Ο φόβος και ο τρόμος…
Σε περισπούδαστο άρθρο που δημοσιεύτηκε σε 2 συνέχειες στο Ριζοσπάστη, η Αλέκα Παπαρήγα ξεκαθαρίζει τις απόψεις της για την πάλη του λαού… Τίτλος του άρθρου ενδεικτικός: «Το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει, πρέπει να γίνει, στην επικείμενη εκλογική μάχη». Αναφέρονται στο άρθρο τα ακόλουθα:
«Αυτό που συμφέρει την εργατική τάξη, γενικότερα τον εργαζόμενο λαό, είναι από τις επόμενες εκλογές να προκύψει μια όσο γίνεται αδύναμη κυβέρνηση και ανάλογα αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση, ώστε να αισθανθούν ότι έχουν απέναντί τους ένα αποφασισμένο λαϊκό κίνημα.
Η αποδυνάμωση των δύο κομμάτων, σε συνδυασμό με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, δεν πρόκειται βεβαίως να τους αλλάξει τη στρατηγική και το πρόγραμμα, αλλά θα τους τρομάξει, θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορεί ατιμώρητα να εμπαίζουν και να παραπλανούν, να τρομοκρατούν. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε μπορεί να δρομολογηθούν θετικές εξελίξεις.»
Πρώτο βήμα στην επιχείρηση κατατρομοκράτησης του δικομματισμού –ίσως και των φίλων του- οι εκλογές και η ενίσχυση του ΚΚΕ. Έτσι θα αλλάξουν οι συσχετισμοί. Για να γίνουν πιστευτά όλα αυτά τα «ρεαλιστικά» και «επαναστατικά» πρέπει να αντιμετωπίσουμε ορισμένους εχθρούς. Εχθρός πρώτος ο ΣΥΝ. Η φράση «Η πολεμική που ασκούμε (στον ΣΥΝ) δεν έχει σχέση με τα εκλογικά ποσοστά, άλλωστε κινούμαστε σε διαφορετικούς χώρους και «ακροατήρια», μοιάζει σαν να προετοιμάζει το έδαφος σε μια ενδεχόμενη τροποποίηση του συσχετισμού ανάμεσά τους και θέλει να καλύψει μια σειρά απώλειες του ΚΚΕ σε μαζικούς χώρους. Εχθρός δεύτερος το επίπεδο συνείδησης που δεν κατανοεί καλά την γραμμή αφού «ακούγεται παράξενο να γίνεται λόγος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για το σοσιαλισμό.» Απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα «Το ΚΚΕ δεν υποτιμά το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης που διαμορφώνεται στις δοσμένες συνθήκες, ούτε κάνει αφ’ υψηλού κριτική. Το παίρνει υπόψη πολύ σοβαρά. Το ζήτημα αυτό κάθε άλλο παρά απλό είναι, ούτε λύνεται με συνταγές και κάτω από την πίεση της στιγμής. Από τη μια μεριά δεν μπορείς να ζητάς από τις λαϊκές μάζες να ευθυγραμμίζονται με το δικό σου επίπεδο, δηλαδή με τη στρατηγική σου, όπως δεν μπορεί να απαιτείς από τους συμμάχους να συμφωνούν σε όλα μαζί σου, στο ζήτημα του χαρακτήρα της εξουσίας, στο ζήτημα του σοσιαλισμού. Επομένως απαιτούνται συμβιβασμοί, ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να χάνεις από τα μάτια σου τον υπαρκτό κίνδυνο της ενσωμάτωσης, τότε σίγουρα θα την πατήσεις.» Θα δούμε τι θα κάνουμε με το ΔΗΚΚΙ και άλλους. Θα δούμε και τι μέτρα θα πάρουμε. Το βασικό είναι να κάνουμε το «πρώτο βήμα» να ενισχυθεί εκλογικά το ΚΚΕ. Είμαστε τόσα χρόνια στο «πρώτο βήμα». Υπομονή…
Ο Μήτσος Κωστόπουλος
Όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο ο Μήτσος Κωστόπουλος αποχώρησε από το Σύριζα και την ΚΕΔΑ και έδωσε στη δημοσιότητα εκτενή ανακοίνωση για να δικαιολογήσει τη στάση του. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναφέρει κανείς το ιδιαίτερα άσχημο κλίμα που υπήρχε στα 4 χρόνια από το 2004 μέχρι σήμερα στο Σύριζα. Αν θέλει κανείς να ασκήσει κριτική και πολεμική υπάρχουν τόσες αφορμές και δεδομένα που θα χρειαζόταν πολύ περισσότερος χώρος από αυτόν που κατανάλωσε ο Μήτσος Κωστόπουλος. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα ουσίας. Τώρα ανακαλύφθηκαν όλα αυτά; Και όλα έγιναν με ευθύνη μόνο του ΣΥΝ;
Στα 4 χρόνια που μεσολάβησαν υπήρξαν πολλά «φάουλ» και υπήρξαν και ευκαιρίες που μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά πράγματα (πχ ευρωεκλογές). Τα «φάουλ» δεν καταγγέλθηκαν σοβαρά και δεν αντιμετωπίστηκαν με τρόπο ουσιαστικό και απέναντι στις ευκαιρίες υπήρξε εξαιρετική ατολμία. Τέλος σε πολλές επιλογές η στάση της ΚΕΔΑ και του Μ. Κ. ήταν τέτοια που διευκόλυνε το ΣΥΝ και εμπόδισε κάθε άλλη δυνατότητα. Η εικόνα που δίνει ο σ. Μ.Κ. ότι όλοι παζαρεύουν («ορισμένοι γίνονται Κοψήδηδες» – αλλά και για αυτό το φαινόμενο κάποιοι έχουν ευθύνες σύντροφε) και ο μόνος που δεν τα ανέχεται αυτά είναι ίδιος είναι υπερβολική.
