαφύλαξη μιας υποτιθέμενης "καθαρότητας" και άρα όξυναν τις επιθέσεις ενάντια στο κομμάτι εκείνο του κινήματος που δεν βαθμολογείται ως… "αρκούντως επαναστατικό".
Ας σημειωθεί ότι, παρόλο το "μπλακάουτ" ή την παραπληροφόρηση των διεθνών ΜΜΕ, η εξέγερση στη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα έγινε πλατιά γνωστή. Δεκάδες συνδικάτα, κινήματα και κόμματα εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με κινητοποιήσεις και μηνύματα, που βρίσκουν θερμή υποδοχή στους ξεσηκωμένους. Ανάμεσά τους και η ΚΟΕ, τα μηνύματα της οποίας δημοσιεύθηκαν σε ιστοσελίδες και έντυπα της Κολεκτίβας LKP, του συνδικάτου UGTG της Γουαδελούπης, του Κ.Κ. για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό (PKLS) της Μαρτινίκας, κ.λπ.
Τα άμεσα αιτήματα του κινήματος
1. Βιοτικό επίπεδο: Άμεση αύξηση τουλάχιστον 200 ευρώ στους χαμηλόμισθους, συνταξιούχους και δικαιούχους ελάχιστου εισοδήματος. Μείωση των φόρων στα είδη πρώτης ανάγκης, τα καύσιμα και τις μεταφορές. Πάγωμα των ενοικίων. Απαγόρευση κατάσχεσης κατοικιών για χρέη προς τις τράπεζες. Ανακαίνιση των ανθυγιεινών κατοικιών και κατασκευή νέων.
2. Απασχόληση: Αύξηση των επιδομάτων ανεργίας σε ποσό και διάρκεια. Περιορισμός των συμβολαίων εργασίας ορισμένης διάρκειας σε 6 μήνες μάξιμουμ, και συμβόλαιο αορίστου χρόνου σε περίπτωση ανανέωσης. Περιορισμός των "ενοικιαζόμενων" στο 5% του συνολικού αριθμού απασχολούμενων. Επιστροφή των δημόσιων ενισχύσεων από επιχειρήσεις που απολύουν. Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους.
3. Δημόσιος τομέας: Επανεθνικοποίηση των εταιριών κοινής ωφέλειας (ύδρευση, μεταφορές, ηλεκτρισμός, απορρίμματα, πιστωτικός τομέας) με αποφασιστική συμμετοχή των χρηστών και των εργαζόμενων στη διοίκησή τους. Άμεση μείωση και διαφανής καθορισμός των τιμολογίων. Ενίσχυση του δημόσιου τομέα υγείας.
4. Γεωργία: Ενίσχυση της μικρής αγροτικής παραγωγής, κατάργηση των φόρων σε σπόρους, λιπάσματα κ.λπ. Μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, απαγόρευση κατασκευής νέων εμπορικών κέντρων και μεγα-αποθηκών.
5. Ακρίβεια: 20% μείωση τιμών σε 100 βασικά προϊόντα και υπηρεσίες. Μείωση τραπεζικών τόκων-εξόδων.
Ερρίκος Φινάλης
Για άμεση και έγκυρη πληροφόρηση:
1. Κολεκτίβα LKP: www.lkp-gwa.org
2. Συνδικάτο UGTG: www.ugtg.org
3. PKLS Μαρτινίκας: www.pkls.org
Ιταλία: Πώς ν’ αντιμετωπίσουμε αυτή την κυβέρνηση
Ανακοίνωση του Δικτύου των Κομμουνιστών (Rete dei Comunisti)
1. Τα μέτρα ενάντια στο δικαίωμα απεργίας που εγκρίθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο προσπαθούν να εμποδίσουν τους εργαζόμενους σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, να προωθήσουν τις δικές τους λύσεις για διέξοδο από την κρίση. Στόχος της κυβέρνησης του Μπερλουσκόνι δεν είναι μόνο να τους στερήσει το δικαίωμα της οργανωμένης αποχής από την εργασία, αλλά και να πλήξει ορισμένους τρόπους διαμαρτυρίας (όπως το κλείσιμο δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών) στους οποίους προστρέχουν συχνά όσοι έχουν απολυθεί ή κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους. Τα μπλόκα στους δρόμους (όπως φάνηκε από τις κινητοποιήσεις των πικετέρος στην Αργεντινή τα τελευταία χρόνια) είναι η μόνη δυνατή μορφή αγώνα όσων δεν μπορούν να απεργήσουν στο χώρο εργασίας τους.
2. Ο αντιαπεργιακός νόμος προωθείται παράλληλα με την κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων, που επιχειρεί να υποτάξει ολοκληρωτικά την εργασία στο κεφάλαιο, εξαφανίζοντας και τα τελευταία ψήγματα ενότητας των εργαζόμενων, με την πολιτική του διαίρει και βασίλευε τόσο στην παραγωγική διαδικασία όσο και στις εργασιακές σχέσεις και συμβάσεις.
