Ανακοίνωση του Κ.Ο. της ΚΟΕ
Να γίνουμε πολλοί (να ενωθούμε), να γίνουμε αντίπαλοι (να ορίσουμε τους εχθρούς μας), να δώσουμε μάχες (να τολμήσουμε), να κατακτήσουμε νίκες (μπορούμε)!
Τι ανέδειξε το 2006, τι φέρνει το 2007
Nα δυναμώσουμε την αντίσταση σε νεοφιλελευθερισμό και Nέα Tάξη
Το πέρασμα από τη μια χρονιά στην άλλη γίνεται συνήθως αφορμή για διάφορους απολογισμούς και μηνύματα. Θεωρούμε ότι το ουσιώδες στην παρούσα φάση, που συμπίπτει με σημαντικά τρέχοντα καθήκοντα λόγω της κινητοποίησης για το άρθρο 16, είναι ο εντοπισμός των ενεργών τάσεων, των κύριων χαρακτηριστικών και των προσδιορισμών για την ταξική πάλη τη χρονιά που έφυγε κι αυτή που έρχεται.
2006: Μια χρονιά κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης
Κυρίως σε διεθνές επίπεδο αλλά και, σε μικρότερο βαθμό, εσωτερικά, το 2006 σημαδεύτηκε από μια μεγάλη κλιμάκωση της ταξικής αντιπαράθεσης, με κυρίαρχες βέβαια τις δυνάμεις του κεφάλαιου, αλλά και με σημαντική –και ποιοτική– αναβάθμιση της λαϊκής αντίστασης. Σε διεθνές επίπεδο θα εστιάζαμε σε τρεις κεντρικούς προσδιορισμούς:
1. Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δέχθηκε σημαντικά πλήγματα από λαϊκά κινήματα. Μπορούμε να πούμε ότι σε μια σειρά μέτωπα οι ιμπεριαλιστές –κύρια οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους– δυσκολεύονται –ή αδυνατούν– να επιβάλουν τις επιλογές τους, κυρίως λόγω της αντίστασης που αντιμετωπίζουν. Την ίδια στιγμή, οι υπαρκτές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, η ανάδυση της Ρωσίας και της Κίνας σε δυνάμεις με παγκόσμιο ρόλο και, βέβαια, η εντεινόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση τροφοδότησαν την ένταση τής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στους λαούς. Έτσι, τη χρονιά που πέρασε, παγιώνονται ως κεντρικά χαρακτηριστικά –στην παρούσα φάση της Νέας τάξης Πραγμάτων–, από τη μία, η κλιμάκωση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού και, από την άλλη, η δυσκολία που αντιμετωπίζει ο ιμπεριαλισμός –ειδικά ο αμερικάνικος– στην προώθηση των κοσμοκρατορικών επιλογών του. Αυτό είναι το πρώτο κύριο συμπέρασμα από τις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο.
Πιο συγκεκριμένα, το κεντρικό γεγονός της χρονιάς υπήρξε αναμφισβήτητα η ήττα του φασιστικού και σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ στη βάρβαρη επίθεση ενάντια στο λιβανέζικο λαό. Επρόκειτο για έναν «αμερικανικό πόλεμο», στα πλαίσια του σχεδίου για τη «Νέα Μέση Ανατολή», που υλοποιήθηκε από το Ισραήλ, όπως είπε ο ίδιος ο Μπους, Έναν πόλεμο που οδήγησε όμως στην πρώτη ήττα του δήθεν ανίκητου Ισραήλ και στην ενδυνάμωση της Χεζμπολάχ και της ένοπλης αντίστασης του λιβανέζικου λαού.
