Και ξαφνικά βρεθήκαμε στα δύσκολα αλλά και ευχάριστα. Ζούμε μια εικονική δημοσκοπική πραγματικότητα ραγδαίας αύξησης των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ζούμε όμως και μια κοινωνική πραγματικότητα χιλιάδων και χιλιάδων ατομικοποιημένων ανασφαλών εργαζόμενων, φτωχών, απασχολήσιμων νέων, άνεργων… Ταυτόχρονα και αναντίστοιχα (;) με τη δημοσκοπική αύξηση υπάρχει μια σκληρή πραγματικότητα νεοφιλελεύθερης επίθεσης (ασφαλιστικό, λιμάνια, ΔΕΗ, παιδεία, περιβάλλον…) που φαίνεται πως δεν φρενάρεται, δεν σταματά… Ζούμε μέσα σε συνθήκες συνύπαρξης τριών πλευρών κρίσης:
Μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με αφορμή τα ακίνητα και τα δάνεια (μήπως πλησιάζει και στη χώρα μας το σκάσιμο της φούσκας, που θα σημάνει και θα μπλέκει από ταξικά μέχρι εθνικά-ρατσιστικά προβλήματα;), μιας οικονομικής κρίσης που αναγκάζει να συζητιέται στο Νταβός η επιστροφή του κράτους στην οικονομία και που οδηγεί σε πολιτικές αλλαγές στα πλαίσια πάντα του συστήματος (Ομπάμα).
Μιας πολιτικής κρίσης του δικομματισμού στην Ελλάδα, που δεν προκλήθηκε από τα κινήματα, αλλά από το γεγονός ότι πλέον δεν μπορεί το κοινωνικό συμβόλαιο να λειτουργήσει με το δικομματισμό, ότι τα κοινωνικά εκλογικά ακροατήρια της ΝΔ και κυρίως του ΠΑΣΟΚ δεν πείθονται πλέον και στρέφονται αλλού αναζητώντας.
Μιας κρίσης στη Βαλκανική, όπου με το γνωστό "δυναμικό" τρόπο των Αμερικάνων κατασκευάζονται κράτη, ενώ με τη βοήθεια της ΕΕ επιβλέπεται στρατιωτικά η συγκρότησή τους και η αντιπαράθεσή τους με τις υπόλοιπες εθνότητες ή κράτη. Μια κρίση-δημιούργημα των ιμπεριαλιστών, που στην Ελλάδα μπορεί να εμπλέξει το εθνικό και το ταξικό ταυτόχρονα. Μια κρίση που επιβεβαιώνει πως, ενώ δεν υπήρξε ποτέ τόσος ιμπεριαλισμός, ποτέ δεν μιλήσαμε λιγότερο γι’ αυτόν όσο σήμερα.
Η πραγματικότητα είναι αρκετά σοβαρή και μάλλον δεν μας επιτρέπεται να την αντιμετωπίζουμε σαν σχολιαστές και παρατηρητές. Απαιτείται ένας συνολικός πολιτικός λόγος, μια ολόπλευρη πραχτική και δράση μέσα –κι όχι διαμέσου εικόνας– στο εν δυνάμει πραγματικό ακροατήριο της Αριστεράς, δηλαδή στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στο λαό γενικά. Το ευχάριστο είναι ότι έχει αυξηθεί η ακροαματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς γενικά. [Πράγμα που, δυστυχώς, φαίνεται ακόμα κι από το συνωστισμό "προσωπικοτήτων" και παραγόντων και τον αγώνα δρόμου και προετοιμασίας για το μελλοντικό βουλευτικό θώκο (ελπίζω να κυριαρχήσει το "μακριά από μας οι τοιούτοι")]. Σίγουρα δεν πρόκειται, μέχρι τώρα, για ένα ακροατήριο που με συνειδητό τρόπο επιλέγει αριστερά. Στρέφεται προς τα εδώ με ελπίδες λόγω απόγνωσης, ανάγκης, αλλά και αηδίας προς τα όμοια κόμματα του δικομματισμού. Δεν είναι καθόλου δεδομένη η μονιμότητα αυτού του ακροατηρίου. Είμαστε, λοιπόν, υπό παρακολούθηση και δοκιμή, γνωρίζοντας όμως ότι οι απαιτήσεις του κόσμου πάντα ήταν περισσότερες για την αριστερά από ό,τι για τη δεξιά. Η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ευκαιρία για να συζητήσουμε τι ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε, ή σωστότερα τι ζητάμε σήμερα από την Αριστερά.
