Συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου, προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ
Στην έκρηξη της νεολαίας, το χτύπημα εναντίον των αστυνομικών, το δικομματισμό και τα κορυφαία "στοιχήματα" του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην "Αριστερά!" ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος.
Χαρακτηρίζοντας πανευρωπαϊκό το κίνημα της νεολαίας που ξεκίνησε από τη χώρα μας, τονίζει ότι αποτελεί πλέον μεγάλη ελπίδα. Αναφερόμενος στο μέτωπο ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζει ότι αποδεικνύει το ριζοσπαστισμό και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πλέον απειλεί τις ισορροπίες του συστήματος, ενώ αναφερόμενος στη νέα σφαγή που έχουν εξαπολύσει οι Ισραηλινοί στη Γάζα, επισημαίνει ότι οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση είναι έκθετες για το έγκλημα που συντελείται.
Να ξεκινήσουμε από την επίθεση εναντίον των αστυνομικών. Πόσο "τυφλό" ήταν αυτό το χτύπημα και τι μπορεί να σημαίνει, πού μπορεί να οδηγήσει; Πώς πρέπει η αριστερά να σταθεί απέναντι σε αυτό το γεγονός;
Καταρχήν εμείς καταδικάζουμε κατηγορηματικά και μέσα απ’ την ψυχή μας τέτοιες ενέργειες. Πρώτον, γιατί είναι ενέργειες βίας, στρέφονται σε κάποιον νέο άνθρωπο της γενιάς των 700 ευρώ, ο οποίος εκείνη τη στιγμή ασκεί την εργασία του, με έναν τρόπο που δεν προκαλεί, δεν κάνει κακό σε κανέναν. Δεύτερον, είναι βία η οποία στρέφεται ενάντια στο ίδιο το κίνημα, στους νέους, στη δημοκρατία. Στην εγκληματολογία υπάρχει η αρχή ότι η αναζήτηση του ενόχου ξεκινάει από την έρευνα του ποιος ωφελείται από το έγκλημα. Εάν ψάξουμε το συγκεκριμένο γεγονός, αυτοί που έχουν ωφεληθεί είναι αυτοί που θέλουν να ξανακλείσουν τη νεολαία μέσα στα δωμάτιά της, να παίζει play station και να σκοτώνει Γιαπωνέζους. Έχουν ωφεληθεί όσοι θέλουν να διαλυθεί το μεγάλο κίνημα των μαθητών και των μαθητριών, όσοι θέλουν να στραφούν ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. που παρά τις πιέσεις στήριξε αυτή την υπόθεση και οι οποίοι περιφέρονται με τρόπο αδιάντροπο στα κανάλια και δυστυχώς ανήκουν σε μία συμμαχία η οποία λειτουργεί τώρα και σε πολιτικό επίπεδο περιλαμβάνει τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ.
Σε συνέντευξή σας πριν λίγες μέρες είπατε ότι βγαίνουμε από μια χρονιά πυκνή σε γεγονότα και πάμε σε μια νέα χρονιά που επίσης θα είναι πυκνή, αλλά με βασικό χαρακτηριστικό το απρόβλεπτο, το αιφνίδιο. Η διαπίστωση αυτή βγάζει έναν τόνο αισιοδοξίας. Πού εδράζεται αυτή η εκτίμηση και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την αριστερά και για το λαό;
Δεν ξέρω αν κατ’ ανάγκη βγαίνει αισιοδοξία. Είναι μια παρατήρηση την οποία νομίζω ότι πρέπει να έχουμε υπόψη στην διαμόρφωση της στρατηγικής μας και της τακτικής μας. Έχουμε δει ότι με έναν πάρα πολύ πυκνό τρόπο, από άποψη χρονικής διάρκειας, δημιουργούνται εξελίξεις οι οποίες συνεχώς ανατρέπουν τα δεδομένα. Είχαμε την πτώση της ΝΔ, το μεγάλο κίνημα των μαθητών, μια συντηρητική αντεπίθεση που βιώνουμε αυτές τις μέρες, την παγκόσμια κρίση την οποία ακόμα δεν έχουμε αισθανθεί κ.λπ. Με αυτή την έννοια, ίσως πρέπει να βγούμε από κάποια στερεότυπα και από κάποια ρουτίνα και να προσπαθούμε να προβλέπουμε και να αναλύουμε τις εξελίξεις και εκτός της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι σε σημαντικό βαθμό το έχουμε καταφέρει αυτό.