Στα άλλα μέτωπα, που οι Αμερικάνοι έχουν προχωρήσει σε ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση, επίσης αιμορραγούν, κι αυτό επηρεάζει την κοινή γνώμη ακόμη και μέσα στις ΗΠΑ, που πλέον, όπως καταγράφηκε στις αμερικάνικες εκλογές του Νοεμβρίου, είναι αντίθετη με το δόγμα Μπους. Προκειμένου να διαχειριστούν το χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν στο Ιράκ, οι Αμερικάνοι συζητούν ακόμη και τον προσεταιρισμό «δυνάμεων του κακού», όπως οι ίδιοι τους αποκαλούν, δηλαδή Συρίας και Ιράν. Την ίδια στιγμή, πυροδοτούν την εμφύλια διαμάχη τόσο στο Ιράκ όσο και πιο πρόσφατα στην Παλαιστίνη, εντείνοντας τη γενοκτονική πολιτική τους και προκαλώντας ένα γενικότερο χάος. Στο Αφγανιστάν, η συμμαχία των προθύμων δεν ελέγχει τίποτα πέρα από την πρωτεύουσα, και στην επείγουσα έκκληση του ΝΑΤΟ για διευρυμένη βοήθεια από τις ευρωπαϊκές χώρες υπήρξε έμμεση αλλά εμφανής άρνηση. Παράλληλα, το ΝΑΤΟ (Σύνοδος στη Ρίγα της Λετονίας) διευρύνει το πεδίο δράσης του σε ολόκληρο τον πλανήτη, επινοώντας, εκτός από τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, την «ασφάλεια ενέργειας». Γίνεται έτσι και τυπικά ο στρατιωτικός βραχίονας της παγκοσμιοποίησης.
Την ίδια στιγμή, με την κρίση να βαθαίνει στην παγκόσμια οικονομία γενικά, αλλά και ειδικά στην αμερικάνικη, με τα αμερικάνικα δημοσιονομικά ελλείμματα να διευρύνονται θεαματικά και να καλύπτονται σε σημαντικό βαθμό από τα κινεζικά κεφάλαια, με τον παραγωγικό κύκλο να αδυνατεί να αποκτήσει δυναμική παρά το χαμηλό δολάριο, η φυγή στον πόλεμο, στην επιθετικότητα, οι επεμβάσεις και η προκλητικότητα εμφανίζονται ως το μοναδικό ισχυρό όπλο που διαθέτουν οι σύγχρονοι ναζί. Σε επιβεβαίωση, στο τέλος του 2006, ανοίγουν νέο μέτωπο με την ωμή επέμβαση στο στρατηγικής σημασίας Κέρας της Αφρικής (υποκινούμενη από τους Αμερικάνους εισβολή της Αιθιοπίας στη Σομαλία ενάντια στους ισλαμιστές).
2. Όλα τα διευθυντήρια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης παραμένουν στοχοπροσηλωμένα στα νεοφιλελεύθερα δόγματα, παρά τα αδιέξοδα στα οποία καταδικάζουν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη. Αδιέξοδα που σχετίζονται με τη βύθιση τεράστιων μαζών στη φτώχεια (το πλουσιότερο 1% ελέγχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου, όταν το φτωχότερο 50% ελέγχει μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου), στην πείνα και στις αρρώστιες (29.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα). Αδιέξοδα που σχετίζονται, επίσης, με τα μεγάλα προβλήματα που προκαλεί ο νεοφιλελευθερισμός στο περιβάλλον και το κλίμα της γης.
Η ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή η ΕΕ, χαρακτηρίζεται από την εντατική προώθηση ενός πανευρωπαϊκού προγράμματος νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων (που το ζούμε και στη χώρα μας) για μια «ανταγωνιστική Ευρώπη». Στα πλαίσια αυτά, αλλά και μετά το βροντερό «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα το 2005, η ΕΕ προχώρησε πέρσι στη θέσπιση μιας –κάπως αμβλυμένης λόγω των λαϊκών αντιδράσεων– εκδοχής της οδηγίας Μπόλκενσταϊν καθώς και στην ελαστική εβδομάδα των 65-70 ωρών. Την ίδια στιγμή, η αλματώδης αύξηση των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κύριο εκπρόσωπο του χρηματιστικού κεφαλαίου, κλέβει εκατοντάδες δισ. ευρώ από τις τσέπες των πολιτών προς όφελος του χρηματιστικού κεφαλαίου.
