Ανταπόκριση από τα Κατεχόμενα
Διήμερο κινητοποιήσεων στη Ραμάλα για τα 40 χρόνια κατοχής
Στις 4 και 5 Ιουνίου στα Ραμάλα οργανώθηκαν κινητοποιήσεις με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων κατοχής από τον ισραηλινό στρατό. Ο Γ.Κ. βρέθηκε εκεί και περιγράφει με πολύ εύστοχο τρόπο ένα… τυπικό διήμερο από τη ζωή των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα, μεταφέροντας τη βαρβαρότητα και τις μεθόδους του ισραηλινού στρατού, αλλά και τον εξευτελισμό που καθημερινά υφίστανται στο περιβόητο τσεκπόιντ της Χουάρα.
Δευτέρα, 04/06/2007 Ραμάλα
Δευτέρα βράδυ, παραμονή της έναρξης των εκδηλώσεων-κινητοποιήσεων για τα σαράντα χρόνια κατοχής. Ραμάλα. Επιστρέφοντας από ένα εστιατόριο παρατηρώ ότι η Παλαιστινιακή αστυνομία απουσιάζει από ένα από τα συνηθισμένα της πόστα. Θυμάμαι τι μου είχε πει ένας Έλληνας φίλος που ήταν εδω για χρόνια: «Αμα δεν είναι εδώ η Παλαιστινιακή αστυνομία, σημαίνει ότι έρχονται οι Ισραηλινοί». Ανήσυχος το λέω στους φίλους/ες μου. Αισθάνομαι πολύ περίεργα που «μου λείπει» η αστυνομία… Λίγο παρακάτω, η καρδιά πηγαίνει στη θέση της. Βλέπουμε ένα παλαιστινιακό περιπολικό, υποθέτουμε ότι κατευθύνεται προς το συγκεκριμένο πόστο.
Γύρω στη 1.30, μόλις πάει να μας πάρει ο ύπνος, ακούμε κάτι σαν εκρήξεις. Και μετά ριπές. Πεταγόμαστε. Βγαίνουμε προσεκτικά στο μπαλκόνι. Ακούγονται μεγάφωνα που μιλάνε στα εβραϊκά. Σε λίγο βλέπουμε μεγάλα ισραηλινά στρατιωτικά οχήματα να στρίβουν και να μπαίνουν στο δρόμο. Ευτυχώς απομακρύνονται. Καλού κακού ένας συναγωνιστής ετοιμάζει την κάμερα νυκτερινής όρασης. Και τα φωσφοριζέ γιλέκα, αν και δεν είναι σώφρον να βγούμε στο δρόμο, εκτός και αν υπάρχει απόλυτη ανάγκη. Ξυπνάμε και τους άλλους/ες. Τα οχήματα επιστρέφουν και περνούν μπροστά από το σπίτι. Σκύβουμε να μη φάμε καμία και ο φίλος μου προσπαθεί να φιλμάρει. Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται. Τα οχήματα απομακρύνονται, αλλά μετά από κάποια λεπτά επιστρέφουν και ξαναπερνάνε μπροστά από το σπίτι. Όταν απομακρύνονται μπορούμε να σηκώσουμε το κεφάλι. Μετά από λίγο, ένα κεφάλι ξεπροβάλει από ένα στενό, κοιτάζει προς την κατεύθυνση που ακούγονται τα στρατιωτικά οχήματα και κατόπιν διασχίζει βιαστικά το δρόμο και κάνει νόημα και σε κάποιον άλλο που τον ακολουθεί. Όλα καλά, δύο Παλαιστίνιοι απέφυγαν να πέσουν πάνω στους Ισραηλινούς φαντάρους. Μετά από κάμποση ώρα, και αφού έχω ξανακούσει κάτι σαν εκρήξεις και αφού έχω ξαναπεταχτεί στο άκουσμα των μεγαφώνων, πηγαίνω τελικά για ύπνο. Αύριο μας περιμένει δύσκολη μέρα με τη δράση-διαδήλωση στη Νάμπλους. Απόψε δεν θα μάθουμε τι συνέβη στη Ραμάλα. Τη Ραμάλα που συνήθως είναι πολύβουη τη μέρα, «ήσυχη» τη νύχτα και που με την πρώτη ματιά δεν σου δίνει την εντύπωση ότι είναι υπό κατοχή. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που την περασμένη βδομάδα, μέρα μεσημέρι, στον πιό πολυσύχναστο δρόμο, από εκεί που περνάω καθημερινά όταν βρίσκομαι στην πόλη, οι ισραηλινές ειδικές δυνάμεις εισέβαλαν, τραυμάτισαν και τελικά εκτέλεσαν εν ψυχρώ έναν Παλαιστίνιο φρουρό…