Η έκρηξη της νεολαίας εκτιμάτε ότι αφορά στενά την ελληνική πραγματικότητα;
Το κίνημα αμφισβήτησης της νέας γενιάς είναι ένα κίνημα χωρίς σύνορα και για να μιλήσουμε για την ήπειρό μας, είναι σαφώς ένα πανευρωπαϊκό κίνημα, το οποίο, όμως, επέλεξε ως σημείο αφετηρίας του την Ελλάδα. Και νομίζω ότι αυτό έγινε, διότι εδώ -πέρα από τη διεθνή κρίση και την επιδείνωση των όρων σπουδών και εργασίας της νέας γενιάς- έχουμε ένα πολιτικό σύστημα του δικομματισμού το οποίο βρίσκεται σε σήψη και παραπαίει ανάμεσα στα σκάνδαλα και που δεν μπορεί να δώσει καμία απάντηση και καμία αξία στη νεολαία. Είναι ένα κίνημα που δημιούργησε μεγάλες ελπίδες και γι’ αυτό έχει πολύ ισχυρούς αντιπάλους. Δεν το θέλουν, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναγυρίσουν τους νέους και τις νέες στα σπίτια τους, προσπαθούν να φοβίσουν τους γονείς τους, τους εργαζόμενους, αντί το να τους συμπαρασταθούν. Πιστεύω, όμως, ότι είναι ένα κίνημα με ορμή, με ελπίδα. Είναι πια ένα κίνημα με εμπειρία, που ξέρει να χρησιμοποιεί εκείνες τις μορφές πάλης που δεν θα το εκθέτουν και θα εξασφαλίζουν συμμάχους. Θέλω να πω, ότι είναι ένα παράθυρο στο μέλλον με το οποίο συναντάμε φέτος το 2009.
Έγινε πολύς λόγος για τα μηνύματα που έστειλε η νέα γενιά μέσα από αυτό το ξέσπασμα, ο οποίος, όμως, περιορίστηκε στα μηνύματα που έστειλε στην κοινωνία του "καναπέ" και στην κυβέρνηση. Δεν έγινε πολύς λόγος για τα μηνύματα που έστειλε και προς την αριστερά…
Η κριτική που γίνεται είναι ότι αυτό το κίνημα δεν έχει πρόγραμμα, ενώ η βάση του ήταν μαθητές και μαθήτριες. Ήταν ένα πρωτοφανές σε έκταση, σε αυθεντικότητα και σε βάθος κίνημα που έχουμε βιώσει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Είναι αστείο να μιλάμε για πρόγραμμα, όταν βλέπουμε μεγάλα κόμματα που πάνε για την κυβέρνηση, στο πλαίσιο του δικομματισμού, να μην έχουν πρόγραμμα. Αυτό που ίσως είναι πιο έντονο και το φοβήθηκαν, είναι μια συστημική αμφισβήτηση. Δηλαδή, το γεγονός ότι αυτό το κίνημα εκφράστηκε με πρωτότυπα συνθήματα, με δημιουργική δραστηριότητα στον τομέα της αφίσας κ.