3. Ο πόλος των αγωνιζόμενων λαών εντείνει την παρουσία του. Eίναι εμφανή πολλά μέτωπα ενεργητικής αντίστασης. Εξίσου εμφανής είναι και η έλλειψη ενός συγκροτημένου διεθνούς κομμουνιστικού παράγοντα, γεγονός που οδηγεί σε ασυμμετρίες και καθυστερήσεις την υπαρκτή, πάντως, ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης σε παγκόσμια κλίμακα. Αναφέρουμε πιο συγκεκριμένα:
α) την ηρωική αντίσταση του λιβανέζικου λαού, την παλαιστινιακή αντίσταση, την ιρακινή αντίσταση, το μεγάλο αντι-αμερικάνικο αναβρασμό, που επικρατεί στις αραβικές μάζες (ενδεικτικές οι διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων στην Ινδονησία ενάντια στην επίσκεψη Μπους),
β) την εθνική δημοκρατική επανάσταση του νεπαλέζικου λαού και τις μεγάλες κατακτήσεις του ένοπλου επαναστατικού κινήματος, που καθοδηγείται από το ΚΚ Νεπάλ (Μαοϊκό) – αποτίναξη φεουδαρχίας, γκρέμισμα μοναρχίας, πορεία προς συντακτική εθνοσυνέλευση με κατοχύρωση της εξουσίας του εργαζόμενου λαού και της αγροτιάς,
δ) την ισχυροποίηση και διεύρυνση του αντι-αμερικάνικου και αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου στη Λατινική Αμερική, με πιο σημαντικούς σταθμούς τη συνεχιζόμενη εξέγερση του μεξικάνικου λαού στην Οαχάκα, τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της χιλιανικής μαθητικής νεολαίας (κίνημα των Πιγκουίνων), τη θριαμβευτική επανεκλογή Τσάβες, τη νίκη των λαϊκών δυνάμεων στις εκλογές του Εκουαδόρ (Ραφαέλ Κορέα),
γ) τα μηνύματα που στέλνουν οι μαζικές κινητοποιήσεις της –πιο εκμεταλλευόμενης– εργατικής τάξης από χώρες της Ασίας (Ινδία, Μπαγκλαντές) καθώς και την αντοχή του κομμουνιστικού κινήματος στις Φιλιππίνες στις άγριες επιθέσεις της αντίδρασης (εκατοντάδες δολοφονίες στελεχών, κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στο Νέο Λαϊκό Στρατό).
Τα κύρια χαρακτηριστικά του 2006 στη χώρα μας
Δικομματική κυριαρχία αλλά και άνθηση των αγώνων
Στη χώρα μας, το κύριο χαρακτηριστικό των εξελίξεων το 2006 είναι ο καλπασμός των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που κάτω από την άμεση εποπτεία των Βρυξελλών προωθεί η κυβέρνηση Καραμανλή, η πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Σε στενή συνεργασία με το ΣΕΒ και τα ΜΜΕ και με ουσιαστική στήριξη του ΠΑΣΟΚ, διαμορφώνεται ένα νέο κοινωνικό πλαίσιο, ασφυκτικό για τη ζωντανή εργασία και εξαιρετικά κερδοφόρο για το μεγάλο κεφάλαιο. Στοχεύουν στην όλο και μεγαλύτερη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων λαϊκών νοικοκυριών. Στοχεύουν παράλληλα στην πολιτική περιθωριοποίηση των εργαζόμενων, στο να μην έχουν πολιτική δύναμη και φωνή.
