Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την αμηχανία που καταλαμβάνει κάποιον όταν ο παλαιστινιακός λαός τον αποκαλεί ήρωα. Όταν αυτή η λέξη βγαίνει από τα χείλη ενός λαού που αντιστέκεται πάνω από 60 χρόνια για να χαρακτηρίσει μία ενέργεια διεθνιστικής αλληλεγγύης όπως η αποστολή Free Gaza, φτάνει για να δείξει τη σημασία της επιτυχίας της τελευταίας. Τα όσα ζήσαμε στη σύντομη παραμονή μας στη Γάζα ήταν τόσο πλούσια που χρειάζονται χρόνο για να χωνευτούν. Ο χρόνος επίσης θα δείξει τα μακροχρόνια αποτελέσματα αυτού του πρώτου βήματος.
Κείμενα: Χρίστος Γιοβανόπουλος
Η έμπνευση της επιχείρησης και του Free Gaza Movement προήλθε από ακτιβιστές του ISM (Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης – στο οποίο συμμετείχε η Rachel Corrie). Από ακτιβιστές που όντας στις μαύρες λίστες του Ισραήλ βρέθηκαν σε μία “παρόμοια” θέση αποκλεισμού με τους Παλαιστίνιους μιας και δε μπορούσαν να εισέλθουν στη Δυτική Όχθη ή στη Γάζα. Έτσι, η απόγνωση και η επιθυμία τους συστρατεύτηκε με το πρόβλημα του παράνομου αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που την έχει μετατρέψει σε μία ανοιχτή φυλακή 1,5 εκατ. ανθρώπων. Μετά από δυόμιση χρόνια προετοιμασίας, με το τελευταίο και πιο σημαντικό της κομμάτι να λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, η αποστολή κατάφερε να ρεζιλέψει τον Ισραηλινό αποκλεισμό και μαζί με αυτόν και την υποκριτική στάση των υπόλοιπων κυβερνήσεων της περιοχής και της διεθνούς κοινότητας. Το ελληνικό κομμάτι της αποστολής, που ήταν από τα πιο πολυάριθμα, νιώθει περήφανο για τη συμμετοχή του σε αυτό το ταξίδι. Μία συμμετοχή χωρίς την οποία η ολοκλήρωση του σχεδίου θα ήταν αμφίβολη, όπως δηλώνουν οι υπόλοιποι διεθνείς ακτιβιστές. Μία συμμετοχή που αντιπροσωπεύει πλήρως τα θερμά αισθήματα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού για τον παλαιστινιακό αγώνα. Η στάση αυτή κάθε άλλο παρά είναι άγνωστη στον παλαιστινιακό λαό. Η εκτίμησή του προς τον λαό μας συμπυκνώνεται στη φράση του πως “η Ελλάδα είναι η πιο καλή αραβική χώρα”.
Μηνύματα αντίστασης κι ενότητας
Τα δύο πλοία δεν ήταν τα πρώτα που έσπασαν τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Η τιμή αυτή ανήκει σε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους, που στα τέλη Γενάρη έριξαν τα συρματοπλέγματα στα σύνορα με την Αίγυπτο, κάτι που επανέλαβαν στις 2 Ιουλίου. Ο παλαιστινιακός λαός σπάει τον αποκλεισμό κάθε μέρα, εισάγοντας προϊόντα μέσω τούνελ κάτω από το τείχος που η Αίγυπτος έχει κατασκευάσει με ισραηλίτικη τεχνογνωσία. Η στάση αυτή απομόνωσης του παλαιστινιακού λαού από τους θεωρούμενους φυσικούς του συμμάχους, που συμπαρατάσσονται με τα αμερικάνικα σχέδια για τη Νέα Μέση Ανατολή, τον “αντιτρομοκρατικό” πόλεμο και τη ρατσιστική πολιτική του Ισραήλ, είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση της απόγνωσής του αλλά και του θυμού του. Στις συνομιλίες μας με απλούς Παλαιστίνιους αλλά και επίσημους εκπροσώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, τα πυρά προς τις αραβικές κυβερνήσεις κατείχαν κεντρική θέση όπως και οι εκκλήσεις για αλλαγή στάσης, και για να μην ξεχνάμε τα κλειστά σύνορα με την Αίγυπτο. Η υποστήριξη, την τελευταία στιγμή, του εγχειρήματος από τον Αραβικό Σύνδεσμο, μόλις το πρωί της εισόδου των δύο πλοίων στη Γάζα, δεν αρκούσε για την αποκατάσταση της τιμής του Αραβικού κόσμου.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ότι για πρώτη φορά από το 1967 φτάνει κάποιος διά θαλάσσης στη Γάζα σπάζοντας την απομόνωσή της αποτέλεσε ιστορικό γεγονός, όχι μόνο για την Παλαιστίνη αλλά και για τα μηνύματα που έστειλε προς τον αραβικό κόσμο. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των αραβικών ΜΜΕ που ακολουθούσαν την αποστολή παντού, όλες τις μέρες, πιστοποιεί τη σημασία του γεγονότος. Χαρακτηριστικά, το Al Jazeera με τα τρία του κανάλια κάλυψε ζωντανά για ώρες την έλευση των δύο καϊκιών στη Γάζα με ακροαματικότητα που ξεπέρασε τα 60 εκατ. μόνο στον αραβικό κόσμο.
