Γενική δοκιμή μέσα στην κρίση: Σκηνικό τρομοϋστερίας, του Σπύρου Παναγιώτου

τ.279, 04/12/2009

Το σκηνικό τρόμου έχει στηθεί εδώ και καιρό. Η συνταγή παλιά και δοκιμασμένη. Περιλαμβάνει μια γενναία δόση “αύξησης της εγκληματικότητας”, που η προβολή της ξεκινά από τις πρώτες πρωινές ώρες στις τηλεοπτικές εκπομπές και συνεχίζεται κλιμακωτά μέχρι το βράδυ. Ακολουθούν περιγραφές των ενεργειών της “νέας τρομοκρατίας”, από γκαζάκια και εμπρησμούς σε πολυκατοικίες μέχρι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και αστυνομικούς. Συνεχίζουν οι αναλύσεις των προκηρύξεων, που αναδεικνύουν την “ιδεολογική τους ένδεια” αλλά και τη “διαπλοκή” της τρομοκρατίας με το “οργανωμένο έγκλημα”. Το σκηνικό ολοκληρώνεται με όργιο φημών ότι ο κύκλος βίας θα επιστρέψει στην Αθήνα με αφορμή τις διαμαρτυρίες για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Είναι τόσο βέβαιοι γι’ αυτό, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι έχουν φροντίσει οι ίδιοι προσωπικά.

Πρωταγωνιστής του νέου κύκλου τρομοκρατίας τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, και οι συνήθεις αστέρες της έγκυρης ανάλυσης της πληροφορίας. Κομπάρσος με διακριτό ρόλο ο Γ. Καρατζαφέρης. Ο τελευταίος, αφού για πάνω από ένα μήνα δεν λυπήθηκε κόπους να πείσει τα πολιτικά κόμματα να συνασπιστούν στην προσπάθεια απόκρουσης της επέλασης των βανδάλων, αποκαλύπτεται, καθώς πια καλεί τους “υγιείς πολίτες” να αναλάβουν την προστασία του πολιτεύματος και των περιουσιών του κόσμου. Ρόλο γκεστ σταρ καλείται να παίξει ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, που έχασε επεισόδια λόγω συγκυρίας. Οι προσεχείς μέρες τού δίνουν μια πρώτη ευκαιρία να καταστήσει σαφές το νέο πνεύμα της κεντροδεξιάς.

Σκηνοθέτης, ενορχηστρωτής και διευθυντής της ορχήστρας ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης. Το βιογραφικό του στον τομέα της δημόσιας τάξης γνωστό: θωράκισε τις ειδικές δυνάμεις καταστολής, θεμελίωσε το νομικό οπλοστάσιο του τρόμου ισοπεδώνοντας τα δημοκρατικά δικαιώματα, παρέδωσε τη χώρα στην ασύδοτη δράση των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Γι’ αυτό του το έργο παρασημοφορήθηκε από το αμερικανικό κράτος! Η προϋπηρεσία και η εμπειρία του αποτελεί εγγύηση και για τη νέα αποστολή του.

Το σύγχρονο δόγμα Χρυσοχοΐδη έχει πολλά νέα και παλιά στοιχεία. “Μηδενική ανοχή” ήταν το σύνθημά του, όταν, λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία, επιχείρησε να καταλύσει το “άβατο των Εξαρχείων”. Όταν η αστυνομική βία αποκαλύφθηκε από το φιάσκο σε βάρος στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, έδειξε “πυγμή” ξηλώνοντας την ηγεσία της αστυνομίας. Και την αντικατέστησε με νέα στελέχη, που βέβαια δεν είναι και τόσονέα, αφού κατείχαν νευραλγικές θέσεις στην ΕΛΑΣ του Μαρκογιαννάκη.

Και το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή: ΜΑΤ στους κατοίκους του Καματερού, χημικά και ρόπαλα για τους εργάτες του Περάματος. Θεαματικές συλλήψεις “νεοτρομακρατών” με αμφισβητούμενα στοιχεία, αλλά και όργιο βίας, συλλήψεων και εκφοβισμού εκατοντάδων νέων στην πορεία του Πολυτεχνείου.

Και το αποκορύφωμα του δόγματος Χρυσοχοΐδη: “Δεν θα επιτρέψω άλλο Δεκέμβρη”. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.

Ο κ. υπουργός και η ηγεσία της ΕΛΑΣ ξέρουν ότι δίνουν εξετάσεις. Εξετάσεις απέναντι στις οικονομικές δυνάμεις που τους εμπιστεύτηκαν τη διακυβέρνηση. Το θέμα δεν είναι η πρόληψη της βίας. Δεν είναι η αποτροπή “αλγεινών εικόνων” που “αμαύρωσαν” το κύρος της χώρας. Είναι η επίδειξη ικανότητας χειρισμού, με θεωρία και αστυνομική βία, της όλο και πιο διευρυνόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας, που γεννά η όλο και βαθύτερη διολίσθηση των εργαζόμενων στις συνέπειες της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Εκεί δίνει εξετάσεις ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη συνεργασία πολλών.

Σήμερα, ο επίσημος πολιτικός κόσμος δεν ανησυχεί. Γνωρίζει ότι η επιλογή του τρόμου, της φωτιάς και της βίας συμβάλλει με τον τρόπο της στο να πνίξει στις στάχτες και στους καπνούς τη ζωντάνια των ξεσπασμάτων των νέων και τη διογκούμενη πίεση μιας κοινωνίας που μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο λαϊκό ξεσηκωμό. Είναι ίδιο και το σκηνικό που πάνε να στήσουνε με τα χτυπήματα που πυκνώνουν επικίνδυνα ενάντια σε στέκια, καταλήψεις και μετανάστες.

Εκείνο που τους ανησυχεί δεν είναι ο εγκλωβισμός στον κλεφτοπόλεμο, σε κάστρα και ζώνες, σε “πρωτοπορίες” και σε κάθε φύσης παραδειγματισμό. Είναι η πραγματική πολιτική, που συναντιέται με τον κόσμο που νιώθει την ανάγκη να αντιδράσει και να βγει στο προσκήνιο. Είναι η μόνη πολιτική που μπορεί να σπάσει το σκηνικό του τρόμου, να εμπνεύσει προοπτική.

Σπύρος Παναγιώτου