Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από το φακό του “Ριζοσπάστη”
Ποιος είπε ότι το ΚΚΕ αδιαφορεί για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ίσα-ίσα, τον αντιμετωπίζει σαν τον μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο εχθρό. Έτσι ο “Ριζοσπάστης” παρακολούθησε τις εργασίες της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και φρόντισε να πληροφορήσει, “αμερόληπτα” πάντα, το αναγνωστικό του κοινό. Τι λοιπόν είδαν και άκουσαν, και τι κατάλαβαν οι συντάκτες του “Ρ” στη Συνδιάσκεψη; Φαίνεται αμέσως στον τίτλο του ρεπορτάζ: “ΣΥΡΙΖΑ: Σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση και αντιΚΚΕ στόχευση”. Θαυμάστε και το κείμενο:
“Είναι χαρακτηριστικό ότι εισηγητικά ο Ρ. Ρινάλντι, συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, διακήρυξε: “Μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στα πλαίσια της αριστεράς προς όφελος μιας ριζοσπαστικής ανοικτής μετασχηματιστικής αριστεράς και σε βάρος μιας σεχταριστικής, δογματικής, αντικινηματικής, ασάλευτης πτέρυγας”. Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, έπαιρνε τη σκυτάλη για να εξαπολύσει συκοφαντική και προβοκατόρικη επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ ισχυριζόμενος ότι αυτό “μίλησε τη γλώσσα του Μαρκογιαννάκη και του Πολύδωρα” τον περασμένο Δεκέμβρη, ότι “συνέδραμε την κυβέρνηση στην επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ” και “τώρα που η κυβέρνηση φέρνει νόμους για κάμερες και καταστολή, για κουκουλοφόρους, για το άσυλο, καταλαβαίνει το αδιέξοδο και δηλώνει τις προάλλες: ε, είπαμε για τους κουκουλοφόρους, αλλά όχι κι έτσι. Τώρα είναι αργά, κα Παπαρήγα, τώρα καταλαβαίνετε το αδιέξοδο του να χαϊδεύεις τα συντηρητικά αυτιά, αλλά μπροστά στο πάθος σας να χτυπήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπολογίσατε τίποτα […]”.
Όλα αυτά, από τους επικεφαλής μιας δύναμης η οποία χάιδευε ασυστόλως τα αυτιά των κουκουλοφόρων, ταυτίζοντάς τους με τους χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους που διαδήλωναν. “Χάδια” σε εκείνους που έδωσαν άλλοθι για το προχώρημα μέτρων καταστολής και περιστολής λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Λίγους μήνες μετά, ο καιροσκοπισμός τους εκφράζεται εκ νέου όχι μόνο μέσω των προβοκατόρικων σε βάρος του ΚΚΕ, αλλά και με το να κατακεραυνώνει ο Αλ. Τσίπρας τις “αθλιότητες όσων τοποθετούν γκαζάκια”, όταν λίγο πριν ο Ρ. Ρινάλντι έπλεκε εκ νέου το εγκώμιο της “εξέγερσης του Δεκέμβρη”. Έτσι ώστε με όλους να τα έχουν καλά…”
(“Ριζοσπάστης”, 11/4/2009).
Δηλαδή, με άλλα λόγια, το βιολί βιολάκι…
Το σοσιαλδημοκρατικό στίγμα της πολιτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ –κατά τους συντάκτες του “Ρ”– φάνηκε ξεκάθαρα απ’ όλους τους εισηγητές. Γράφουν για τον Ρ. Ρινάλντι:
“…υπεραμύνθηκε του “σοσιαλισμού του 21ου αιώνα”, ο οποίος “είναι μια σειρά καθηκόντων” όπως παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, κυριαρχία της ανθρώπινης εργασίας επί του κεφαλαίου, αξία χρήσης πιο σημαντική απ’ την ανταλλακτική αξία και άλλα τέτοια φληναφήματα, που κακοποιούν την έννοια του σοσιαλισμού αλλά συγχρόνως επιτρέπουν στους οπορτουνιστές να μιλούν για σοσιαλισμό, έχοντας πλήρως αποστασιοποιηθεί απ’ το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τον οποίο και καταδικάζουν, άλλωστε” (στο ίδιο).
