Εγκατάλειψη του σχολείου – Επίθεση στον εκπαιδευτικό
Οι εκατό πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης πέρασαν, και στο χώρο της εκπαίδευσης ήδη φαίνονται οι βασικές κατευθύνσεις. Πλάι στη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση, όπως έδειξε ο φετινός προϋπολογισμός, προχωράει και ο βασικός σχεδιασμός του σχολείου της αγοράς, με βασικούς μοχλούς την αποκέντρωση ή, αλλιώς, κατηγοριοποίηση και τη λεγόμενη αξιολόγηση. Το καινούριο χαρακτηριστικό όμως της νέας υπουργού είναι η ολόπλευρη επίθεση στον εκπαιδευτικό και στα δικαιώματά του, η κατάδειξη του εκπαιδευτικού ως τεμπέλη και άχρηστου και η φιλολογία ότι η ηγεσία του υπουργείου θα προχωρήσει με τους λίγους άξιους, ικανούς κ.ο.κ. Έτσι, βασικά υπαρξιακά ζητήματα για τη θέση του εκπαιδευτικού στο δημόσιο σχολείο τίθενται σε αμφισβήτηση: ο μισθός, η μονιμότητα, η ασφάλιση, ο τρόπος διορισμού. Σε συνδυασμό με την ολόπλευρη επίθεση στο σύνολο των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, ο εκπαιδευτικός γνωρίζει μια μεγάλη συρρίκνωση βασικών δικαιωμάτων του. Και είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη λειτουργία του σχολείου γενικά.
Μείωση μισθών… και δεν τρέχει τίποτα
Δεν ξέρουμε αν οφείλεται στην επικοινωνιακή μαεστρία της κυβέρνησης, στις χειριστικές ικανότητες των συνδικαλιστικών ηγεσιών ή στην ανικανότητα της Αριστεράς. Γεγονός όμως είναι ότι μείωση μισθών, σε παλιότερα χρόνια, θα σήμαινε ξηλωμένα πεζοδρόμια. Τι είχαμε πέρσι; Πάγωμα για μικτό άνω των 1.700, 300 ευρώ επίδομα για μικτό 1.500-1.700 ευρώ και 500 ευρώ επίδομα για τους νεοδιόριστους. Και φέτος; Πάγωμα για τους άνω των 2.000 ευρώ (μικτά η καθαρά, θα καθοριστεί μάλλον από τις αντιδράσεις), 1,5% ψίχουλα για τους υπόλοιπους και με το 10% μείωση των επιδομάτων –που για τους εκπαιδευτικούς σημαίνει 3,5% επί του συνόλου του μισθού– φτάνουμε σε μείωση 3,5% ή σε μείωση 2%! Ποιος θυμάται το 0 + 0 = 4%; Και δεν μιλάμε για το τι θα μας πάρουν με το φορολογικό, το ΦΠΑ κ.ο.κ. Και όλα αυτά, με την προπαγάνδα “πάμε να τα πάρουμε από τους μεγαλογιατρούς και να κόψουμε τα επιδόματα των προκλητικά καλοπληρωμένων του Υπουργείου Οικονομικών”. Σωστά, αλλά μόνο ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν ότι από 500 ή 1.000 υπαλλήλους δεν μαζεύεις ό,τι θα μαζέψεις από τις περικοπές σε 250.000 εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους στους ΟΤΑ, νοσοκομειακούς…
Κι όμως, όχι μόνο τα πεζοδρόμια δεν ξηλώνονται αλλά η ΓΣΕΕ συνεχίζει το βιολί της, η ΑΔΕΔΥ και η ΟΛΜΕ τώρα φαίνεται να ξυπνούν, και αυτό για μια αποσπασματική αντίδραση μάλλον, ενώ η ΔΟΕ έδωσε τα φιλοκυβερνητικά της διαπιστευτήρια διασπώντας την κινητοποίηση στις 17/12 με μια δική της κλαδική απεργία στις 16/12… Και η Αριστερά αδυνατεί να συμφωνήσει σε ένα στοιχειώδες μέτωπο ανάσχεσης.
