Το 2008 ήταν για πολλούς λόγους χρονιά σημαδιακή, και διεθνώς και εσωτερικά
Στα διεθνή είχαμε: Τη διατροφική κρίση με την εκτεταμένη έλλειψη τροφίμων, τα 850 εκατομμύρια πεινασμένων και τις εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Την παγκόσμια οικονομική κρίση, τις καταρρεύσεις οικονομιών κρατών και πολυεθνικών κολοσσών, τα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου (αλλά και φορτώματος της κρίσης στη ζωντανή εργασία). Την ενίσχυση της τάσης προς τον πόλεμο (Γεωργία, Ινδία-Πακιστάν, Παλαιστίνη), τις ενδοϊμπεριαλιστικές αναταράξεις και τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Την εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ. Την κυβέρνηση των Μαοϊκών στο Νεπάλ. Το ΟΧΙ των Ιρλανδών στην Ευρωσυνθήκη, το "ανώμαλο κύμα" και τις μεγάλες κινητοποιήσεις της νεολαίας στην Ιταλία, την εξέγερση της νεολαίας την Ελλάδα.
Στην Ελλάδα: Ταχεία αποδυνάμωση της ΝΔ, κρίση του δικομματισμού και προσπάθειες να τον αναστηλώσουν, ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μοναδική αντιπολίτευση. Εντεινόμενη φτωχοποίηση, με τη φτώχεια να απειλεί το 65% του λαού, και φαινόμενα τροποποίησης των συνειδήσεων σε πλατιά κλίμακα. Πολιτική κρίση και σκάνδαλα (Ζαχόπουλος, Μαγγίνας, Παυλίδης, Βατοπέδια, Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος). Εξέγερση της νεολαίας μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αποκάλυψη του ρόλου του ΚΚΕ σαν δεκανίκι της κυβέρνησης μαζί με το ΛΑΟΣ, και σοκ στον κόσμο της Αριστεράς. Ξεσκέπασμα του αποτρόπαιου προσώπου και της υποκρισίας-κυνισμού του αστικού κράτους με το συνδυασμό κρατικής τρομοκρατίας και κρατικής προβοκάτσιας.
Τι έρχεται; Μπορεί να είναι καλύτερο το 2009 από το 2008;
Η επιδείνωση της κρίσης και οι συνέπειές της: Ανεργία, λουκέτα, χιλιάδες απολύσεις, κοινωνία των 600 ευρώ με πρόσκαιρη και μαύρη εργασία, χειρότερες μέρες για την πλειοψηφία, απόγνωση. Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός: η πραγματική τρομοκρατία και βία "των εχόντων και κατεχόντων" απέναντι στην κοινωνία. Και βέβαια, περισσότερη αστυνομία και καταστολή.
Το δίπολο κρίση – πόλεμος οδηγεί σε βούλιαγμα και διάλυση κοινωνιών, οικονομιών, χωρών, περιοχών, πολιτισμών. Ο Χάντιγκτον πέθανε, αλλά η Δύση συνεχίζει τις σταυροφορίες της ενάντια στους "απολίτιστους"… Γενικεύεται ο πόλεμος. Κοινωνικός (ενάντια στον ξένο, τον νέο, τον εργάτη, τον αγωνιζόμενο) και στρατιωτικός (ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και επεμβάσεις, νέες βάσεις, αντιπυραυλικές ασπίδες, νέα κούρσα εξοπλισμών, ακήρυχτοι πόλεμοι χαμηλής έντασης που εύκολα μετατρέπονται σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις ανοικτούς πολέμους). Σε επίπεδο της δημοκρατίας, εντείνεται η σκλήρυνση, η σιδηρόφρακτη δημοκρατία, η ακύρωση δημοκρατικών δικαιωμάτων, η φασιστικοποίηση.
Στη χώρα μας έρχεται μια μεγάλη χρεοκοπία, οικονομική, κοινωνική και πολιτική. Στην περιοχή μας πιο απειλητικά σημάδια των ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων: ελληνοτουρκικά (σε νέα όξυνση), κυπριακό, πΓΔΜ, αγωγοί, Παλαιστινιακό. Με ενεργή και απειλητική την παρουσία όλων των μεγάλων: ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, τώρα και η παρουσία των κινέζων με τα λιμάνια (πάλι το ΚΚΕ εντυπωσιάζει με τη θέση του, που καλύπτει το ξεπούλημα).
Ένταση των αναταράξεων και ανακατατάξεων στον ελληνικό αστισμό και στον πολιτικό κόσμο. Αλλαγές συσχετισμών και δυνάμεων. Η πολιτική κρίση υπαρκτή, καθώς δεν υπάρχει αξιόπιστος και ισχυρός διαχειριστής, ούτε αξιόπιστη και ισχυρή εναλλακτική λύση. Παράλληλα δυναμώνει η τάση για "μεγάλο συνασπισμό". Ενώ η ρίζα του προβλήματος δεν είναι άλλη από την απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού στη συνείδηση πλατιών λαϊκών μαζών.