Τρίτη, 05/06/2007 Νάμπλους
[Μετάφραση αναφοράς του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (ISM)
Στις 10:30 π.μ. Παλαιστίνιοι και διεθνείς ακτιβιστές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συγκεντρώθηκαν έξω από το Δημαρχείο της Νάμπλους για να διαδηλώσουν για την επέτειο των 40 χρόνων κατοχής αλλά και εναντίον του τσεκπόιντ της Χουάρα. Περίπου 100 ακτιβιστές με λεωφορεία έφτασαν σε ένα σήμείο λίγο πριν από το τσεκπόιντ της Χουάρα και στη συνέχεια βάδισαν προς αυτό φωνάζοντας συνθήματα και διαμαρτυρόμενοι για το παράνομο στρατιωτικό μπλόκο που αναγκάζει τους Παλαιστινίους να περιμένουν επί ώρες για να περάσουν.
Το τσεκπόιντ είναι ένα από τα πιό διαβόητα, τόσο για τη συμπεριφορά που επιφυλάσσεται στους Παλαιστινίους, όσο και επειδή απομονώνει μεγάλο μέρος του βορείου τμήματος της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένης της Νάμπλους, από τα υπόλοιπα Κατεχόμενα Εδάφη. Οι Παλαιστίνιοι συχνά αναγκάζονται να περιμένουν επί ώρες για να περάσουν από ένα τσεκπόιντ με μόνο τρείς πύλες, που δεν είναι πάντα όλες ανοικτές. Οι Παλαιστίνιοι συχνά κρατούνται από τις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής και τη συνοριοφυλακή και συχνά αντιμετωπίζουν τη βία των τελευταίων.
Η διαδήλωση εξελίχθηκε ήρεμα, χωρίς βία είτε από τη συνοριοφυλακή είτε από το στρατό και συνεπώς η διαδήλωση κατάφερε να πετύχει το στόχο της για μη-βίαιη διαμαρτυρία ενάντια στην κατοχή και τα τσεκπόιντ. Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας, διαδηλωτές, με συνθήματα και πλησιάζοντας το τσεκπόιντ, κατάφεραν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ προς τους εκατοντάδες που περίμεναν στην ουρά για να περάσουν.
Μετά τη διαμαρτυρία, οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο δρόμο που οδηγεί στο τσεκπόιντ και φύτεψαν δέντρα σε μια συμβολική πράξη διαμαρτυρίας για τα 51.000 δέντρα που έχουν ξεριζωθεί και καταστραφεί μέσα σε 5 χρόνια, μόνο στην περιοχή της Νάμπλους.]
Επιστρέφοντας στη Νάμπλους μετά από τη δράση στο τσεκπόιντ της Χαουάρα νιώθω ανακουφισμένος που δεν συνέβη τίποτα κακό, αλλά και προβληματισμένος τόσο για το μέγεθος της διαδήλωσης όσο και για το αν τα μέσα θα «παίξουν» μια διαδήλωση που κύλησε ομαλά. Συζητάμε με Παλαιστινίους που μοιάζουν έκπληκτοι από το γεγονός ότι δεν δεχτήκαμε επίθεση από τους στρατιώτες και τους συνοριοφύλακες.