Δ.Μ.
Αντίσταση-αντεπίθεση στους εξαναγκασμούς Αλμούνια και ΠΑΣΟΚ
“Παρά το ότι είμαστε φτιαγμένοι από κακή πάστα, δεν έχουμε ακόμη τελειώσει, κι αν κάτι μας κάνει να αξίζουμε, εμάς που είμαστε μια αναλαμπή στην ιστορία του σύμπαντος, μια φευγαλέα ζεστασιά μέσα στους πάγους, είναι αυτή η πρόκληση να αλλάξουμε τα πράγματα και να αλλάξουμε κι εμείς οι ιδιοι” (Ε. Γκαλεάνο, Ένας κόσμος ανάποδα).
“Επιτέλους, γίναμε Ευρώπη!” θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε ειρωνικά, καθώς η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι ιρλανδικού τύπου, και η πραγματική κυβέρνηση βρίσκεται στο Βερολίνο! Δυστυχώς, τα συνθήματα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία (που το τέλος τους παραδέχτηκε και ο πρωθυπουργός) παραμένουν επίκαιρα.
Βρισκόμαστε ακριβώς ένα χρόνο μετά τη μεγαλειώδη εξέγερση της νεολαίας, τον περασμένο Δεκέμβρη. Αυτό το γεγονός στο νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης ήταν διεθνούς –αν όχι παγκόσμιας– σημασίας, που ανάγκασε ακόμη και τον Σαρκοζί στο Παρίσι να αποσύρει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ετοίμαζε. Ο Δεκέμβρης φωτογράφισε το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας και ήταν η πρώτη προειδοποίηση της ελληνικής νεολαίας στην υπερκυβέρνηση των Βρυξελλών για την τροπή που παίρνει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης? μια ενοποίηση που σήμερα περιθωριοποιεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που ισοπεδώνει κοινωνικά δικαιώματα και διαρρηγνύει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής στην πατρίδα μας.
Εάν κύρια η Ελλάδα και ακολούθως οι υπόλοιπες χώρες του “Νότου” έχουν αποσταθεροποιηθεί (αποσταθεροποίηση και παραγωγική αποδιάρθρωση, που έφερε στην επιφάνεια η παγκόσμια κρίση), σήμερα, εξαιτίας και της αποψίλωσής τους από το “Βορρά” και των εφαρμοζόμενων κεντρικών ευρωπαϊκών πολιτικών, θα έπρεπε κανονικά ο “Βορράς”, όπως π.χ. η Γερμανία, να εφαρμόσουν τους κανόνες κοινοτικής αλληλεγγύης, που προβλέπονταν από τη Συνθήκη της Ρώμης (1957). Όμως, με το Μάαστριχτ (1992) και τη Συνθήκη της Λισαβόνας (2008), η αρχή της κοινοτικής αλληλεγγύης έχει καταργηθεί και ισχύει πλέον το “ο καθένας για τον εαυτό του”. Αυτή η αλληλεγγύη που αναφέρουμε δεν είναι ελεημοσύνη ούτε η αυτονόητη πρόνοια της “Ένωσης”, αλλά πρόκειται για πραγματική υποχρέωση του “Βορρά”, γιατί ένα μέρος της ευμάρειάς του την οφείλει σε ένα μέρος της καταστροφής της οικονομικής βάσης του “Νότου”.