Το δεύτερο στοιχείο ήταν η τεράστια σημασία που είχε η επιτυχία για το ηθικό του παλαιστινιακού λαού. Η έλευση της αποστολής στη Γάζα ήταν η πιο χειροπιαστή απόδειξη πως “η Γάζα δεν είναι μόνη”, για έναν λαό που τρία χρόνια εσωτερίκευε όλες τις ψυχολογικές συνέπειες της απομόνωσης και των κατηγοριών για τρομοκρατία. Οι τιμές “ηρώων” με τις οποίες υποδέχτηκαν και βράβευσαν τα μέλη της αποστολής ήταν ανάλογες με το βαθμό αποκατάστασης της ελπίδας και αναπτέρωσης του τραυματισμένου ηθικού του. Πρώτον, γιατί μία χούφτα απλών ανθρώπων από 17 χώρες κατάφεραν να πραγματοποιήσουν αυτό που κυβερνήσεις ολόκληρες δεν τολμούσαν – και μάλιστα χωρίς καμία κρατική βοήθεια. Στηριγμένοι στις ίδιες τους τις δυνάμεις και οπλισμένοι με την αποφασιστικότητα που τους έδινε η πίστη στο δίκαιο του παλαιστινιακού αγώνα κατάφεραν να γελοιοποιήσουν την παντοδυναμία του Ισραήλ, παρά τους όποιους κινδύνους. Υπέδειξαν έτσι τον παράνομο και απάνθρωπο χαρακτήρα του αποκλεισμού, αφού το ίδιο το διεθνές νομικό πλαίσιο θα άφηνε έκθετη κάθε κίνηση του Ισραήλ για να ανακόψει την προσπάθειά τους. Η επιτυχία της αποστολής, έτσι, άφησε εκτεθειμένους τόσο τους διεθνείς οργανισμούς, όσο και τις ίδιες τις κυβερνήσεις των χωρών τους, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη συναίνεση των τελευταίων στην παράνομη πολιορκία του Ισραήλ, υπό το πρόσχημα της –αναγορευμένης από ΗΠΑ κι ΕΕ ως τρομοκρατικής οργάνωσης– Χαμάς. Η διφορούμενη τοποθέτηση πολλών κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ελλάδας να αναγκαστούν να αναγνωρίσουν την πλήρη νομιμότητα της αποστολής αλλά “να νίψουν τας χείρας τους” όσον αφορά την ανάληψη ευθυνών για την κάλυψη των πολιτών τους δείχνει τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν.
