Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας – Να τους σταματήσουμε
Κλείνει περίπου ένας μήνας από τη δήλωση του υπουργού (παρα)παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη: “Η παιδεία χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ”. Μετά την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων με την “ασφα-ληστρική” μεταρρύθμιση και το ξεπούλημα του ΟΤΕ στους Γερμανούς επιχειρηματίες, η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί μια φυγή προς τα μπρος. Ανοίγει το πολύπαθο μέτωπο της παιδείας με απώτερο στόχο να ξεμπερδεύει, μια και καλή, με το δημόσιο πανεπιστήμιο. Να ξεμπερδεύει, μια και καλή, με τους αγώνες και την πολιτική στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας.
Έτσι, τις τελευταίες εβδομάδες, εκτυλίσσεται μια μάχη στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Από τη μια μέρια είναι οι “εμπρηστές”: η κυβέρνηση της ΝΔ, ο πρωθυπουργός, ο Στυλιανίδης, το συμπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ, οι δημοσιογράφοι-υπάλληλοι του Μπόμπολα και του Λαμπράκη, που ξερνούν χολή για το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά και για τους αγώνες των φοιτητών. Από την άλλη είναι οι “μειοψηφίες”: το φοιτητικό κίνημα και οι αγωνιστές καθηγητές της ΠΟΣΔΕΠ που αγωνίζονται για τη μη εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο και για την ανατροπή της αντι-εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Από την αρχή της χρονιάς, το υπουργείο Παιδείας επιτίθεται αργά και σταθερά. Η τμηματική και κατά τόπους εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο σε περιφερειακά κυρίως ιδρύματα δεν συναντά σημαντικές αντιστάσεις από το φοιτητικό κίνημα. Στις 23 Φλεβάρη, η ΠΟΣΔΕΠ αποφασίζει “ότι οποιαδήποτε προσπάθεια της κυβέρνησης για αναγνώριση των ΚΕΣ και ενσωμάτωση της οδηγίας 36/2005 αποτελεί αιτία πολέμου”, ενώ καλεί την εκπαιδευτική κοινότητα να μπλοκάρει με “οποιοδήποτε μέσο” την εφαρμογή του νέου νόμου. Τέλος, την ίδια περίοδο, ιδρύματα όπως το πανεπιστήμιο Πατρών, το Πολυτεχνείο Χανίων, το ΕΜΠ και το Καποδιστριακό, δηλώνουν την αντίθεσή τους με το νέο νόμο, με αποφάσεις των Συγκλήτων τους.
Το φουλάρισμα των μηχανών, όμως, από τη μεριά του υπουργείου έρχεται τον τελευταίο μήνα και αφορά 4 βασικούς άξονες: α) την προώθηση της ιδιωτικοποίησης με την ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/2005 για τα ΚΕΣ, β) την εφαρμογή του Π.Δ. 226/2007, που αφορά τον τρόπο διανομής των συγγραμμάτων στα ανώτατα ιδρύματα, γ) τον εκβιασμό του υπουργείου με τα τετραετή προγράμματα ανάπτυξης (όποιο ίδρυμα δεν καταρτίσει τέτοιο πρόγραμμα πολύ απλά δεν χρηματοδοτείται από του χρόνου) και δ) τη διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη νέων πρυτανικών αρχών με καθολική ψηφοφορία, που αποτέλεσε και την αιχμή του δόρατος για τις κινητοποιήσεις των φοιτητών.
Το “έργο” αρχίζει αμέσως μετά τις διακοπές του Πάσχα. Ο Στυλιανίδης σπεύδει να συμφωνήσει με τον επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα παιδείας, Φίγκελ, ότι “τα συντάγματα δεν είναι χαραγμένα σε πέτρα”. Επαναφέρει το ζήτημα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, παρά τη μεγαλειώδη νίκη του πανεκπαιδευτικού κινήματος και την αποτυχία της συνταγματικής αναθεώρησης πέρσι. Την ίδια στιγμή, πάει να φέρει την αναθεώρηση “από την πίσω πόρτα”. Δηλώνει αποφασισμένος να εφαρμόσει την κοινοτική οδηγία για την εξίσωση των πτυχίων των δημοσίων ΑΕΙ με αυτά που χορηγούν τα ΙΕΚ, τα ΚΕΣ και τα ΚΕΚ.