Ένα πρώτο μεθοδολογικό πολιτικό ζήτημα: Θα αντιμετωπίσουμε το ζήτημα και μακροπρόθεσμα (στρατηγικά) ή θα το αντιμετωπίσουμε μόνο κοντόθωρα, ταχτικά, με τη λογική των άμεσων αποτελεσμάτων; Θα μας κυριαρχεί το ρήμα "οικοδομώ-χτίζω" (έννοια) ή θα μας καθορίζει ο Πρετεντέρης με το "βάλτε ένα γκολ" (παράσταση);
Γιατί ο ίλιγγος των επιτυχιών πρέπει να μας επιτρέψει να κοιτάξουμε στο παρελθόν και στη θέση που βρισκόμαστε. Στο περιθώριο δεν μας οδήγησε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο δικομματισμός. Τα λάθη, οι ελλείψεις, αλλά –γιατί να το κρύψουμε;– και οι ελεεινότητες μάς οδήγησαν στο να ξεθωριάζει διαρκώς η αντίθεση Δεξιάς-Αριστεράς. Αυτή η αντίθεση πρέπει σήμερα να φανεί πραγματική, ζωηρή και σε όλες τις χρωματικές αποχρώσεις. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία πεδία προσανατολισμού, προσδιορισμού και δράσης.
1. Οργάνωση του λαού – Συγκρότηση κινημάτων – Λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ
Είναι κοινός τόπος ότι τα ΜΜΕ βάζουν καθημερινά την πολιτική ατζέντα. Αποτελεί δευτερεύον θέμα ότι τα ΜΜΕ δημιουργούν ή και "τελειώνουν" πολύ γρήγορα πολιτικά πρόσωπα ή και μικρές πολιτικές παρατάξεις. Ο ρόλος της κρεατομηχανής συμπληρώνει απλά τον κρίσιμο και κύριο για το σύστημα ρόλο τους, που είναι η παθητικοποίηση, η αποδυνάμωση και η διαίρεση του λαού.
Σε αντίθεση με τον κατατεμαχισμό, την παθητικοποίηση, την υποτίμηση, η δική μας Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει, να παλέψει όχι απλά για μια πολιτική για το λαό, αλλά για να κάνει πολική ο λαός. Αυτό σημαίνει να γίνει οργανωτής και καταλύτης κοινωνικών αγώνων, να συγκροτεί τα επιμέρους κινήματα, να δημιουργεί ενώνοντας τη μεγάλη κοινωνική δύναμη αλλαγής. Ο στόχος είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης, της συνείδησης, των αξιών του κόσμου. Να αποκτηθεί η κοινωνική ταυτότητα της αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής προόδου, να προάγει ωσμώσεις, να συγκροτεί κοινωνικότητες και κινήσεις έξω και πέρα από τον καναπέ. Να κατακτηθεί η έννοια της οργανωμένης συλλογικότητας, που διεκδικεί και δημιουργεί. Ούτε η στάση του Ζορό ούτε η τηλεοπτική εικόνα του Μεσσία ταυτίζονται με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, και σίγουρα δεν φέρνουν αποτελέσματα, αλλαγές και ανατροπές. Να δράσουμε για την οικοδόμηση αντιστάσεων και κινημάτων, να "καθοδηγήσουμε" την κοινωνία των "κάτω" για να απελευθερωθούν οι κοινωνικές δυνάμεις, να ξεκλειδώσουν σκέψεις, κοινωνικές πρακτικές και πειραματισμοί, που θα συνεισφέρουν στο πολιτικό πρόγραμμα και στην πρακτική της Αριστεράς. Η δική μας Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, "πρέπει να παλέψει για να μειωθεί το χάσμα μεταξύ ψηφοφόρου και πολιτικού, πρέπει να εμπλέξει τους ανθρώπους στη διαδικασία της ιδεολογικής εξέλιξης, στη διαμόρφωση της πολιτικής. Η δική μας η αριστερά δεν βασίζει τις ενέργειές της στους ελκτικούς ηγέτες, στις πιασάρικες πολιτικές δηλώσεις και στη δουλική προσκόλληση στις άστατες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης".