λπ. είναι ένα δείγμα ότι έχει μια γενική κατεύθυνση αμφισβήτησης απέναντι στο σύστημα και με αυτή την έννοια κάνει κριτική ίσως και σε μας, και στο ΣΥΡΙΖΑ, και στη δική μας αριστερά, στο βαθμό που μας βλέπει ως κόμμα του συστήματος, ως ένα κομμάτι, δηλαδή, ενός πολιτικού κομματικού συστήματος που δεν μπορεί να παράξει κάτι θετικό και να ανταποκριθεί στις βαθύτερες ανάγκες. Από αυτή την άποψη το πολύ σημαντικό για μας είναι να τα λάβουμε όλα αυτά υπόψιν μας και να έχουμε ένα διάλογο μαζί τους. Να δούμε με ποιο τρόπο θα φανεί αυτή η αντισυστημική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο επικοινωνιακά αλλά μέσα και από την πολιτική μας δράση, τις μορφές δράσης, το πώς μπορούμε να μιλήσουμε στους εργαζόμενους κ.λπ. Από ‘κει και πέρα, ασφαλώς και ήταν και ένα μήνυμα προς την ευρύτερη κοινωνία, τους γονείς κ.λπ. Πιστεύω ότι σε ένα βαθμό αυτό το μήνυμα λήφθηκε, γιατί πίσω από την ανησυχία που βλέπαμε σε πολλούς γονείς, λόγω της οξύτητας που υπήρχε αυτές τις πρώτες μέρες του κινήματος, βλέπει κανείς ότι μπαίνουν βαθύτερα ερωτηματικά, τα οποία δεν έμπαιναν μέχρι σήμερα με αυτόν τον συνειδητό τρόπο. Για παράδειγμα, πού πάει η νέα γενιά, πού πάει το παιδί μου, τι θα γίνει, τι αλλαγές πρέπει να γίνουν σε όλα τα ζητήματα και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παρέμβει με ουσιαστικό τρόπο.
Οπωσδήποτε πρέπει να παρέμβει, αλλά είναι αντιμέτωπος με ένα ετερόκλητο μέτωπο, στο οποίο συμμετέχουν η κυβέρνηση, ο ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ, οικονομικοί παράγοντες της χώρας, ακόμα και κάποιοι Οικολόγοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παλέψει αυτό το μέτωπο;
Έχει μια δυσκολία, γιατί αυτό το μέτωπο είναι και πλατύ και πάρα πολύ ισχυρό και ελέγχει κυρίως τα ΜΜΕ. Από την άλλη, δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίζει με τις κούκλες του. Προσπαθεί να σταθεί με τον τρόπο που απαιτείται ως μια δύναμη που πραγματικά αμφισβητεί το σύστημα και πραγματικά θέλει ευρύτερες αλλαγές. Δεν είμαστε βέβαια πρωτάρηδες, με την έννοια ότι τη συστημική αυτή συμμαχία απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ την είχαμε δει και στο άρθρο 16 με πάρα πολύ έντονο τρόπο. Θυμάστε που τότε έβγαιναν υπουργοί οι οποίοι έλεγαν ότι είμαστε εκτός κοινοβουλευτικού πλαισίου και ότι λειτουργούμε εκτός συντάγματος. Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι έχουμε αντέξει στις πιέσεις. Είμαστε έτοιμοι αν χρειαστεί να δώσουμε και τίμημα για τη στήριξή μας σε αυτές τις προσδοκίες της νέας γενιάς. Πιστεύω, όμως, ότι στην πορεία, παρά το φίλτρο των ΜΜΕ, θα γίνει κατανοητή η στάση μας από την κοινωνία.
