Το Δεκέμβρη είχαμε την εξέγερση της νεολαίας και το Γενάρη τον αγώνα των αγροτών. Δεν υπάρχει ούτε μέρα χωρίς κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, απεργίες, διαμαρτυρίες. Το καζάνι βράζει, η οργή ξεχειλίζει, και τίποτα δεν προμηνύει ότι έρχονται καλύτερες μέρες…
Η απάντηση του αστικού κόσμου στην κρίση είναι απλή και σαφής: Περισσότερη λιτότητα (ανατιμήσεις τιμολογίων και ειδών πρώτης ανάγκης, τριετές σταθεροποιητικό πρόγραμμα με γενναίες περικοπές κοινωνικών δαπανών και μείωση προσλήψεων-προσωπικού), μεγαλύτερο ξεπούλημα (πρέπει να συγκεντρωθεί 1 δις ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις, η Ολυμπιακή περίπου χαρίζεται σε ιδιώτες χωρίς καν διαγωνισμό, και αυτό αποκαλείται ευαισθησία για την ελληνικότητά της), και κυρίως εξαντλητική καταστολή κάθε κινητοποίησης (δεν υπάρχει συγκέντρωση – απεργία – διαδήλωση που να μην ψεκαστεί επαρκώς, να μην δαρθούν και τραυματιστούν συμμετέχοντες σε αυτές, να μην σημειωθούν βαρβαρότητες από τις δυνάμεις καταστολής).
Ο αστικός πολιτικός και οικονομικός κόσμος γνωρίζει καλά πως η κρίση είναι πολύ βαθιά και θα πλήξει σοβαρά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, και φυσικά η καρδούλα τους κτυπά πιο έντονα όταν αναλογίζονται ότι μπορεί να σημειωθούν πολλαπλές κοινωνικές εκρήξεις.
Πάνω στη βάση της ανατίναξης των γεφυρών της συναίνεσης με μικροαστικά και μικρομεσαία στρώματα, τα δύο κόμματα του νεοφιλελευθερισμού βλέπουν να σημειώνεται μια κάθετη πτώση της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας του δικομματισμού. Το γνωρίζουμε, κυβερνούσε η ΝΔ, αλλά στηρίζονταν στο συναινετικό δικομματισμό. Για παράδειγμα, κατάργησε το 8ωρο, πέρασε το ασφαλιστικό, έγινε το έγκλημα με τους 8 νεκρούς στο Πέραμα, και δεν άνοιξε ρουθούνι, δεν έγινε τίποτα σοβαρό. Αντίθετα, την ίδια περίοδο ψήφισαν μαζί τα δύο κόμματα την Ευρωσυνθήκη που νομιμοποιεί και θεσμοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό. Όλα αυτά πριν το Σεπτέμβρη και τη μεγάλη κρίση που ξέσπασε σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τότε, όλο το τοπίο έχει αλλάξει. Η ΝΔ δεν κυβερνά – αντιμετωπίζει την μια κρίση μετά την άλλη με απίστευτη προχειρότητα, ανικανότητα, επιθετικότητα και κυνισμό. Το ΠΑΣΟΚ περιμένει το "ώριμο φρούτο" να πέσει και προσεύχεται αυτό να γίνει όσο αργότερα γίνεται, με την έννοια να φορτωθεί όλα τα μέτρα η ΝΔ και όχι το ίδιο, που μετά θα κληθεί να… "σώσει τη χώρα".
Τρεις είναι οι πιο μεγάλες ομολογίες της αποτυχίας, ανικανότητας και δύσκολης θέσης του αστισμού σήμερα: α) Η δήλωση του Καραμανλή (2/2 μετά τη συνάντηση με την ΓΣΕΕ) πως στην οικονομία "ο σχεδιασμός γίνεται μήνα το μήνα". β) Η πρόταση που έκανε η ΝΔ, να ψηφιστεί από κοινού με το ΠΑΣΟΚ εκλογικός νόμος που να εφαρμοστεί στις επόμενες εκλογές ο οποίος να διασφαλίζει αυτοδυναμία σε όποιο κόμμα έρθει πρώτο, γεγονός που δείχνει περίτρανα την κρίση του δικομματισμού. γ) Η δήλωση του Μεϊμαράκη ότι "αγοράζουμε όπλα για να πάρουμε δάνεια", που αποκαλύπτει άμεσα το βάθεμα και τους δεσμούς της οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης στο περιβάλλον της κρίσης, και ο παράλληλος τρόμος μήπως και το χρέος είναι η τεράστια βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας. (Ήδη πληθαίνουν τα άρθρα και οι αναλύσεις για τους τριγμούς που έχει το ευρώ ιδιαίτερα στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου όπως Ιρλανδία, Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία).
