Απόπειρα φυγής από την κρίση
Η δυσχέρεια της κυβέρνησης Καραμανλή και η ταυτόχρονη φθορά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποτυπώνονται μόνιμα πια στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος. Αυτοί που "γνωρίζουν" υποστηρίζουν ότι, όταν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων επαναλαμβάνονται σταθερά για μεγάλο διάστημα, μαρτυρούν βαθύτερες και μόνιμες "αλλαγές" στη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Μπορεί να είναι έτσι.
Εκείνο όμως που δεν αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις (δεν είναι δουλειά τους άλλωστε) είναι ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια μπορεί να είναι όρος αναγκαίος αλλά όχι ικανός για την οριστική ματαίωση του αντιλαϊκού μεταρρυθμιστικού σχεδίου της κυβέρνησης Καραμανλή, και πολύ περισσότερο για την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων. Το με ποιο τρόπο το προσωρινό μπορεί να μετατραπεί σε μόνιμο απασχολεί άλλα σημειώματα της εφημερίδας μας.
Το ουσιαστικό ζήτημα είναι ότι αυτή τη στοιχειώδη αλήθεια γνωρίζει και η κυβέρνηση και οι "πυλώνες" του αστισμού. Για παράδειγμα το συγκρότημα Λαμπράκη, που έπαιξε ρόλο με τις "αποκαλύψεις" του στην πρόσφατη "αποδόμηση" του πολιτικού συστήματος, σε πρόσφατο άρθρο του διευθυντή του ανακαλύπτει τον "κίνδυνο" για το δικομματικό σύστημα, τη "δημοκρατία" και την "οικονομική πρόοδο" της χώρας. Αποδίδει την αντικυβερνητική δυσαρέσκεια "όχι σε όσα κάνουν αλλά σε όσα δεν πράττουν" οι κυβερνώντες. Και αποτελεί αυτή η προτροπή ένα μήνυμα. Μήνυμα που η κυβέρνηση Καραμανλή αντιλαμβάνεται και προσπαθεί να μετασχηματίσει σε πράξη.
Η σχετική υποχώρηση της "Ζαχοπουλειάδας" και οι εξελίξεις στα Βαλκάνια και στην ΠΓΔΜ ήταν αναμφισβήτητα μια βαθιά ανάσα. Η υποτιθέμενη "καθαρή στάση" της "μη πρόσκλησης και του βέτο" και η συναίνεση του ΠΑΣΟΚ στους κυβερνητικούς χειρισμούς είχαν διπλό στόχο. Πρώτα να αποκρύψουν την οσφυοκαμψία του επίσημου πολιτικού κόσμου στη χάραξη νέων συνόρων στη Βαλκανική και την αποδοχή δημιουργίας νέων προτεκτοράτων πάνω στους δρόμους του πετρελαίου σύμφωνα με τα αμερικανονατοϊκά σχέδια. Και ακόμα επέβαλαν στο πολιτικό προσκήνιο την ατζέντα με τους "παλιούς καλούς" όρους.
Ακολούθησε η κατάθεση του νομοσχεδίου για την "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" και έφερε πιο κοντά την προσπάθεια να γίνει νόμος του κράτους η ανατίναξη στοιχειωδών ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η διάλυση των ταμείων των ασφαλισμένων. Παράλληλα συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για το ξεπούλημα των λιμανιών, για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, και ετοιμάζεται η νέα Διοικητική Μεταρρύθμιση με τον "Καποδίστρια 2", που σχεδιάζει την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η κυβερνητική φθορά που παρουσιάζουν οι δημοσκοπήσεις δεν σημαίνει παράλληλα και κυβερνητική απραξία. Αντίθετα, σηματοδοτεί μια νέα επιτάχυνση της κυβερνητικής επίθεσης σαν όχημα υπέρβασης της σημερινής κρίσης, αλλά και σαν επίδειξη αποφασιστικότητας, και μελλοντική παρακαταθήκη προς τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ότι οι "ειλημμένες υποχρεώσεις" απέναντί τους θα προωθηθούν παρά το πολιτικό κόστος και τη δυσμενή συγκυρία.
Η νέα αυτή κυβερνητική επίθεση-φυγή προς τα μπρος εκδηλώνεται βέβαια σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της αντίστασης της κοινωνίας, οι αγώνες των εργαζόμενων και των νέων, βρίσκονται στο προσκήνιο, δεν έχουν υποχώρησει και, το σημαντικότερο, έχουν γευτεί επιτυχίες σαν αποτέλεσμα του μαζικού και αποφασιστικού τους αγώνα. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των λιμενεργατών, οι συνεχιζόμενες απεργίες στη ΔΕΗ και τους ΟΤΑ, δείχνουν ότι υπάρχει μια σημαντική δυναμική. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά η κυβερνητική επίθεση είναι δυνατό να ανατραπεί. Και αυτή η προοπτική, αυτή η δυνατότητα, θα μπορούσε να δώσει πραγματικό νόημα στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, να γίνει πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα και αφετηρία καλύτερων ημερών για το λαό.
Σπύρος Παναγιώτου