Η κουβέντα πηγαίνει αλλού, ένας Παλαιστίνιος μας δείχνει το σπασμένο χέρι και τα σπασμένα δόντια του. Τραυματίστηκε πριν από λίγες μέρες επειδή είχε την ατυχία να βρεθεί κοντά σε ένα μάλλον παγιδευμένο αμάξι το οποίο ανατίναξαν οι Ισραηλινοί. Δεν πέτυχαν τον στόχο τους, αλλά δύο άλλοι Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν. Μαθαίνουμε για το πώς οι Ισραηλινοί παγιδεύουν αυτοκίνητα, τηλεφωνικούς θαλάμους κ.λπ. Ακούμε ανατριχιαστικές ιστορίες για το πως Παλαιστίνιοι έχουν ο καθένας μαζέψει κάποιο φίλο του νεκρό, κονιορτοποιημένο ή με τα μυαλά χυμένα στο πάτωμα. Ακούμε ιστορίες για Παλαιστινίους μαχητές που έχουν γλιτώσει από πολλές δολοφονικές απόπειρες και παρότι σακατεμένοι συνεχίζουν τον αγώνα. Μαθαίνουμε περισσότερα για την ισραηλινή επιχείρηση, πέρυσι το καλοκαίρι, που είχε προκαλέσει την καταστροφή ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου που στέγαζε τις διοικητικές υπηρεσίες της Παλαιστινιακής Αρχής στη Νάμπλους. [Θυμάμαι είχαμε επισκεφτεί τα συντρίμμια, τρεις μέρες μετά, με την ελληνική αποστολή όπου συμμετείχε και ο Σύλλογος Ιντιφάντα]. Συζητάμε με Παλαιστινίους ακόμα και τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα. Μαθαίνουμε ότι η ενότητα των κομμάτων και των οργανώσεων, στη Νάμπλους, δοκιμάστηκε, αλλά τελικά δείχνει να αντέχει και να αποτελεί παράδειγμα και για τις υπόλοιπες περιοχές.
Στο μεταξύ η περιήγηση στην παλιά πόλη θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρουσα από τουριστική άποψη, αν δεν υπήρχαν παντού τα σημάδια της τραγωδίας. Κοντά στο Τούρκικο Χαμάμ, σπίτια βομβαρδισμένα από F-16 ή από ελικόπτερα Απάτσι.. [Κάπου 850 σπίτια κατεστραμένα τουλάχιστον τα 200 ολοσχερώς]. Κοντά στο παρασκευαστήριο μπαχαρικών και καφέ, μνημεία μαρτύρων. Παντού μνημεία μαρτύρων, κάποιοι μαχητές, αλλά ακόμα και οικογένειες ξεκληρισμένες. Από όλες τις οργανώσεις και τα κόμματα, ακόμα και από κόμματα που δεν έχουν ένοπλη πτέρυγα. Πάμε προς το ζαχαροπλαστείο να δούμε πώς παρασκευάζεται και φυσικά να δοκιμάσουμε το ξακουστό «κνάφε» της Νάμπλους, το καλύτερο, λένε στη Δυτική Όχθη. Αλλά με τι όρεξη να φας όταν από παντού σε κοιτάνε οι μάρτυρες στις αφίσες που καλύπτουν σχεδόν όλους τους τοίχους; Πάμε να πιούμε ένα αναψυκτικό, αλλά το μάτι κολλάει στις τρύπες από σφαίρες στα τζάμια. Αυτό που έζησα την προηγούμενη νύχτα στη Ραμάλα, θα λογιζόταν ως μια πάρα πολύ ήρεμη νύχτα στη Νάμπλους. Οι νυχτερινές επιδρομές, με οδομαχίες και εισβολές σε σπίτια, είναι συχνό φαινόμενο. Οι Παλαιστίνιοι παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν πλέον αρκετοί ξένοι, όχι μόνο για να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις και ακτιβισμούς [το καλοκαίρι προγραμματίζονται διάφορες τέτοιες δράσεις όπως η κατασκήνωση σε εκτάσεις που έχουν κλαπεί από τους Ισραηλινούς εποίκους ή το φύτεμα δέντρων], αλλά ακόμα και για τα πιό βασικά, όπως να συνοδέψουν τα ασθενοφόρα. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα με ένα κείμενο να ευαισθητοποιήσω κάποιο κόσμο, να θυσιάσει κάποιες από τις καλοκαιρινές διακοπές του και να βρεθεί στα κατεχόμενα…