Ολόκληρο το τελευταίο διάστημα, που έβγαιναν στη φόρα ορισμένα από τα σκάνδαλα του δικομματισμού, οι δύο κύριοι κομματικοί σχηματισμοί της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΝ) και κύρια το ΚΚΕ τοποθετούνταν με δυσφορία απέναντι στα όσα έρχονταν στο προσκήνιο. Φυσικά, είναι δίκαιο να δυσφορεί και να καταγγέλλει ακόμη τη δημοσιογραφία τύπου "Μάκη και Θέμου". Αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα και τα υπαρκτότατα σκάνδαλα του δικομματισμού άλλο. Δεν μπορείς να επικαλείσαι την αθλιότητα "Μάκης – Θέμος" για να φτάνεις στο σημείο να ζητάς "να αλλάξει η ατζέντα από τη σκανδαλολογία", όπως έκανε το ΚΚΕ. Η τοποθέτηση του ΚΚΕ έλεγε "ας τελειώνουμε με τα σκάνδαλα που αποπροσανατολίζουν το λαό, για να περάσουμε στα κυρίως θέματα της επικαιρότητας". Αντίθετα, οφείλεις να συνδέεις τα σκάνδαλα του δικομματισμού με τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα και να εκμεταλλεύεσαι πολιτικά τα σκάνδαλα για να εντείνεις την αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα.
Από την άλλη μεριά, ορισμένες τοποθετήσεις, όπως αυτή του Αλέκου Αλαβάνου ότι θα υπερασπιστούμε τον πρωθυπουργό της χώρας αν αποδειχτεί ότι έπεσε θύμα εκβιασμού, μάλλον μπερδεύουν. Είναι άραγε ο πρωθυπουργός της χώρας έξω από τον κύκλο των σκανδάλων; Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι έπεσε θύμα υποκλοπών, στο σκάνδαλο των υποκλοπών, ο ίδιος δεν το έστειλε στο αρχείο; Γιατί να νιώθουμε την ανάγκη να τον υπερασπίσουμε; Επειδή είναι θεσμός της δημοκρατίας; Δεν είναι άραγε και θεσμός της διαπλοκής και της διαφθοράς και της Ελλάδας-ξέφραγο αμπέλι για το διεθνές παρακράτος; Γι’ αυτό η δουλειά της Αριστεράς είναι διπλή: Πρώτον, να αναδεικνύει τη σαπίλα και τις βρομιές του δικομματικού συστήματος και του νεοφιλελευθερισμού. Είναι σύμφυτη με αυτά η διαπλοκή και η διαφθορά, οι εκβιασμοί και οι "τακτοποιήσεις". Χρειάζεται δουλειά αποκάλυψης αυτής της σύμφυσης. Χρειάζεται δουλειά σύνδεσης αυτής της αποκάλυψης με τα ιερά δόγματα των ιδιωτικοποιήσεων και της υποταγής (πολιτικά και οικονομικά) στους ιμπεριαλιστές. Σ’ αυτή τη βάση γεννιούνται οι σκανδαλώδεις συμβάσεις και ρυθμίσεις. Μάλιστα, η δουλειά αυτή δεν πρέπει να αρκείται στο τι αφήνουν οι εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος να έρθει στην επιφάνεια. Αντίθετα, χρειάζεται η Αριστερά να αποδομεί τις συμβάσεις με το μεγάλο κεφάλαιο, να δείχνει ότι έχει γεμίσει ο τόπος από ληστρικές και σκανδαλώδεις συμβάσεις. Η Αριστερά οφείλει να μιλά γι’ αυτά τα σκάνδαλα, κι όχι να το αποφεύγει. Αναρωτιόμαστε π.χ. γιατί η Αριστερά μέχρι τώρα δεν χαρακτήρισε σαν σκάνδαλο το μεγάλο οικονομικό, περιβαλλοντικό και δημοκρατικό έγκλημα που γίνεται στον Ελαιώνα τώρα (βλ. σελ 28). Τι περιμένει; Να βγει κανένα στέλεχος του τάδε διαπλεκόμενου ομίλου και να "μιλήσει"; Γιατί δεν παίρνει πρωτοβουλία; Και δεν είναι το μόνο ζήτημα…
Δεύτερον, να ωθεί το λαό σε ενεργοποίηση. Να μπει τέρμα στον καναπέ. Κι αυτό, γιατί έτσι ούτε συμπέρασμα μπορείς να βγάλει κανείς -γιατί μας τα πλασάρουν έτσι που να μη συγκρατούμε την ουσία, ενώ τα πιο σοβαρά δεν τα προβάλλουν καν- ούτε αποτέλεσμα μπορεί να υπάρξει. Το "όλη η αλήθεια στο λαό" και το "όχι άλλο παθητικοί τηλεθεατές" είναι συνθήματα αλληλοσυμπληρούμενα με στόχο να βγει ο λαός όλο και πιο μαζικά στο δρόμο. Όσο θα γίνεται αυτό, τόσο θα έρχεται στο επίκεντρο της πάλης και το μεγαλύτερο σκάνδαλο, δηλαδή η νομότυπη ληστεία του ιδρώτα του κόσμου της εργασίας.
Χρίστος Καραμάνος