Τα Αριστερά Σχήματα, με ανακοίνωσή τους στις 11/5, καλούν στη συγκρότηση ενός μπλοκ αντίστασης, που θα προετοιμάσει και θα προετοιμαστεί για το επόμενο μεγάλο πανεκπαιδευτικό ξέσπασμα που χρειάζεται η Τριτοβάθμια.
Από την άλλη, νερό στο μύλο της ιδιωτικοποίησης δεν ρίχνει μόνο ο Στυλιανίδης. Η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Άννα Διαμαντοπούλου δηλώνει ότι “πρέπει να εξετάσουμε μια πιο συναινετική αναθεώρηση του Συντάγματος”. Σε πιο επιθετικό τέμπο κινείται και ο πρωθυπουργός της χώρας. Στις 24/5, σε εκδήλωση στις Σέρρες, που γίνεται προς τιμήν του (τρομάρα του!), αποκαλεί εν ολίγοις μέγα αναχρονισμό το να μην επιτρέπουμε σαν χώρα τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε δημόσια ανώτατα ιδρύματα και ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Έτσι, η κυβέρνηση, τις τελευταίες μέρες, επεξεργάζεται ένα σωρό τρόπους για να ιδιωτικοποιήσει την παιδεία, παρακάμπτοντας το Σύνταγμα. Τελευταία πατέντα που σκέφτονται είναι η υποβολή αιτήματος προς το Συμβούλιο της Επικρατείας από τους ενδιαφερόμενους να ιδρύσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μαντέψτε ποιος ενδιαφερόμενος είναι πρώτος στη λίστα… Μα, φυσικά, η γνωστή σε όλους μας Α.Ε., η Εκκλησία της Ελλάδος. Ακολουθεί μέχρι και ο δήμος Αθηνών με τον Νικήτα Κακλαμάνη να κάνει γνωστή την πρόθεση του δήμου για ίδρυση μη κρατικού ΑΕΙ, από το οποίο θα αποφοιτούν αυτοδιοικητικά στελέχη. Τέλος, επιστρατεύουν με χυδαίο τρόπο μέχρι και την πρώην υπουργό Παιδείας, Μαριέτα, να υπενθυμίζει στα κανάλια πόσο αδικήθηκε για το θεάρεστο έργο της. Κατά τ’ άλλα για το ξεπούλημα της δημόσιας εκπαίδευσης φταίνε οι φοιτητικές “μειοψηφίες”…
Καμία εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα επίθεσης από τη μεριά της κυβέρνησης, οι φοιτητές αντιστέκονται δυναμικά. Όπως αναφέρθηκε, αιχμή του δόρατος και αφορμή για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις αποτέλεσαν κυρίως οι πρυτανικές εκλογές με βάση το νέο νόμο-πλαίσιο. Στο Πολυτεχνείο Κρήτης, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο ΤΕΙ Αθηνών, στο ΠΑΠΕΙ αλλά και σε άλλα ιδρύματα της χώρας στήνονται κάλπες και καλούνται οι φοιτητές να συμμετέχουν με καθολική πλέον ψηφοφορία. Αμέσως, αποφασίζονται καταλήψεις και οι εκλογές στις περισσότερες σχολές είτε αναβάλλονται είτε ακυρώνονται.
Στις 15/5 μετά την πρώτη πανελλαδική πορεία στην Αθήνα, οι φοιτητικοί σύλλογοι σημειώνουν: “Ο στόχος της συγκεκριμένης διάταξης είναι η ισχυροποίηση του εκάστοτε πρύτανη ή προέδρου να δρα αυθαίρετα, προφασιζόμενος την ψήφισή του από το φοιτητικό σώμα –που ουσιαστικά μειώνει την επίδραση της ψήφου των φοιτητών στο τελικό αποτέλεσμα– με υπερ-εξουσίες και δυνατότητα εφαρμογής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης”.
