Με το ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουμε το τοπίο
Τρεις βασικές διαπιστώσεις:
1. Είναι πολλοί οι λόγοι που απαιτούν άμεσα μια μαζική, ενωτική και δυναμική πρωτοβουλία στους χώρους της Αριστεράς.
2. Δεν είναι βέβαιο ότι η Αριστερά είναι έτοιμη και ώριμη για να εκφράσει μια βαθιά ανάγκη που υπάρχει στην κοινωνία.
3. Υπάρχουν πολλά και αντιφατικά μηνύματα από την κοινωνία, τον πολιτικό κόσμο και τα κινήματα.
Επομένως η επιλογή «ΣΥΡΙΖΑ» πρέπει να ερμηνευτεί πάνω στη συγκεκριμένη πραγματικότητα και να κριθεί με βάση πολιτικά κριτήρια, όχι μόνο εκλογικά αλλά και γενικότερα.
Η αχαλίνωτη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, οι ρωγμές και οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις και το συναινετικό δικομματισμό, οι αγώνες και οι αντιστάσεις –ειδικά της νεολαίας– που έδειξαν ότι είναι μπορετό να υπάρξουν επιτυχίες και νίκες, η πορεία της Αριστεράς στην Ευρώπη και ιδιαίτερα τα μηνύματα από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές στις οποίες η Αριστερά καταποντίστηκε, οδηγούν χωρίς πολλές περιστολές στο συμπέρασμα που κατέληγε η πρόταση του Ευτύχη Μπιτσάκη: Να υπήρχε μια ενότητα δράσης και κίνησης ολόκληρης της Αριστεράς σε 4 κομβικά ζητήματα: φτώχεια, πόλεμο, δημοκρατία και περιβάλλον. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έγινε αλλά, αντίθετα, στις επόμενες εκλογές παρουσιάζονται περισσότερα αριστερά ψηφοδέλτια από τις προηγούμενες, και μάλιστα μετά από έναν μεγαλειώδη αγώνα της νεολαίας.
Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και την Ελλάδα έχει αποδειχθεί πως όποια πολιτική πρόταση συμπυκνώσει τρία στοιχεία: α) τη ριζοσπαστικότητα και την αντίθεση στο νεοφιλελευθερισμό στο περιεχόμενο, β) το καινούριο στη μορφή και την έκφραση, και γ) το ενωτικό στοιχείο σαν μια βαθιά απαίτηση των λαϊκών μαζών για αποτελεσματικότητα, έχει επιτυχία. Στην ουσία, πρόκειται για τη μοναδική πολιτική στάση που μπορεί να ορίσει την Αριστερά με όρους αντιπαλότητας προς την αστική πολιτική (νεοφιλελευθερισμό-δικομματισμό) και να την οδηγήσει σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στην κοινωνία. Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα και τα υπογραμμίζει, στη χώρα μας, η κίνηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, π.χ. στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές και στα κινήματα στους εκπαιδευτικούς χώρους, ακόμα και οι κινητοποιήσεις για τις πυρκαγιές και τους νεκρούς που είχαμε φέτος το καλοκαίρι. Η πολιτική Αριστερά –σχεδόν στο σύνολό της– βρίσκεται πιο πίσω από αυτές τις ανάγκες και αυτές τις απαιτήσεις.
Είναι ανάγκη να ανοιχθούν δρόμοι, είναι αναγκαίο να παρθούν τέτοιες πρωτοβουλίες, είναι αναγκαίο να εκφραστεί μια τέτοια πολιτική φυσιογνωμία που: α) να βάζει σαν στόχο της την ήττα του νεοφιλελευθερισμού και του δικομματισμού από την Αριστερά και τα κινήματα, και β) να ανασυγκροτεί τα κινήματα και να ανοίγει το διάλογο για τον «ουτοπικό» λόγο της Αριστεράς, ξαναχαράζοντας τις προδιαγραφές μιας νέας και αναγκαίας κοινωνικής οργάνωσης.
Οι δρόμοι όμως δεν ανοίγονται στο κενό, δεν ακολουθούνται –όταν είναι πραγματικοί– από μοναχικούς ανθρώπους, και κυρίως δεν ανοίγονται χωρίς κόπο, προσπάθεια, αντιπαράθεση.
Η ιδιομορφία του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2007 δεν είναι αυτός του 2004. Έχουν μεσολαβήσει πολλά και έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Χωρίς να έχουν αλλάξει φυσιογνωμία οι δυνάμεις που τον συγκροτούν, η συμμετοχή τους στους πρόσφατους αγώνες και στις διεργασίες που αυτοί άνοιξαν, καθώς και η συσπείρωση περισσότερων και διαφορετικών δυνάμεων στα πλαίσιά του δημιουργούν ξανά μια δυναμική και μια ελπίδα για χιλιάδες ανθρώπους της αριστεράς, και ίσως και μια διέξοδο για όσους θέλουν να δράσουν.
Πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αντινεοφιλελεύθερη αριστερή αντιδικομματική συσπείρωση και συσπειρώνει γύρω της κόμματα και οργανώσεις με διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό. Αυτή η ετερογένεια –που υπάρχει μέσα σε μια διαδικασία συσπείρωσης– είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα, που δείχνει στον κόσμο της αριστεράς πως είναι μπορετό να γίνουν βήματα και να κερδηθούν θέσεις (όχι απλά κοινοβουλευτικές αλλά ουσιαστικές) στην υπόθεση ανασυγκρότησης της αριστεράς. Ανασυγκρότηση που πρέπει να γίνει με στοιχειώδεις μαζικούς όρους και σε σύγκρουση με τους κυρίαρχους αστικούς σχηματισμούς, και όχι μια επανέκδοση «καθαρότητας» και αμφίβολης πολιτικής αποτελεσματικότητας.
Για να γίνουν ρήγματα επομένως, για να ανοιχθούν δρόμοι, πρέπει να αλλάζουν και τα δεδομένα, με τα υλικά που υπάρχουν και όχι με αυτά που θα επιθυμούσαμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένας επαναστατικός φορέας, ούτε διατείνεται ότι είναι φορέας των νέων οραματικών στοιχείων της Αριστεράς. Είναι όμως ένα εγχείρημα στο χώρο της Αριστεράς που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, επειδή μπορεί να απαντήσει σε ανάγκες διεργασιών στο χώρο της Αριστεράς καθώς και σε στοιχειώδεις ανάγκες πολιτικής στάσης και ταυτότητας του Αριστερού χώρου: Ανοικτός στο διάλογο, όχι επιφυλακτικός ή και ενάντιος στα κινήματα, αλλά με ενεργή στάση μέσα σε αυτά, αντιδικομματικός, αντικυβερνητικός, ενωτικός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάζει ενδιαφέρον όσο είναι χρήσιμος στα κινήματα, στο λαό της αριστεράς, όσο θα εκφράζει μια ενωτική και κινηματική αντίληψη, όσο θα έχει στο λόγο και στην πράξη μια ανεξαρτησία από τον δικομματισμό. Επομένως, η βάσιμη καχυποψία για την πολιτική συμπεριφορά της μεγαλύτερης πολιτικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απαντηθεί πολιτικά στην παρούσα φάση και πολιτικο-οργανωτικά σε μια επόμενη περίοδο αν επιβεβαιωθούν φόβοι και εκτιμήσεις. Πολιτικά σήμερα υπάρχει ρητή διαβεβαίωση από όλα τα υλικά του ΣΥΡΙΖΑ ότι αγωνίζεται ενάντια στον δικομματισμό και ότι δεν πρόκειται να προσχωρήσει σε κυβερνητικά σχήματα ή να υποστηρίξει κυβερνητικές συνεργασίες. Επίσης υπάρχει η διαβεβαίωση ότι η κεντροαριστερή διαχείριση –όπου δοκιμάστηκε– οδήγησε σε εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού. Ακόμα, θα προσθέταμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μόνος πολιτικός φορέας που μέσα και έξω από τη Βουλή τόλμησε να υποστηρίξει ανοικτά τα κινήματα, να τα βάλει ευθέως με τον Καραμανλή και την ασυλία που προσωπικά είχε και γι’ αυτό δοκίμασε μια μεγάλη επίθεση ενάντιά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, συμπερασματικά, είναι ο μόνος πολιτικός χώρος της αριστεράς που: δεν είναι κλειστός, είναι ενωτικός, συσπειρώνει πολλές οργανώσεις και δυνάμεις της αριστεράς, είναι κινηματικός και έχει στις γραμμές του πάρα πολλούς αγωνιστές με ενεργό δράση σε κινήματα, συλλόγους, σωματεία κλπ που κατορθώνουν να δίνουν έναν τόνο και να ασκούν μια σημαντική πίεση. Είναι ο μόνος χώρος της αριστεράς που μπορεί κάτω από όρους να εκφράσει τα τρία στοιχεία που είπαμε στην αρχή, δηλαδή: α) τη ριζοσπαστικότητα και την αντίθεση στο νεοφιλελευθερισμό στο περιεχόμενο, β) το καινούριο στη μορφή και την έκφραση. και γ) το ενωτικό στοιχείο σαν μια βαθιά απαίτηση των λαϊκών μαζών για αποτελεσματικότητα.
