Αδιέξοδα και φόβοι μέσα στην κρίση
Η σύνοδος κορυφής του G20 στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ στις 24 και 25/9 επιχείρησε εκ νέου να βρει τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης. Οι συνομιλίες των ηγετών των 20 μεγαλύτερων καπιταλιστικών χαιρετίστηκαν ως πολύ σημαντικές από τα διεθνή ΜΜΕ. Πάντως η μοναδική συγκεκριμένη απόφαση αφορούσε την υπόσχεση να παραχωρηθεί στα νέα ισχυρά μέλη του G20, την “ομάδα BRIC” (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα), το 3% και 5% των δικαιωμάτων ψήφου που διαθέτει στην Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, αντίστοιχα, ο σκληρός πυρήνας του παλιού G7. Κατά τ’ άλλα, οι αόριστες διακηρύξεις περί “δημιουργίας πλαισίου που θα καθορίζει κοινή δράση ώστε να επιτευχθεί ισχυρή, διαρκής και ισορροπημένη παγκόσμια ανάκαμψη” και η επανάληψη των γενικολογιών περί “πράσινης ανάπτυξης ως οχήματος για την υπέρβαση της κρίσης” και “καταπολέμησης των κλιματικών αλλαγών” αντιμετωπίστηκαν με μεγάλες επιφυλάξεις από τους ειδικούς. Ακόμη και οι δεσμεύσεις του G20 για μείωση των μπόνους των τραπεζικών στελεχών και για αύξηση των τραπεζικών κεφαλαίων αντιμετωπίστηκαν έως και με ειρωνεία, αφού δεν υιοθετήθηκε κανένας μηχανισμός που θα ελέγχει την εφαρμογή τέτοιου είδους “αποφάσεων”. Άλλωστε η πραγματική εξουσία βρίσκεται στην Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ (τα οποία παραμένουν υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους), και όχι στο G20. Ο ισχυρισμός ότι, χάρη στο “ρυθμιστικό πλαίσιο”, σύντομα η κρίση θα είναι παρελθόν και θα αποφευχθούν νέες κρίσεις στο μέλλον, συγκέντρωσε τα πυρά ακόμη και επίλεκτων στελεχών του συστήματος. Ο πρόεδρος του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν τόνισε και πάλι ότι “η κρίση δεν έχει τελειώσει” και προειδοποίησε χαρακτηριστικά:
“Η οικονομική περιθωριοποίηση και η φτώχεια μπορούν να προκαλέσουν κοινωνικές ταραχές, πολιτική αστάθεια και κατάρρευση της δημοκρατίας. Ακόμη και πολέμους. Πρέπει να αποφασίσουμε μακροπρόθεσμη βοήθεια προς τους φτωχούς πληθυσμούς και τις φτωχές χώρες ώστε να αποφύγουμε τέτοιες εξελίξεις”.
Μια πρόγευση τέτοιων… εξελίξεων, πάντως, πήραν οι “διεθνείς ηγέτες”, που αναγκάστηκαν να μετακινούνται στο Πίτσμπουργκ σχεδόν αποκλειστικά με ελικόπτερα, ώστε να αποφύγουν τις χιλιάδες των διαδηλωτών. Στη διάρκεια του G20 το Πίτσμπουργκ έζησε το γνωστό σκηνικό της κατεχόμενης πόλης: στρατός, τεθωρακισμένα, ειδικές δυνάμεις, συρματοπλέγματα, και βέβαια η γνωστή κινδυνολογία των ΜΜΕ – όλα χρησιμοποιήθηκαν πάλι (και, πάλι, ματαίως!) ώστε να αποτρέψουν την εκδήλωση μαζικών διαμαρτυριών. Το πραγματικό Πίτσμπουργκ, μια ακόμη πόλη των ΗΠΑ που έχει πληγεί ιδιαίτερα από την ανεργία και την κρίση, κρύφτηκε πίσω από τη βιτρίνα του αποκλεισμένου και ανακαινισμένου για την περίσταση κέντρου – τη μοναδική που είδαν οι ηγέτες του G20. Παρά την προληπτική τρομοκρατία, όμως, δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στο G20 και αντιμετώπισαν θαρραλέα τους ρόμποκοπ των δυνάμεων καταστολής. Που, ας σημειωθεί, χρησιμοποίησαν και ένα ακόμη νέο όπλο κατά των διαδηλωτών: το LRAD, μια συσκευή που στοχεύει τους συγκεντρωμένους, εξαπολύει ήχο ισχύος 150 ντεσιμπέλ και προκαλεί ακουστικές βλάβες, λιποθυμικά επεισόδια, ψυχικές διαταραχές και απώλεια προσανατολισμού. Την ίδια συσκευή άλλωστε (που αποτελεί –τι άλλο;– ισραηλινή εφεύρεση) χρησιμοποιούν οι μισθοφόροι της χούντας και στην Ονδούρα! Όλα αυτά δεν εμπόδισαν την πραγματοποίηση σειράς διαδηλώσεων, πολλές από τις οποίες δέχθηκαν αστυνομική επίθεση. Σε δεκάδες ανήλθαν οι τραυματίες, ενώ οι συλληφθέντες ξεπέρασαν συνολικά τους 400. Η τελευταία μεγάλη πορεία, που επιτράπηκε μόνο μετά από προσφυγή της Εθνικής Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών στο Συνταγματικό Δικαστήριο, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 25/9 με τη συμμετοχή περισσότερων από 10.000 διαδηλωτών, που φώναζαν συνθήματα εναντίον του G20 και, εξοργισμένοι από την καταστολή που είχε προηγηθεί, κρατούσαν πλακάτ με την επιγραφή “Αυτή είναι η δημοκρατία σας!”.
Γιώργος Τσίπρας
Προοδευει η επιστημη – και η “δημοκρατια”
Στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ (και, λίγες μέρες πριν, στην Ονδούρα) χρησιμοποιήθηκε ένα νέο όπλο εναντίον των διαδηλωτών.
Το LRAD – Long Range Acoustic Device προκαλεί, μεταξύ άλλων, ακουστικές βλάβες και απώλεια προσανατολισμού. Μια ακόμη εφεύρεση των Ισραηλινών που διαδίδεται ταχέως και στις υπόλοιπες υποδειγματικές δημοκρατίες του πλανήτη μας.