Είναι λογικό ο αστισμός να τελεί σε κατάσταση νευρικής κρίσης και κάθε μέρα, κάθε βδομάδα να σημειώνονται νέα επεισόδια της πολλαπλής και βαθιάς οικονομικής – πολιτικής – κοινωνικής – πολιτιστικής κρίσης. Για παράδειγμα, μπαίνει σε λειτουργία το δόγμα Μαρκογιαννάκη, αλλά αμέσως έχουμε το φιάσκο του Πειραιά –που δείχνει τεράστια ανικανότητα διαχείρισης– και τον πυροβολισμό έξω από την κατοικία του αμερικανού πρεσβευτή, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία για το κλίμα μέσα στο οποίο γίνονται οι "σχεδιασμοί". Η επιχείρηση διάσωσης της ΝΔ μπάζει νερά από παντού, οι γκρίνιες δυναμώνουν στο εσωτερικό της, και κυρίως ο κόσμος (ακόμα και η βάση της) δεν ανέχεται πια την κοροϊδία. Η διαχείριση της υπόθεσης των αγροτών και η συμπεριφορά των Χατζηγάκη-Σουφλιά εξόργισε τους αγρότες όλης της χώρας.
Αυτό που θα φανεί καθαρά το επόμενο διάστημα είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχει διακυβέρνηση. Το "καράβι" πάει όπου το βγάλουν τα κύματα… έχοντας κιόλας μπει σε μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο (ευρωεκλογές, βουλευτικές, δημοτικές κ.λπ.).
Αυτοί είναι οι πονοκέφαλοι του αστισμού – που είναι ενωμένος μόνο πάνω σε ένα ζήτημα: στο "ποιος θα πληρώσει τη νύφη". Πάντως όχι ο ίδιος. Ο λογαριασμός στέλνεται πάντα στους εργαζόμενους. Έτσι και τώρα. Τους εργαζόμενους δεν μπορεί να τους απασχολεί το ερώτημα ποιο κόμμα και ποιος αρχηγός μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα την "εισπρακτική εταιρεία", αλλά ένα άλλο πιο κρίσιμο, πιο αποφασιστικό για την επιβίωση ερώτημα: Πώς θα μπει μπλόκο στην ακρίβεια, τη φτώχεια, την καταστολή, τις απολύσεις, τις περικοπές, την κρίση; Η εξέγερση της νεολαίας και η αγροτική αναταραχή είναι μια πρώτη απάντηση. Μια πρώτη απάντηση που δείχνει διαθέσεις, οργή, θυμό, δυνατότητες. Την ίδια στιγμή, λείπουν οι καθαροί στόχοι που θα συνένωναν αυτό το λαϊκό ποτάμι, που θα μετέτρεπαν τα ρυάκια σε έναν ορμητικό χείμαρρο ικανό να συμπαρασύρει το δικομματισμό και το νεοφιλελευθερισμό. Οι εργαζόμενοι πρέπει να μπλοκάρουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, τα προγράμματα σταθερότητας, τα έκτακτα μέτρα ενάντιά τους. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, να συντονίσουν και να κλιμακώσουν τους μαζικούς αγώνες για να διώξουν την κυβέρνηση της ΝΔ μια ώρα αρχύτερα. Το γεγονός της απομάκρυνσης ή πτώσης μιας κυβέρνησης κάτω από λαϊκή πίεση και αγώνες δημιουργεί δυσκολίες, σε όποιο σχήμα τη διαδεχτεί, να προχωρήσει με τους ρυθμούς που έχει ανάγκη ο αστισμός. Επίσης, έτσι διαπαιδαγωγείται το κίνημα να μην μπαίνει στην τροχιά της συναίνεσης με την αστική τάξη και να ζητά την απομάκρυνση όποιου σχήματος εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές.
Το λαϊκό μπλόκο στην κρίση και στο δικομματισμό πρέπει να ορθωθεί μέσα από αγώνες, και η Αριστερά οφείλει να συμβάλει στην οικοδόμησή του. Το ερώτημα είναι και παραμένει: ποια η κατάσταση πνευμάτων στις ηγεσίες της Αριστεράς; Πόσο έχουν αίσθηση των αναγκών και των ευθυνών που θα έπρεπε να σηκώσουν; Η νεολαιίστικη εξέγερση ήταν αποκαλυπτική για τη στάση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Οι εκλογικές αναμετρήσεις και οι σκοπιμότητες που εμπλέκονται με αυτές φαίνεται να τις απασχολούν περισσότερο από το λαϊκό μπλόκο στο νεοφιλελευθερισμό. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, θα έπρεπε τώρα να παρθεί μια μεγάλη πρωτοβουλία καλέσματος σε ανένδοτο ενωτικό λαϊκό αγώνα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, για το διώξιμο της επικίνδυνης κυβέρνησης Καραμανλή, για το άνοιγμα ενός νέου δρόμου για το λαό. Οι συνθήκες είναι τέτοιες που ένα μέτωπο, πολιτικό και κοινωνικό, θα μπορούσε να γεννηθεί. Και αυτό θα ήταν ένα καινούριο στοιχείο για όλη την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Αν αυτό δεν γίνει, ο δρόμος των εξεγέρσεων, των ξεσπασμάτων, των αγώνων από τα κάτω είναι η μόνη υπαρκτή διέξοδος…