Η πρόσφατη επιστολή του υπερεθνικιστή πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ θέτει με τον πιο επίσημο τρόπο ένα, όχι και τόσο νέο, στοιχείο: τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας, που άλλωστε είναι κατοχυρωμένες και στο σύνταγμα της γειτονικής χώρας. Το νέο στοιχείο είναι η ένταση που για πρώτη φορά φέρνει το ζήτημα αυτό. Ένταση, που προφανώς στηρίζεται στην αμερικάνικη πολιτική, κεντρική επιδίωξη της οποίας είναι η πρόκληση και η συντήρηση αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους λαούς, ώστε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι να αναλαμβάνουν το ρόλο του επιδιαιτητή. Πιο ειδικά, οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν το ζήτημα της ΠΓΔΜ, προκειμένου να πιέσουν την Ελλάδα α) να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική τους (ανεξαρτητοποίηση Κοσόβου, Ιράν, ένταξη Τουρκίας, διεύρυνση ΝΑΤΟ), β) να αναιρέσει το μικρό άνοιγμά της προς τη Ρωσία και γ) να συνεχίσει την πολιτική υποταγής σε μια σειρά ζητήματα (Αιγαίο, προμήθειες εξοπλισμών, συμμετοχή σε στρατιωτικές επεμβάσεις).
Η στάση του δικομματισμού της Ελλάδας είναι ανερμάτιστη και τυχοδιωκτική. Πανηγύρισαν για το "βέτο" στο Βουκουρέστι (ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ) και τώρα απαντούν στον Γκρουέφσκι ότι δεν αναγνωρίζουν "μειονοτικό ζήτημα" και ότι αυτό "βρίσκεται εκτός διαπραγμάτευσης". Ναι, αλλά ο άλλος με τις πλάτες των Αμερικάνων το θέτει. Έτσι η ελληνική θέση γίνεται πλέον όλο και πιο αδύναμη, επειδή ακριβώς στηρίζεται στις διαθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κι επειδή έχουμε όλο και περισσότερα ανοίγματα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εκ μέρους του ομόθυμου, και σ’ αυτό το πεδίο, δικομματισμού: ανοίγει πρεσβεία του Κοσόβου στην Αθήνα, παραδίνεται εναέριος χώρος για δοκιμές επίθεσης στο Ιράν, παραγγελίες εξοπλισμών στη Γαλλία – σε αντάλλαγμα της "βοήθειας που έδωσε για το όνομα".
Κάνοντας μια γενίκευση, θα λέγαμε ότι ο δικομματισμός –έρμαιο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων–, με τη στάση της δήθεν υπεροχής απέναντι στους αδύναμους γείτονες αλλά και τη στάση ανοχής απέναντι στον τουρκικό φασιστικό επεκτατισμό, θεωρώντας (όπως ο γυμνός βασιλιάς) ότι κρατά το κλειδί της περιοχής, επειδή είναι η μοναδική χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ:
Δεν έχει κανένα σχέδιο και κουτρουβαλάει από τυχοδιωκτισμό σε τυχοδιωκτισμό, π.χ. από τη θέση "κανένα όνομα με τη λέξη Μακεδονία" στη θέση "Μακεδονία, αλλά με προσδιορισμό", ξεχνώντας το ζήτημα των αλυτρωτισμών.
Εμπλέκει, σταδιακά αλλά σταθερά, την Ελλάδα με μειονοτικά προβλήματα (Τσάμηδες στην Ήπειρο, Μακεδονικό, τουρκική μειονότητα στη Θράκη).
Έχει παραδώσει το Αιγαίο σε αμερικανοΝΑΤΟϊκό έλεγχο και οδεύει σε μια κατάσταση διχοτόμησής του.
Με απλά λόγια, αδιαφορεί για τις απειλές στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αρκεί να ανοίγει δουλειές και υπεργολαβίες στη γύρω περιοχή.
Συναινεί στην πορεία της ευρωδιχοτήμησης-προτεκτορατοποίησης της Κύπρου με βάση το σχέδιο Ανάν.
Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Ένα αντιμπεριαλιστικό και αντιαστικό πλαίσιο αλληλεγγύης και ισότιμης συνεργασίας των λαών είναι μονόδρομος για την ειρήνη στην περιοχή. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό σήμερα, πρέπει βήμα το βήμα να οικοδομηθεί.
Χρίστος Καραμάνος