Στις 9 Ιουνίου οι υπουργοί Εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης τάχθηκαν υπέρ της εργάσιμης ημέρας των 13 ωρών και της εργάσιμης εβδομάδας των 65 ωρών. Επίσης αποφάσισαν ότι κατά τη διάρκεια της εφημερίας υπάρχει "ενεργή" και "ανενεργή" περίοδος και ότι η δεύτερη θα πρέπει να υπολογίζεται ως "μη εργάσιμος", και άρα απλήρωτος χρόνος εργασίας.
Η ανταγωνιστική οικονομία απαιτεί την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και οι υπουργοί Εργασίας της ΕΕ, σαν καλοί προσωπάρχες των πολυεθνικών και του κεφάλαιου, βρήκαν τον τρόπο. Η εργάσιμη εβδομάδα μπορεί με ατομικές συμβάσεις να φτάσει μέχρι τις 60 ώρες. Παράλληλα μπορούν να υπολογίζουν το χρόνο κατά τον οποίο ο εργαζόμενος είναι στη διάθεση της επιχείρησης αλλά δεν εργάζεται σαν "ανενεργή" περίοδο – γιατί λέει δεν δουλεύει αλλά ξεκουράζεται, όντας εννοείται στη διάθεση της επιχείρησης. Με αυτό τον τρόπο, φτάνουμε στην εργάσιμη εβδομάδα των 65 ωρών.
Η Ελληνίδα υπουργός Απασχόλησης προσπάθησε να θολώσει τα νερά, απέχοντας από την ψηφοφορία και δηλώνοντας πως αυτά δεν πρόκειται να εφαρμοστούν στην Ελλάδα. Όπως δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα και καμιά άλλη οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ήδη οι εργοδοτικές οργανώσεις απαιτούν την εφαρμογή του μέτρου για να μην γίνει η ελληνική οικονομία… λιγότερο ανταγωνιστική.
Το εργασιακό τοπίο που διαμορφώνει η "πολιτισμένη Ευρώπη" λιγοστεύει όλο και περισσότερο τις διαφορές του από την κόλαση της μαύρης εργασίας στις χώρες του τρίτου κόσμου. Η ισότητα, βλέπετε, δεν γνωρίζει σύνορα – και το κεφάλαιο φροντίζει να εφαρμόζεται πάντα προς τα κάτω.
Οι υπουργοί της ΕΕ μίλησαν. Τώρα το λόγο έχουν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης!
Χρίστος Καραμάνος