Η πίεση που η αποστολή του Free Gaza Movement δέχτηκε με την κατηγορία συνεργίας με τη Χαμάς, δε μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της και να επηρεάσει την επιτυχία της αποστολής ούτε στιγμή. Και αυτό όχι εξαιτίας μίας άχρωμης ουδετερότητας από πλευράς των διοργανωτών. Η θέση αναγνώρισης του δικαιώματος και της θέλησης του παλαιστινιακού λαού να επιλέξει την κυβέρνηση που επιθυμεί όπως κάθε άλλος λαός στον κόσμο ήταν σαφής. Έτσι, η αποδοχή της πρόσκλησης της κυβέρνησης της Γάζας και η αποδοχή συνάντησης με όλους τους εκλεγμένους θεσμικούς φορείς στη Γάζα έστειλε ένα καθαρό μήνυμα σε αυτούς που κρύβουν την αντιπαλαιστινιακή τους στάση πίσω από την “αντιτρομοκρατική” ρητορεία. Την ίδια στιγμή, μια τέτοια στάση διαφύλαττε την ανεξαρτησία από οποιουδήποτε τύπου επέμβαση στην ευαίσθητη και τεταμένη εσωτερική πολιτική κατάσταση της Παλαιστίνης. Η στάση αυτή έγινε απολύτως σεβαστή από τις αρχές της Γάζας.
Και ήταν μια στάση που γνώρισε την αμέριστη αποδοχή του παλαιστινιακού λαού. Η κοινή συμμετοχή και συνεργασία δύο παλαιστινιακών πρωτοβουλιών, της Διεθνούς Παλαιστινιακής Καμπάνιας για το Τέλος του Αποκλεισμού και της Λαϊκής Επιτροπής Ενάντια στον Αποκλεισμό, έστειλε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ενότητας στον Παλαιστινιακό λαό, σε συνδυασμό με την επιτυχία να φτάσουν τα δύο καΐκια στη Γάζα. Το τραύμα του “εθνικού διχασμού” είναι βαθύ για τον παλαιστινιακό λαό, που δεν παύει να τονίζει την ανάγκη για ενότητα και κοινό αγώνα κατά του Ισραήλ. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι το σχίσμα μεταξύ Γάζας και Δυτικής Όχθης και ο ανταγωνισμός Φατάχ – Χαμάς είχε μεγαλύτερη αρνητική επίδραση στο ηθικό του παλαιστινιακού λαού απ’ ό,τι ο τρίχρονος αποκλεισμός και οι βομβαρδισμοί του Ισραήλ. Έτσι, το μήνυμα κοινής και πλατιάς δράσης της αποστολής είχε μία απρόσμενη θετική ψυχολογική και κατ’ επέκταση πολιτική επίδραση στο ηθικό του παλαιστινιακού λαού, κάτι που θα μπορούσε να καταχωρηθεί στις επιτυχίες της.
Η “συνταγή” της επιτυχίας
Θα ήταν αφύσικο μία τέτοιας φύσης και υψηλού ρίσκου αποστολή να μην αντιμετωπίσει προβλήματα κατά τη διάρκειά της. Διπλωματικές πιέσεις και απειλές εναντίον μελών της αποστολής, προπηλακισμοί συγγενών ακτιβιστών στην Παλαιστίνη, ηλεκτρονικές παρενοχλήσεις και πολιτικές πιέσεις βρέθηκαν στο δρόμο. Η προσεκτική αντιμετώπισή τους, η κατά το δυνατό μεγαλύτερη δημοσιοποίησή τους μέσω τοπικών και παγκόσμιων επικοινωνιακών δικτύων, όπως το Ramatan και το Al Jazeera που ήταν πάνω στα καΐκια μαζί με ανεξάρτητους επώνυμους δημοσιογράφους, η εξασφάλιση της μεγαλύτερης πλατύτητας και στήριξης της προσπάθειας από γνωστές διεθνείς προσωπικότητες, όπως ο Ν. Τσόμσκι και ο Ντ. Τούτου, και κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, όπως ο Τζ. Γκάλογουαιη αλλά και ο Τ. Κουράκης που ταξίδεψε στη Γάζα, μαζί με το δηλωμένο μη βίαιο χαρακτήρα της αποστολής, συνετέλεσαν στο ξεπέρασμα των δυσκολιών που ανέκυψαν. Σχετικά με το μη βίαιο χαρακτήρα αξίζει να σημειωθεί πως παρά το ότι αποτελούσε βασική προϋπόθεση συμμετοχής, δεν ήταν παρά ένα ζήτημα τακτικής που αύξανε τις πιθανότητες επιτυχίας και εμβέλειας, ακόμη και σε περίπτωση (ειδικά σε αυτήν) σύλληψης από τους Ισραηλινούς, παρά ζήτημα ιδεολογικής συμφωνίας. Ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας της αποστολής σήμαινε αναγκαστικά αναζήτηση συνοχής σε κάθε βήμα και κύκλο συλλογικών αποφάσεων, που έφερε σε επαφή και δοκιμασία διαφορετικές πολιτικές κουλτούρες. Σημαντικό στοιχείο για την επιτυχή ολοκλήρωση του ταξιδιού ήταν η στοχοπροσήλωση στο να φτάσουν τα δύο πλοιάρια στη Γάζα και η προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο, με κύριο αυτό της επέμβασης του Ισραηλινού ναυτικού, χωρίς παρέκκλιση από τον κύριο στόχο, που αποτελούσε και απαίτηση των Παλαιστίνιων εταίρων της αποστολής.