Η Ελλάδα γίνεται σήμερα η χώρα που πληρώνει περισσότερο από όλους αυτό το “παράδοξο” της ΕΕ. Από τη μια, μιλάμε για “Ενωμένη Ευρώπη”, αλλά καμία αλληλεγγύη δεν προβλέπεται. Ούτε καν σου δανείζει απευθείας η Κεντρική “σου” Τράπεζα. Όμως σου λένε, “βγάλ’ τα πέρα μόνος σου”. Αλλά και το “μόνος σου” είναι ένα απέραντο ψέμα, μια που όλα τα εθνικά οικονομικά εργαλεία έχουν καταργηθεί, (η νομισματική και η συναλλαγματική πολιτική πλήρως, ενώ η δημοσιονομική είχε κουτσουρευτεί με το Σύμφωνο Σταθερότητας). Τώρα, με την επιτήρηση και την απειλή της χρεοκοπίας, καταργείται οριστικά και αυτή η μισή δυνατότητα που είχε το ελληνικό κράτος να καθορίζει –μερικά– τον τρόπο εσόδων και δαπανών του.
Συγχρόνως, το ιρλανδικό μοντέλο για την έξοδο από την κρίση, που προτείνεται από την ΕΕ και υιοθετείται από την ελληνική κυβέρνηση, προβλέπει τη γενική σφαγή των δημοσίων υπαλλήλων σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα αλλά και μείωση του αριθμού τους. Στο μεταξύ, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, παράχθηκε πλούτος (έτρεχε το ΑΕΠ > +4%, παρά τη στεβλή “ανάπτυξη” του αέρα και της φούσκας της οικοδομής, του τουρισμού, των ολυμπιακών έργων και της επέκτασης των τραπεζών στα Βαλκάνια) που δεν οδήγησε ούτε σε στοιχειώδες κοινωνικό κράτος ούτε σε αύξηση των μισθών μας. Τα είκοσι τελευταία χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατέταξαν την πατρίδα μας τελευταία σε κοινωνικούς δείκτες στην Ευρώπη των 15 και την ελληνική νεολαία στην πιο αποκλεισμένη και δυστυχισμένη.
Στις Βρυξέλλες “καταδικάστηκαν” πρώτα οι γυναίκες (με το χαρακτηρισμό ως “επαγγελματικών” των συντάξεων του δημοσίου από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια) σε “ισότητα” στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης με τους άνδρες. Τώρα οι διάφοροι Αλμούνια απαιτούν τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, ενώ με το πάγωμα των μισθών και τη μείωση που έχουν επιβάλει είναι αυτοί που ουσιαστικά υπογράφουν τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Το αποτέλεσμα είναι, προτού καν ολοκληρωθούν οι “εκατό πρώτες ημέρες”, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να έχει βρεθεί να υλοποιεί το εκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ. Καθώς ένας κυκλώνας ετοιμάζεται να σαρώσει τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους, καθώς έρχεται μια θύελλα αντεργατικών μέτρων, η πολιτική του ΠΑΣΟΚ στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση εξειδικεύεται ως εξής:
α) Απολύονται οι χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιοι συνάδελφοι. Απολύονται αυτοί που ουσιαστικά έστησαν τη ζωή τους περιμένοντας στην “ουρά” για λίγες ώρες προϋπηρεσίας. Ο εμπαιγμός και η πολιτική αλητεία απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πρωτοφανείς.
β) Το εφάπαξ έχει ουσιαστικά χαθεί, μια που δεν προβλέπεται καμία ενίσχυση του Ταμείου Πρόνοιας από το νέο προϋπολογισμό ούτε το κατοχυρώνει το Σύνταγμα. Ο προϋπολογισμός, αντίθετα, μειώνει την επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 12,5%.
γ) Ένα δεύτερο “εφάπαξ” ήδη χάνεται, αφού για δεύτερη συνεχή χρονιά παγώνει ο βασικός μισθός των δημοσίων υπαλλήλων, με τεράστιες επιπτώσεις τόσο στις μελλοντικές αποδοχές όσο και στις συντάξιμες. Αυτές οι μηνιαίες μειώσεις είναι εφ’ όρου ζωής.
δ) Εξαγγέλλει τη μείωση των επιδομάτων κατά 10%, άρα μειώνει και τους ονομαστικούς μισθούς, όχι μόνο τους πραγματικούς.
