Το 1989 άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον 20ό αιώνα, και η σκιά του εξακολουθεί να πέφτει ακόμη και στις αρχές του 21ου. Ήταν η χρονιά που κατέρρευσε “απρόσμενα” ένα ολόκληρο διεθνές μπλοκ, αυτό του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Στην πραγματικότητα, όμως, οι όροι για το μεγάλο μπαμ συγκεντρώνονταν επί δεκαετίες. Ο Γκορμπατσόφ (που εξυμνήθηκε ως… Ηρακλής από την προφανώς αγαθή κυρία Παπαρήγα) και η παρέα του ολοκλήρωσαν το έργο των προκατόχων τους, με πρωτότυπο πάντως τρόπο: παραδίδοντας αμαχητί και άνευ όρων το σύμπαν στον “αντίπαλο”. Και μετά άρχισαν να διαφημίζουν πίτσες…
Ο κόσμος ολόκληρος άλλαξε, όχι προς το καλύτερο: μπήκαμε στην εποχή της Νέας Τάξης. Οι υποσχέσεις για “παγκόσμια ευημερία και ειρήνη” διαψεύστηκαν, βέβαια, σε χρόνο μηδέν. Έμεινε (και εκτινάχθηκε) η εξαθλίωση, η ανατροπή ιστορικών κατακτήσεων, η βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και γενοκτονιών. Κι από κοντά, μας έμεινε κληρονομιά η απίστευτη γελοιότητα της “Νέας Σκέψης” των Γκορμπατσόφ και Σία, που όμως τότε έκανε θραύση στο μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς.
Κυριολεκτικά θραύση: πίστευαν, ή έκαναν ότι πίστευαν, πως έτσι θα ανανεωθεί ο σοσιαλισμός. Αφόπλισαν λοιπόν τους λαούς τη στιγμή ακριβώς που ο εχθρός ξεδίπλωνε τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά επίθεση εναντίον τους, οδήγησαν την Αριστερά στην ανυποληψία και συχνά στην ανυπαρξία, πρόσφεραν τεράστια ανάσα στον καπιταλιστικό κόσμο που ήδη πλήττονταν από την κρίση. Στην… πρωτοπόρα Ελλάδα έφτασαν να συγκυβερνήσουν με τη ΝΔ. Μετά, και με το ΠΑΣΟΚ. Κι ούτε που το σκέφτονται, ακόμη και 20 χρόνια μετά, να ψελλίσουν μια συγγνώμη…
Κείμενα: Γιώργος Τσίπρας, Χρίστος Καραμάνος, Ερρίκος Φινάλης