Τη χρονιά που πέρασε έγινε ξεκάθαρη η ουσιαστική σύμπτωση των δύο μεγάλων κομμάτων στις βασικές απαιτήσεις του συστήματος, πήρε σάρκα και οστά ο συναινετικός και νεοφιλελεύθερος δικομματισμός. Αυτό φάνηκε πεντακάθαρα στα ζητήματα της Παιδείας και του άρθρου 16, όπου το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησε στο χειρισμό των λαϊκών αντιδράσεων. Όμως δεν φάνηκε μόνον εκεί. Φάνηκε, επίσης, στις διαδοχικές παροχές προς το κεφάλαιο (φορολογική ασυλία, εφαρμογή ασφαλιστικών νόμων Ρέππα), φάνηκε στις συλλογικές συμβάσεις που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με αυξήσεις-εμπαιγμό των 77 λεπτών τη μέρα, φάνηκε στην εφαρμογή του νόμου για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ, φάνηκε στις διαβόητες Συμπράξεις Δημόσιου-Iδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), φάνηκε ακόμη και στις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις (Εμπορική Τράπεζα, ΟΤΕ), όπου, ναι μεν, υπήρξαν αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο για «το θεαθήναι», καθ’ ότι έλειψε η παραμικρή αναφορά σε μη αναγνώριση των συμβάσεων. Και, βέβαια, φάνηκε περίτρανα στη συγκάλυψη της υπόθεσης των υποκλοπών, όπου ο Γ. Παπανδρέου, σε ρεσιτάλ ραγιαδισμού απέναντι στους νεοταξικούς πάτρωνες, έψεξε την κυβέρνηση γιατί «χωρίς να είναι βέβαιη άφησε αιχμές για εμπλοκή της φίλης και συμμάχου χώρας των ΗΠΑ». Κι ακόμη, φάνηκε στην πλήρη ΗΠΑκοή των δύο μεγάλων κομμάτων (Κυπριακό και ουσιαστική εγκατάλειψη Κύπρου μπροστά στις αμερικάνικες επιταγές για απρόσκοπτη είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, Αιγαίο προς διχοτόμηση και προσφυγή στη Χάγη).
Ενάντια σ’ αυτό το ασφυκτικό δικομματικό πλαίσιο, υπήρξε μια σημαντική και διευρυνόμενη κοινωνική κινητικότητα. Δόθηκαν σημαντικοί αγώνες και υπήρξαν γεγονότα, που υποδηλώνουν ανάγκες έκφρασης της κοινωνίας αλλά και δυνατότητες ανατροπής των συσχετισμών. Κι αυτό παρά τη συνεχιζόμενη αδυναμία της Αριστεράς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις (ενδοαριστερός εμφύλιος, περιχαράκωση και νεοδημοκρατική ασυλία, κεντροαριστερή σεναριολογία, έλλειψη μαζικών διαδικασιών και απεύθυνσης). Αναφερόμαστε κατ’ αρχήν στο μεγάλο αγώνα των ναυτεργατών (που ανάγκασε τον Καραμανλή να καταφύγει στο χαρτί της επιστράτευσης, που σημειωτέον ακόμη δεν έχει αρθεί). Σε συνέχεια, η μεγάλη πορεία 80.000 στην Αθήνα και η εν γένει πετυχημένη και με ριζοσπαστικό πρόσημο διεξαγωγή του 4ου Ευρωπαϊκού Φόρουμ. Μετά, η μεγάλη φοιτητική έκρηξη, μέσα σε περίοδο εξετάσεων, ενάντια στο νόμο-πλαίσιο, με 70.000 φοιτητές να ψηφίζουν καταλήψεις και να οδηγούν την κυβέρνηση Καραμανλή στην πρώτη της μεγάλη ήττα, με την απόσυρση του νόμου-πλαισίου (προσωρινά είπαν, αλλά ακόμη σκέφτονται αν και πότε θα τον ξαναφέρουν). Κι ακόμη, η δίμηνη σχεδόν απεργιακή κινητοποίηση των δασκάλων, που ξαναέθεσε το ζήτημα των κοινωνικών αναγκών και του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας. Παράλληλα, ξεδιπλώθηκαν δεκάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες εργαζομένων και απολυμένων, ορισμένοι με πανελλαδική εμβέλεια ή απήχηση και με διακριτό το στοιχείο της αποφασιστικότητας και της επιμονής (συμβασιούχοι, ΒΦΛ Θεσσαλονίκης, λιμενεργάτες). Κι ακόμη, οι εκατοντάδες κινήσεις πολιτών σε τοπικό επίπεδο για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των ελεύθερων δημόσιων χώρων έδωσαν μάχες και πέτυχαν ορισμένες νίκες.