Πριν από μερικές μέρες όταν ανακοινώθηκαν τα 15 σημεία – πάλης του ΣΥΡΙΖΑ ακούσαμε ερμηνείες από διάφορες πλευρές. Το ΚΚΕ επανέλαβε ότι είναι τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να ελίσσεται και να είναι με όλους, ενώ από στελέχη του ΠΑΣΟΚ ειπώθηκε ότι πρόκειται για διακοπή κάθε γέφυρας και απομάκρυνση…
Η εκτίμησή μου καταρχήν είναι ότι λόγω των γεγονότων οι 15 στόχοι που θέσαμε δεν συζητήθηκαν στην έκταση που τους αναλογεί. Αυτό, όμως, θα γίνει, διότι αυτοί οι στόχοι είναι πια οι κεντρικές συντεταγμένες του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει το πρόγραμμά μας να προχωρήσει -και προχωράει- σε μεγαλύτερη επεξεργασία κατά κεφάλαιο στόχων. Δεν πιστεύω πως περίμενε κανείς ότι θα κάνουμε πρόγραμμα με βάση τη συνεργασία με οποιοδήποτε κόμμα και μάλιστα στα πλαίσια του δικομματισμού. Κάνουμε πρόγραμμα με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, τις δυνατότητες που υπάρχουν, τον υπολογισμό του διεθνούς πλαισίου το οποίο διαμορφώνεται, των εθνικών συσχετισμών και μέσα από αυτό πορευόμαστε. Από μια άποψη το γεγονός ότι υπήρξαν αυτές οι αντιδράσεις από διάφορες πλευρές δείχνει ότι είμαστε στη σωστή κατεύθυνση.
Είχατε πει αμέσως μετά τις εκλογές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας νέος πολιτικός σχηματισμός που φέρνει ελπίδα αλλά που είναι και υπό δοκιμή. Είναι ακόμη και πώς έχει πάει ως τώρα η δοκιμή;
Φυσικά είμαστε υπό δοκιμή και θα είμαστε πάντα υπό δοκιμή και αυτό έχει σχέση με τα δημοκρατικά ανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά αυτός που κρίνει τις θέσεις μας και τις στάσεις μας στα διάφορα ζητήματα είναι η ίδια η κοινωνία. Έχουμε πετύχει μερικά πράγματα και έχει αποκτήσει ταυτότητα αυτός ο χώρος. Οι διάφορες απόψεις που έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σχήμα απλώς για να επιβιώσουν κάποια κόμματα ή κινήσεις που έρχονταν από το παρελθόν της αριστεράς, ή διάφορες απόψεις ότι είναι ένας χώρος με στόχο να δώσει στήριγμα στο ΠΑΣΟΚ προκειμένου να μπορέσει αν παίξει το δικό του ρόλο αν χρειαστεί μέσα στα πλαίσια του δικομματισμού, ούτε που συζητούνται πια, κατά κάποιο τρόπο. Με αυτή την έννοια, εμείς έχουμε ταυτότητα, έχουμε πρόγραμμα και αυτό έχει φανεί και μέσα από τις κινητοποιήσεις μας, μέσα από τις δράσεις μας. Εχουμε δείξει ότι για μας πρόγραμμα δεν υφίσταται αν δεν υπάρχουν κινηματικές δράσεις για να το στηρίξουν και από κει και πέρα με βάση αυτά τα δεδομένα ακούμε τις παρατηρήσεις, ακούμε τις κριτικές, βλέπουμε τα καλά και τα κακά αποτελέσματα. Νομίζω ότι είμαστε πλέον μια δύναμη που έχει πορεία προς τα μπρος και νομίζω ότι υπάρχει πια μια εξω-συστημική πολιτική δύναμη, μια πολιτική δύναμη ριζοσπαστικής αλλαγής με αποφασιστικότητα, που στηρίζεται στις ειρηνικές μορφές πάλης, και την οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Όχι μόνο δεν μας αγνοούν πια, αλλά σε όλες τις μεγάλες στιγμές είμαστε ο άλλος πόλος απέναντι στο σύστημα, απέναντι, δηλαδή, σε μια συμμαχία που διαμορφώνεται με επίκεντρο πάντα τη Ν.Δ.
Ποιο είναι το δυνατό σημείο του ΣΥΡΙΖΑ και ποια είναι, ας πούμε, η μεγαλύτερη αδυναμία του;
Το θετικό στοιχείο είναι η επίγνωση ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Ότι χρειάζεται να υπάρξει ενεργοποίηση της κοινωνίας και παρουσία των κινημάτων και αυτό νομίζω ότι έχει αποτελεσματικότητα. Αν πούμε για τη μεγάλη δυσκολία του, είναι το γεγονός ότι είναι ένα συμμαχικό κόμμα με μια δυστοκία στο να παίρνει γρήγορα αποφάσεις και να παρεμβαίνει με τρόπο καίριο στις εξελίξεις. Φυσικά υπάρχουν πολλά άλλα θετικά σημεία και πολλές ακόμα αδυναμίες.