Δεν φτάνουν, δεν επαρκούν οι ακτιβισμοί-συμβολισμοί της μιας ώρας και τα εικονικά κινήματα. Αυτά δεν ανατρέπουν συσχετισμούς, δεν δημιουργούν αναταράξεις. Όλα όμως τα παραπάνω έχουν μια απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση. Η λειτουργία ενός πολιτικού μετώπου που δεν θα χρησιμοποιείται ως εκλογικό σχήμα και μετά θα είναι πολιτικά νεκρό. Θέλουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που να πρωταγωνιστήσει στην ενεργοποίηση του λαού, στην οικοδόμηση κινημάτων. Όχι νέο κόμμα, αλλά έναν ΣΥΡΙΖΑ που να λειτουργεί από την κοινοβουλευτική ομάδα έως το τελευταίο χωριό. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που συνδέεται, σχετίζεται, δρα. Οι πολλαπλοί διαχωρισμοί, η εικονική λειτουργία, δεν δημιουργούν δύναμη και βέβαια επιτρέπουν αυθαιρεσίες, παραγοντισμούς, ηγεμονισμούς.
Η Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να αποφασίσει όρους και τρόπους λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Μέτωπα παρέμβασης – Αριστερή αντιπολίτευση
Αν δεν θέλουμε να καταντήσει σλόγκαν η αριστερή στροφή, οφείλουμε να της δώσουμε περιεχόμενο. Να αποσαφηνίσουμε τους χώρους δράσης και απεύθυνσης, αναγνωρίζοντας και τα πραγματικά κοινωνικά υποκείμενα αλλαγών.
Ζούμε μια εκλογική-δημοσκοπική άνοιξη της Αριστεράς, μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε για να τη μετασχηματίσουμε σε μόνιμη και επικίνδυνη για το καπιταλιστικό σύστημα άνοιξη της κοινωνίας.
Η ευκαιρία της Αριστεράς στην Ελλάδα βρίσκεται στο κενό εκπροσώπησης των νέων (με το νέο εργασιακό περιβάλλον) εργαζόμενων, της νεολαίας, των από τα κάτω. Σ’ αυτούς πλέον αθροίζονται και πολυπληθή μικροαστικά στρώματα και κατηγορίες που, γοργά γοργά, συρρικνώνει και συντρίβει πιέζοντάς τους προς τα κάτω ο νεοφιλελευθερισμός. Εδώ βρίσκεται και η αναγεννητική κοινωνική δύναμη. Η ευκαιρία της Αριστεράς βρίσκεται και στο κενό αντιπολίτευσης, στο γεγονός δηλαδή ότι η σοσιαλδημοκρατία γενικά –αλλά και ελληνικά αλά ΠΑΣΟΚ–, εδώ και χρόνια, πάσχει από μια δομική κρίση απ’ όπου λόγω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να ξεφύγει. Αποτελεί σχήμα οξύμωρο και συνολικά αντιφατικό η παγκοσμιοποίηση να συμβαδίζει παρέα με το κράτος πρόνοιας, το κράτος δικαίου, με πολιτικές πλήρους απασχόλησης και αναδιανομής του πλούτου, δηλαδή αυτά ακριβώς που αποτελούσαν τα διακηρυκτικά θεμέλια της πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας. Σε τούτη τη στιγμή, αυτό που έχουμε ανάγκη και μπορούμε να κάνουμε είναι μια αριστερή αντιπολίτευση μέσα, αλλά κυρίως έξω από το κοινοβούλιο, γειωμένη μέσα στην κοινωνία, που να αλλάζει τους συσχετισμούς.