Όλο αυτή η άνθηση αγώνων και διαθεσιμότητας είναι μια καινούργια κατάσταση, δεν υπήρχε παλιότερα, ειδικά στο δεδομένο βαθμό. Σίγουρα, δεν καταφέρθηκε μέχρι στιγμής να ξεπεράσει το επίπεδο της διάχυτης παθητικής αντίστασης, να συναρθρωθεί σε ένα ρεύμα διεμβολισμού του νεοφιλελευθερισμού και του συναινετικού δικομματισμού. Όμως η δυνατότητα είναι υπαρκτή και το μήνυμα στάλθηκε ακόμη και από τις κάλπες των αυτοδιοικητικών εκλογών, παρ’ ότι σε αυτές γενικά δεν καταγράφηκε μια καταδίκη του δικομματισμού. Πολλά ενωτικά σχήματα με αντι-δικομματικό, αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, και μάλιστα σε ολόκληρη τη χώρα, πέτυχαν σημαντικές καταγραφές, έκφρασαν την κοινωνική δυσαρέσκεια, συνδέθηκαν με τις διαθέσεις των «από κάτω», ανάδειξαν ένα νέο πολιτικό δυναμικό, λειτούργησαν σαν «εργαστήρι» του αριστερού πόλου.
H ανάγκη και το επείγον του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου
Η πρόταση για τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, που παρουσίασε η ΚΟΕ αμέσως μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στηρίζεται στη διπλή ανάγνωση της ελληνικής πραγματικότητας, που αναφέρθηκε πιο πάνω, δηλαδή κυριαρχία δικομματισμού αλλά και άνθηση αγώνων που όμως δεν συναρθρώνονται σ’ ένα ρεύμα.
Στηρίζεται, επίσης, στην εκτίμηση του χαρακτήρα της χρονιάς που μόλις μπήκε. Είναι, βέβαια, μια καθαρά προεκλογική χρονιά, ανεξάρτητα του πότε θα γίνουν οι εκλογές (πριν από το καλοκαίρι ή στο τέλος του 2007). Αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με άλλες προεκλογικές χρονιές. Ο δικομματισμός ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη της αντι-παροχολογίας (σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους) και της παροχολογίας και ριζικής σταθεροποίησης (σε ό,τι αφορά την κεφαλαιοκρατία και το πολιτικό της σύστημα). Tους επόμενους μήνες θα κυριαρχήσει μια επιφανειακή εκλογολογία και σεναριολογία για το χρόνο των εκλογών, με στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού. Την ίδια στιγμή, θα κριθεί η αναθεώρηση του συντάγματος, με την κατάργηση κάθε περιοριστικής για το νεοφιλελευθερισμό διάταξης, αλλά θα ανοιχθούν και νέα μέτωπα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Πιο συγκεκριμένα:
• το μέτωπο της Παιδείας, (αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος αλλά και νέος νόμος-πλαίσιο για την Tριτοβάθμια Eκπαίδευση),
• το μέτωπο της κοινωνικής ασφάλισης (όπου μέσα από τη δήθεν αποτύπωση του ασφαλιστικού προβλήματος και, αφήνοντας στην άκρη την εισφοροδιαφυγή εργοδοσίας και κράτους, θα επιχειρηθεί να αποσπασθεί η συναίνεση του εκλογικού σώματος σε ό,τι αφορά την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων και των παροχών)
• το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων και απελευθέρωσης των αγορών (όπου το μοντέλο του ΟΤΕ, με πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και πλήρη ιδιωτικοποίηση με ανάληψη της διοίκησης από ξένη πολυεθνική, θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί στα λιμάνια, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, στη ΔΕΗ κ.λπ.)