Η πολιτική, επικοινωνιακή και κοινωνική ευρύτητα και συνεργασία ποικίλων δυνάμεων προς έναν κοινό στόχο ήταν που έκανε τη στιγμή του ελλιμενισμού στη Γάζα πραγματικότητα. Μία μοναδική και ιστορική στιγμή, με τον λαό της Γάζας να έχει πλημμυρίσει την κατασκευασμένη από τα τσιμεντένια υπολείμματα των κατεδαφισμένων εποικισμών προβλήτα, και με κάθε πλωτό μέσο –από ψαράδικα μέχρι μονόκανα ή απλά κολυμπώντας– να ξεχύνεται να προϋπαντήσει το Free Gaza και το Liberty.
Περαιτέρω ενημέρωση για την αποστολή Free Gaza μπορείτε να βρείτε στο www.freegaza.org και στο email: [email protected].
Η Λωρίδα της Αντίστασης
Η πιο δύσκολη ερώτηση που σου έκαναν οι κάτοικοι της Γάζας ήταν: “Πώς σου φαίνεται η Γάζα;” Τη στιγμή που πήγαινες αυθόρμητα να απαντήσεις “Σπουδαία” εκφράζοντας τον προσωπικό ενθουσιασμό που βρισκόσουν εκεί, μαζί τους, σταματούσες απότομα προσπαθώντας να τραβήξεις πίσω τους πρώτους ήχους της απόκρισής σου.
Παρά τα συναισθήματα χαράς κι ευγνωμοσύνης που προκαλούσε η φιλοξενία και η απλοχεριά του παλαιστινιακού λαού απέναντί μας, δεν μπορούσε να είναι “σπουδαία” μία πόλη, ή καλύτερα η ζωή σε μία πόλη, που πληρώνει καθημερινά τις ελλείψεις της απομόνωσής της. Ένα κόστος που μετριέται σε στρέμματα ακαλλιέργητων χωραφιών και αδυναμία διακίνησης των προϊόντων. Ένα κόστος που μετριέται στο 27% κλειστών παραγωγικών μονάδων από τις 3.900 βιοτεχνίες κι εργαστήρια και στην υπολειτουργία των υπολοίπων. Ένα κόστος που μετριέται σε ερημωμένους χώρους και μισοχτισμένα κτίρια. Σε θεώρατα ποσοστά ανεργίας με το 80% του λαού της Γάζας να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Ένα κόστος που βιώνεται από τα κύματα πληθωρισμού που προκαλεί η έλλειψη προϊόντων. Ένα κόστος που το σκοτάδι του λάμπει στις συχνές απροειδοποίητες και απροσδιόριστης διάρκειας διακοπές ρεύματος που το Ισραήλ επιβάλλει. Ένα κόστος που έχει τη μυρωδιά των υπονόμων, καθώς η έλλειψη υλικών για την κατασκευή μερικών εκατοντάδων μέτρων σημαίνει ανοιχτές χαβούζες. Ένα κόστος μετρημένο σε ντουζίνες μπουκαλιών πόσιμου νερού μιας και η αφαλάτωση του θαλασσινού νερού, της μόνης υδάτινης πηγής, είναι λειψή και η πόση του προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση διάρροια. Ένα κόστος που βιώσαμε εμείς, οι αφελείς δυτικοί, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να ταχυδρομήσουμε τις αναμνηστικές κάρτες στις χώρες μας. Ένα κόστος που μετριέται σε ζωές. Στα 245 θύματα του αποκλεισμού, που θυσιάστηκαν λόγω της έλλειψης φαρμάκων αλλά και απαγόρευσης διαμετακόμισης σε άλλα νοσοκομεία.