Παράλληλα, τα Αριστερά Σχήματα ξεκινούν με ανακοίνωσή τους στις 19/5 καμπάνια ενημέρωσης και κινητοποίησης των φοιτητών ενάντια στην παγίδα της δήθεν αμεσοδημοκρατικής καθολικής ψηφοφορίας “που εκπαραθυρώνει τις συλλογικότητες, τις παρατάξεις, το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε και να πράττουμε από κοινού.” Πέρα όμως από το πολιτικό στοιχείο της συγκεκριμένης διάταξης, υπάρχει και μια μικρή “τεχνική” λεπτομέρεια. Η τάχα μου “καθολική ψηφοφορία” δεν είναι καθόλου καθολική. Η βαρύτητα που είχαν με τον προηγούμενο νόμο οι χ εκλέκτορες φοιτητές είναι μικρότερη από τη βαρύτητα που έχουν οι πολλαπλάσιες φοιτητικές ψήφοι όλων των φοιτητών. Π.χ. ψηφίζουν 1.000 και είναι σαν να ψηφίζουν 80! Φοβερή καθολικότητα! Απλά με το νέο νόμο δίνεται άλλη μια ευκαιρία στις καθεστωτικές παρατάξεις να κάνουν την καμπάνια τους για το “δικό τους” πρύτανη, να στήσουν τα πελατειακά τους δίκτυα και τους εκβιασμούς τους, να δυναμώσουν τις δεσμεύσεις και τις εξαρτήσεις από τους κομματικούς τους μηχανισμούς.
Αντίθετη, φυσικά, άποψη έχει ο Στυλιανίδης, οι κάθε λογής “Πρετεντέρηδες”, ενώ ανασταίνονται και οι γνωστοί “χίλιοι” ή αλλιώς μερικοί πανεπιστημιακοί, που συμφωνούν με τις κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Η λάσπη που εκτοξεύουν ενάντια στο φοιτητικό κίνημα είναι απερίγραπτη: “Να ξεμπερδεύουμε με το οικτρό 6% του φοιτητικού σώματος που κρατάει δέσμιο το ελληνικό πανεπιστήμιο”. Αποκαλούν τις κινητοποιήσεις μειοψηφικές, κρύβοντας εσκεμμένα το γεγονός ότι οι φοιτητές αντιδρούν με πλειοψηφικές καταλήψεις ενάντια στη συγκεκριμένη διάταξη του νόμου. Σε τελική ανάλυση, λασπολογούν και συκοφαντούν, παραγνωρίζοντας ότι το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας έχει απορρίψει πολλάκις το νόμο-έκτρωμα της Γιαννάκου.
Κείμενα – επιμέλεια: Μανώλης Μούστος, Γιώργος Πασαλίδης
Ποιος “περιφρουρεί” την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο;
Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ για τα επεισόδια σε Πανεπιστήμιο Πειραιά και ΤΕΙ Θεσσαλονίκης
Στις προγραμματισμένες, για τις 28/05, πρυτανικές εκλογές στο Πανεπιστήμιο Πειραιά φάνηκε ποιοι είναι με τη δημοκρατία μέσα στο πανεπιστήμιο και ποιοι με τις “δυναμικές μειοψηφίες”. Μέλη της ΟΝΝΕΔ, μαζί με φουσκωτούς μπράβους της νύχτας του Πειραιά και υπό την καθοδήγηση γνωστού ακροδεξιού κυβερνητικού στελέχους και νομαρχιακού συμβούλου Πειραιά (αυτοί δεν είναι εξωπανεπιστημιακά στοιχεία;), είχαν καταλάβει το χώρο του ΠΑ.ΠΕΙ. Προκαλούσαν από νωρίς το πρωί δεκάδες μέλη του παναθηναϊκού συντονιστικού φοιτητικών συλλόγων που πραγματοποιούσαν παράσταση διαμαρτυρίας στο προαύλιο του πανεπιστημίου, ενάντια στις εκλογές του νέου νόμου πλαίσιο. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο, σα νέα ΜΑΤ, να επιτεθούν με καδρόνια και “σπρέι πιπεριού” ενάντια σε όσους παρευρίσκονταν στη διαμαρτυρία!!!
Σε παρέμβαση που έγινε στον Πρύτανη κ. Καρβούνη από μέλη της ΚΟΕ – συνδικαλιστές της Αριστερής Ενότητας, όπου τονίστηκε ότι δεν μπορεί να καλύπτει τις υποτιθέμενες “δημοκρατικές εκλογές” που γίνονται υπό καθεστώς προκλήσεων, τρομοκρατίας και κατάργησης του ασύλου από εξωπανεπιστημιακούς και παρακρατικούς και ότι η διαδικασία πρέπει να σταματήσει άμεσα, η απάντηση ήταν η απάθεια… Χαρακτηριστικά ο κος πρύτανης δήλωσε ότι δεν θα καταγγείλει τώρα τους ακροδεξιούς μπράβους, περιμένει να έρθει και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και μετά να τους καταγγείλει όλους μαζί. Σε εντεινόμενη πίεση της ΚΟΕ προς τον πρύτανη ώστε να αποχωρήσουν οι μπράβοι της νύχτας από το ΠΑΠΕΙ, απάντησε χαρακτηριστικά “χέστηκα για τις εκλογές”.
