Θα χυθούν τόνοι μελάνι, θα γίνει μεγάλη προπαγάνδιση της δήθεν στιβαρής και αποφασιστικής στάσης της κυβέρνησης Καραμανλή, που απέτρεψε την είσοδο της ΠΓΔΜ πριν λυθεί το ζήτημα της ονομασίας. Θα εξαρθεί η "εθνικά υπεύθυνη" στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα προβληθεί η "εθνική ομοψυχία", που δήθεν φέρνει θετικά για τη χώρα αποτελέσματα. Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίστροφη, για 4 λόγους:
1. Η κυβέρνηση Καραμανλή απέτυχε να υπάρξει μια διευθέτηση του προβλήματος με τη γειτονική χώρα. Όσοι πανηγυρίζουν για το δήθεν βέτο, για ένα βέτο που ούτε καν ψελλίστηκε, θα όφειλαν να σκεφθούν: Κερδίζει η χώρα από την παράταση του προβλήματος; Κερδίζει η χώρα από την επικέντρωση στο όνομα, όταν αφήνεται στο απυρόβλητο το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ που κηρύττει τον αλυτρωτισμό και το "δικαίωμα" της γειτονικής Βουλής να παρεμβαίνει σε γειτονικά κράτη (δηλαδή και στην Ελλάδα) για να προστατεύει τα δικαιώματα της μακεδονικής μειονότητας; Προφανώς οι μέχρι τώρα αμερικανικές πιέσεις στην Ελλάδα απέδωσαν στο να υποβαθμίσει η ελληνική πολιτική το ουσιώδες ζήτημα, αυτό της αλυτρωτικής συνταγματικής διακήρυξης. Αυτό δε, είναι ένα γερό χαρτί για τους Αμερικάνους, καθώς μέσα από τους αλυτρωτισμούς και τους εθνικισμούς προωθούν σε κάθε στιγμή τους σχεδιασμούς τους.
2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε πιο δυσχερή θέση και θα πιεστεί περισσότερο στο επόμενο διάστημα από τις ΗΠΑ. Οι μέχρι τώρα πιέσεις των Αμερικάνων δεν αφορούσαν τόσο την ένταξη της ΠΓΔΜ αλλά τους άλλους κύριους στόχους τους: Κόσοβο και διεύρυνση ΝΑΤΟ με Ουκρανία και Γεωργία. Σε αυτά τα δύο κύρια μέτωπα απέσπασαν τη θετική στάση της Ελλάδας, κάτι ιδιαίτερα επιζήμιο για τον ελληνικό λαό. Αυτό οι πανηγυρίζοντες όχι απλά το ξεχνούν, αλλά συνειδητά προσπαθούν να το εξαφανίσουν από τη δημόσια συζήτηση.
3. Η κυβέρνηση Καραμανλή με τη σύμφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ μετακινεί συνεχώς την "κόκκινη γραμμή", πίσω από την οποία δεν μπορεί δήθεν να γίνει καμία υποχώρηση. Έτσι από τη "σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό" μετακινήθηκε στο "σαφή προσδιορισμό". Αυτό σημαίνει αποδοχή του "Νέα Μακεδονία" ή και του "Μακεδονία -Σκόπια", το οποίο οι διπλωματικές πληροφορίες φέρουν να έχει εγγράφως αποδεχθεί ο Γ. Παπανδρέου επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Όταν δε κορυφωθεί η αμερικανική πίεση, θα μετακινηθεί κι άλλο η "κόκκινη γραμμή"
4. Ο Μπους, λίγο πριν το Βουκουρέστι δήλωσε: "Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί και θα λυθεί. Κατά την άποψή μας, ωστόσο, το κρίσιμο ερώτημα είναι: πληροί η ΠΓΔΜ τις προϋποθέσεις ένταξης; Είμαστε πεπεισμένοι πως τις πληροί". Τι δείχνει αυτό; Καταρχήν ότι δεν "καίγεται" για ένταξη τώρα (το γιατί είναι άλλης τάξης ζήτημα και σχετίζεται με τη διαχείριση του αλβανικού εθνικισμού, το ζήτημα του Κοσόβου και το σχέδιο της "Μεγάλης Αλβανίας"). Δείχνει επίσης ότι όταν χρειασθεί η ΠΓΔΜ θα μπει στο ΝΑΤΟ με το αμερικανικό "έτσι θέλω". Θυμίζει ακριβώς την αμερικάνικη μεθοδολογία για τη μονομερή ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου. "Κάποτε πρέπει να πεις, επιτέλους το Κόσοβο είναι ανεξάρτητο" είχε δηλώσει ο Μπους, και λίγο μετά αυτό επιβλήθηκε.
5. Τείνει πλέον να κατοχυρωθεί ότι υπάρχουν σοβαρά μειονοτικά ζητήματα στη χώρα. Η ηγεσία της ΠΓΔΜ, με τις πλάτες των Αμερικάνων έριξε πολύ νερό σ’ αυτό το μύλο. Έγραψε ο Μιλόσοσκι, υπουργός Εξωτερικών, στο περιοδικό Νιουσγουίκ: "Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες της Ε.Ε. που δεν αναγνωρίζει τη φράση "μειονοτικά δικαιώματα". Δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη τουρκική μειονότητα, μια μεγάλη αλβανική μειονότητα και μια μικρότερη μακεδονική μειονότητα". Λίγους μήνες πριν, το ίδιο ζήτημα έθετε από τη Θράκη ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μπαμπατζάν. Άλλη μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη, που οι πανηγυρίζοντες φρόντισαν να εξαφανίσουν από τη δημόσια συζήτηση.
Χρίστος Καραμάνος
