Από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοινώθηκε η χορήγηση δανείων στις εμπορικές τράπεζες με πολύ χαμηλό επιτόκιο: 1%. Τα χρήματα αυτά θα τα χρησιμοποιήσουν οι εμπορικές τράπεζες για να δανειοδοτήσουν το Δημόσιο, καθώς και επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Με τι επιτόκια όμως; Για το Ελληνικό Δημόσιο το επιτόκιο δανεισμού αγγίζει το 6%! Για τα νοικοκυριά τα επιτόκια είναι ακόμη πιο υψηλά: από 5-15%, ανάλογα με το είδος του δανείου. Πρόκειται για απίστευτη ληστεία.
Το Ελληνικό Δημόσιο θα υπογράψει νέα δάνεια μέσα στο 2009 ύψους περίπου 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν δανειζόταν απευθείας από την ΕΚΤ, οι τόκοι θα ήταν 0,6 δισεκατ. ευρώ. Τώρα που δανείζεται μέσω εμπορικών τραπεζών, οι τόκοι εκτοξεύονται στα 3,6 δισεκατ. ευρώ. Επιπλέον 3 δισεκατ. ευρώ δηλαδή, που θα καταλήξουν στις τσέπες του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγαλομετόχων των τραπεζών. Μόνον αυτά τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ θα αρκούσαν για να πλησιάσει το ποσοστό του Προϋπολογισμού για την Παιδεία στο 5%.
Αν το Ελληνικό Δημόσιο μπορούσε να δανειστεί κατευθείαν από την ΕΚΤ, τότε σε ένα διάστημα 2-3 χρόνων το σύνολο του Δημόσιου Χρέους θα μπορούσε να γυρίσει στα χαμηλά επιτόκια του 1%. Με δεδομένο ότι το Δημόσιο Χρέος βρίσκεται στα επίπεδα των 260 δισεκατ. ευρώ, θα μπορούσε να υπάρξει μια οικονομία πόρων της τάξης των 10-13 δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο. Ένα ποσό κολοσσιαίο για τα ελληνικά δεδομένα που, ενώ θα μπορούσε να οδηγήσει στην επίλυση όλων σχεδόν των λαϊκών και αναπτυξιακών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, καταλήγει στο διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο και στο ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.
Το ερώτημα απλό: Γιατί το Ελληνικό Δημόσιο δεν δανείζεται κατευθείαν από την ΕΚΤ; Διότι το απαγορεύει το Σύμφωνο Σταθερότητας! Και γιατί το απαγορεύει; Γιατί έτσι τους συμφέρει! Απύθμενη πρόκληση. Που δεν είναι όμως η τελευταία. Διότι, επιπλέον, οι εμπορικές τράπεζες παίρνουν όλα αυτά τα δάνεια από την ΕΚΤ με… εγγύηση του Δημοσίου!
Αποδεικνύεται λοιπόν γιατί είναι τόσο κεντρικό πολιτικό ζήτημα το να τελειώνουμε με το Σύμφωνο Σταθερότητας, αυτό το σκληρό όπλο του κεφαλαίου. Αποδεικνύεται επίσης ότι αν υπήρχαν άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί, δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να επιλυθούν τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων. Στην κρίση λοιπόν επιβεβαιώνεται: ή εμείς, ή αυτοί!