Ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε – περισσότερος νεοφιλελευθερισμός
Δεν αποτελεί μυστικό ότι ζούμε μια προεκλογική περίοδο η οποία σημαδεύεται από την κρίση. Γίνεται πολλή συζήτηση για τις υποτιθέμενες διαφορετικές προτάσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την “έξοδο” από αυτήν – στην ουσία, πρόκειται για τη διαχείρισή της. Αντίθετα, δεν γίνεται σχεδόν καμία συζήτηση για τα αποτελέσματά της αλλά και για τα αποτελέσματα των πολιτικών αντιμετώπισής της μέχρι σήμερα. Πρόσφατα δημοσιεύθηκε η Έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση, πράγμα το οποίο δίνει τη δυνατότητα να φέρουμε στην επιφάνεια τον ξεχασμένο παράγοντα, τους εργαζόμενους. Γιατί, σε όλη την κουβέντα για τραπεζίτες, επενδυτές, επιχειρηματίες καπεταναίους κ.ο.κ. κάποιοι έχουν ξεχάσει ή δεν τους συμφέρει να θυμούνται τους μόνιμους κωπηλάτες της γαλέρας. Μάλλον γιατί φοβούνται μήπως πάει “ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του”.
Κείμενα: Φειδίας Παϊρίδης
Όλα τα βάρη στους εργαζόμενους
Η εικόνα της κατάστασης των εργαζομένων μετά τον πρώτο χρόνο της κρίσης παρουσιάζεται να χειροτερεύει συνεχώς.
Το 25% των εργαζομένων, το δεύτερο εξάμηνο του 2008, έχουν καθαρές αποδοχές μικρότερες των 750 ευρώ μηνιαίως, και το 30% μεταξύ 750 και 1.000 ευρώ. Άρα το 55% παίρνει λιγότερα από 1.000 ευρώ. Και αυτό πριν αρχίσει το κύμα της αλλαγής των συμβάσεων, του περιορισμού του εργάσιμου χρόνου και του περιορισμού των αμοιβών, το οποίο κάλυψε ολόκληρους κλάδους της οικονομίας.
Όσο για τη γενιά των 600 ευρώ, αποτελεί πια τη μοναδική φιγούρα, αφού το μέσο καθαρό μηνιαίο εισόδημα για τους νεοεισερχόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ανέρχεται σε 776,2 ευρώ και στον ιδιωτικό τομέα σε 662,1 ευρώ. Ενώ ως προς τη μορφή της απασχόλησης με την οποία εισήλθαν, το 17% εντάχθηκαν με τη μορφή της μερικής απασχόλησης και το 47% ως πρόσκαιρα εργαζόμενοι.
Αν οι νέοι αποτελούν το ένα μεγάλο θύμα του νεοφιλελευθερισμού, το άλλο είναι οι γυναίκες. Το ποσοστό ανεργίας τους είναι 1,5 φορές μεγαλύτερο από το μέσο ποσοστό ανεργίας και υπερδιπλάσιο του ποσοστού ανεργίας των ανδρών. Οι γυναίκες αποτελούν το 62% των ανέργων και αναλογούν 7 γυναίκες σε κάθε 10 μερικώς απασχολούμενους.
Τέλος, το ποσοστό των γυναικών που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου είναι κατά προσέγγιση 50% υψηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό των ανδρών.
Επίσης, τα 2/3 των μακροχρόνια ανέργων είναι γυναίκες και για το 20% των άνεργων γυναικών η διάρκεια ανεργίας ξεπερνά τα 4 χρόνια.
Το 2008, το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε στο 7,2% (357.000 άνεργοι). Τον Απρίλιο του 2009, η ανεργία έφτασε το 9,4% (466.878 άτομα). Μέσα σε ένα χρόνο, η απασχόληση μειώθηκε κατά 90.576 άτομα, η ανεργία αυξήθηκε κατά 86.100.
Η μείωση της απασχόλησης καταγράφεται κυρίως σε παραγωγικούς κλάδους (γεωργία, κτηνοτροφία, παραγωγή προϊόντων καπνού – 60,1%, κατασκευή μηχανών γραφείου – 53,6%, κατασκευή ειδών ένδυσης και γουναρικών – 45,6%, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία – 49,4%, κατασκευή ιατρικών οργάνων – 32,9%, κατεργασία δέρματος – 30,9%), πράγμα που εντείνει τη μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας και της απασχόλησης στις υπηρεσίες και αχρηστεύει τις πραγματικές δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας.
Τέλος, η Ελλάδα διακρίνεται για την υψηλή οικονομική ανισότητα. Το εισόδημα των 20% περισσότερο εύπορων Ελλήνων είναι, συστηματικά, περίπου 6 φορές υψηλότερο από το εισόδημα των 20% λιγότερο εύπορων Ελλήνων χωρίς καμία τάση μείωσης των εισοδηματικών ανισοτήτων.
Το 2009, η φορολογία πάσης φύσεως και οι ασφαλιστικές εισφορές αντιστοιχούν στο 60% του μέσου μισθού, από 57% το 2005.
Απόλυτα “λογικό” αποτέλεσμα, αφού η πτωτική τάση της πραγματικής φορολογικής επιβάρυνσης των επιχειρηματικών κερδών και των εισοδημάτων από κεφάλαιο αποτυπώνεται και από τη Eurostat. Ενώ το 2000 η προαναφερόμενη φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα ήταν 19,9%, μειώθηκε σε 15,9% το 2006. Ειδικότερα για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η συγκεκριμένη φορολογική επιβάρυνση από 29,9% το 2000 μειώθηκε σε 18,6% το 2006. Αντίθετα, η πραγματική φορολογική επιβάρυνση της εργασίας το 2000 ανερχόταν σε 34,5%, το 2006 αυξήθηκε σε 35,1% και το 2007 σε 35,5%.
