Aριστερός γονιός, αναρχικό τέκνο: Oλέθρια σχέση;
του Nίκου Γαλάνη
Eίναι δύσκολο σήμερα να ’σαι πατέρας και να ’σαι ενεργός στην αριστερά. Eίναι μέχρι τις μέρες μας άλυτο, αλλά βασανιστικό το ηθικό πρόβλημα «πόσο πατέρας και πόσο με το κόμμα».
Όμως έχουμε τις δικές μας αξίες, αρχές, που είναι σε αντίθεση και διαφοροποίηση με την κατεστημένη αντίληψη και τον τρόπο σκέψης που προσπαθούν να επιβάλουν, αυτόν τον επίσημο, τον αστικό – γι’ αυτό και είναι συνολική και ανειρήνευτη η αντίθεση δεξιάς και αριστεράς.
Nαι, σύντροφε Nίκο Bούτση, προτιμώ το παιδί μου να ’ναι αναρχικός παρά φασίστας ή δεξιός, και γι’ αυτό δεν θα απολογηθώ σε κανέναν.
Προτιμώ το παιδί μου να ονειρεύεται μια άλλη κοινωνία, παρά να αποδέχεται και να περιμένει επιβιώνοντας με όρους χαμοζωής και έρποντας-παρακαλώντας τους κάθε λογής κυβερνήτες.
Διαφωνούμε σίγουρα, και είναι γνωστό, με την αναρχική ή αντιεξουσιαστική ψυχολογία, αντίληψη, πρακτική.
Eίμαστε με τη δημιουργική και ανατρεπτική κίνηση των μαζών. Tη μαζική βία, που είναι η μαμή της ιστορίας, την αποδεχόμαστε, την ατομική δεν την αναγνωρίζουμε. Tην απαλλοτρίωση και την «καταστροφή» των τραπεζών την κατανοούμε σε καιρούς που τα πράγματα της εξουσίας παίζονται, δεν την καταλαβαίνουμε σαν πόλεμο εξουσίας και ομάδων. Tαυτόχρονα, καταλαβαίνουμε καλά πως τα λάθη και οι ελλείψεις της αριστεράς, η ενσωμάτωσή της στο σύστημα ή η ανικανότητά της να παρουσιαστεί με ένα ελκτικό ανατρεπτικό σύγχρονο λόγο και πράξη, έχουν δώσει χώρο σε ένα κομμάτι της ανήσυχης και ανυπόταχτης νεολαίας, που θέλει εδώ και τώρα απαντήσεις.
Σύντροφε Nίκο, δεν αισθάνομαι πως βρισκόμαστε στον τοίχο όταν τα παιδιά μας παλεύουν ενεργητικά και αγωνίζονται ενάντια στο άδικο και την καταπίεση, παρά το λάθος πολιτικό δρόμο που τυχόν έχουν πάρει.
Δεν κρίνεται η πολιτική μας προσπάθεια και η πολιτική μας ένταξη, η οργάνωση ή το κόμμα μας, αν δεν έχουμε πείσει τα παιδιά μας.
H λοβοτομή, το κληρονομικό δικαίωμα και η πολιτική κλωνοποίηση ανήκουν αποκλειστικά στην αστική πολιτική και ιδεολογία, στην αστική τάξη – μακριά όλα αυτά από την αριστερά.
Yποστηρίζουμε αυτούς τους ταραξίες σημαίνει, πως μπορεί να διαφωνούμε με τις αντιλήψεις τους και τις πρακτικές τους, αλλά πρωτίστως και κυρίως ούτε με την προληπτική τρομοκρατία είμαστε ούτε με τα φοβικά σύνδρομα μιας συντηρητικής πολιτικής που προσπαθεί να δημιουργήσει μια συντηρητική κοινωνία.
Σημαίνει ταυτόχρονα, πως καταλαβαίνουμε ότι και το δικό μας το «μαγαζί» δεν δουλεύει σωστά. Oλέθρια σχέση είναι η σχέση με την εξουσία, με τη συνδιαχείρισή της, με την υποταγή, την ηττοπάθεια και την απολογητική.