Παρόλο που η συντάκτρια του Ριζοσπάστη περιποιήθηκε αρκούντως όλους τους άλλους ομιλητές-εισηγητές (Τσίπρα, Τσκανιά, Παρασκευόπουλο), έχει αξία να σταθούμε στο τι είναι τα “φληναφήματα που κακοποιούν την έννοια του σοσιαλισμού”, ποιος τα αναφέρει και πού, σε ποιο χρόνο και για ποιο λόγο. Η συντάκτρια ήταν εκεί, η ομιλία του Ρ. Ρινάλντι δόθηκε σε όλα τα ΜΜΕ, δημοσιεύτηκε και στο σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μέρος της ομιλίας αναφερόταν στη σημαντική πρόσφατη εμπειρία της Λατινικής Αμερικής αντλώντας, συγκεκριμένα, από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε πριν από δύο μήνες στο Μπελέμ της Βραζιλίας:
“Στο μακρινό Μπελέμ του Αμαζονίου διεξήχθη πριν λίγο καιρό το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Πέρα από τα κινήματα που ήταν παρόντα με ιδιαίτερα σημαντική παρουσία του ιθαγενικού στοιχείου, σε μια συνάντηση πήραν μέρος και τέσσερις πρόεδροι χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ο Λούλα δεν καλέστηκε σε αυτήν και αυτό είναι σημαδιακό: Πήραν μέρος ο Ραφαέλ Κορέα, πρόεδρος του Εκουαδόρ, ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης, ο Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, και ο Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Βενεζουέλας. Το “μπλοκ της νοτιοαμερικάνικης πραγματικής Αριστεράς” που εκπροσωπούν οι πρόεδροι των τεσσάρων χωρών (Βολιβία, Βενεζουέλα, Παραγουάη, Εκουαδόρ) ζητά μια μεγαλύτερη συστράτευση των κινημάτων στην πορεία οικοδόμησης του “μετα-νεοφιλελεύθερου κόσμου” και όλα θα κριθούν από την επιτυχία αυτής της πορείας.
Ο Ραφαέλ Κορέα μεταξύ άλλων είπε: “Είναι ώρα να αντιπαραθέσουμε στο νεοφιλελευθερισμό, το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Τι είναι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα; Είναι μια σειρά καθηκόντων: παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, σχεδιασμός, κυριαρχία της ανθρώπινης εργασίας επί του κεφαλαίου, αξία χρήσης πιο σημαντική από την ανταλλακτική αξία, οικολογικά καθήκοντα, ισότητα των φύλων, ισονομία και δικαιώματα για τους αυτόχθονες λαούς, αυτοκριτική, πίστη ότι δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές, πίστη ότι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα δεν είναι μοναδικός, ούτε στατικός. Δεν πιστεύουμε σε δόγματα, ούτε σε φονταμενταλισμούς. Αντιπροτείνουμε το να ζούμε καλύτερα, με σκοπό να φέρουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους πιο φτωχούς του πλανήτη, και να δημιουργήσουμε μια νέα αντίληψη περί ανάπτυξης. Όμως, για να υλοποιήσουμε το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, πρέπει να εμβαθύνουμε ακόμα μερικές πρωτοβουλίες μας και να προχωρήσουμε την ενοποίησή μας: την Τράπεζα του Νότου, το Ταμείο του Νότου, την Petrosur, την UNASUR, τη δημιουργία κοινού νομίσματος.
Περισσότερη ενοποίηση σημαίνει εγγύηση για τις διαδικασίες αλλαγής και προόδου των χωρών μας”.
Ενώ ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης, τόνισε:
“Μερικές φορές μου λένε πως πρέπει να έχουμε υπομονή. Εγώ αντιλέγω πως στη Λατινική Αμερική, μετά από τόσο καιρό βασάνων και αδικιών, αυτό που πρέπει να μας διακατέχει είναι η ανυπομονησία. Γιατί ανυπομονούμε να φτιάξουμε επιτέλους τη Λατινική Αμερική που θέλουμε”.
“Μιλάει ο μύθος” καθόλου για μας ή όλα αυτά μας κρατούν παγερά αδιάφορους γιατί βρισκόμαστε στη Γηραιά Ήπειρο και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές;”
(ομιλία Ρούντι Ρινάλντι, www.syriza.gr)
Τονίζουμε ότι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είχε να ασχοληθεί με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η στρατηγική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού κατέχει μια κεντρική θέση στον προβληματισμό και τις αναζητήσεις. Επομένως ο “μύθος” της Λατινικής Αμερικής, σαν ένα από τα πιο προχωρημένα υπαρκτά πεδία συγκρούσεων και μετασχηματισμών, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πρέπει να αντιμετωπίζεται με κάποια σοβαρότητα και πάντως όχι σαν απόδειξη “σοσιαλδημοκρατικής παρέκκλισης”.
Ο “μύθος” φαίνεται ότι δεν συγκινεί τους συντάκτες του “Ριζοσπάστη”. Γι’ αυτούς όλα αυτά τα πραγματικά βήματα σε μια διαφορετική πορεία θεωρούνται φληναφήματα που κακοποιούν τον σοσιαλισμό και με κουτοπονηριά αποδίδονται στους εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, διαθέτουν μεγάλες δόσεις αλαζονείας, αφού νομίζουν ότι, ενώ έχουν αμαυρώσει και κακοποιήσει στην πράξη την ιδέα του σοσιαλισμού υποστηρίζοντας τα κατορθώματα του “υπαρκτού σοσιαλισμού” –των Μπρέζνιεφ-Τσαουσέσκου και συντροφίας τότε, και τώρα της Κίνας του εκσυγχρονισμού–, μπορούν ως δημόσιοι κατήγοροι να αμαυρώνουν και να συκοφαντούν ό,τι και όσους δεν τους “κάθονται” στα γωνιασμένα και αραχνιασμένα σχήματά τους. Εμ βέβαια, ορθοδοξία είναι αυτή, και μάλιστα με μακριά γένια…