Η επικείμενη επίσκεψη Μπους στα Βαλκάνια στις αρχές Ιουνίου, όπου θα προωθήσει ανάμεσα σε άλλα το ζήτημα της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» αλλά και την ένταξη νέων χωρών στο ΝΑΤΟ, φέρνουν στην επικαιρότητα τις αντιπαραθέσεις με αφορμή το όνομα της γειτονικής χώρας. Οι Αμερικάνοι έχουν σαν πάγια τακτική να συντηρούν ζητήματα διενέξεων ανάμεσα στις διάφορες χώρες, προκειμένου να προωθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους. Στην προκειμένη περίπτωση, οι ίδιοι έχουν αναγνωρίσει τη γείτονα με το συνταγματικό της όνομα –Δημοκρατία της Μακεδονίας– και ταυτόχρονα δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις εθνικιστικές κορώνες σε κάθε χώρα. Γνωρίζουν καλά ότι σε καθοριστικά ζητήματα (π.χ. ένταξη στο ΝΑΤΟ) η κυβέρνηση της Ελλάδας αποκλείεται να βάλει βέτο.
Την ίδια στιγμή, οι προειδοποιήσεις της Αθήνας προς την κυβέρνηση των Σκοπίων για να σταματήσει τη θεωρούμενη σαν αδιάλλακτη στάση της, εκλαμβάνονται από τις άλλες πλευρές σαν τον σκύλο που γαβγίζει: κανείς δεν τον φοβάται. Παράλληλα οι εθνικιστικοί κύκλοι, προεξάρχοντος του Χριστόδουλου, τροφοδοτούν τη φραστική όξυνση, με το δήμαρχο Θεσσαλονίκης Β. Παπαγεωργόπουλο να ζητά από τον πρωθυπουργό (πρώτος-πρώτος, μην τυχόν και τον προλάβει ο Καρατζαφέρης) την άσκηση βέτο.
Φυσικά το όνομα δεν μπορεί να διχάζει τους δύο λαούς – θα μπορούσε κάλλιστα να αντιμετωπισθεί με μια περιγραφική γεωγραφική ονομασία. Το ζήτημα ήταν και παραμένει η φιλία και η ισότιμη συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες, έξω από το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Κι αυτό θα σήμαινε να υπάρξει μια αμοιβαία διακήρυξη σεβασμού των τωρινών συνόρων και δεσμευτική δήλωση για ουδεμία διεκδίκηση (εδαφική ή μειονοτική). Θα δυναμώσουμε την πάλη σ’ αυτήν την κατεύθυνση, ενάντια στον εθνικισμό και τη δουλοπρέπεια στα μεγάλα αφεντικά.