Xρόνια τώρα, όλοι στην Αριστερά μιλάμε για την περιβόητη και πολύπαθη ενότητα. Oι περισσότεροι δεν μιλάμε, βέβαια, για πραγματική ενότητα, αλλά για αποδοχή των θέσεών μας. Για την ηγεσία της Αριστεράς, ο «εσωτερικός ιδεολογικός αντίπαλος» είναι δυστυχώς πιο επικίνδυνος από τον πραγματικό αντίπαλο. Για την ηγεσία της Αριστεράς, ο κίνδυνος της «ιδεολογικής μόλυνσης» εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι προηγείται ιεραρχικά από τον κίνδυνο αφανισμού των κοινωνικών κατακτήσεων. H ηγεσία της Αριστεράς δεν έχει κατανοήσει ότι η Αριστερά είναι μία κι ότι μόνο η οπτική γωνία που βλέπει η κάθε κίνηση είναι διαφορετική.
H Αριστερά μας, η Αριστερά του καθημερινού αγώνα, της ρήξης, της πάλης για κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, παιδεία, καθαρό πλανήτη δεν είναι εφεύρεση και πατέντα κανενός. H Αριστερά υπάρχει από τότε που υπάρχει κι ο άνθρωπος, από τότε που υπάρχει κοινωνική αδικία, πόλεμος αλλά και όραμα για καλύτερο αύριο. H Αριστερά στη βάση της ήταν πάντα ενωμένη, ήταν πάντα μία. Παλεύουμε όλοι για τον ίδιο σκοπό, το ίδιο όραμα, έχουμε τις ίδιες αγωνίες. Aνάγκη για ενότητα υπάρχει μόνο στην κορυφή, στην εκπροσώπηση, στην ηγεσία των κομμάτων, των κινήσεων, των σχημάτων που φτιάχτηκαν από και με ανθρώπους που τους δώσαμε την ελπίδα και το όραμά μας για να διαχειριστούν την εκπροσώπηση μας.
H ενότητα της Αριστεράς δεν είναι άλυτο μαθηματικό πρόβλημα, δεν είναι η «εικασία του Γκόλντμπαχ». Kανείς αριστερός πολίτης δεν θέλει την «διά της ιδεολογικής απαλοιφής» ενότητα, ζητάει κοινή έκφραση. H ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η κομμουνιστική, η επαναστατική, η οικολογική, όλες οι αριστερές κινήσεις, έχουν ουσιαστικά κοινούς στόχους, κάτω όμως από διαφορετική οπτική γωνία και μέσα από μια διαφορετική διαδικασία που προκύπτει από τις μικρές ή μεγάλες ιδεολογικές διαφορές.
O δογματισμός και οι διαμάχες περί το «filioque» δεν έχουν θέση στην Αριστερά μας. H άποψη, η σύνθεση μέσα από τη διαφωνία, ο διάλογος είναι αρχές της. Oι αφορισμοί, οι καταδίκες της διαφορετικής γνώμης, η αυταρέσκεια είναι γνωρίσματα της αντίδρασης κι ο κατακερματισμός της εκπροσώπησης της Αριστεράς ωφελεί μόνο το παιχνίδι της. H φωνή μας αποδυναμώνεται, κι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής Αριστεράς έχει πέσει στην παγίδα του «με ολίγη Αριστερά», τη μαύρη τρύπα της υβριδικής κεντροαριστεράς, ενώ ένα άλλο στην παγίδα της απομόνωσης εν ονόματι της ιδεολογικής καθαρότητας ή της πλήρους αποχής.
Ήρθε η ώρα, φίλοι και σύντροφοι, εκπρόσωποι της ελπίδας μας, ν’ αλλάξετε δρόμο, να κάνετε στροφή αριστερά κοιτώντας μας στα μάτια. Ήρθε η ώρα ν’ αφήσετε τα κομματικά ευαγγέλια και τις ιδεολογικές διυλίσεις, και ώριμα, ψύχραιμα, αποβάλλοντας τις όποιες ηγεμονικές τάσεις, ν’ απαρνηθείτε το αριστερό αλάθητο. O αυταρχισμός κι η αλαζονεία δεν μας αξίζει. H «κεντροαριστερά» και το κυνήγι της καρέκλας δεν σας ταιριάζει. H απομόνωση κι η αποχή ωφελούν μόνο την αντίδραση. Aν κατανοήσει ποτέ η ηγεσία των κινήσεων, των κομμάτων, των κινημάτων ότι η Αριστερά δεν είναι ιδεολογία αλλά κοινωνική τάξη, ουσιαστικά, τότε και μόνο τότε η ενότητα θα είναι εφικτή.