Ο τυχόν κυβερνητικός ιδεασμός δεν παίρνει υπόψη του τους πραγματικούς –όχι τους εκλογικούς– κοινωνικούς συσχετισμούς ή πάσχει πολιτικά θέλοντας να οικοδομήσει ένα άλλο ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Συγγνώμη, δεν θα πάρουμε. Ούτε ΣΥΝ του 1989 θέλουμε να γίνουμε ούτε ΠΑΣΟΚ του ’77 ή του ’81 ονειρευόμαστε να γίνουμε. Η πρόταση κυβερνητικής εξουσίας σημαίνει πρόγραμμα εξουσίας, αλλά πάνω απ’ όλα σημαίνει πρόθεση παρσίματος της εξουσίας με λαό που συναινεί ενεργητικά και οργανωμένα. Βέβαια, δεν είναι καθόλου κακό ιδεολογικά να ’χουμε αφηρημένες σκέψεις, να ξεκλειδώνουμε φιλοδοξίες, να δημιουργούμε εκπλήξεις και πειραματισμούς. Αυτά όλα ως το σημείο της πολιτικής-κοινωνικής πραγματικότητας.
Το καθήκον μας είναι η δημιουργία του κοινωνικού μετώπου των εργαζομένων, εκείνης της μεγάλης δύναμης που θα θέσει ζητήματα αλλαγής τόσο του ρόλου της όσο και του πολιτικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας μέσα και έξω από το κοινοβούλιο θα στοχεύει και θα απευθύνεται στις κοινωνικές δυνάμεις και κατηγορίες που θα μπορούν να δημιουργήσουν αυτή την κοινωνική δύναμη.
Να αυξήσουμε τη διεισδυτικότητά μας σ’ αυτές τις κατηγορίες σημαίνει να ανοίξουμε μέτωπα, σημαίνει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, σημαίνει να προσωποποιήσουμε και τον αντίπαλο. Σημαίνει, επίσης, κριτική σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, μια άλλη στάση απέναντί τους, αν θέλουμε να νομιμοποιηθούμε, να αποκτηθεί η εμπιστοσύνη των νέων εργαζόμενων προς μια νέα Αριστερά, προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί βέβαια χωρούν και οι προτάσεις –αλήθεια, γιατί πάντα μπαίνουν σε αντιπαράθεση με την καταγγελία;–, προτάσεις που ξεπερνούν όμως τα συμφέροντα των καπιταλιστών και του κεφάλαιου και υποστηρίζουν, εκφράζουν και προάγουν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων.
Μέτωπο, λοιπόν, ενάντια στον αποκλεισμό, τη φτώχεια και τη φτωχοποίηση.
Μέτωπο ενάντια στη χρεομηχανή και την αφαίμαξη του λαού από τις τράπεζες.
Μέτωπο δικαιωμάτων των νέων εργαζομένων.
Μέτωπο για το περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους.
Μέτωπο υγείας – παιδείας – πρόνοιας.
Αυτά τα μέτωπα έχουν προτάσεις, απεύθυνση, αλλά και αντιπάλους. Δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα καρτέλ. Υπάρχουν τα συμφέροντα των Μπόμπολα, Λαμπράκη, Αγγελόπουλου, Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη, Λάτση, Κωστόπουλου, των 20-25 ομίλων, καθόλου απρόσωπων, καθώς και τα συμφέροντα των αμερικάνικων και ευρωπαϊκών ομίλων με τους ιθαγενείς υπεργολάβους τους. Αυτοί διαπλέκονται σε όλους σχεδόν τους τομείς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής, στους δημόσιους χώρους…
Μιλώντας, για παράδειγμα, για το περιβάλλον, θα αφήσουμε στο απυρόβλητο τους Βαρδινογιάννη, Λάτση, Μπόμπολα, Νιάρχο, εκκλησία κ.ά., που ή μολύνουν ή και έχουν βάλει στο χέρι φιλέτα και πνεύμονες πρασίνου; Μήπως οι επιχειρηματικές τους ενέργειες θεωρούνται ανάπτυξη; Ή όλα αυτά θα παραμένουν στους τοίχους του κοινοβουλίου για να γίνονται εικόνες στις ειδήσεις;
Δεν χρειάζεται να εγκλωβιστούμε, δεν χρειάζεται να παίξουμε στο γήπεδο και το πλαίσιο που έχει τοποθετήσει ο αντίπαλος. Θέλουμε μια Αριστερά αντιπολιτευτική, ανεξάρτητη, κινηματική.
