“Όσο περισσότερο χώρο παραχωρήσεις στα Ι.Χ., τόσο περισσότερο χώρο θα διεκδικήσουν”, παραδέχονται όλα τα πανεπιστημιακά συγγράμματα συγκοινωνιακής τεχνικής. Πολύ περισσότερο όταν ταυτόχρονα απαξιώνεις κάθε μέσο μαζικής μεταφοράς, όταν δεν προσφέρεις τακτικά δρομολόγια και δεν πυκνώνεις το σιδηροδρομικό δίκτυο, καθιστώντας τη χρήση του Ι.Χ. αναπόφευκτη για τις υπεραστικές μετακινήσεις.
Στη Θεσσαλονίκη (όπως, δυστυχώς, και σε μυριάδες άλλες πόλεις) το Ι.Χ. αυτοκίνητο θα μπορούσε άνετα ν’ αλλάξει όνομα, για να αποκτήσει το πλέον ταιριαστό: “εκκρεμές”. Και ο οδηγός να λείψει, κάθε έρμο αμαξάκι ξέρει και μόνο του να εκτελέσει το μονότονο καθημερινό του δρομολόγιο: σπίτι-δουλειά και πάλι δουλειά-σπίτι. Από την ανατολή στη δύση, πάλι πίσω και φτου κι απ’ την αρχή.
Και καθώς όλο και περισσότεροι τα καταφέρνουμε (μέχρι πρόσφατα, δηλαδή) να αποκτήσουμε το προσωπικό μας τετράτροχο, τα αυτοκίνητα τείνουν στο άπειρο και η ελευθερία κίνησης (και στάσης) τους στο μηδέν. Το αστικό οδικό δίκτυο μπούκωσε προ πολλού, η περιφερειακή οδός προ ολίγου και το μπούκωμα της εξωτερικής περιφερειακής είναι… προ των πυλών.
Η χάραξη κάθε νέου αυτοκινητόδρομου ταχείας κυκλοφορίας αποτελεί ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα με πολλές μεταβλητές. Οι τελικοί ωφελημένοι είναι σε κάθε περίπτωση οι μεγαλοεργολάβοι-κατασκευαστές (Εγνατία Οδός ΑΕ και υπεργολάβοι) και οι αυτοκινητοβιομηχανίες.
Όλοι αυτοί έχουν στο πλευρό τους τις εκάστοτε κυβερνήσεις που, αντί για έναν μακρόπνοο σχεδιασμό, προχωρούν σε βραχυχρόνιες “ενέσεις” στο κυκλοφοριακό πρόβλημα και μάλιστα εν κρυπτώ και χωρίς διάλογο με επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς και ομάδες πολιτών. Αλλά “τη νύφη” καλούνται για ακόμα μια φορά να πληρώσουν οι πολίτες με τις τεράστιες περιβαλλοντικές, κυκλοφοριακές και οικονομικές επιπτώσεις. Θα τους το επιτρέψουμε;
Ν.Ν.