3. Τα μέτρα αυτά συμπληρώνουν και συνυπάρχουν με τις διατάξεις που προβλέπονται στο Πακέτο για τη Δημόσια Ασφάλεια, που με την καταπίεση και το ρατσισμό του κράτους τροφοδοτούν φοβίες, διακρίσεις και "κοινωνικό" ρατσισμό, δημιουργώντας αποδιοπομπαίους τράγους για να εκτονωθεί πάνω τους η απόγνωση και η οργή που προκαλούν στις καταπιεζόμενες τάξεις οι αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης.
Οι μετανάστες –ακόμη κι αυτοί που ζουν και δουλεύουν νόμιμα στη χώρα μας– είναι απροστάτευτοι και έχουν γίνει έρμαιο στις καμπάνιες μίσους που εξαπολύονται εναντίον τους για να καλυφθούν οι ευθύνες των τραπεζών, των επιχειρηματιών και των υπουργών στη γενικευμένη επιδείνωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων και των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.
4. Στη χώρα μας διαμορφώνεται με διαρκώς αυξανόμενη ένταση μια κοινωνία βασισμένη στο ταξικό μίσος που δείχνουν οι υψηλά ιστάμενοι "έχοντες και κατέχοντες" ενάντια στους εργαζόμενους, στην ιστορία και στις οργανώσεις τους.
Μια κοινωνία σε απόλυτη σύμπνοια με μια αντιδραστική κυβέρνηση και μια άρχουσα τάξη που δείχνουν ξεδιάντροπα το ταξικό τους μίσος.
Οι καταπιεσμένες τάξεις θα είχαν όλα τα δίκια λοιπόν να αντιδράσουν με την απαιτούμενη συνείδηση και με τις κατάλληλες μορφές αγώνα.
5. Όμως στη χώρα μας είναι πολλοί αυτοί που δίνουν στην κυβέρνηση χείρα βοηθείας. Το PD [Σ.τ.Μ.: το "κεντροαριστερό" Δημοκρατικό Κόμμα που προέρχεται από το πάλαι ποτέ Ιταλικό Κ.Κ.), τα πουλημένα συνδικάτα και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, στο όνομα της αποφυγής της ακυβερνησίας, στο πνεύμα του εκλογικού διπολισμού και της συναίνεσης, προσπαθούν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ταξική συνειδητοποίηση των εργαζομένων όλων των τομέων, και τη δυνατότητα οργάνωσής τους.
Ξέρουν καλά πως όταν οι εργαζόμενοι αντιληφθούν ότι πρέπει να αναμετρηθούν, οργανωμένα και συνειδητά, με το ταξικό μίσος της άρχουσας τάξης που το μόνο που τη νοιάζει είναι να ξεπεράσει τη συστημική της κρίση, θα ξεσπάσουν κοινωνικές συγκρούσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη χειραφέτησή τους και στο ξεσκέπασμα της πραγματικής φύσης και των επιπτώσεων αυτής της κρίσης.
6. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες και οι δικοί τους άνθρωποι στην κυβέρνηση και στη Βουλή, μισούν τους εργαζόμενους και τους βλέπουν σαν εμπόδιο στην κλίμακα των προτεραιοτήτων τους (ή για την επίτευξη των στόχων τους). Ακριβώς γι’ αυτό προσπαθούν να διαλύσουν ή να εμποδίσουν κάθε μορφή οργάνωσης και αγώνα, από τα συνδικάτα βάσης και το δικαίωμα στην απεργία, μέχρι τις συλλογικές συμβάσεις και την προοπτική κοινωνικών συγκρούσεων.
7. Τα τελευταία χρόνια, η άρχουσα τάξη που αναδείχτηκε από την κερδοσκοπία και τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς της μηχανισμούς, επισείει σαν φόβητρο το ζήτημα της νομιμότητας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, θεσμοθετώντας νόμους απαράδεκτους από κάθε άποψη.
Οι εργαζόμενοι, και γενικά όλοι οι δημοκράτες, πρέπει να διεκδικούν τη δικαιοσύνη αντί για τη νομιμότητα, να καλούν σε πολιτική και κοινωνική ανυπακοή στην αδικία, να αντιπαραθέτουν την αξιοπρέπεια στο ταξικό μίσος που δείχνουν η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της.
Θα μπορούν άραγε τους επόμενους μήνες να γράφονται τέτοια πράγματα σε μια προκήρυξη, σε μια εφημερίδα ή σε ένα σάιτ του ίντερνετ; Η κυβέρνηση δεν θέλει να το επιτρέψει. Όμως όλοι εμείς έχουμε το καθήκον να αφήνουμε ανοιχτά αυτά τα παράθυρα επικοινωνίας και δημοκρατικών πρωτοβουλιών, τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και στην κοινωνία. Ήρθε ο καιρός για γενικευμένη αντίσταση.
Πρέπει να δουλέψουμε δραστήρια σε όλες τις πόλεις για να πετύχει η πανιταλική διαδήλωση που διοργανώνουν τα συνδικάτα βάσης για τις 28 Μαρτίου, με κοινωνικά και συνδικαλιστικά αιτήματα που στοχεύουν σε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση και στην αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή κυβέρνηση που διαπνέεται από ταξικό μίσος.