Στο μουσείο Αρχιτεκτονικής στην Ουάσιγκτον πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των ηγετών των 20 πιο ανεπτυγμένων οικονομιών του πλανήτη –ΗΠΑ, Κίνα, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, ΕΕ, Αυστραλία, Καναδάς, Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Σαουδική Αραβία, Ινδία, Ινδονησία, Μεξικό, Βραζιλία, Αργεντινή, Ρωσία, Τουρκία και Νότια Αφρική– για να πάρουν μέτρα για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Βγαλμένες από μουσείο ήταν και οι αποφάσεις που ανακοινώθηκαν.
Μετά από έξι μόλις ώρες συνεδρίασης οι ηγέτες του G20 αποφάνθηκαν ότι η μόνη λύση για την οικονομική ανάπτυξη είναι η εμμονή και η επιτάχυνση του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών που οδήγησαν στη σημερινή γενικευμένη κατάρρευση.
Το έδαφος είχε προετοιμαστεί στις παραμονές της συνεδρίασης από τον "πρωταγωνιστή" των μέτρων διάσωσης της οικονομίας Βρετανό πρωθυπουργό Μπράουν που δήλωσε ότι: "Η παρούσα κρίση είναι μοναδική ευκαιρία για την εντατικοποίηση και επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης…". Ο Μπους καταδίκασε τον "προστατευτισμό" και δήλωσε ότι μοναδική λύση είναι η λειτουργία της "ελεύθερης αγοράς του καπιταλισμού". Τα πρακτικά λίγο απασχόλησαν, έμειναν οι προτάσεις του γάλλου πρόεδρου Σαρκοζί για μια "νέα αρχιτεκτονική" στην παγκόσμια οικονομία. Στη σύνοδο της ομάδας των 20 δεν ακούστηκαν σοβαρές διαφωνίες ή άλλες προτάσεις από τις υπόλοιπες χώρες. Βέβαια φραστικές διαφοροποιήσεις και κυρίως αντιθέσεις υπάρχουν. Αντιθέσεις που αναμφισβήτητα θα δυναμώσουν το επόμενο διάστημα, καθώς η κρίση δημιουργεί όρους για αναταράξεις και ανακατατάξεις στις διεθνείς οικονομικές και γεωπολιτικές ισορροπίες και συσχετισμούς.
Προς το παρόν κυριαρχούν οι ιδέες του G8. Οι ηγέτες των ΗΠΑ και ΕΕ είναι αποφασισμένοι για την ώρα να επιβάλλουν περισσότερο νεοφιλελευθερισμό στην παγκόσμια οικονομία. Περιμένοντας να καταγραφεί η έκταση και το βάθος της κρίσης ρίχνουν τεράστια χρηματικά ποσά σε τράπεζες και βιομηχανίες που καταρρέουν χωρίς μέχρι στιγμή να καταφέρνουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση. Την ίδια στιγμή, μια σειρά χώρες βρίσκονται σε σημείο κατάρρευσης και άλλες καταφεύγουν στο ΔΝΤ για τη στήριξή τους.
Έτσι, για την ώρα τα βάρη της κρίσης φορτώνονται στους εργαζόμενους με μεγαλύτερη συμπίεση των μισθών, διάλυση των κοινωνικών παροχών και ένταση της ανεργίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι αποφάσεις μετατέθηκαν για το επόμενο διάστημα και στο κοινό ανακοινωθέν της συνόδου έγινε απλά λόγος για κοινή προσπάθεια ενίσχυσης και στήριξης της δράσης του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και κοινή δέσμευση για επίτευξη συμφωνίας στο πλαίσιο του ΠΟΕ για την παραπέρα φιλελευθεροποίηση της παγκόσμιας αγοράς. Τα άλλα αφέθηκαν για την επόμενη συνάντησή τους, που ορίστηκε να γίνει στις 30 Απρίλη 2009.
Η σύνοδος του G20 ήταν βέβαια καταδικασμένη σε αποτυχία πριν ξεκινήσει. Το πραγματικό ζητούμενο παραμένει να μην επιτρέψουν οι εργαζόμενοι τη μετατροπή τους σε θύματα και αυτής της οικονομικής κρίσης.
Σ.Π.