Για μια ενωτική και επικίνδυνη Αριστερά με προοπτική το σοσιαλισμό
Ο τυχόν προσανατολισμός μας σε ένα ενωτικό σχήμα της πληθυντικής Αριστεράς, που θα είναι πλουραλιστικό και ταυτόχρονα πολυσυλλεκτικό, υπονοεί ένα είδος εκλογικής ή όποιας άθροισης (άθροισης και με εκλογικά θετικά αποτελέσματα) που δυστυχώς θα αφήνει απέξω όλα τα σημαντικά ακανθώδη ζητήματα της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Θα τεθούμε ή όχι ενάντια και απέναντι στο κεφάλαιο και στον κόσμο του; Θα επεξεργαστούμε ή όχι το πρόγραμμα, τους τρόπους, τις μορφές για κάτι τέτοιο; Θα ανοίξει ή όχι –ούτε με βυζαντινολογίες, ούτε με ακαδημαϊκούς πανεπιστημιακούς όρους– η συζήτηση για το τι θέλουμε από την Αριστερά, για τον "επάρατο" σοσιαλισμό;
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να υποδεχτούμε τον κόσμο που θα εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας ως ΣΥΡΙΖΑ, σαν πιστοί στην προέλευση, δηλαδή αντιδεξιοί και σοσιαλιστές κενού αντικαπιταλιστικού και αντιμπεριαλιστικού περιεχομένου. Το ζήτημα είναι την κρίση του ΠΑΣΟΚ, που συνεπάγεται μαζική εγκατάλειψη, να την μετασχηματίσουμε σε μια νέα ταυτότητα γνήσια και σύγχρονη, αντικαπιταλιστική και αντιμπεριαλιστική. Αυτό μπορούμε ή όχι να το αναζητήσουμε στις όμορες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και, πολύ περισσότερο στις όμορες κομματικές τους βάσεις, που επιζητούν την ενότητα στη δράση της Αριστεράς, τη διάκριση από την κεντροαριστερά, την ανατροπή του τέλματος της Αριστεράς.
Αυτό σημαίνει πως πρωτίστως και κυρίως εμείς πρέπει να αγωνιστούμε, να ενώσουμε όλα εκείνα τα κινήματα –μικρά αλλά υπαρκτά–, που είναι ξεχωριστά αλλά το καθένα ανταγωνιστικό και ορισμένα ριζοσπαστικά, που η ραχοκοκαλιά τους είναι ο λαός της οργανωμένης και ανένταχτης Αριστεράς, σε μια πολιτική κατεύθυνση που θα θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, θα αντιστρέφει την "κοινή γνώμη" που συναινεί ότι είναι ουτοπία ο σοσιαλισμός.
Θα συμφωνούσα με το σύνθημα της φοιτητικής μας παράταξης, που λέει πως "ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι μπορεί να μείνει ίδιος ο κόσμος", και θα πρόσθετα ότι ο σοσιαλισμός είναι μια εφικτή και πραγματική αλλαγή του συστήματος. "Να μην αποδεχτούμε τον εξοστρακισμό της ιδεολογίας από τη σφαίρα της πολιτικής και της κοινωνίας, να μην υπερεκτιμήσουμε το βραχυπρόθεσμο σε σχέση με το μακροπρόθεσμο", γράφει πολύ σωστά ο Γιαν Μαρέινισεν, αρχηγός του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ολλανδίας.
Επιμονή στην ενότητα της Αριστεράς με ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα που να ανοίγει και τη συζήτηση για την προοπτική του σοσιαλισμού, κάνοντας αυτοκριτική γι’ αυτό που ονομάστηκε "υπαρκτός". Επιμονή στο ΚΚΕ και στο χώρο της λεγόμενης επαναστατικής Αριστεράς. Να ζυμωθεί και μέσα στις διεκδικήσεις και στα κινήματα ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένα άλλο σύστημα κοινωνικών σχέσεων είναι εφικτό, ο σοσιαλισμός.