Πώς κρίνετε τη συμβολή της κομμουνιστικής συνιστώσας, της ΚΟΕ, στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ;
Νομίζω ότι η ΚΟΕ έχει ιδιαίτερη συμβολή στο ΣΥΡΙΖΑ. Διευρύνει την παρουσία του στο χώρο του κομμουνιστικού κινήματος και πιστεύω ότι έχει συμβάλει πάρα πολύ στην πολυφωνία που πρέπει να έχουμε, ώστε να μην είμαστε μια γκρίζα δύναμη. Όπως και στην προσπάθεια να εκφραζόμαστε μέσα από μια κοινή πολιτική στάση στα μεγάλα ζητήματα, κάτι στο οποίο νομίζω ότι έχουμε κάνει μεγάλα βήματα.
Υπάρχει σκέψη για κάποια μεγάλη πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ που θα συσπειρώσει πολύ κόσμο γύρω από κάποιο κεντρικό ζήτημα;
Η ημερήσια διάταξη μας δίνει -δυστυχώς από μια άποψη- σωρεία θεμάτων που χρειάζονται παρεμβάσεις. Για παράδειγμα, η αιματηρή εισβολή και η γενοκτονία που γίνεται στη Γάζα. Ήταν κι αυτό κάτι που δεν μπορούσε να προβλέψει κανείς και ήδη σκεφτόμαστε να προχωρήσουμε σε κάποιες πρωτοβουλίες, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο. Σοβαρές σκέψεις υπάρχουν σε σχέση με την ανάγκη να υπάρξει μια συσπείρωση σε ζητήματα που συνδέονται με το δημόσιο χώρο. Το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, των δημοσίων επιχειρήσεων, των δημοσίων εκτάσεων, του δημοσίου πανεπιστημίου. Όλα αυτά συνενώνονται στην αντίληψη ότι απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και την κερδοσκοπία υποστηρίζω ένα χώρο συλλογικό που ανήκει στην κοινωνία. Χρειάζεται ένα ευρύτερο μέτωπο, το οποίο θα μπορούσε να ενεργοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να σπάσουμε τα γκέτο
Στην αρχή μια νέας χρονιάς, πυκνής όπως αναμένετε σε γεγονότα, τι μήνυμα θα στέλνατε μέσα από αυτή τη συζήτηση όχι στην πολιτική αριστερά, αλλά στην αριστερά της κοινωνίας;
Χρειάζεται να ακούσουμε την κριτική της αριστεράς της κοινωνίας και να ακούσουμε προτάσεις για το πώς μπορούμε να δράσουμε με τρόπο που θα την βγάζουμε από τα γκέτο στα οποία βρίσκεται. Γιατί, κάθε σουπερμάρκετ, κάθε πολυκατάστημα, κάθε εργοστάσιο, κάθε δημόσια υπηρεσία, για πολλούς και ειδικά για νέους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέση επισφαλούς εργασίας είναι ένα μεγάλο γκέτο. Επομένως θέλουμε και την κριτική τους και τις προτάσεις τους. Γι’ αυτό και προβλέποντας την είσοδο της κρίσης με δυναμικό και πολύ αρνητικό τρόπο στη χώρα μας, έχει μεγάλη σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ πλάι στη φοιτητική και τη μαθητική νεολαία, πλάι στα οικολογικά ζητήματα, στα μεγάλα εθνικά και διεθνή ζητήματα, να προτάξει τα ζητήματα της νέας φτώχειας, των σχέσεων εργασίας, των χαμηλών αμοιβών.