• η τυπική άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και η νομιμοποίηση της οικοπεδοποίησης και ιδιωτικοποίησης τεράστιων δασικών εκτάσεων (περί τα 45 εκατ. στρέμματα) μέσω της αναθεώρησης των σχετικών άρθρων του Συντάγματος
Δίπλα σ’ όλα αυτά, δύο ακόμη βασικά στοιχεία. Πρώτον, έχει ήδη διαμορφωθεί το κλίμα από τις δηλώσεις Πολύδωρα, που χαίρουν της στήριξης Καραμανλή, για μια μεγάλη αυταρχική στροφή, με ριζική περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ήδη μέσα στις γιορτές, στα μουλωχτά, προωθήθηκε η εγκύκλιος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων σε μία λωρίδα. Δεύτερον, αυτό που νιώθει στο πετσί του ο λαός, τα απανωτά χτυπήματα είτε από τις απολύσεις είτε από τα λουκέτα,είτε από την ακρίβεια, καθόλου δεν πρόκειται να αμβλυνθεί την προεκλογική περίοδο. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, πάλι μέσα στις γιορτές, είχαμε τις απολύσεις στη ΒΦΛ, το κλείσιμο εμπορικών αλυσίδων (HABITAT, ΣΥΚΑΡΗΣ) αλλά και νέες αυξήσεις στη φορολογία των καυσίμων.
Απ’ όλα τα προηγούμενα προκύπτει ότι για το δικομματισμό και το μεγάλο κεφάλαιο δεν υπάρχει «κράτει οι μηχανές». Αντίθετα φουλάρουν. Να λοιπόν πού στοχεύει η πρόταση της ΚΟΕ: Nα αδράξουμε την ευκαιρία, να αξιοποιήσουμε την υπαρκτή διαθεσιμότητα και να διαμορφώσουμε, μέσα από τα μέτωπα του επόμενου διαστήματος, μια πλατιά κοινωνική και πολιτική δικτύωση και συνάρθρωση των δυνάμεων που αντιστέκονται στο νεοφιλελευθερισμό και στο συναινετικό δικομματισμό.
Με πρώτο στόχο να απονομιμοποιηθούν, να μην περάσουν οι μεταρρυθμίσεις, να ακυρωθούν οι αναδιαρθρώσεις, να προκληθεί ρήγμα στη σημερινή αστική ηγεμονία. Να εκφραστούν όλοι αυτοί που βρίσκονται στο στόχαστρο της φτωχοποίησης και της περιθωριοποίησης.
Και παράλληλα, να μπουν οι βάσεις για μια διαρκή, ενεργητική και συντονισμένη αντίσταση, με ευρύτερο στόχο να μπλοκαριστεί ο νεοφιλελευθερισμός. Με αυτήν την έννοια, η πρόταση της ΚΟΕ, βγαλμένη μέσα από την πείρα των τελευταίων χρόνων, έχει έναν επείγοντα χαρακτήρα, μπορεί και πρέπει να περπατήσει άμεσα και ειδικά μέσα στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες, που έχουν ήδη αρχίσει (άρθρο 16) και θα χρωματίσουν τους επόμενους μήνες.
H KOE το 2007
Ξεκινάμε τη νέα χρονιά με την αισιοδοξία των αγώνων, που κάνουν ποδαρικό στη νέα χρονιά. Προχωράμε με όπλα την πολιτική γραμμή του αριστερού πόλου, την πρόταση για το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και την ενεργοποίηση της μεγαλύτερης δυνατής εμβέλειας της οργάνωσης. Παράλληλα, το 2007 είναι για την ΚΟΕ χρονιά εστίασης σε δύο σημαντικές διαδικασίες: H πρώτη αφορά τα ζητήματα και την πορεία της Αριστεράς και η δεύτερη το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ.