ε) Ανακοινώνει νέο ασφαλιστικό, όπου το κράτος θα καταβάλλει μια βασική σύνταξη επιπέδου επιδόματος σε όλους. Σκοπεύει έτσι να άρει τη συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας για ενίσχυση των ταμείων και για την καταβολή της κύριας σύνταξης και να αφήσει τα ταμεία στη μοίρα τους, ακριβώς όπως το ταμείο του εφάπαξ. Το πρώτο ταμείο που θα πτωχεύσει θα είναι το ενιαίο ταμείο δημοσίων υπαλλήλων που θα δημιουργήσουν. Την κατάρρευσή του εντός μηνών από την ίδρυσή του εξασφαλίζει το πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο. Λόγω του ενιαίου ταμείου, θα επιχειρήσουν να καταργήσουν το διακριτό δικαίωμα των εκπαιδευτικών να βγαίνουν στη σύνταξη με 30 χρόνια υπηρεσίας.
ζ) Θα τηρήσει την υπόσχεση του 5% για την παιδεία και του 2% για την έρευνα, όπως και ο Καραμανλής το 2004. Με λογιστικά και δημιουργικά τρικ –μεταφέροντας χρήματα και αρμοδιότητες της επαγγελματικής κατάρτισης στο Υπουργείο Παιδείας, που στηρίζονται σε ευρωπαϊκούς πόρους– θα βαφτίσουν το κρέας ψάρι. Με τους πιο επιεικείς υπολογισμούς, από το πάγωμα των μισθών και από τις μειώσεις των ονομαστικών μισθών των εκπαιδευτικών λόγω επιδομάτων, ήδη οι δαπάνες για την παιδεία έχουν μειωθεί σε ετήσια βάση κατά 250 εκατ. ευρώ.
η) Με την περίφημη διοικητική αποκέντρωση της εκπαίδευσης, οι προσλήψεις, η μισθοδοσία, οι μετατάξεις (;), η δομή και η επιλογή ειδικοτήτων της επαγγελματικής εκπαίδευσης θα περάσουν στη δικαιοδοσία των νομαρχιών, με ολέθριες συνέπειες για τους εκπαιδευτικούς και την παντοκρατορία του πράσινου ρουσφετιού.
θ) Με την υιοθέτηση των προτάσεων Μπαμπινιώτη για περιφερειακές εξετάσεις πανελλαδικού τύπου από την Α’ Λυκείου, θα “οργιάσουν” τα φροντιστήρια, εξοντώνοντας οικονομικά τις οικογένειες και ουσιαστικά τους μαθητές. Συγχρόνως, η ταξική επιλογή θα ενταθεί, μια που οι κοινωνικά αδύναμοι θα εγκαταλείπουν την προσπάθεια, κι έτσι το όραμα για ένα ενιαίο πολυτεχνικό σχολείο θεωρίας και πράξης θα απομακρύνεται.
ι) Εισάγει την αξιολόγηση, αρχικά για τους “νέους”, δηλώνοντας έτσι ότι θα εφαρμόσει την ατζέντα Αρσένη: σώμα μονίμων αξιολογητών, απόλυση-μετάταξη, μισθολογικές ποινές για τους “κακούς” εκπαιδευτικούς, αξιολόγηση σχολικών μονάδων, κατά τα αποτυχημένα αγγλοσαξονικά πρότυπα κ.λπ.
Και ενώ όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να συναντούν την καθολική καταδίκη των εργαζόμενων στο δημόσιο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και των περισσότερων ομοσπονδιών κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, ψηφίστηκε ένας τέτοιος προϋπολογισμός, και αρνήθηκαν να προκηρύξουν έστω και μία απεργία. Ελπίζουμε η στάση τους αυτή (ειδικά της ΠΑΣΚ) να μην έχει να κάνει με τις δηλώσεις του Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο (στα πραγματικά του αφεντικά, τους “θεσμικούς επενδυτές”): “Όσο για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, είπε ότι η πλειοψηφία των 160 βουλευτών καθιστά πιο εύκολη τη διαδικασία να περάσει νόμους, ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι πιο κοντά στα συνδικάτα, είναι πιο εύκολο να κερδίσει τη συγκατάθεσή τους” (Ελευθεροτυπία, 17/12/09).