Αντίστοιχα γεγονότα με πληρωμένους μπράβους έγιναν και στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, όπου με τη βοήθεια αυτή τη φορά και αστυνομικών δυνάμεων (!!!), απαγόρευαν σε σπουδαστές να μπουν στο χώρο του ΤΕΙ.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ θέλουν να τελειώνουν με το δημόσιο πανεπιστήμιο, με το άσυλο και με το φοιτητικό κίνημα. Θέλουν να εφαρμόσουν το νόμο πλαίσιο και να “διασφαλίσουν την τάξη” με όλα τα μέσα. Με λάσπη ενάντια στους αγωνιζόμενους φοιτητές, με πληρωμένους μπράβους, με τις προκλήσεις της αστυνομίας.
Στο όνομα της δημοκρατικότητας της καθολικής ψηφοφορίας καταπατείται βάναυσα το άσυλο!
Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για ότι συμβαίνει αυτές τις μέρες στα πανεπιστήμια. Στρατεύει τους νέους “Καλαμπόκες” και επιδιώκει νέους “Τεμπονέρες”. Γνωρίζει τον τρόπο, όπως γνώριζε και τότε.
Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και τους παρακρατικούς μηχανισμούς της! Να χαίρονται και τις εκλογές τους, να χαίρονται και τη δημοκρατία που “διασφαλίζουν” μέσα στο Πανεπιστήμιο με τους φουσκωτούς μπράβους!
Καταγγέλλουμε τη διοίκηση του ΠΑ.ΠΕΙ. και του ΤΕΙ-Θ που συναινεί στην καταπάτηση του ασύλου, που καλύπτει τους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ! Τα καλέσματα των διοικήσεων για “περιφρούρηση” των εκλογών οπλίζουν τα χέρια των παρακρατικών και της ΟΝΝΕΔ με παραλυτικά σπρέι και καδρόνια! Να απολογηθούν!
Στις κυβερνητικές εκκλήσεις για περιφρούρηση της εφαρμογής του νόμου η αριστερά δεν μπορεί να βρίσκεται σε αμηχανία, πολύ περισσότερο συνιστά πρόκληση να καλεί σε “διασφάλιση των πρυτανικών εκλογών”. Το τι σημαίνει κάτι τέτοιο το δείχνει η ΟΝΝΕΔ. Χρειάζεται ενωτική, μαχητική, μαζική απάντηση!
Όλες τις ανακοινώσεις των Αριστερών Σχημάτων και της ΚΟΕ μπορείτε να τις βρείτε στο www.aristerasximata.gr και στο www.koel.gr
Συνέντευξη με μια κάλπη
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ! Μεγάλη επιτυχία…
Βρήκαμε και πήραμε συνέντευξη από μια κλεμμένη κάλπη πρυτανικών εκλογών!
Συγκεκριμένα, βρήκαμε και συζητήσαμε με την κάλπη που εκλάπη από αριστερίστικες μειοψηφίες αγνώστων λοιπών στοιχείων στο ΤΕΙ Αθήνας. Με την κλεμμένη κάλπη που, παρά την απαγωγή της, παραμένει αμετανόητη και ζητά να αναγνωριστεί το αποτέλεσμά της, συζητήσαμε όλα αυτά που δεν θέλουν να συζητήσουν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι.
