Πριν από κάποιους μήνες, όταν το θέμα με το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της τελευταίας τάξης του Δημοτικού γνώριζε μεγάλες δόξες, είχε ανακοινωθεί από το υπουργείο Παιδείας η διανομή του μυθιστορήματος "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου στους μαθητές. Το μυθιστόρημα θα αναλάμβανε να καλύψει τα κενά του σχολικού βιβλίου της Ιστορίας λειτουργώντας συμπληρωματικά. Απόφαση ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενη, για πολλούς και διάφορους λόγους – αυτονόητους ίσως για κάποιους, όχι όμως και για αυτούς που την πήραν, καθώς έψαχναν τρόπους για να βγουν από τη δύσκολη θέση. Ένα χρόνο μετά γίνεται φανερό ότι δεν μπορεί καν να στηριχθεί ως τέτοια: Το βιβλίο πράγματι μοιράστηκε στους μαθητές, στη συνέχεια όμως τους ζητήθηκε… να το επιστρέψουν, για να παραμείνει στις σχολικές βιβλιοθήκες.
Το πρώτο βέβαια που θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς εδώ είναι σε ποιες ακριβώς σχολικές βιβλιοθήκες θα παραδώσουν τα αντίτυπα του βιβλίου οι μαθητές. Πόσες υπάρχουν στα σχολεία της χώρας και πόσες λειτουργούν, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι μαθητές θα έχουν, όντως, πρόσβαση στο βιβλίο μέσω αυτών; Αυτό είναι ένα ερώτημα που προφανώς δεν αφορά το υπουργείο Παιδείας. Αν το αφορούσε, σχολικές βιβλιοθήκες θα υπήρχαν και το πιθανότερο είναι ότι θα είχαν στα ράφια τους και το συγκεκριμένο βιβλίο, αφού θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, με εντυπωσιακές μάλιστα πωλήσεις ακόμα και στις μέρες μας.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι το βιβλίο θα καταλήξει να σκονίζεται σε κάποια αποθήκη. Ακόμα και στην περίπτωση, όμως, που δεν γίνει αυτό, θα παραμείνει το πρόβλημα της μετατροπής του από διάβασμα που βρίσκεται στην ευχέρεια του κάθε μαθητή σε αγγαρεία – σε ένα σχολείο που ούτως ή άλλως αδυνατεί (ή καλύτερα δεν θέλει) να προωθήσει την αγάπη για το διάβασμα, και ενίοτε χρησιμοποιεί τη λογοτεχνία ως δεκανίκι.
Μαρία Ξυλούρη