Όλα δείχνουν ότι μπροστά μας, ως μοναδική απάντηση στις πολιτικές των Βρυξελλών και των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων της χώρας, που με απόλυτη οσφυοκαμψία και υπερβολή εφαρμόζει η κυβέρνησή “μας”, θα δούμε έναν παρατεταμένο νέο Δεκέμβρη των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας. Ένα τέτοιο Δεκέμβρη, την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στα δρώμενα, πρέπει να οργανώσουμε παντού, γιατί δεν υπάρχει άλλη απάντηση… Αυτή τη φορά, πρέπει να μεταφραστεί πολιτικά, να ανατρέψει τους εθνικούς και διεθνείς πολιτικούς συσχετισμούς, να αποκρούσει την πολιτική της κυβέρνησης κερδίζοντας τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια κυβέρνηση με κέντρο τη ριζοσπαστική Αριστερά και να δώσει το έναυσμα για αντιστροφή της σημερινής βαρβαρότητας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, προτάσσοντας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Με τη μαζική κινητοποίηση και δράση, όλα είναι εφικτά.
Κώστας Παπουλής, πρόεδρος του ΔΣ της Δ’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής
Το 1 δισ. για την παιδεία κι άλλα ανέκδοτα…
Όσο και να προσπάθησε να πείσει η κυβέρνηση για το ανάποδο, το ποσό του επιπλέον 1 δισ. για την παιδεία, που ανακοινώθηκε με τον προϋπολογισμό του 2010, ουσιαστικά αφορά είτε δαπάνες που μεταφέρονται από τις μη πραγματοποιηθείσες του έτους 2009 είτε δαπάνες για τις νέες υπηρεσίες που εντάσσονται στο νέο υπουργείο. Αυτές αφορούν την κατάρτιση, την έρευνα και διάφορες άλλες νέες υπηρεσίες που εντάχθηκαν στο υπουργείο.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με επεξεργασία του Θ. Κοτσυφάκη εκ μέρους του ΔΣ της ΟΛΜΕ, ενώ στο πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), στον προϋπολογισμό του 2009, προβλεπόταν ποσό 806 εκατ. ευρώ για την εκπαίδευση, στο προσχέδιο του 2010 εμφανίζεται ως εκτίμηση πραγματοποιηθέντων δαπανών για το 2009 μόλις 361 εκατ. ευρώ για την εκπαίδευση, δηλ. 445 εκατ. ευρώ λιγότερα, ενώ εμφανίζονται 847 εκατ. ευρώ προβλεπόμενες δαπάνες για το 2010. Με αυτόν τον τρόπο, εμφανίζεται διπλασιασμός των δαπανών στο ΠΔΕ για την εκπαίδευση το 2010 σε σχέση με το 2009, με ποσά που ουσιαστικά μεταφέρονται από τη μια χρονιά στην άλλη.
Τέλος, στις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού έχουμε κονδύλια τομέων άλλων υπουργείων, που μεταφέρονται στο νέο Υπουργείο Παιδείας (όπως η κατάρτιση, η έρευνα κ.λπ.). Συγκεκριμένα, 125 εκατ. ευρώ αφορούν τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας και οργανισμούς που μεταφέρονται από άλλα υπουργεία στο νέο Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.
Έτσι, η τελική πενιχρή αύξηση διαμορφώνει ένα τελικό ποσοστό της τάξης του 3,49%, το οποίο σαν τάση είναι πολύ μακριά από την προεκλογική δέσμευση του 5%. Πέραν τούτου, ακόμα και το πού πάει αυτή η αύξηση έχει σημασία. Ελάχιστα για μισθούς, νέα σχολεία, ενώ, όπως αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού: “Με τον προϋπολογισμό επιχειρείται η χρηματοδότηση εκπαιδευτικών πολιτικών, που στοχεύουν… στη θεσμοθέτηση συστήματος αξιολόγησης των υπηρεσιών εκπαίδευσης, που παρέχουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα των τριών βαθμίδων, με βάση τις αρχές της αποτελεσματικότητας, αποδοτικότητας και οικονομίας”. Καταλάβατε;
Α.Ι.