Είναι αλήθεια πως από τις δημοτικές εκλογές η στάση του Μ.Κ. ήταν διαφοροποιημένη. Είναι αλήθεια πως έγινε συνεννόηση να υπάρξει κοινή στάση ανάμεσα σε 4 οργανώσεις και ανέλαβε ο σ. Κ.Μ. να γράψει ένα κείμενο. Όπως είναι αλήθεια ότι η ΚΟΕ έβαλε σαν ρητό όρο να υπάρξει συμφωνία ότι στο βαθμό που ο ΣΥΝ φερθεί ηγεμονικά ή πάρει άλλους δρόμους, οι υπόλοιποι να δεσμευτούν γραπτά ότι θα κατεβάσουν ψηφοδέλτιο στις επόμενες εκλογές. Αυτόν τον όρο ουδείς δεν αποδέχθηκε. Την επόμενη μέρα κιόλας από την συμφωνία για κείμενο των οργανώσεων η ΑΚΟΑ ανακοίνωσε ότι «μετατοπίστηκε» και δεν συμφωνούσε με αυτήν την διαδικασία. Στην ουσία ήθελε τα χέρια της λυμένα. Δικαιολογημένα εκνευρίστηκε τότε ο σ. Μ.Κ. αλλά δεν φταίμε εμείς. Το προηγούμενο καλοκαίρι η ΑΚΟΑ μαζί με την ΚΕΔΑ είχαν εξαγγείλει την δημιουργία νέου πολιτικού φορέα. Το εννοούσαν πραγματικά; Τέλος η μόνη συγκεκριμένη δημόσια δέσμευση που υπήρξε ήταν το «πολιτικό μνημόνιο» που πρότεινε το Κόκκινο και υπόγραψαν η ΚΟΕ και ο Γιάννης Μηλιός ενώ όλοι οι άλλοι το αρνήθηκαν και η ΚΕΔΑ.
Το τι και πώς μεθοδεύτηκε μέσα στην ΚΕΔΑ δε μας αφορά. Ελπίζουμε από όλες αυτές τις «περιπέτειες» να προκύψουν θετικά συμπεράσματα και όχι μόνο απογοήτευση και πικρία.
Προς το παρόν αρκούν αυτά.
Ο Κύρκος που πάει παντού…
Είναι θλιβερό να βλέπεις το Λεωνίδα Κύρκο πότε να πηγαίνει στο ίδρυμα Κ. Μητσοτάκης και πότε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Στο τελευταίο ήταν ο μόνος από την αριστερά που πήγε εκεί. Είναι όμως προκλητικό παράλληλα, τη μια μέρα ο ΣΥΝ και το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να βραβεύουν τον ΛΚ για την προσφορά του στην ιδέα της Ευρώπης, και από την άλλη ο ίδιος όπου βρεθεί και όπου σταθεί –σε πλήρη αντίθεση με την πλειοψηφία του ΣΥΝ- να διαλαλεί την κεντροαριστερά. Το ίδιο προκλητικά φέρεται και η υπόλοιπη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ. Η πλειοψηφία απλά κοιτάζει, βραβεύει, ανησυχεί και κυρίως δουλεύει για την ενότητα ή μας δουλεύει γιατί με τα καμώματα του Λεόν ανοίγεται ένας δρόμος που θα διατρέξει η πλειοψηφία, όταν προετοιμαστεί το έδαφος…