Προσδοκούμε και θα παλέψουμε το 2007 να γίνει μια χρονιά σημαντική για
• Tη λαϊκή αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό Με μαζική πανελλαδική αγωνιστική απάντηση στις μεταρρυθμίσεις, να αναγκαστεί σε υποχωρήσεις, αναδιπλώσεις και, ει δυνατόν, σε ήττες ο δικομματισμός. Και να ριζώσει η πρόταση του μετώπου, να δυναμώσει η ενωτική κινηματική διάσταση ενάντια στην περιχαράκωση και την παραλυσία. Πρέπει να δυναμώσει η μαζική εξω-κοινοβουλευτική πάλη και να αλλάξουν τα δεδομένα στην κοινωνία και στους πολιτικούς συσχετισμούς, να δημιουργηθούν ρήγματα στο αστικό δικομματικό σύστημα.
• Tην αλλαγή της κατάστασης στην Αριστερά Ν’ αλλάξουν οι προσανατολισμοί, οι στοχεύσεις, οι συνήθειες, τα πρόσωπα. Να υπάρξει απαλλαγή από κυβερνητικά σύνδρομα και κεντρο-αριστερά σενάρια, με στόχο την ενδυνάμωση μιας μαχητικής, ενωτικής και σύγχρονης Aριστεράς. Μιας Aριστεράς σε όσμωση με τα κινήματα και τους αγώνες, φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή, χρήσιμη σε όλους αυτούς που συμπιέζονται, περιθωριοποιούνται αποκλείονται. Η αγωνιστική κινητικότητα και διαθεσιμότητα των λαϊκών στρωμάτων δημιουργούν τις πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις (και πρέπει να αξιοποιηθούν) για την αλλαγή της κατάστασης στην Αριστερά.
• Tην αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που δίνει η προεκλογική περίοδος Αξιοποιώντας την πείρα που βγήκε τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα την τακτική που δοκιμάστηκε με επιτυχία στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, οφείλουμε να διαδώσουμε και να κατοχυρώσουμε την ανάγκη για το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και τις αναγκαίες αλλαγές στην κατάσταση της Αριστεράς.
• Tην πολύπλευρη ενδυνάμωση της ΚΟΕ και της Kομμουνιστικής Aριστεράς Το 2ο Συνέδριο, που θα γίνει, εκτός απροόπτου, τον Ιούνιο του 2007, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημαντικό σταθμό στην πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη της ΚΟΕ. Συμπυκνώνοντας την πείρα από την αδιαμφισβήτητα ανοδική και με εντεινόμενους ρυθμούς πορεία των προηγούμενων χρόνων. Χαράσσοντας πορεία με έμφαση στο βάθεμα των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών ως προς τη συγκρότηση και την ανατροπή των συσχετισμών, ως προς την παρέμβαση της οργάνωσης. Αξιοποιώντας, επίσης, το γεγονός ότι υπάρχει πολύς κόσμος, απ’ όλες τις γενιές, που προσβλέπει στην ΚΟΕ. Μέσα από συνδυασμό της έντονης παρέμβασης στις διαδικασίες του κινήματος και της Αριστεράς με την (προ- και μετά-) συνεδριακή δουλειά, το τρίπτυχο «συγκρότηση – συσπείρωση – ανάπτυξη» μπορεί και πρέπει να σηματοδοτήσει το 2007.
Εμπρός, λοιπόν. Να κάνουμε το 2007 μια γόνιμη και παραγωγική χρονιά για το λαϊκό κίνημα, για την Αριστερά, για την ΚΟΕ.
Καλή χρονιά, συντρόφισσες και σύντροφοι.