Κατ’ αρχάς, πες μας ποιοι σε απήγαγαν;
Όπως είναι σε όλους σας γνωστό, καλέστηκα το τελευταίο διάστημα να συμμετάσχω στη διαδικασία ανάδειξης νέας διοίκησης σε αρκετά ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, με βάση το νέο νόμο-πλαίσιο. Και ενώ είχα τις καλύτερες των προθέσεων, βρέθηκα σε μια πολύ δύσκολη θέση. Και τι δεν έζησα αυτές τις μέρες… Το πρωί με έστηναν στα αμφιθέατρα, αλλά σπάνια καθόμουν ήσυχη μέχρι το απόγευμα. Τη μια, με έπαιρναν, με άδειαζαν και με ξαναγύριζαν. Την άλλη, με έπαιρναν και με πέταγαν στα σκουπίδια. Τραγική εμπειρία! Το πιο φοβερό, όμως, το έζησα πριν από λίγες μέρες στα ΤΕΙ. Με ντύνουν, με βάφουν, με καμουφλάρουν και με περνούν incognito στα μαγειρεία!!! Αν είναι δυνατόν! Τέτοιο εξευτελισμό δεν έχω ζήσει ποτέ μου. Εκεί, δίπλα με τα κρεμμύδια! Με κίνδυνο άλλοι να μου ρίχνουν ψηφοδέλτια και άλλοι κρεμμύδια. Και στη θέση μου στο αμφιθέατρο έβαλαν μια κάλπη άρρωστη και ξεπεσμένη, που όμως κι αυτή τη βούτηξε κάποιος –μάλλον κοπέλα ήταν– γιατί άκουσα να τη φωνάζουν Μειοψηφία. Αυτή η Μειοψηφία απήγαγε κι εμένα.
Ποιος ήταν ο λόγος που το έκανε αυτό η Μειοψηφία; Της έκανες κάτι;
Όχι, είναι καθαρή τρομοκρατική ενέργεια. Εγώ απλώς θέλω να εκλέξω πρύτανη.
Και γιατί σε κυνηγάει η Μειοψηφία; Μήπως θέλει να κανονίζει αυτή τον πρύτανη και να μην τον εκλέγουν όλοι οι φοιτητές;
Δεν νομίζω, γιατί συνήθως η Μειοψηφία δεν ψήφιζε τα προηγούμενα χρόνια. Μάλλον είναι ιδεολογικοί λόγοι. Αντίθετα, η ΔΑΠ, που κανόνιζε τον εκάστοτε πρύτανη και ήταν στα μέσα και στα έξω σε κάθε ΤΕΙ και ΑΕΙ, τώρα με υπερασπίστηκε.
Τι έκανε, δηλαδή;
Έφερε κάτι ωραία, ψηλά, κοντοκουρεμένα παλικάρια και έδειραν τη Μειοψηφία. Καλά της έκαναν…
Πιστεύεις ότι ο ρόλος σου είναι σημαντικός και πρέπει να απελευθερωθείς;
Εννοείται! Εκλέγω με καθολική ψηφοφορία τον πρύτανη. Είναι σοβαρό καθήκον, το αποκορύφωμα της δημοκρατίας. Αν και υπάρχουν ρατσιστικές διαφορές ανάμεσα στις κάλπες.
Τι εννοείς;
Να, μια κάλπη που τη λέγαν ΔΕΠ είχε 180 ψηφοδέλτια που μέτρησαν για 90. Ενώ εμένα, που με λένε Φ.Σ., είχα μέχρι την απαγωγή μου 400 ψηφοδέλτια, που όμως μέτρησαν για 32!
Αυτό δεν είναι άδικο;
Ναι, αλλά η δημοκρατία θέλει θυσίες. Οι φοιτητές είναι μικροί και άμυαλοι. Αφού αυτοί βουτάνε τις κάλπες. Δεν μπορεί η ψήφος τους να είναι ισότιμη με την ψήφο ενός καθηγητή.
Για τις πρυτανικές εκλογές γενικά τι γνώμη έχεις;
Πιστεύω ότι είναι μια παγίδα που στήνει η κυβέρνηση για να πέσουν μέσα οι φοιτητές. Είναι κόλπο του δικομματισμού για να αποπροσανατολιστεί η πάλη του λαού από τα πραγματικά προβλήματα.
Δηλαδή, η κυβέρνηση δεν νοιάζεται για να γίνουν εκλογές;
Βεβαίως και όχι. Απλά κάνει χάζι με τους φοιτητές. Κόλπο της αστικής τάξης είναι, για να αποπροσανατολιστεί το φοιτητικό κίνημα και να παίξει το παιχνίδι του οπορτουνισμού. Το παιχνίδι του οπορτουνισμού παίχτηκε και όταν η κυβέρνηση έκανε κόλπο με τον ελιγμό από την αναθεώρηση του άρθρου 16 και όταν γίνονταν καταλήψεις για το νόμο-πλαίσιο. Δεν ήταν αυτά τα πράγματα σημαντικά για το φοιτητικό κίνημα. Δυστυχώς, όμως, ο οπορτουνισμός δεν τσακίστηκε.
