Στις 23 Μαρτίου συνεδρίασε η καινούρια Διοικούσα Επιτροπή της ΠΟΣΔΕΠ, και εξέλεξε τη νέα Εκτελεστική Γραμματεία. Σε αυτήν συμμετέχουν 3 μέλη από την ΚΙΠΑΝ (ΠΑΣΟΚ), 3 από τη Συσπείρωση Πανεπιστημιακών (ΣΥΝ, ανεξάρτητοι αριστεροί), 2 από την ΑΡΜΕ (ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ), 1 από τη ΔΗΠΑΚ (ΚΚΕ), 1 από την ΑΣΚΕΥ (δεξιά παράταξη από τις Ιατρικές σχολές) και 1 από την ΑΚΙΠ (ανεξάρτητο σχήμα από τη Φιλοσοφική Αθήνας). Το νέο προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ απαρτίζεται από 3 μέλη της ΚΙΠΑΝ, 2 της ΑΡΜΕ και 1 της ΑΣΚΕΥ. Στη συγκρότηση του προεδρείου αποτυπώνεται το μπλοκ της «ανακατάληψης της ΠΟΣΔΕΠ», το οποίο έδωσε αμέσως τρία πρώτα δείγματα γραφής του.
Πρώτον, δήλωσε πως επιστρέφει στο διάλογο με το Υπουργείο για όλα τα ζητήματα παιδείας – σε αυτό το «διάλογο» στον οποίο μέχρι στιγμής συμμετέχουν η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Άδωνις Γεωργιάδης και φυσικά η κυβερνητική πλευρά.
Δεύτερον, δεν τόλμησε να δηλώσει συμμετοχή στην απεργία της 2ας Απριλίου, θεωρώντας ότι οι απεργίες δεν αρμόζουν στο συναινετικό προφίλ που θέλει να προβάλει. Τις αμέσως επόμενες μέρες, και αφού Σύλλογοι Διδασκόντων από αρκετά Πανεπιστήμια (κυρίως περιφερειακά: Αιγαίου, Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Ρεθύμνου) αποφάσισαν συμμετοχή στην απεργία, το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ εξέδωσε μια χλωμή ολιγόλογη ανακοίνωση που καλούσε τους Συλλόγους σε «συμμετοχή στις κινητοποιήσεις».
Τρίτον, ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ, Σταυρακάκης, απέστειλε επιστολή στον πρύτανη του Α.Π.Θ. στην οποία του εξέφραζε την αμέριστη συμπαράστασή του για το πρόβλημα της κατάληψης του κτιρίου διοίκησης του Α.Π.Θ, χωρίς να δηλώνει τίποτα για το λόγο της κατάληψης, δηλαδή το σκανδαλώδες καθεστώς των εργολαβιών στα Πανεπιστήμια.
Διαμορφώνεται, επομένως, μια κατάσταση, όπου είναι παραπάνω από προφανές ότι ΠΑΣΟΚ, ΑΡΜΕ και δεξιοί στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική στα Πανεπιστήμια. Στηρίζουν, δηλαδή, τη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου. Πώς αντιμετώπισε ο ΣΥΝ τα στελέχη του που ανήκουν στην ΑΡΜΕ; Με αυστηρή κριτική από τον πρόεδρο Τσίπρα και με καταδικαστικές ανακοινώσεις της νεολαίας… Δεν είναι κακό, αλλά μοιάζει τόσο αναντίστοιχο με τις ανάγκες της συγκυρίας!
Σε αυτή τη συγκυρία, οι δυνάμεις και οι αγωνιστές της Συσπείρωσης χρειάζεται να ξεπεράσουν την εσωστρέφεια και να προβάλουν πάλι τον αγωνιστικό, διεκδικητικό και οραματικό λόγο τους. Η δύναμη αυτού του λόγου ποτέ δεν εξαρτήθηκε από τους τακτικισμούς, τις εν κρυπτώ διαβουλεύσεις και το μοίρασμα πόστων, αθλήματα στα οποία οι ανανεωτές του Συνασπισμού και οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ ξέρουν να θριαμβεύουν.
Γ.Γ.