Παράλληλα, οι άμεσοι φόροι στην Ελλάδα φτάνουν 8% του ΑΕΠ το 2004 και 7,7% του ΑΕΠ το 2008. Οι έμμεσοι φόροι στην Ελλάδα ήταν 11,6% του ΑΕΠ το 2004 και 12,3% του ΑΕΠ το 2008. Έτσι, οι έμμεσοι φόροι στην Ελλάδα, ως ποσοστό του συνόλου των άμεσων και έμμεσων φόρων, από 59,2% το 2004 αυξήθηκαν σε 61,5% το 2008.
Συμπέρασμα; Το λέει ο τίτλος αλλά όχι μόνο. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο ότι εξαθλιώνονται καθημερινά οι εργαζόμενοι αλλά και στο ότι, με αυτή την πολιτική, διαλύεται κυριολεκτικά η χώρα, βυθιζόμαστε πιο βαθιά στην κρίση και πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα συνολικά.
* Όλα τα στοιχεία έχουν παρθεί
από την Έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ
για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση
Οικονομία στον αυτόματο πιλότο: Προς νέα… αδιέξοδα
Ηκατάσταση της οικονομίας είναι περίπου γνωστή. Εξάλλου, μας τη θυμίζει συχνά και ο Αλμούνια. Το ερώτημα είναι πόσο έχει βελτιωθεί τον τελευταίο χρόνο, κατά τον οποίο παίρνονται τα υποτιθέμενα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης; Και η απάντηση είναι μία: Χειροτέρευσε! Ο καθαρός δανεισμός του δημοσίου, από τις αρχές του χρόνου, έχει φτάσει στα 53 δισ. ευρώ (και στη διάρκεια του 2009 θα υπερβεί τα 60 δισ. ευρώ). Αυτό σημαίνει ότι υπερβαίνει κατά 12 δισ. ευρώ την πρόβλεψη του προϋπολογισμού του 2009 και κατά 10 δισ. ευρώ την πρόβλεψη του αναθεωρημένου (Ιανουάριος 2009) προγράμματος σταθερότητας.
Αλλά δεν χρωστάει μόνο το κράτος. Μεγάλο τμήμα των νοικοκυριών δαπανά περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος για την εξυπηρέτηση τραπεζικών δανείων, τα οποία δυσκολεύεται να αποπληρώσει εξαιτίας της μείωσης των εισοδημάτων του.
Ο πληθωρισμός για το 2009 υπολογίζεται επίσημα στο 1,5% ή χαμηλότερα, ενώ η πραγματική εικόνα για τα λαϊκά νοικοκυριά είναι πολλαπλάσια χειρότερη.
Κατά το 2008, υπήρξε, για πρώτη φορά ύστερα από το 1992-1994, κάμψη του όγκου των ακαθάριστων επενδύσεων κεφαλαίου, η οποία προβλέπεται να συνεχιστεί και το 2009-2010.
Οι ιδιωτικές επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου μειώθηκαν, για πρώτη φορά από το 1990. Ενώ μειώθηκαν και οι δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κατά 11%.
Το δημόσιο έλλειμμα υπερέβη για δεύτερη συνεχή χρονιά το 3% του ΑΕΠ. Το δημόσιο έλλειμμα, κατά το 2007 και το 2008, ανήλθε σε -5,0% και -5,3% του ΑΕΠ αντίστοιχα, με πρόβλεψη αύξησής του στο -7,2% του ΑΕΠ το 2009 και -8,7% του ΑΕΠ το 2010.
Και παρ’ όλα αυτά, κανένας από τα κόμματα εξουσίας, εννοείται, δεν σκέφτεται να αλλάξει πολιτική. Αντίθετα, διαγωνίζονται στην ικανότητα να συνεχίσουν και να εγγυηθούν τη συνέχιση των περιοριστικών πολιτικών, οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια δημιουργούν αδιέξοδα. Αν γενικά ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται στο τιμόνι, στην περίπτωσή μας ο δικομματισμός έχει βάλει τον αυτόματο πιλότο (των εντολών της Κομισιόν) και βλέπει το ματς στην τηλεόραση.
Για το ναυάγιο θα φταίει ο… κακός μας ο καιρός.
Η θέση της ΚΟΕ
-
Να πληρώσουν οι εκατομμυριούχοι
-
Αύξηση της φορολογίας για το μεγάλο κεφάλαιο
-
Φορολόγηση των χρηματιστηριακών προϊόντων και κερδών
-
Κατώτατος μισθός και σύνταξη 1.400 ευρώ
-
Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και αντικατάστασή τους από μόνιμη σταθερή δουλειά
-
Μείωση του ΦΠΑ στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης
-
Πάγωμα των τιμολογίων των ΔΕΚΟ
-
Πλαφόν στις τιμές των βασικών αγαθών πλατιάς κατανάλωσης
-
Να αποσπάσουμε την Ελλάδα από τους μονόδρομους του νεοφιλελευθερισμού
-
Όχι στους καταναγκασμούς των διεθνών οικονομικών χωροφυλάκων (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.λπ.) και της ΕΕ, που επιβάλλουν και αναπαράγουν την οικονομική εξάρτηση, τη φτώχεια και τη χρέωση
-
Να μην εφαρμοστούν τα προγράμματα σταθερότητας και πανευρωπαϊκής λιτότητας, που απομυζούν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού για χάρη των πολυεθνικών
-
Να αντιστρέψουμε κάθε μέτρο που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί χρέη και ζημιές
-
Ανάπτυξη της παραγωγικής δραστηριότητας – Όχι στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού
-
Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους – Απόσπαση της Ελλάδας από τη “χρεομηχανή”