Υπογραμμίσαμε το «κάτω από όρους» γιατί δεν ζούμε σε άλλη χώρα, ούτε στο κόσμο των επιθυμιών μας. Ζούμε μέσα στη μικρή μας χώρα και γνωριζόμαστε όλοι αρκετά καλά. Τα τρία στοιχεία που τονίζουμε θα κυριαρχήσουν μόνο όταν δυναμώσει η συμμετοχή του λαού της αριστεράς μέσα στις διαδικασίες, όταν υπάρξουν πραγματικές διαδικασίες, όταν δυναμώνει πολιτικά η εμβέλεια και η επιρροή μιας ριζοσπαστικής πτέρυγας μέσα σε αυτό το σύνθετο εγχείρημα. Τα «πόστα» μπορεί να είναι πιασμένα από εκφραστές του «παλιού», αλλά δεν είναι αυτό που κρίνει αποφασιστικά την πορεία ενός εγχειρήματος. Τα στοιχεία της ρευστότητας, της αντιφατικότητας και της μεταβατικότητας θα συνυπάρχουν και πρέπει όλος ο κόσμος που επιθυμεί να αλλάξουμε το τοπίο και να νικήσει η ζωή να προετοιμάζεται μέσα σε καθημερινές μικρές και μεγάλες μάχες για το καινούριο και το αναγκαίο που θα αναδυθεί.
Γιατί συμμετέχει η ΚΟΕ
Η συμμετοχή της ΚΟΕ στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι συμβολική και τυπική. Είναι ενεργητική και αποβλέπει στην προβολή ειδικά των παρακάτω σημείων:
• Ανεξαρτησία από το δικομματισμό σε όλα τα επίπεδα. Η αριστερά να μην ξαναγίνει ουρά της αστικής πολιτικής, ούτε να αυτοπεριθωριοποιηθεί.
• Οι προτάσεις μας πρέπει να έχουν γνώμονα το συμφέρων των εργαζομένων και της νεολαίας και ο υπολογισμός των δυνατοτήτων δεν πρέπει να γίνεται με βάση τις ανοχές του καπιταλισμού – νεοφιλελευθερισμού. Δεν κάνουμε «εναλλακτικές προτάσεις» ώστε να μας «δώσει» ο καπιταλισμός ό,τι μπορεί. Κάνουμε πραγματικά εναλλακτικές προτάσεις με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων και το ιστορικά δυνατό. Η βασική μας εναλλακτική πρόταση είναι μια άλλη κοινωνική οργάνωση.
• Η ενότητα της Αριστεράς αφορά ολόκληρη την κοινωνική και πολιτική αριστερά. Δεν είναι όχημα «επιβίωσης» ούτε αρένα ανάδειξης νικητή σε εμφύλια διαμάχη. Αποτελεί όρο ενός άλλου πολιτικού πολιτισμού και απαντά στο ρεαλισμό και στην απαίτηση για αποτελέσματα.
• Θέλουμε να ανοίξει μια γενική συζήτηση για τους βασικούς φορείς προώθησης του νεοφιλελευθερισμού, και επομένως και σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιστεύουμε ότι μια σύγχρονη αριστερά πρέπει να λέει ένα ξεκάθαρο «όχι» στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, του ρατσισμού, του πολέμου. Ο ρόλος μας δεν είναι να «σώσουμε» την ΕΕ από την κρίση της, αλλά, εκφράζοντας εργαζόμενους και νεολαία, να βαθύνουμε ακόμα περισσότερο την κρίση αυτή μέσα από τους αγώνες μας. Μόνο έτσι μπορεί να νοηθεί ένα νέο πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που συμπληρώνει και δεν καταργεί το εθνικό πεδίο διεξαγωγής αποφασιστικών ταξικών αναμετρήσεων.
Η φωνή της ΚΟΕ, η γραμμή της και οι άνθρωποί της να γίνουν περισσότερο γνωστοί σε ολόκληρη τη χώρα, να μάθουμε και να γνωρίσουμε τα προβλήματα και τις ανάγκες του κόσμου, να συσπειρωθούμε με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που μοχθούν για την επιβίωση και αγωνιούν για το αύριο.
• Για να οριστεί η Αριστερά σε πραγματική αντίθεση με τη Δεξιά, με την αστική πολιτική όλων των αποχρώσεων
• Για μια νέα σχέση της Αριστεράς με τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία
• Για μια νέα σχέση της Αριστεράς με το μέλλον, με μια άλλη κοινωνική οργάνωση!