Επικυρώθηκε από τη Βουλή η σύμβαση μεταξύ ελληνικού δημοσίου και Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) με τις ψήφους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ. Με τη σύμβαση υποτίθεται ότι το ΙΣΝ θα κατασκευάσει με δικά του έξοδα, στο χώρο του πρώην Ιππόδρομου, τα κτίρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Λυρικής Σκηνής. και κατόπιν θα τα δωρίσει στο δημόσιο. Αυτά σύμφωνα με τις διακηρύξεις – διότι η σύμβαση είναι κυριολεκτικά διάτρητη, και επιτρέπει στο ΙΝΣ να κάνει ό,τι θέλει. Π.χ. δεν ελέγχεται η προέλευση των χρημάτων, παρότι έδρα του ΙΣΝ είναι ένας “φορολογικός παράδεισος”, οι νήσοι Βερμούδες. Είναι παράλογο άραγε να γίνουν συνειρμοί για ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Και γιατί δεν αποτρέπεται το ενδεχόμενο αυτό από τη σύμβαση; Ακόμη, υπάρχουν όροι που αν ενεργοποιηθούν δεν θα είναι το ΙΣΝ που θα κάνει δωρεά στο ελληνικό δημόσιο, αλλά το αντίστροφο. Παράλληλα, με τη σύμβαση αυτή τσιμεντοποιείται ένας ακόμη μεγάλος ελεύθερος χώρος του λεκανοπεδίου. Καταστρατηγείται ένα πάγιο, εδώ και 40 χρόνια, αίτημα των πολιτών της Καλλιθέας – δηλαδή να γίνει ο χώρος αυτός ένα μεγάλο πάρκο. Υποτίθεται ότι στο χώρο θα υπάρξει κοινόχρηστο πράσινο σύμφωνα με τα σχέδια του ΙΣΝ, αλλά αυτό αφορά ένα μέρος της έκτασης. Ενώ υπάρχει και ο κίνδυνος να μην είναι ελεύθερη η πρόσβαση των πολιτών.
Η επικύρωση της σύμβασης προκάλεσε ένα ορισμένο ζήτημα και στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ορισμένοι βουλευτές προερχόμενοι από την Ανανεωτική Πτέρυγα (και ιδίως η Άννα Φιλίνη), τάχθηκαν υπέρ της ψήφισης της σύμβασης, επικαλούμενοι την “ανάγκη αναβάθμισης των πολιτιστικών υποδομών”. Κατά την άποψή μας, σημασία δεν έχει μόνο το να υπάρξουν υποδομές – αλλά (και αυτό είναι το κύριο), οι υποδομές αυτές να είναι δημόσιες, προσιτές και χρήσιμες στους πολίτες. Όπως έδειξε το Μέγαρο Μουσικής, κάτι τέτοιο δεν ισχύει όταν ο πολιτισμός βρίσκεται υπό τον έλεγχο ή υπό τη χορηγία του μεγάλου κεφαλαίου. Η αντίθεση με τη σύμβαση δεν σημαίνει αδιαφορία για τις πολιτιστικές υποδομές. Σημαίνει, αντίθετα, ότι πρέπει αυτές οι ανάγκες να καλύπτονται με άλλες διαδικασίες, υπό τον έλεγχο του δημοσίου και με την άμεση συμμετοχή των εργαζομένων. Τελικά, η κεντροαριστερή προσέγγιση ορισμένων στελεχών φαίνεται να αναιρεί τις διαχωριστικές γραμμές ακόμη και με αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις, οι οποίες αντιμετωπίζουν το δημόσιο σαν φτωχό και καθυστερημένο συγγενή.