Η άποψή μας
Να αλλάξουμε το σκηνικό που στήνουν
Σχεδόν επίσημα έχει ανοίξει η προεκλογική περίοδος. Ο αιφνιδιασμός –αν υπάρξει– θα είναι η συμπλήρωση της τετραετίας και όχι η διεξαγωγή των εκλογών εντός του 2007 και πιθανότατα στα τέλη Σεπτεμβρίου. Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτές οι λεπτομέρειες μοιάζουν να έχουν τακτοποιηθεί μετά το ταξίδι του βαλκανιάρχη κ. Μπερνς στην Αθήνα και τη δήλωσή του ότι θα έχουμε σύντομα εκλογές (άλλωστε και πριν λίγα χρόνια ήταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ που είχε αναγγείλει τις πρόωρες εκλογές).
Η ΝΔ και ο Καραμανλής έχει μια ευκαιρία να αποδεχτεί το «δώρο» που κάνουν οι αμερικανοί να καθυστερήσει λίγο το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στο Κόσοβο. Το λίγο αφορά μερικούς μήνες, μέχρι τις αρχές του 2008. Οι μετρήσεις δεν δείχνουν πως απειλείται σοβαρά από την αντιπολίτευση και συμπεραίνεται ότι η ΝΔ μπορεί να ξανακερδίσει τις εκλογές, έστω και με μικρή, οριακή πλειοψηφία στη Βουλή. Αυτός είναι ένας πονοκέφαλος που όμως δεν μπορεί να ξεπεραστεί τώρα, ούτε με το μπόνους των +5 βουλευτών που ζητά ο Κ. Μητσοτάκης στο ήδη υπερβολικό μπόνους των 40 βουλευτών που εξασφαλίζει ο νόμος του Σκανδαλίδη. Μια πεντακομματική βουλή περιορίζει αισθητά την πλειοψηφία του πρώτου κόμματος, που είναι αναγκασμένο να κυβερνά με ισχνή πλειοψηφία.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει αποδεχτεί το γενικό πλαίσιο, συμφώνησε να μην εμπλακούν τα «εθνικά ζητήματα στην προεκλογική περίοδο» και κινείται με τρόπο που να διασφαλίζει τον έλεγχο του κόμματος ακόμα και σε περίπτωση ήττας στις εκλογές. Βέβαια όσο πιο μικρή η διαφορά τόσο το καλύτερο, γιατί και ο δικομματισμός θα λειτουργήσει –εγκλωβίζοντας κόσμο– και θα προβάλλει το ΠΑΣΟΚ σαν επόμενη διάδοχη κατάσταση χωρίς κλυδωνισμούς.
Άρα τα δύο μεγάλα κόμματα θα προσπαθήσουν να συμπιέσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το ΛΑΟΣ και τον ΣΥΝ, ενώ δεν φαίνεται να ενοχλούνται ιδιαίτερα από την εκλογική καταγραφή του ΚΚΕ.
Για την Αριστερά, οι εκλογές που έρχονται θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού και για την ενεργοποίηση διαδικασιών ανασύνταξης και συγκρότησης ενός πλατιού μετώπου των εργαζομένων και της νεολαίας. Ειδικά μετά τα πρόσφατα μεγάλα κινήματα ενάντια στη συνταγματική αναθεώρηση, τις κινητοποιήσεις για το περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους, την αθέτηση όλων των υποσχέσεων από την κυβέρνηση Καραμανλή και βεβαίως με τη συρρίκνωση σε επικίνδυνο βαθμό της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, όπως έδειξε η πρόσφατη κτηνωδία μέσα στα αστυνομικά τμήματα. Κοντά σε αυτά να προσθέσουμε την πάγια αντίθεση του λαού μας στη μετατροπή της χώρας σε βάση και ορμητήριο των ΗΠΑ ενάντια σε άλλες χώρες και λαούς.
