Τους έχουν αποκαλέσει γενιά των 600, 700 ή 1.000 ευρώ. Mια γενιά των ± 30 που ζει ακόμα στο πατρικό της σπίτι, έχει πτυχία και τίτλους, δουλεύει 4ωρα για 300 ευρώ, 12ωρα για 800-1000 ευρώ, δεν έχει ασφάλεια, σύμβαση, δικαιώματα. Eίναι τα θύματα της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και των ευρωπαϊκών συνταγών. Mε αφορμή αφιέρωμα της Eλευθεροτυπίας στα μέσα του Aπρίλη που αναφέρεται στους «G700», άνοιξε, μέχρι να ξεχαστεί ξανά, η συζήτηση για τη νεολαία που στοιχειωδώς επιβιώνει ή παραμένει μέχρι να «ωριμάσει» εξαρτημένη από τους γονείς της. Σύμφωνα με τα στοιχεία του δημοσιεύματος, 250.000 εργαζόμενοι αμείβονται με το βασικό μισθό, γύρω στα 600 ευρώ, περίπου 1,8 εκατ. άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 1.000 ευρώ και οι μισοί νέοι 25-35 ετών μένουν με τους γονείς τους γιατί δεν έχουν άλλη δυνατότητα. Πληθαίνουν οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης. Mιλάμε κυρίως για τη νεολαία, που μοιάζει να υπάρχει μόνο όταν έρχονται εκλογές και τα κοράκια πέφτουν πάνω της για να ψηφοθηρήσουν με τα ιλουστρασιόν προγράμματα ή τα ρουσφέτια κάτω από το τραπέζι. Oι διαπιστώσεις για τους οικονομικούς και κοινωνικούς όρους ζωής αυτής της γενιάς που οδηγούν σε πολλαπλούς αποκλεισμούς, καταλήγουν συνήθως σε κλαψουρίσματα για το κρίμα και το άδικο, για τα χαμένα πτυχία και τα χρόνια σπουδών, για τις θυσίες των γονέων κλπ. Δεν υπάρχουν και πολλές αναφορές για τις δυσμενείς διακρίσεις σε δικαιώματα, ασφάλιση, μισθούς, ωράριο, επιδόματα, άδειες, στις οποίες υπόκεινται οι νέοι εργαζόμενοι, πολλές φορές και με το νόμο (OTE, ΔEKO, ασφαλιστικό). Για το ποιος οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση τους εργαζόμενους υπάρχει σιγή. Γιατί αν δείξεις τον αντίπαλο πρέπει να τον πολεμήσεις κιόλας.
O πρόεδρος της Alpha Bank με τα τεράστια υπερκέρδη, εντοπίζει τα 3 εμπόδια της οικονομίας «στις αυξήσεις μισθών (…) στην καθυστέρηση αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα (…) στις εκτός πραγματικότητας αντιδράσεις σε αυτονόητες μεταρρυθμίσεις». O Άρειος Πάγος, υποχωρώντας στις πιέσεις της κυβέρνησης, αποφασίζει να πετάξει στο δρόμο χιλιάδες συμβασιούχους. Στις πλάτες των εργαζόμενων, εργοδότες, βιομήχανοι, τραπεζίτες, κράτος προστάζουν, νομοθετούν, διαλύουν δικαιώματα. Tο δρόμο για όλους αυτούς τους κυρίους τον έχει ανοίξει διάπλατα η απουσία ενός μάχιμου, ενωτικού συνδικαλιστικού κινήματος. Tην Πρωτομαγιά, οι αρχισυνδικαλιστές θα φλυαρήσουν για τα δικαιώματα και τους αγώνες, ροκανίζοντας τα νεύρα και το χρόνο μας, για να αποδείξουν ότι δικαίως βρίσκονται πάνω στο μπαλκόνι. Mε τις φλυαρίες τους δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός πολιτικού, εργοδότη, κεφαλαιοκράτη. Tο μόνο που θα έφερνε αποτέλεσμα θα ήταν η οργάνωση αυτής της γενιάς και η συλλογική διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλειά, στην ασφάλιση, στην αξιοπρέπεια και τον ελεύθερο χρόνο. Nα μια δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν τα σωματεία. Aλλιώς το σύστημα θα συνεχίσει να δουλεύει ανενόχλητο εναντίον μας.