Χωρίς φοβικά σύνδρομα και ταμπού, χωρίς προκατασκευασμένες κρίσεις και δογματισμούς, ξεκινώντας από την κριτική των καπιταλιστικών σχέσεων, δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μη θεωρεί τη σημερινή νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση σαν ένα σημαντικό τμήμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κυριαρχίας. Μιας κυριαρχίας που κάνει πάρα πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη, οποιαδήποτε υπόθεση αναδιανομής. Γιατί αυτό το κεντρικό σημείο κριτικής να μην είναι η βάση ενότητας όλων εκείνων των κομμάτων και των κινημάτων που δρουν στο χώρο της Ευρώπης; Γιατί αυτό το σημείο να μην είναι η εκκίνηση ενός πολιτισμένου διαλόγου και μιας γενικής γραμμής που να αναζητά και να παλεύει μια Ευρώπη του σοσιαλισμού;
Γιατί να παραμένουμε –όσοι παραμένουν– προσκολλημένοι σ’ ένα φιλοευρωπαϊσμό που δεν συνάδει ολοφάνερα πλέον με προσδοκίες οικονομικής ανάπτυξης, ειρήνης, προόδου, για τα εκατομμύρια των εργαζομένων; Να ξαναβάλουμε εμείς τους όρους της εξέλιξης της κοινωνίας. Είναι η εποχή της απονομιμοποίησης του καπιταλισμού και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αντεπίθεση, λοιπόν, του σοσιαλισμού.
Ίσως τα παραπάνω που θίχτηκαν είναι πολλά. Δεν έχω τη φιλοδοξία να απασχολήσω την Πανελλαδική Σύσκεψη. Αποτελούν μια απλή συμβολή σε ένα ζωντανό, αναπτυσσόμενο, ελπιδοφόρο οργανισμό. Αποτελούν μια μικρή επιθυμία, άποψη και προοπτική. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε ξανά την Αριστερά πραγματική ελπίδα, όπλο και σπίτι του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Προτάσεις λειτουργίας και συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ
-
Ο συντονιστής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ συνεδριάζει μία φορά την εβδομάδα από κοινού με την τριμελή συντονιστική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποφάσεις που παίρνονται ανεβαίνουν στο site.
-
Μία φορά την εβδομάδα η κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενη από εκπροσώπους όλων των συνιστωσών και ανένταχτους, συνεδριάζει, αποφασίζει και προτείνει προς όλες τις επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποφάσεις δημοσιεύονται στο site καθώς και στις εφημερίδες των συνιστωσών.
-
Ορίζεται εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και επιτροπή Τύπου, που παίρνει μέρος στις συνεδριάσεις της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και έχει άμεση επαφή με την κοινοβουλευτική ομάδα. Ανακλητοί ανά χρόνο.
-
Μηνιαίο περιοδικό ΣΥΡΙΖΑ, πανελλαδικής εμβέλειας. Θεωρητικό-πολιτικό-ενημερωτικό. Διευθύνεται από συντακτική ομάδα.
-
Site του ΣΥΡΙΖΑ, που ενημερώνεται και ενημερώνει καθημερινά για την κοινοβουλευτική δραστηριότητα, τις αποφάσεις της γραμματείας, τις δραστηριότητες των τοπικών ΣΥΡΙΖΑ. Site διαλόγου και προβληματισμού μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.
-
Τοπικές συντονιστικές ανοιχτές επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ και μηνιαίες Γενικές Συνελεύσεις.
-
Δίωρη βδομαδιάτικη εκπομπή του ΣΥΡΙΖΑ στον 105,5 για τη δράση, τον πολιτικό λόγο, την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ. Σχολιασμός επικαιρότητας από μέλη και στελέχη του.
-
Κάθε εφημερίδα των συνιστωσών διαθέτει μία τουλάχιστον σελίδα ανά 15 μέρες με κείμενα πολιτικά και ενημέρωσης ανένταχτων και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, με ευθύνη της επιτροπής τύπου ή της γραμματείας.
-
Κάθε χρόνο Πανελλαδική Σύσκεψη συζήτησης, απολογισμού και προγραμματισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
-
Κοινό, συμφωνημένο πολιτικό πρόγραμμα αιτημάτων, διεκδικήσεων, θέσεων, απεύθυνσης για ενωτικά μέτωπα δράσης με τις κινηματικές δυνάμεις και της δυνάμεις της Αριστεράς.
Νίκος Γαλάνης,
μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