Ποιος θυμάται την Enron;
Το σκάνδαλο της Enron είναι οικονομικό σκάνδαλο που αναδείχθηκε το 2001 και αφορούσε την ενεργειακή εταιρία Enron και την ελεγκτική Arthour Andersen. Έπειτα από μια σειρά αποκαλύψεων, η Enron βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας το Νοέμβριο του 2001. Η Enron κήρυξε πτώχευση στις 2 Δεκεμβρίου 2001. Ο λόγος που το αναφέρουμε είναι ότι οι χειρισμοί της εταιρίας έπληξαν κaι τους ίδιους τους εργαζόμενούς της, καθώς οι εισφορές τους για ασφαλιστική κάλυψη πήγαιναν στο μετοχικό κεφάλαιο, το οποίο κατέρρευσε στο χρηματιστήριο, με αποτέλεσμα να τιναχθεί το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό τους πρόγραμμα στον αέρα. Χιλιάδες υπαλλήλων και επενδυτών της Enron έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, τα κονδύλια για τις σπουδές των παιδιών τους και τις συντάξεις τους, όταν κατέρρευσε η εταιρία. Παρόμοιες εικόνες έχουμε και με ελληνικές εταιρίες (τελευταίο παράδειγμα η πτώχευση της ΑΣΠΙΣ Ασφαλιστική).
Τα παραπάνω έχει νόημα να τα θυμόμαστε. Ειδικά σήμερα, που η κοινωνική ασφάλιση δέχεται πλήγμα, γιατί το κράτος δεν πληρώνει τις οφειλές του, γιατί τζόγαραν τα λεφτά μας, γιατί οι φαρμακευτικές κερδοσκοπούν ασύστολα, γιατί επεκτείνονται οι ευλύγιστες εργασιακές σχέσεις και στο δημόσιο. Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που δημιούργησαν το αδιέξοδο στα ταμεία. Που περισσότεροι από 18.000 συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι αναμένουν στην… ουρά την καταβολή της εφάπαξ παροχής (50.000 ευρώ κατά μέσο όρο) έως και ενάμιση χρόνο. Και, καθώς τα ετήσια έσοδα του ταμείου δεν υπερβαίνουν το 320 εκατ. ευρώ, γίνεται κατανοητό ότι όσοι σήμερα αναμένουν το εφάπαξ δεν θα το πάρουν πριν περάσουν τρία χρόνια – δηλαδή, το 2012. Οπότε, ποιο είναι το φυσικό επακόλουθο για τον εκπαιδευτικό, που κάθε μήνα δίνει στο ταμείο περίπου 500 ευρώ και δεν ξέρει αν θα πάρει εφάπαξ ή σύνταξη ή αν θα έχει περίθαλψη με βάση τη χρεοκοπία και του ΟΠΑΔ; “Καλύτερα να τα έδινα σε μια ιδιωτική ασφαλιστική…”
Εδώ έρχεται η ΕΕ με τις οδηγίες της. Και η ευρώδουλη κυβέρνηση πρόθυμα ετοιμάζεται να ψηφίσει την εναρμόνιση με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που εξισώνει τα όρια ηλικίας ανδρών και γυναικών και μετατρέπει την ασφάλιση από κοινωνική σε επαγγελματική. Το κράτος, λοιπόν, δεν θα παρέχει καμία εγγύηση για την ασφάλισή μας και τα ταμεία μας. Τώρα εξηγείται και η μείωση στις επιχορηγήσεις των ταμείων, που προβλέπει ο φετινός προϋπολογισμός. Έτσι ώστε να ετοιμαστεί το έδαφος για να γίνουμε βορά της κάθε Enron και ΑΣΠΙΣ…
Χ.Ψ.