Η κατάσταση πνευμάτων όμως δεν επιτρέπει ακόμα στην Αριστερά να αδράχνει ευκαιρίες και να έχει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Κινδυνεύει να αφεθεί στη δίνη ενός «εμφυλίου» και να ξεπεράσει σε ψηφοδέλτια το αρνητικό ρεκόρ της Γαλλίας, όπου είδαμε μια περιθωριοποίηση της Αριστεράς μετά από μεγάλους αγώνες και μια ανασύνταξη του αστικού στρατοπέδου υπό τον Σαρκοζί.
Ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο μπορούν να έχουν μόνο μαζικά ενωτικά αριστερά καλέσματα που θα διακηρύττουν αλλά και θα δρουν ενάντια στο δικομματισμό και το νεοφιλελευθερισμό. Από αυτή τη σκοπιά, η διεύρυνση του ΣυΡιζΑ με άλλες δυνάμεις, η ενεργοποίηση ενός μεγάλου δυναμικού ανένταχτων και αγωνιστών της κοινωνικής αριστεράς μπορούν να αναστρέψουν για λίγο τη γενική εικόνα, να δημιουργήσουν νέα δεδομένα. Φυσικά τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, και πάντα υπάρχουν οι «σειρήνες» (κεντροαριστερά και κυβερνητικά ταξίματα) που προσπαθούν να εκτρέψουν αυτό το εγχείρημα. Να το εκτρέψουν από το να είναι χρήσιμο στην αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό και να δώσει ώθηση στα κινήματα και συνολικά στην Αριστερά.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο –και με ανοιχτά πολλά θέματα και πολλά ενδεχόμενα– θα πορευτούμε το επόμενο διάστημα. Δυσκολίες δεν θα έχει μόνο η προεκλογική περίοδος, αλλά και η αμέσως επόμενη μέρα των εκλογών. Τα νέα κύματα νεοφιλελευθερισμού και μεταρρύθμισης είναι έτοιμα να εξαπολυθούν μόλις τελειώσουμε με το σκόπελο των εκλογών. Αυτό το σίγουρο και αδιαμφισβήτητο γεγονός πρέπει να βάλει σε πολλούς προβληματισμούς την κοινωνική και πολιτική Αριστερά όλων των αποχρώσεων: Σε ποια κατάσταση και με ποιες θέσεις, ποιες προτάσεις και ποιες συνεργασίες, ποιες κοινοβουλευτικές ομάδες, μπορούμε να δώσουμε ζωή σε κινήματα, μέτωπα, αντιστάσεις; Με ποιες πρωτοβουλίες και διεργασίες μπορούμε να ανοίξουμε δρόμους και να εκφράσουμε όσους δεν έχουν φωνή, όσους δεν έχουν δικαιώματα και ζουν με το άγχος της επιβίωσης και της αποφυγής του αποκλεισμού ή «ζουν» αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι;
Το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ που αρχίζει σήμερα – και αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για πολλούς αριστερούς ανθρώπους της χώρας μας– θα προσπαθήσει να αναμετρηθεί με αυτά τα ζητήματα και να πάρει αποφάσεις που να προωθούν την επίλυσή τους. Το γεγονός πως έχει αυξηθεί το ειδικό βάρος της ΚΟΕ μέσα στην Αριστερά και γίνονται σημαντικά βήματα να μεγαλώσει η εμβέλειά της και οι δεσμοί της με το λαό είναι μια εγγύηση –μικρή μεν αλλά συγκεκριμένη και ελπιδοφόρα– ότι τα πράγματα μπορούν και πρέπει να αλλάξουν προς το καλύτερο ώστε να έχουμε μια σύγχρονη, δημοκρατική, μαχητική, ενωτική και αποτελεσματική Αριστερά, μια Αριστερά προπαντός χρήσιμη για τους εργαζόμενους, την νεολαία, το λαό! Μόνο με μια τέτοια Αριστερά μπορούμε να αλλάξουμε το σκηνικό που στήνουν.