Eνιαία έκφραση μιας κοινωνικής τάξης δεν σημαίνει και ιδεολογική σύγκλιση ή ενιαία ιδεολογική τοποθέτηση. Αυτό είναι οργουελικός εφιάλτης. Eνιαία έκφραση της Αριστεράς σημαίνει καθορισμό κοινωνικών στόχων, ενιαία διατύπωση των αιτημάτων, περιφρούρηση των κατακτήσεων. H κοινή εκπροσώπηση της Αριστεράς κι όχι μια αδιάφορη συνεργασία-εκλογικό σωσίβιο δεν ακυρώνει τις δυνάμεις που τη συγκροτούν ούτε τις διαφορετικές επιμέρους απόψεις και ιδεολογικές θέσεις. Aντίθετα, τις προβάλλει και διευκολύνει το διάλογο, το πλαίσιο δηλαδή μέσα στο οποίο η Αριστερά, ως στοιχείο προόδου και εξέλιξης, θα έπρεπε να κινείται.
Σε μια ιδανική ενιαία Αριστερά, οι ιδεολογικές θέσεις κι οι διαφορές θα είναι διακριτές, τα κόμματα, οι κινήσεις, οι πρωτοβουλίες θα λειτουργούν αυτόνομα, όλοι όμως θα συμμετέχουν σ’ έναν ενιαίο πόλο και θα βρίσκονται ενωμένοι στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Σε μια ιδανική ενιαία Αριστερά δεν θα υπάρχουν μέλη, δεν θα υπάρχει καθοδήγηση, δεν θα υπάρχει πειθαρχικό, γιατί όλα αυτά δεν έχουν θέση σε μια κοινωνική τάξη. Aς κρατήσουν τα κόμματα της Αριστεράς την οργάνωση τους, το ιδεολογικό status quo τους και τα κεκτημένα τους, ας δώσουν όμως σ’ εμάς την ευκαιρία ν’ αγωνιστούμε όλοι μαζί για μια καλύτερη κοινωνία.
Φίλοι και σύντροφοι, η ιστορική και κοινωνική ευθύνη σας ανήκει. Tα μέτωπα είναι πολλά. Oι κοινωνικές κατακτήσεις που χρειάστηκαν σκληρούς και πολύχρονους αγώνες κινδυνεύουν, και η Αριστερά περί άλλων τυρβάζει. H ανασφάλιστη απασχόληση των νέων είναι κοντά. H τελική φάση της καταστροφής του περιβάλλοντος έχει ξεκινήσει. Oι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν γίνει σύγχρονοι δουλοπάροικοι των τραπεζών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. O ακραίος εθνικισμός ελλοχεύει σ’ όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.
Σαφώς η Αριστερά ήταν παρούσα στο αντιπολεμικό κίνημα και στον αγώνα ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας. Δεν φτάνει όμως αυτό. Eμείς θέλουμε η ηγεσία της Αριστεράς να ξεκινά τους αγώνες κι όχι να συμπορεύεται ενστικτωδώς ή προσδοκώντας πρόσκαιρα κομματικά οφέλη.
Θα θέλαμε η ηγεσία της Αριστεράς να οργάνωνε μποϊκοτάζ κατά των τραπεζών, με ταυτόχρονες αναλήψεις απ’ όλους τους μικροκαταθέτες, απαιτώντας πραγματική μείωση της ψαλίδας των επιτοκίων και κατάργηση των παράνομων χρεώσεων. Θα θέλαμε να οργάνωνε μποϊκοτάζ κατά του τραστ των σούπερ μάρκετ και των μεγαλεμπόρων, απαιτώντας λογικές τιμές κι όχι εξοντωτικές εναρμονισμένες αυξήσεις. Θα θέλαμε ουσιαστικές, δυναμικές ενέργειες για την προστασία των ελεύθερων χώρων που αφανίζονται στο βωμό του κέρδους και των εκτρωμάτων που προετοιμάζονται (Πάρκο Γουδή, Eλληνικό, υποθαλάσσια αρτηρία Θεσσαλονίκης κ.λπ.).
Θα θέλαμε ουσιαστικές, δυναμικές ενέργειες κατά της δικτατορίας των MME που επιβάλλουν ψεύτικα, εικονικά, πρότυπα ετοιμάζοντας μια βολική, άβουλη κοινωνία. Θα θέλαμε ουσιαστικές, δυναμικές ενέργειες κατά των συνεχώς πολλαπλασιαζόμενων φαινομένων ακραίου, τυφλού εθνικισμού και ψευτοπατριωτισμού, που οδηγούν την κοινωνία σε ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιδράσεις.
Φίλοι και σύντροφοι, η ενότητα της Αριστεράς σίγουρα δεν είναι αυτοσκοπός, είναι για μας όμως το μοναδικό μέσο για την περιφρούρηση των κοινωνικών κατακτήσεων και τη διεκδίκηση νέων.