Αν όμως η οικονομία της Γάζας έχει παραλύσει, η ζωή δεν έχει. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο λαός της Γάζας ζει. Η διατήρηση του καθημερινού ρυθμού στη ζωή του είναι η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης. Στη Γάζα καταλαβαίνεις τι σημαίνει να ασφυκτιά ένας ολόκληρος λαός αλλά και να αντιστέκεται. Φυσικά το βάρος δεν είναι το ίδιο για την πλειοψηφία που βγήκε να μας προϋπαντήσει και να μας αγκαλιάσει στο λιμάνι και γι’ αυτούς που, τριακόσια μέτρα μακριά και πέντε λεπτά αργότερα, συναντούσαμε να πίνουν τον καφέ τους αδιάφορα. Παρ’ όλες τις διαφορές όμως, ο αποκλεισμός πλήττει, αλλά κι ενώνει, το σύνολο του παλαιστινιακού έθνους. Ο αποκλεισμός και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ δεν τρομάζουν, παρά το γεγονός ότι το σπίτι κάθε οικογένειας είναι στολισμένο με τις εικόνες των μαρτύρων της. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην είναι περήφανη ότι έχει συνεισφέρει με αυτόν τον οδηνυρό τρόπο στον παλαιστινιακό αγώνα. Οι εξωτερικοί τοίχοι της πυκνοκατοικημένης Γάζας είναι γεμάτοι από αφίσες – όπως και οι τοίχοι των προσφυγικών καταυλισμών, της Jabaliya και του Muasqar Camp (στο τελευταίο, προς τιμήν του, εξακολουθεί να μένει ο πρωθυπουργός και στέλεχος της Χαμάς Ισ. Χανίγια). Αφίσες μαρτύρων που έπεσαν στον αγώνα. Νέων με καθημερινό ντύσιμο, μοντέρνο χτένισμα και χαμογελαστό πρόσωπο και άλλων με στρατιωτική στολή, αποφασιστικό βλέμμα και οπλισμένων. Αυτές είναι οι κυρίαρχες φιγούρες της αντίστασης, όχι οι αρχηγοί και τα επιτελεία.
Πήραμε μία γεύση από το πάντρεμα της καθημερινότητας με την αντίσταση όταν συνοδεύσαμε τους ψαράδες της Γάζας στα ανοιχτά, παραβιάζοντας το όριο ανοχής των 6 μιλίων. Φτάνοντας στα 8 τα Ισραηλινά πλοία χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον των ψαράδων. Τα δύο επιπλέον όμως μίλια ήταν ικανά να φέρουν την καλύτερη ψαριά τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Στην επίσκεψή μας στη Ράφα είχαμε την τιμή να περπατήσουμε πάνω από το “ανομολόγητο” δίκτυο των τούνελ προς την Αίγυπτο που τροφοδοτεί συνολικά τη Γάζα. Οι συνέπειες της αντίστασης των τούνελ και της σταθεροποίησης της λειτουργίας τους από τα γεγονότα του Γενάρη και μετά, έχουν γίνει εμφανείς με τη σχετική βελτίωση της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και της συντήρησης των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης στα επίπεδα της προ αποκλεισμού εποχής.
Το σθένος του παλαιστινιακού λαού εκδηλώνεται σε κάθε πτυχή της ζωής.
Οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Χαμάς και Φατάχ, που είχαν συνολικά σαν συνέπεια το θάνατο πάνω από 250 ατόμων, όσων και ο αποκλεισμός, παίρνουν πολλές μορφές. Η πιο διαδεδομένη, με διαβρωτικές συνέπειες για τη ζωή στη Γάζα, είναι η τακτική της Φατάχ να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους που πρόσκεινται σε αυτήν (αστυνομικούς, εκπαιδευτικό προσωπικό κ.λπ.) τον πλήρη μισθό τους για να μην πηγαίνουν στις δουλειές τους, απειλώντας τους αλλιώς με “απόλυση”. Η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων έχει προσχωρήσει στην κυβέρνηση της Γάζας, όχι όμως αναγκαστικά και στη Χαμάς, μειώνοντας τις συνέπειες. Αλλά η πικρία για την έριδα μεταξύ των δύο στρατοπέδων είναι διάχυτη.