Εκθετες ΗΠΑ, ΕΕ και κυβέρνηση για τη σφαγή στη Γάζα
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια νέα σφαγή στη Γάζα. Υπάρχει η εκτίμηση ότι η νέα προκλητική επίθεση του Ισραήλ –εκτός των άλλων- απογυμνώνει τον Ομπάμα, τον οποίο πολλοί και στη χώρα μας υποδέχτηκαν με εξάστηλους τίτλους, απογυμνώνει την ΕΕ….
Η ΕΕ είναι έκθετη. Το θέμα της Παλαιστίνης το ξέρει. Δεν είναι κάτι που προέκυψε ξαφνικά. Δεν είναι η Αλ-Κάιντα που χτύπησε τον Σεπτέμβρη και δημιούργησε νέα δεδομένα. Το Παλαιστινιακό υφίσταται εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Είναι έκθετη. Οσο για τον Μπους, αυτός είναι, δυστυχώς, αρμοδιότητα παγκόσμιου δικαστηρίου. Αλλά έκθετος είναι και ο Ομπάμα. Δεν μπορεί να σιωπά σε μια τέτοια βαρβαρότητα. Σε ένα βαθμό πιστεύω ότι ανάμεσα στις λογικές αυτών των εξελίξεων είναι όχι να προλάβουμε τον Ομπάμα για να μη γίνει μια μεγάλη τομή. Το θέμα είναι το πρόσχημα το οποίο χρειαζόταν ενδεχομένως και η νέα διακυβέρνηση προκειμένου να κινηθεί περίπου στο ίδιο πλαίσιο με την προηγούμενη, παρότι η προηγούμενη έφτασε σε τέτοια ακρότητα που είναι δύσκολο να την φτάσει οποιοσδήποτε άλλος. Από κει και πέρα, η εμπειρία που έχουμε είναι ότι πρόκειται για ένα ηφαίστειο, το οποίο κάτω από μια σειρά συγκυριακούς παράγοντες εκρήγνυται κατά περιόδους. Οι συγκυριακοί παράγοντες είναι ο κομματικός ανταγωνισμός στο Ισραήλ και είναι ντροπή να έχεις εκατοντάδες θύματα για να εξασφαλίσεις κάποιες έδρες στο Κοινοβούλιο, είναι το πρόσχημα προς τον Ομπάμα, είναι η αξιοποίηση των αντιθέσεων δυστυχώς που υπάρχουν μέσα στην Παλαιστινιακή ηγεσία, ο πολιτικός εμφύλιος ο οποίος υφίσταται. Με αυτή την έννοια, νομίζω ότι η λύση δεν μπορεί να βρεθεί παρά μόνο μέσα από την προώθηση μιας συνολικής πολιτικής λύσης του Παλαιστινιακού προβλήματος Δηλαδή, ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, από το οποίο δεν μπορεί να έχει αφαιρεθεί η Ιερουσαλήμ, που σημαίνει εγγυήσεις για την ασφάλειά του, αναγνώριση της παρουσίας, αλλά στα σύνορα που είχε το 1967 το Ισραήλ. Μόνο αυτό θα μπορέσει να δώσει μια σχετικά σταθερή βάση για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Από κει και πέρα, βέβαια, υπάρχουν σήμερα τα θέματα της εκεχειρίας κ.λπ. Εστω και ένα παιδάκι να σωθεί είναι σημαντικό.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης;
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι μη στάση, με την έννοια ότι η ελληνική κυβέρνηση ενώ θα μπορούσε να πάρει μια σειρά από πρωτοβουλίες και πιέσεις απέναντι στο Ισραήλ, όπως το πάγωμα διαφόρων συμφωνιών που έχει κάνει η ΕΕ, ή το πάγωμα της αναβάθμισης των ευρω-ισραηλινών σχέσεων που γίνεται τελευταία στο Συμβούλιου των υπουργών, δεν κάνει τίποτα απολύτως. Ακολουθεί με πειθήνιο τρόπο την αδιέξοδη πολιτική της ΕΕ.
Τη συνέντευξη πήρε ο Μιχάλης Σιάχος