Ο πραξικοπηματισμός, δηλαδή η ετσιθελική επιβολή μέσω αιφνιδιαστικής πρακτικής μιας ιδιαίτερα μειοψηφικής άποψης, με προσφυγή σε οποιοδήποτε μέσο φαίνεται κατάλληλο τη δεδομένη στιγμή για την επίτευξη του “πεσίματος”, είναι μια πρακτική ξένη προς την κουλτούρα, τη δράση και τις διαδικασίες του μαζικού κινήματος που θέλει να μετασχηματίσει τη σημερινή κοινωνία. Το τελευταίο διάστημα πολλές αυτοαποκαλούμενες ομάδες αντιεξουσιαστών ή “αλληλέγγυων” έχουν επιδοθεί σε πλήθος τέτοιων ενεργειών, στηριζόμενες στη “λογική” ότι προωθούν την απελευθέρωση από την κυρίαρχη ιδεολογία και τους μηχανισμούς της. Και αυτές οι ενέργειες μπορεί να έχουν στόχο οποιονδήποτε ενοχλεί σε μια δεδομένη στιγμή. Μπορεί να είναι σύμβολα του συστήματος ή της καταστολής, αλλά μπορεί και να είναι άλλοι πολιτικοί χώροι, κύρια της Αριστεράς, καλλιτεχνικές δραστηριότητες, ακόμα και φοιτητικοί σύλλογοι ή σωματεία εργαζομένων – όπως συνέβη το βράδυ των φοιτητικών εκλογών.
Ο πραξικοπηματισμός όχι μόνο δεν βοηθάει το μαζικό κίνημα, αλλά, αντίθετα, στρέφεται ευθέως εναντίον του. Τα “χουλιγκάνικα πεσίματα” στην Αριστερά προσομοιάζουν σε πρακτικές της νύχτας και σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ανάμεσα σε ομάδες που δεν έχουν καμία άποψη και κανένα επιχείρημα. Η πρόσφατη νυχτερινή επιδρομή σε ένα θεατρικό χώρο και η απειλή προς τους συντελεστές της παράστασης ώστε να μην πραγματοποιηθεί φανερώνουν έναν τρόπο σκέψης και μια πρακτική καθαρά εξουσιαστική – δηλαδή το τελείως αντίθετο από αυτό που διατείνονται ότι επιδιώκουν.
Οι επιθέσεις ενάντια σε συλλόγους, σωματεία και αριστερές δυνάμεις χωρίς κανένα πρόσχημα και καμία αιτία, γιατί αυτά “συμβολίζουν το κράτος και το σύστημα” στα μυαλά κάποιων θερμοκέφαλων, πρακτικά οδηγεί να μην ξεχωρίζουν αυτές οι ενέργειες από αντίστοιχες κρατικές ή φασιστικές.
Η στάση αυτή δείχνει την απέχθεια που έχουν οι τάχα αντιεξουσιαστές ή “αλληλέγγυοι” απέναντι στο μαζικό κίνημα και την Αριστερά. Όμως χωρίς το κίνημα και την Αριστερά οι δημοκρατικές ελευθερίες, το άσυλο, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών θα ήταν πράγματα σχεδόν ανύπαρκτα. Εάν δεν ξέρεις να σέβεσαι τους αγώνες που έχουν δοθεί, και όσους δίνουν αγώνες, αποδεικνύεσαι κοινωνός μιας εντελώς καθυστερημένης και πρωτόγονης αντίληψης.
Όλα αυτά ξεκινούν από την άποψη ότι από τη μια υπάρχουν οι επαναστάτες (δηλαδή ο εαυτός μας και όσοι συμφωνούν απόλυτα μαζί μας), και από την άλλη όλοι οι άλλοι που δεν συμφωνούν μαζί μας και άρα είναι μικροαστοί, τσιράκια, ρουφιάνοι, υποταγμένοι, προσκυνημένοι κ.λπ. – αλλά τυγχάνει να είναι και το 99,8% της κοινωνίας. Φοβερή αντίληψη για ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο! Αν διαφωνείς με κάτι ή κάποιον, σκοπός σου πρέπει να είναι να πείσεις ότι η άποψή του είναι λάθος και όχι να τον εξοντώσεις. Αν έχεις άλλη άποψη για τις πρακτικές του κινήματος, σκοπός σου πρέπει να είναι να τις αλλάξεις μέσα από τη συμμετοχή σου στο μαζικό κίνημα, και όχι να εναντιώνεσαι σε αυτό και να επιλέγεις τη μικροαστική ατομική πρακτική του καπελώματος, του “πεσίματος” και της μαγκιάς. Διότι ο συμμοριτισμός ήταν και θα είναι χειραγωγήσιμος από τις δυνάμεις του συστήματος.
Για την Αριστερά, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Το μαζικό κίνημα και η αυτενέργεια του κόσμου μέσα σε αυτό μπορούν να ανοίξουν δρόμους και προοπτικές. Όποιος πρακτικά εναντιώνεται στο μαζικό κίνημα, θα περιοριστεί σε μια πραξικοπηματική, περιθωριακή και εντέλει αντιδραστική πρακτική.
Ν.Τ.