Η εικόνα της Γάζας είναι η εικόνα μιας πόλης που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε αμέτρητες δυνατότητες ανάπτυξης. Στη Γάζα εξάλλου καταρρέει στα μάτια του επισκέπτη και η εικόνα ενός φονταμενταλιστικού καθεστώτος. Το ίδιο ισχύει και για την περιβόητη “επιβολή της σαρίας”, που ποτέ δεν επέβαλε με νόμο η κυβέρνηση της Γάζας. Όσο κι αν φανεί υπερβολικό, πιο πολλές γυναίκες με πλήρως καλυμένο το πρόσωπο συναντά κανείς στις μουσουλμανικές συνοικίες του Λονδίνου, παρά στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι θαυμάσια ή ότι δεν υπήρξε μία σχετική τροποποίηση των ηθών μετά τη νίκη της Χαμάς. Υπογραμμίζει, όμως, πως υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία και διαβάθμιση σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα από τη μουντή ομογενή εικόνα της μπούργκας και της έγκλειστης γυναίκας της δυτικής προπαγάνδας.
Γυρνώντας στο ερώτημα πώς μου φαίνεται η Γάζα, θα έλεγα πως είναι μία ζωντανή κοινωνία που οι αντιφάσεις της κάνουν το νόημα λέξεων και πράξεων να γλιστράει, όπως γλιστράει ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα η ψιλή άμμος της παραλίας της, που πράγματι βρίσκεις κάτω ή δίπλα απ’το πλακόστρωτο. Όταν αυτός ο λαός σε αποκαλεί “ήρωα”, καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρεις τι είναι ήρωας. Όταν σε τιμάει με την υπηκοότητά του καταλαβαίνεις πως κάτι σου λείπει από την κατανόηση της έννοιας πατρίδα. Όταν όλοι, από παιδάκια 5 χρόνων μέχρι ηλικιωμένους 85 χρόνων, σου επαναλαμβάνουν ακόμα και όταν φεύγεις “welcome” και “how are you?”, τα μόνα Αγγλικά που γνωρίζουν, μαθαίνεις τι σημαίνει ανάγκη για επικοινωνία. Όλα αυτά σε κάνουν να επανεκτιμάς τις “τιμές” και τις “δόξες”. Τα μετάλλια ανδρείας και οι μνημειακές επιγραφές ωχριούν μπροστά στο λειψό μπακλαβαδάκι που ο πλανόδιος έφηβος πωλητής με κέρασε και στην τσάμπα βόλτα του εικοσάχρονου αμαξά με το επαναφερμένο στην κυκλοφορία, λόγω αποκλεισμού, μόνιππό του. Νιώθω άσχημα που δε θυμάμαι τα ονόματά τους για να τα αναφέρω εδώ. Τα ονόματα αυτών που μου έκαναν ένα τέτοιας –μικρής μα και τεράστιας– αξίας δώρο. Δώρο από το υστέρημά τους, που με γέμιζε ντροπή και ενοχές, που όμως σκιάζονταν από την περηφάνεια και την τιμή ενός λαού περήφανου, φιλόξενου, γελαστού και ανοιχτόκαρδου που τα μόνα ανταλλάγματα που ήθελε ήταν μία χειραψία, μία φωτογραφία στο κινητό, ένα e-mail επικοινωνίας.
Η Κύπρος φιλοξενεί το κίνημα Free Gaza
Η επικείμενη άφιξη των δύο πλοιαρίων στη Λάρνακα έγινε γνωστή αρκετές μέρες πριν. Στις 4/8 δόθηκε η πρώτη συνέντευξη Τύπου στη Λευκωσία από την Greta Berlin. Παρόλο που προβλήθηκε μόλις μερικά δευτερόλεπτα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων και τυπώθηκε μόνο στα προοδευτικά φύλλα (“Χαραυγή”), όλα έδειχναν ότι το θέμα θα πάρει διαστάσεις. Η κυβέρνηση ήδη είχε ανακοινώσει ότι θα επιτρέψει στα πλοία να κινηθούν αφού θεωρεί το ταξίδι νόμιμο. Τα πλοία έφτασαν στη Λάρνακα στις 20/8. Τους υποδέχτηκαν μονάχα οι δημοσιογράφοι, οι λιμενικοί και κάποιοι λίγοι Παλαιστίνιοι που κατοικούν στην Κύπρο, καθώς και μερικοί φίλοι του κινήματος. Η πρόσβαση στο λιμάνι δεν ήταν εύκολη. Τις επόμενες μέρες ο κυπριακός Τύπος και τα κανάλια είχαν συνέχεια αναλυτικά άρθρα, συνεντεύξεις-δηλώσεις και αναφορές στις εκδηλώσεις που διοργάνωνε το κίνημα Free Gaza.
