Μια σημαντική επιτυχία της «Ένωσης Εργαζομένων» στην Πάτρα
Oι νόμοι που προστατεύουν τους εργαζόμενους δεν αρκεί απλά να υπάρχουν. Μπαίνουν σε ισχύ
και ενεργοποιούνται μόνο κάτω από την πίεση της διεκδίκησης.
Το επίδομα ανεργίας, για κάποιον που έχασε τη δουλειά του, είναι περίπου 340 ευρώ. Με αυτό το ποσό ο άνεργος μπορεί να αγοράσει 80-100 καφέδες, αλλά να ζήσει, σίγουρα δεν μπορεί.
Στην Πάτρα πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής: Μέλος της «Ένωσης Εργαζομένων» που απολύθηκε από εταιρία πληροφορικής, συμφερόντων του ομίλου Marfin, διεκδίκησε και κατάφερε να πάρει επίδομα ανεργίας μεγαλύτερο από 1200 ευρώ! Αυτό συνέβη επειδή τα μέλη της «Ένωσης» έσκαψαν στα άδυτα της γραφειοκρατίας ενός αγκυλωμένου και εχθρικού στον πολίτη κράτους και βρήκαν ένα νόμο που, με απλά λόγια, λέει δύο πράγματα: «Αν κάποιος απολυθεί από εταιρία που έχει εξαγοραστεί ή συγχωνευθεί με άλλη, δικαιούται επίδομα ανεργίας περίπου ίσο με το μισθό που έπαιρνε, όταν εργαζόταν. Τα μισά από τα χρήματα του επιδόματος τα καταβάλλει στον ΟΑΕΔ ο πρώην εργοδότης». Για την ιστορία, να πούμε ότι ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο και άλλοι απολυμένοι συνάδελφοί του και είχαν την ίδια θετική κατάληξη. Το θέμα μάλιστα πήρε μεγάλη δημοσιότητα στα τοπικά ΜΜΕ και καταγράφηκε σαν μια σπουδαία επιτυχία της «Ένωσης Εργαζομένων».
Ο συγκεκριμένος νόμος είναι σε ισχύ από το 1976. Απ’ ό,τι φάνηκε, ο ΟΑΕΔ δεν τον γνώριζε και κατά συνέπεια δεν ενημέρωνε σχετικά όλα αυτά τα χρόνια. Πολλές επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις, ειδικά τα τελευταία χρόνια, περπατάνε με τη μέθοδο της συγχώνευσης-εξαγοράς και κατά κανόνα συνοδεύονται από απολύσεις εργαζομένων. Μεταξύ άλλων, είναι ένα κόλπο των εργοδοτών για να μην τους δεσμεύει το όριο απολύσεων, που είναι 2%. Όμως με συγχώνευση-εξαγορά μπορούν να διώξουν όσους θέλουν. Τα 31 χρόνια που ισχύει ο συγκεκριμένος νόμος, πάρα πολύς κόσμος έχει χάσει τη δουλειά του μετά από τέτοιες μπίζνες και όχι μόνο δεν έχει πάρει το σωστό επίδομα ανεργίας, αλλά έχουν βγει λάδι και οι εργοδότες.
Τελικά, όπως αποδείχθηκε, οι νόμοι που προστατεύουν τους εργαζόμενους δεν αρκεί απλά να υπάρχουν. Μπαίνουν σε ισχύ και ενεργοποιούνται μόνο κάτω από την πίεση της διεκδίκησης. Για τη συγκεκριμένη περίπτωση (και όχι μόνο) είναι μεγάλες οι ευθύνες και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η οποία απλά στεκόταν αγκυλωμένα στην καρέκλα της και όχι στις ανάγκες των εργαζόμενων, όλα αυτά τα χρόνια που η ανεργία παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις στην περιοχή. Αυτή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πασχίζει να «αντιπροσωπεύσει» τον κόσμο και όχι να τον κινητοποιήσει. Το μεγαλύτερο άγχος της είναι σε ποια πλατεία θα πάει…
Η συγκεκριμένη επιτυχία της «Ένωσης Εργαζομένων» είναι πολύ σημαντική, όχι μόνο γιατί τα μέλη της τα έβαλαν με τον οικονομικό κολοσσό Marfin και κέρδισαν, αλλά κυρίως επειδή έδειξε ότι μέσα από ενωτικές, μαχητικές δράσεις μπορούμε να έχουμε νίκες. Συνεχίζουμε!