Μήπως έκανες σεμινάρια στον Περισσό;
Βεβαίως, αλλά όχι μόνο εκεί. Πήρα μαθήματα σε όλα τα κτίρια της υπεύθυνης Αριστεράς που καταγγέλλει τη Μειοψηφία, που τρέμει από φόβο μήπως την κατηγορήσουν για “στείρο αρνητισμό” και τρέμει από συγκίνηση όταν της δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής και συνυπευθυνότητας.
Για όσους θέλουν να σε προστατεύσουν τι έχεις να πεις;
Τους ευχαριστώ θερμά: τον αγαπημένο μου υπουργό, τους χίλιους πανεπιστημιακούς, τα μέλη της Π.Γ. του ΣΥΝ, το ΚΚΕ, τους ΟΝΝΕΔίτες, τη ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ και την ΠΚΣ, τον Πρετεντέρη, τον πρύτανη Μπαγιάτη, τον πρύτανη Γρυσπολάκη, τον πρύτανη Καρβούνη, τη συντρόφισσα από τους Νηπιαγωγούς, που καλεί σε περιφρούρηση των πρυτανικών, και τα φουσκωτά παλικάρια που τελικά ήρθαν στο ΠΑΠΕΙ να μας περιφρουρήσουν.
Μια μικρή (παλιά και σύγxρονη) ιστορία, του Ρούντι Ρινάλντι
Σε ανακοίνωσή της η ΑΡ.ΣΗ (Όμιλος Προβληματισμού και Παρέμβασης Αριστερά Σήμερα – ΑΡ.ΣΗ) χαρακτηρίζει “κατάκτηση την καθολική ψηφοφορία”, θεωρεί ότι οι διαδικασίες για ανάδειξη οργάνων διοίκησης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ “κατακτήθηκαν από διδάσκοντες και φοιτητές ως συνέχεια των αγώνων τους για την ανατροπή της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας”. Αναφερόμενη στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, τονίζει ότι “αυτοί οι ολιγάριθμοι αντιδρούν στη νέα νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει την καθολική συμμετοχή των φοιτητών σε αυτές τις εκλογές, παραγνωρίζοντας ότι αυτό ήταν το αίτημα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων και κομμάτων”. Δεν είναι όμως μόνο οι “ολιγάριθμοι φοιτητές”. Για την ΑΡ.ΣΗ “το θλιβερότερο είναι ότι στις ενέργειές τους αυτές υποστηρίζονται και ενθαρρύνονται ανοιxτά από τη συνδικαλιστική ηγεσία του συλλόγου διδασκόντων ΑΕΙ, την ΠΟΣΔΕΠ”. (“Αυγή”, 27/5/2008)
Αυτά τα αποσπάσματα απηχούν τις απόψεις μιας “μεταρρυθμιστικής” κίνησης που αντιτάχθηκε στους αγώνες για το άρθρο 16, υποστηρίζει-εφαρμόζει το νόμο-πλαίσιο και δυσφημεί το κινήμα φοιτητών-διδασκόντων στα ΑΕΙ – και το συμπέρασμα αυτό βγαίνει εύκολα από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε.
Σύμφωνα με αυτή την αστική και νεοφιλελεύθερη οπτική, υπάρχουν σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο θύλακες οπισθοδρόμησης και ανεξέλεγκτης βίας, που μάλιστα τροφοδοτούνται και από μια “περίεργη” συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ. Είναι δε τόσο αναχρονιστική αυτή η συμμαχία, που ακόμα και μια ρύθμιση που υποστήριζε σύσσωμος ο δημοκρατικός κόσμος –“την καθολική ψηφοφορία”– και την προωθεί ένας νόμος –ίσως, δηλαδή, δημοκρατικός και προοδευτικός– την καταπολεμούν με λύσσα. Στην πυρά, επομένως, οι “μειοψηφίες” και ο συνδικαλισμός, να ανοίξει ο δρόμος στη “μεταρρύθμιση”, να ανοίξει ο δρόμος στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο.