Για τους απλούς πολίτες πλέον τίποτα δεν είναι σταθερό και δεδομένο. Εργασία, επιβίωση, κοινωνική κατάσταση, δικαιώματα, μέλλον, προοπτική. Το 2008 ήταν μια μεγάλη πύλη προς την αστάθεια, την αβεβαιότητα και προς μεγάλα γεγονότα που αλλάζουν άρδην τα δεδομένα. Γενικεύεται παράλληλα η κρίση των θεσμών (και η αδυναμία να ενσωματώνουν). Αποκαλύπτεται η υποκρισία και η κοροϊδία (κόμματα, ΜΜΕ, εκκλησία, συνδικάτα, κράτος, δικαιοσύνη, αστυνομία κ.λπ.). Αγώνες, αντιδράσεις, αντιστάσεις, ξεσπάσματα, εξεγέρσεις – αυτή είναι η ανάσα της κοινωνίας. Αν δεν υπάρξουν αυτά, τότε όλα "γράφουν" προς ένα πιο αρνητικό συνολικά τοπίο.
Δεν υπάρχει ένα γραφτό πεπρωμένο. Δεν είναι γραφτό κάθε χρονιά να είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Αλλά και δεν είναι πουθενά γραμμένο πως θα έρθουν καλύτερες μέρες γιατί το λένε οι επίσημοι ψεύτες ή γιατί θα μας λυπηθεί ο ανύπαρκτος Θεός. Όλα είναι ζήτημα συσχετισμών και διαπάλης, ταξικής διαπάλης. Αν ο λαός, δηλαδή οι υποτελείς τάξεις, οι άνθρωποι που υπόκεινται την εκμετάλλευση και την καταπίεση, έρθει στο προσκήνιο, αν ανοίξει ο δρόμος σε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή, τότε μπορεί η νέα χρονιά να είναι καλύτερη ή να συμβάλλει σε ένα καλύτερο μέλλον.
Να ξελασπώσουμε ή να αδράξουμε το μέλλον.
Τι σημαίνει για το λαό καλύτερο ή χειρότερο 2009;
Τι σημαίνει και τι συμβαίνει όταν μια κοινωνία κατανοεί πως οι επόμενες γενιές, τα παιδιά της, θα ζήσουν χειρότερα από αυτούς; Ακόμη χειρότερα: πως η ίδια θα ζήσει πολύ μα πολύ χειρότερα, φτωχότερα και πιεστικότερα από ό,τι ζούσε μέχρι τώρα; Τι διεργασίες μπορούν να συντελεστούν πάνω σε αυτόν τον καμβά; Οι προκλήσεις και τα στοιχήματα θα κριθούν από την ποιότητα των απαντήσεων που θα δοθούν και την ανθεκτικότητά τους. Από το πόσους εκφράζουν, πώς τους εκφράζουν και τι προοπτική τους δίνουν.
Η Αριστερά, ειδικά η ενωτική, ριζοσπαστική, κινηματική Αριστερά, κατάφερε τη χρονιά που πέρασε να χρωματίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Πάνω απ’ όλα, ήταν "μέσα" στο μεγάλο νεολαιίστικο κίνημα και "έξω" από τις απαιτήσεις του αστικού πλαισίου. Υπήρξε μια σημαντική αναβάπτιση. Αλλά αυτό δεν είναι (όμως πρέπει να γίνει) μόνιμο κεκτημένο, κι επίσης δεν ισχύει για το σύνολο της Αριστεράς – με την ηγεσία του ΚΚΕ να έχει τις ακριβώς αντίστροφες επιλογές: "έξω και ενάντια" στο κίνημα, "μέσα" στο πλαίσιο που καθορίζει-ανέχεται ο αστισμός.
Να αποκτήσει διάρκεια και βάθος μέσα στη νέα χρονιά η "κινηματική" και "αντισυστημική" αναβάπτιση. Να αποκτήσει ισχυρούς δεσμούς μέσα στους αποκλεισμένους, στους φτωχούς, στους "χωρίς φωνή". Να κερδίσει την ανήσυχη νεολαία. Η Κομμουνιστική Αριστερά σ’ αυτό το πεδίο πρέπει να πρωτοστατήσει. Η Διεθνής Κοινότητα των Λαών, το παγκόσμιο μέτωπο των αγωνιζόμενων ανθρώπων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, μπορεί και πρέπει να αποκτήσει μια ισχυρή βάση στη χώρα μας. Με αυτήν την έννοια, και κόντρα σε όσα λέει μια "ρεαλιστική" ανάγνωση των δεδομένων, μπορούμε να ανατρέψουμε το στημένο παιχνίδι και να επιβάλλουμε το ρεαλισμό των λαϊκών αναγκών και προσδοκιών για ένα καλύτερο μέλλον.