Τα στελέχη του κινήματος Free Gaza δήλωσαν πολύ ικανοποιημένα από τη βοήθεια που παρείχαν οι αρχές (ελλιμενισμός, προστασία-ασφάλεια, τεχνικά ζητήματα κ.λπ.) αλλά και για την πολιτική στήριξη που παρείχε η κυβέρνηση (δηλώσεις ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ). Συνεργασία υπήρξε και με το Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Ο κυπριακός λαός νοιώθει αλληλέγγυος με τον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων, καταλαβαίνει καλά την αδικία από τους ισχυρούς της γης. Δυστυχώς, η αλληλεγγύη αυτή πολλές φορές μπορεί να μη βρίσκει έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης και δράσης ή να συνοδεύεται με μεγάλες δόσεις απαισιοδοξίας και ωχαδελφισμού – αποτέλεσμα του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας που καλλιεργούν όλες οι πολιτικές ηγεσίες ακόμα και οι αριστερές) στο νησί.
Ανδρέας Στυλιανού
Είπαν στην “Αριστερά!”
Dr. Iyad Sarraj, πρόεδρος της Διεθνούς Παλαιστινιακής Επιτροπής για τον Τερματισμό του Αποκλεισμού
Νιώθω φανταστικά. Ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Όλοι είναι κατενθουσιασμένοι με αυτούς τους ήρωες που είναι όμως τόσο μετριοπαθείς. Αυτοί οι άνθρωποι ρίσκαραν τη ζωή τους. Ήταν μία ιστορική στιγμή. Από το 1967 κανείς άλλος δεν έφτασε στη Λωρίδα της Γάζας.
Dr. Jamal El Choudary, πρόεδρος του Λαϊκού Μετώπου για το Σπάσιμο του Αποκλεισμού
Οι άνθρωποι που ήρθαν με τα δύο καΐκια είναι ήρωες, γιατί όταν αποφάσισαν να έρθουν ήξεραν ότι ήταν πιθανό να πεθάνουν. Υπάρχουν δύο μηνύματα. Το πρώτο, οι λαοί μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Το δεύτερο, ο παλαιστινιακός λαός πως δεν είναι μόνος του. Αυτά τα μηνύματα τα μετέφεραν όχι μόνο με λόγια, αλλά και με τα έργα τους.
Sami, κάτοικος της Γάζας, που καμαρώνει ότι αυτός έριξε την πρώτη πέτρα στην πρώτη Ιντιφάντα (1987) στο στρατόπεδο προσφύγων της Jabaliya
Εύχομαι να έρθετε ξανά με χιλιάδες πλεούμενα. Και να έρθετε την επόμενη φορά και από τα σύνορα της Ράφα (με την Αίγυπτο). Νιώθω ελεύθερος γιατί κάθεσαι δίπλα μου και συμβολίζεις την ελευθερία.
Abeer El-Yazji, φοιτήτρια Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας
Είμαστε ευγνώμονες που κάνατε κάτι τέτοιο και που πήρατε αυτό το ρίσκο για να μας βοηθήσετε να δείξουμε στους άλλους ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, ότι έχουμε όλοι δικαιώματα.
Paul Larudee, οργανωτικό στέλεχος του Free Gaza Movement
Ναι, ήταν επιτυχία, αλλά ήταν συμβολική. Αν και ο συμβολισμός είναι σημαντικός, η παλαιστινιακή οικονομία δεν έλαβε καμία σημαντική βοήθεια. Μερικοί πιστεύουν ότι η πράξη μας ήδη έχει συνέπειες στην πολιτική του Ισραήλ και της Αιγύπτου που θα επιφέρουν σημαντικά οφέλη, αλλά μόνο το μέλλον θα δείξει το μέγεθός τους.