Η τσίχλα
Μασιέται από πολλούς η τσίχλα της προόδου που φέρνει η “καθολική ψηφοφορία”. Γιατί είναι προοδευτική ρύθμιση; Γιατί έτσι! Ή, μάλλον, γιατί την υποστηρίζουν ορισμένα κόμματα! Τα κόμματα που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη διάλυση του πανεπιστημίου και την επιβολή του εκφυλισμού των διαδικασιών και το όργιο που γίνεται ειδικά στην ανάδειξη νέων πρυτανικών αρχών σε κάθε ίδρυμα. Η “καθολική ψηφοφορία” θα γιατρέψει τις πληγές και τα καρκινώματα του κομματισμού και της επιβολής των παρατάξεων. Ποιος το φωνάζει αυτό; Μα τα ίδια τα κόμματα και οι παρατάξεις που είχαν μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε μπάχαλο και τις διαδικασίες σε ατέρμονο πάρε δώσε. Και τώρα καλείται ο κυρίαρχος –και άσχετος– φοιτητάκος με το φοβερό όπλο του την “ψήφο” να βάλει τέρμα στο τέλμα και στη διαφθορά. Τι υποκρισία! Τι υποκρισία, όταν αυτές τις νεοφιλελεύθερες μπούρδες τις εκστομίζει και η Αριστερά ή μέρος της Αριστεράς στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Είναι διαφορετικό ζήτημα η ιεράρχηση των μετώπων, ο αξονισμός των θεμάτων που πρέπει να αναδειχθούν και τα αιτήματα που πρέπει να έχει ένα διεκδικητικό αντικυβερνητικό κίνημα μέσα στα ΑΕΙ και άλλο ζήτημα η υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου λόγου και των αντιλήψεων της αμερικανοποίησης.
Ποια είναι η ιστορία που ξεχνά σήμερα η Αριστερά που “αγωνίστηκε” για τη συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των ΑΕΙ;
Μια και ζούμε στον απόηχο του Μάη του ’68, να θυμίσουμε ότι η περίφημη συνδιοίκηση παραχωρήθηκε από την αστική τάξη σαν καταπραϋντικό στο ανεβασμένο και ριζοσπαστικό τότε φοιτητικό κίνημα της Γαλλίας και έγινε μετέπειτα αίτημα όλων των ρεφορμιστικών (αστικών και αριστερών) δυνάμεων και βασικό αίτημα στα προγράμματα “εκσυγχρονισμού” που κατέθεταν. Η βασική λογική είναι πως το πανεπιστήμιο πρέπει να συνδιοικείται μέσα από τριμερή όργανα (καθηγητές, εργαζόμενους στα ΑΕΙ, φοιτητές). Η ποσόστωση και η δοσολογία των τριών μερών άλλαζε ανάλογα με τη νομοθεσία κάθε χώρας. Έτσι, μέχρι το 1981, δεν έχουμε συνδιοίκηση στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, η συνδιοίκηση έγινε μοχλός για να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να ελέγξει το πανεπιστήμιο, και για να το πετύχει ήταν αναγκαίο να χρησιμοποιήσει μια ευρεία σε ποσοστό φοιτητική συμμετοχή μέσω των συλλόγων. Μόνο έτσι θα έσπαζε το γενικά δεξιό πανεπιστημιακό καταστημένο. Η τότε επίσημη Αριστερά τα έδωσε όλα για να εφαρμοστεί ο 1268/1982 και να πάρει κι αυτή μέρος στα όργανα διοίκησης των ΑΕΙ. Το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα της εποχής αρνήθηκε να νομιμοποιήσει αυτά τα όργανα και στάθηκε αρνητικό στη συμμετοχή του φοιτητικού συνδικαλισμού στις διαδικασίες συνδιοίκησης. Στην πορεία, διάφορες κυβερνήσεις προσπάθησαν να μειώσουν το ποσοστό της φοιτητικής συμμετοχής, και τώρα, με το πρόσχημα της “καθολικής συμμετοχής”, επιχειρούν να χτυπήσουν κάθε υπόλειμμα φοιτητικού συνδικαλισμού και να “απελευθερώσουν” τις διαδικασίες για το επιχειρηματικό και πειθαρχημένο πανεπιστήμιο. Κάθε εποχή έχει και τη “συνδιοίκηση” που της αναλογεί.
