Συνέντευξη με τη Δέσποινα Χαραλαμπίδου,
υποψήφια βουλευτίνα ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ), Α’ Θεσσαλονίκης
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατακτήσει μια ουσιαστική σχέση με τον κόσμο της δουλειάς; Αν όχι, γιατί; Πόσο σημαντική είναι τελικά η οικοδόμηση μιας τέτοιας σχέσης και πώς πρέπει από εδώ και πέρα να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
Παρά τις προσπάθειες που γίνονται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, τις ουσιαστικές παρεμβάσεις των συνδικαλιστικών και εργατικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, και τα θετικά βήματα που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα, κυρίως από την ηγεσία, πιστεύω ότι δεν έχουμε ουσιαστική σχέση με τον κόσμο της εργασίας (όπως π.χ. τη σχέση που έχουμε οικοδομήσει με άλλα κοινωνικά κινήματα, όπως το φοιτητικό, της νεολαίας, διάφορα κινήματα αλληλεγγύης κ.λπ.).
Βέβαια υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες για την οικοδόμηση μιας τέτοιας σχέσης με τους εργαζόμενους, αφού το δικομματικό πολιτικό σύστημα αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους και η πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος, με τη συναινετική και συμβιβαστική στάση της, συμβάλλει ώστε να εδραιωθούν η ηττοπάθεια και η αναποτελεσματικότητα.
Δεν φταίνε όμως μόνο οι άλλοι. Έχουμε σοβαρές αδυναμίες και εμείς γι’ αυτό:
Πρέπει να έχουμε μόνιμο και σταθερό προσανατολισμό στη δουλειά μας μέσα στην εργατική τάξη.
Να εντείνουμε τη δουλειά μας μέσα στα συνδικάτα, να εκλαϊκεύουμε τις θέσεις μας ακόμα περισσότερο για να πείθουμε για την ορθότητά τους.
Να πρωτοστατούμε σε κάθε πρόβλημα –μικρό ή μεγάλο– μέσα στα εργοστάσια, στις βιοτεχνίες, τα πολυκαταστήματα, εκεί όπου η εργοδοσία βασιλεύει και η τρομοκρατία τσακίζει τους εργαζόμενους.
Να δημιουργούμε εμείς, με τη δράση μας, με πολύμορφες κινητοποιήσεις, αγωνιστικά γεγονότα που θα αναγκάζουν και τις ηγεσίες να παίζουν τον πραγματικό ρόλο τους.
Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε μια ουσιαστική σχέση με τον κόσμο της δουλειάς.
Η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει πάλι την αξιοπιστία του;
Τους τελευταίους μήνες δώσαμε την εντύπωση –και σε πολλούς και πολλές τη βεβαιότητα– ότι όλα όσα έγιναν, έγιναν για την κατανομή της εξουσίας εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορεί οι εργαζόμενοι να συνθλίβονται από την κρίση και εμείς να ασχολούμαστε με τον μικρόκοσμό μας. Αυτό πρέπει να αλλάξει, και μάλιστα ριζικά. Μπορούμε να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας αν ασχοληθούμε με τα προβλήματα των εργαζομένων.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει άμεσα να πάρουμε πρωτοβουλίες ώστε να συγκροτηθούν σε κάθε νομό και σε όλους τους μεγάλους δήμους Επιτροπές Εργασιακών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος της εργασίας μας περιμένει, αρκεί εμείς να πάμε κοντά του.