Ηράκλειο: Στο δρόμο οι εργαζόμενοι του “Ακτή Ζευς”
Δήλωση της Ειρήνης Χ, εργαζόμενης επί 20 χρόνια στην αποθήκη του ξενοδοχείου
“85 εργαζόμενοι και ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας θα πάθουν μεγάλη ζημιά εάν παραμείνει κλειστό το ξενοδοχείο. Υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ του ιδιοκτήτη και του ομίλου, που έκανε χρήση του ξενοδοχείου, διότι έληξε η σύμβαση και θεωρεί ότι δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μας, ενώ ο ιδιοκτήτης δήλωσε ότι δεν προλαβαίνει να ανοίξει το ξενοδοχείο φέτος και θα το αφήσει κλειστό. Είμαστε εποχιακά εργαζόμενοι, είμαστε χωρίς ασφάλιση, το επίδομα των 400 δεν αρκεί για να ζήσουμε. Και παραμένουμε όμηροι, γιατί δεν έχουμε απολυθεί επίσημα από κανέναν και δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά. Ποιος θα μας πάρει; Ποιος θα μας δώσει τους μισθούς που δικαιούμαστε με τόσα χρόνια δουλειάς στην πλάτη μας; Φτάσαμε σ’ αυτή την ηλικία για να είμαστε αναξιόπιστοι στην οικογένειά μας; Στα παιδιά μας; Στην κοινωνία; Είναι θέμα αξιοπρέπειας, θέμα ύπαρξης να πάρουμε τις δουλειές μας πίσω”.
Τα σημάδια της οικονομικής κρίσης εντείνονται στο Ηράκλειο της Κρήτης. Φόβοι που ψιθυρίζονταν καιρό έγιναν πραγματικότητα με το κλείσιμο και την επακόλουθη απόλυση των 85 εργαζόμενων σε μία σημαντική ξενοδοχειακή μονάδα του νομού, το ξενοδοχείο “Ακτή Ζευς”. Συναντήσαμε τους εργαζόμενους έξω από τα γραφεία της επιθεώρησης εργασίας.
Οι εργαζόμενοι προσανατολίζονται τώρα σε δυναμική συνέχεια των κινητοποιήσεών τους και συμμετοχή στην απεργία της 2ας Απριλίου. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο ξενοδοχείο που κλείνει στην περιοχή του Ηρακλείου. Στο νησί συνολικά απασχολούνται 60.000 εργαζόμενοι σε τουριστικές και σε επικουρικές των τουριστικών επιχειρήσεις. Είναι συνήθης πρακτική να νοικιάζονται εγκαταστάσεις από ομίλους μάνατζερ που αναλαμβάνουν το “κλείσιμο” των δωματίων, τις προμήθειες υλικών καθώς και τις συμβάσεις εργασίας με το προσωπικό. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να μετακινούνται ανά σεζόν, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, παίρνοντας μαζί τους τις συμφωνίες που έχουν κάνει με τους τουριστικούς ομίλους του εξωτερικού. Έτσι δεν μπλέκουν και με τα “δύσκολα” δικαιώματα των εργαζομένων, καθώς σε κάθε ξενοδοχείο μπορούν να προσλάβουν από την αρχή το προσωπικό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, σε ένα νησί εποχιακά απασχολούμενο, “μαθαίνουμε” κι εμείς να είμαστε εποχιακά απασχολούμενοι. Καθώς έχει διαλυθεί οποιοσδήποτε άλλος παραγωγικός ιστός στο νησί (είναι πρόσφατοι και οι αγώνες των αγροτών, που ανέβηκαν στον Πειραιά για να βρουν τον υπουργό και αντί αυτού βρήκαν τα ΜΑΤ να τους περιμένουν στο λιμάνι αξημέρωτα), οι τουριστικές επιχειρήσεις αποτελούν την τελευταία ελπίδα των ντόπιων για οικονομική ανάσα αυτό το καλοκαίρι. Σε μια οικονομία όμως εξαρτημένη, όπως η ελληνική, δεν είναι εύκολο να πάρεις έστω και μία ανάσα εν μέσω κρίσης.
Α.Σ.
