Δεν έχουμε σύστημα, δεν ξέρουμε τι καιρό θα κάνει, είμαστε τίγκα στα αναβολικά και κάθε τρεις και λίγο παραπατάμε, βάζουμε αυτογκόλ αλλά κατεβαίνουμε με αισιοδοξία ότι, αν δεν κερδίσουμε, τουλάχιστον θα έχουμε πατήσει κάτω τους αντιπάλους, θα τους έχουμε λιώσει, θα τους έχουμε στείλει στο νοσοκομείο.
Τι παραπάνω χρειάζεται μια ομάδα για να καθιερωθεί και να κάνει μια επιτυχημένη ευρωπαϊκή πορεία;
Θαυμάστε μας:
Προπονητής: Πρόσωπο μυστήριο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αν κρίνουμε, όμως, από το σύστημα-μπουλούκι (και ό,τι βγει) που ακολουθούμε, μάλλον κανάς Αλέφαντος θα ’ναι…
Τερματοφύλακας: Κώστας Καραμανλής (ήρεμος, μεγάλου εκτοπίσματος, δεν τον κουνάει τίποτα)
Άμυνα: Σωτήρης Χατζηγάκης (έμπειρος και αποφασιστικός στις επεμβάσεις)
Θεόδωρος Πάγκαλος (ο ογκόλιθος της άμυνας, δεν περνάει τίποτα)
Βαγγέλης Βενιζέλος (συμπληρώνει το κέντρο της άμυνας και καλύπτει τα κενά)
Ντόρα Μπακογιάννη (ψύχραιμη, δυναμική και αποτελεσματική στα τάκλιν)
Κέντρο: Άρης Σπηλιωτόπουλος (ο βιρτουόζος της μπάλας, τριπλάρει ακόμα και τον εαυτό του)
Κόφτης: Χρήστος Μαρκογιαννάκης (δεν περνάει τίποτα, ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε)
Δεξιό εξτρέμ: Κωνσταντίνος Μίχαλος (παίζει πάνω στη γραμμή, πιο δεξιά δεν γίνεται)
Κεντροαριστερός μέσος: Γιώργος Παπανδρέου (ταχύτατος, με τάση για αυτοτραυματισμούς, πολλές φορές παίζει και με το ποδήλατό του)
Επιθετικός: Κωστής Χατζηδάκης (γρήγορος και αποτελεσματικός με τάση να πουλάει την μπάλα)
Φουνταριστός: Γιάννης Προβόπουλος (παίκτης περιοχής, μπαίνει μέσα σ’ όλα και τα δίνει όλα για τη νίκη)
Διαιτητές: Δικαιοσύνη: "Η παράγκα" (Όσοι θέλετε, έτσι κι αλλιώς, είναι "πιασμένοι", "μιλημένοι" και καλοπληρωμένοι. Σφυρίζουν οφσάιντ, πριν ξεκινήσει ακόμα ο αντίπαλος, και δίνουν πέναλτι από το κέντρο. Όσοι από τους αντιπάλους δεν πειθαρχούν στις αποφάσεις του διαιτητή, αυτόΜΑΤα οδηγούνται στα κρατητήρια –συγγνώμη, αποδυτήρια– για συνετισμό και τα περαιτέρω…)
Ξένοι παρατηρητές από την ουΕΕφα, με καθοριστικό ρόλο στο σύστημα και στη βαθμολόγηση των παικτών: Μπαρόζο, Αλμούνια και Τρισέ. Και οι τρεις τους μετρ του ανοιχτού (νεοφιλελεύθερου) παιχνιδιού, με περγαμηνές και χειροπιαστά αποτελέσματα στο βρώμικο παιχνίδι κόντρα στους εργαζόμενους. Στους κύκλους, μάλιστα, της ουΕΕφα, ο Τρισέ κυκλοφορεί με το παρατσούκλι "κλαδευτήρι… δικαιωμάτων"