Είναι, όμως, απορίας άξιο το γεγονός ότι όσοι αριστεροί υποστηρίζουν την καθολική ψηφοφορία ως ένα από τα θετικά σημεία της μεταρρύθμισης αποφεύγουν να τη συνδέσουν, αφενός, με τα συνολικά χαρακτηριστικά του θεσμού του πανεπιστημίου και, αφετέρου, με εκείνα της μεταρρύθμισης που πραγματοποιείται σ’ αυτό τώρα. Πώς είναι δυνατόν ο φοιτητής, σαν μονάδα, σαν άτομο, σαν “πολίτης” του πανεπιστημίου, να σχηματίσει γνώμη για τη διοίκηση γενικά και για την εκλογή του πρύτανη συγκεκριμένα; Πώς είναι δυνατόν ο πρωτοετής –αλλά και ο μεγαλύτερος–, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει μέλος ΔΕΠ και πού βρίσκεται η Γραμματεία, να ψηφίζει κατά συνείδηση; Δεν είναι σαφές ότι, αντιμετωπίζοντας τους φοιτητές ως μονάδες, τους στερούμε τη δυνατότητα να συγκροτήσουν άποψη και να διαμορφώσουν συνείδηση, τη συνείδηση που έχουν καταρχήν ως σύνολο και, δυνητικά και προοπτικά, ως φοιτητικό κίνημα; Δεν είναι ιστορικά και θεωρητικά αποδεδειγμένο ότι οι φοιτητές αποτελούν ένα διακριτό σώμα μέσα στο πανεπιστήμιο, ότι είναι η μάζα που διαμορφώνεται απ’ αυτό και που μπορούν να “πάρουν το λόγο” όταν γίνουν κίνημα, όταν αποκτήσουν συλλογικές διαδικασίες;
Στην τωρινή συγκυρία, όπου ούτε η πάγια χρηματοδότηση δεν είναι δεδομένη, αλλά βρίσκεται υπό την αίρεση των τετραετών προγραμματισμών, όπου η περίφημη “αυτονομία” είναι περισσότερο από ποτέ δοτή και τα πανεπιστήμια δεν θα μπορούν ούτε τα συγγράμματα να διανείμουν όπως νομίζουν, όπου οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες απειλούνται με κλείσιμο, τι να αποφασίσει να ψηφίσει ο “καθολικός φοιτητής”; Για τις θέσεις παρκαρίσματος; Για το χρώμα των αιθουσών ή για το ποιος πρύτανης θα προσελκύσει περισσότερους χρηματοδότες; Θα μπορούσε να ήταν φαιδρή η υποστήριξη της “καθολικής ψηφοφορίας”, εάν δεν ήταν τόσο θλιβερή.
Το ερώτημα
Αλλά 40 χρόνια μετά το Μάη, τώρα που πολλοί διατείνονται ότι κι αυτοί είναι ανατρεπτικά “παιδιά του Μάη” και όχι το πασχαλικό “κορίτσι του Μάη”, και 25 χρόνια δοκιμασίας της συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση, άντε στην ανάδειξη οργάνων διοίκησης του πανεπιστήμιου, ποια συμπεράσματα βγάζει από αυτή την πείρα “σύσσωμη” και “σύμπασα” η Αριστερά; Ότι είναι “πάγιο αίτημα” η καθολική συμμετοχή; Από πότε και γιατί; Και για ποια, τι είδους “καθολική συμμετοχή” μιλάμε; Για το προσπέκτους ή το γράμμα που θα στέλνει ο υποψήφιος πρύτανης σε όλους τους φοιτητές και τις φιέστες που θα κάνουν τα λόμπι που τον υποστηρίζουν ώστε να πάνε να ρίξουν το κουκί τους; Και μετά τι; Και όσον αφορά στη συμμετοχή στη διοίκηση, τα ίδια που ισχύουν μέχρι τώρα. Και η διαφθορά, ο κομματισμός κ.λπ. πώς θα πάνε περίπατο;
Αμαρτωλό παρελθόν, αμαρτωλό παρόν! “Εκσυγχρονιστικό”!
Είναι λυπηρό που δεν έχουν εκδηλωθεί φωνές ενάντια σ’ αυτή τη βάναυση κακοποίηση της δημοκρατίας, της συμμετοχής, της αλλαγής, της Αριστεράς.
Ρούντι Ρινάλντι