Αυτό το σύνθημα φωνάχθηκε από χιλιάδες διαδηλωτές στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Σε πλήρη συνάρτηση με το γεγονός πως οι αγώνες ξεκίνησαν πριν ακόμα γίνει ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης [λιμάνι και stage], πως πριν ακόμα περάσουν 55 μέρες διακυβέρνησης έχουν τιναχθεί στον αέρα όλες οι προεκλογικές “δεσμεύσεις”, πως πριν ακόμα συζητηθεί ο προϋπολογισμός γίνονται απανωτές τροποποιήσεις στην εισήγηση με περικοπές δαπανών και πάγωμα μισθών και προσλήψεων. Και έπεται συνέχεια του πασοκικού αντιλαϊκού κατήφορου.
Η φθορά της νέας κυβέρνησης προχωρά με ρυθμούς που καμιά άλλη νέα κυβέρνηση δεν γνώρισε. Η δικαιολογία για την επιβολή μιας άγριας φορομπηχτικής και αντεργατικής πολιτικής είναι ο κίνδυνος χρεοκοπίας της οικονομίας. Μάλιστα ο πρωθυπουργός καμαρώνει πως είναι ο πρώτος που μίλησε και προειδοποίησε για αυτόν τον κίνδυνο. Έτσι η οικονομία και η χώρα μπαίνει στο γύψο της επιτήρησης, και με εφαρμογή όλων των διατάξεων του Μάαστριχτ υπαγόμαστε ήδη στην κατάσταση της “ημιπτώχευσης”, βαδίζοντας από την παράγραφο 8 προς την παράγραφο 11 – στην οποία πέφτουν τα πρόστιμα και επιβάλλεται επίσημα ο διεθνής έλεγχος [βλέπε σελ. 4]. Για να αποφύγει αυτήν την πορεία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις των Βρυξελλών και ανοίγει όλη τη βεντάλια της αντιλαϊκής πολιτικής: Πάγωμα μισθών και συντάξεων άμεσα (λίγο μετά θα διαπιστωθεί πως οι περικοπές επιδομάτων και υπερωριών θα σημάνουν απλά και μείωση των μισθών), πάγωμα των προσλήψεων (οι εξαιρέσεις δεν αλλάζουν την ουσία, η ανεργία θα εκτοξευθεί άμεσα), νέοι έμμεσοι και άμεσοι φόροι που θα πλήξουν βασικά τα πιο φτωχά στρώματα. Γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Σε γενικές γραμμές, ό,τι προστάξει ο επιτηρητής. Κάποιοι νοιώθουν ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι που στο καθεστώς της ημιπτώχευσης αμφισβητούνται ελληνικοί θεσμοί, όπως η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Οι ευρωπαίοι κυβερνήτες κοροϊδεύουν και χλευάζουν τα μαγειρέματα που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις παρουσιάζοντας ψεύτικα στοιχεία, και έστειλαν υπαλλήλους τους να αναλάβουν την ελληνική στατιστική υπηρεσία.
Η ντροπή και η ταπείνωση για το greek statistics είναι υποκριτική, όταν όλοι έχουν αποδεχθεί την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας και της μεταβίβασης εξουσιών στις Βρυξέλλες εδώ και χρόνια. Τώρα παραπονούνται; Βέβαια υπάρχει ένα θέμα για την πειθήνια στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στις υπερεθνικές αρχές. Πού είναι η αμφισβήτηση του Συμφώνου Σταθερότητας από την κυβέρνηση Παπανδρέου; Πουθενά δεν θα τη βρείτε. Άρον-άρον συμμόρφωση και γαργάρα ακόμα και όλων των επικοινωνιακών τρικ που είχε σκοπό να κάνει για να απαλύνει το “πακέτο”. Οι Βρυξέλλες δεν περιμένουν μια ήπια προσαρμογή. Θέλουν εδώ και τώρα έργα. Αλλιώς η πορεία από την παράγραφο 9 στην 10 και την 11 μπορεί να είναι ραγδαία. Εκβιάζουν δηλαδή; Σαφέστατα, αλλά όχι μόνοι τους. Μαζί τους είναι και όλος ο κόσμος του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Ο ΣΕΒ, οι καναλάρχες, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι μάνατζερς κ.λπ. τρίβουν τα χέρια τους, επικροτούν μια θεραπεία-σοκ. Ξανά, για πολλοστή φορά, αναδεικνύεται το Δημόσιο (το κράτος) ως ο μεγαλύτερος εχθρός τους. Στην ουσία θέλουν να μειώσουν το μισθολογικό κόστος, θέλουν να περιορίσουν μισθούς και συντάξεις για να ρεφάρουν από τις ζημιές που μπορεί να έχουν από την κρίση. Αφού άδειασαν ταμεία, αφού σπατάλησαν το δημόσιο χρήμα, αφού μέσω του Δημόσιου και του κράτους έκαναν τις πιο χρυσές δουλειές και μίζες, τώρα (στο όνομα ξανά του “αντικρατισμού”) επιχειρείται μια τεράστια επίθεση ενάντια στο δημόσιο χώρο, ενάντια στα δημόσια αγαθά, ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στην ίδια την κοινωνία. Η “κοινωνική ευαισθησία” πάει περίπατο, η φιλολαϊκή ρητορική το ίδιο, και τα αποτελέσματα της ασκούμενης πολιτικής των διαχειριστών της κρίσης στην Ελλάδα θα είναι καταστροφικά για τους εργαζόμενους, την κοινωνία, τον τόπο. Ο κόσμος ψήφισε μια λιγότερο χειρότερη λύση – και τώρα είναι αντιμέτωπος με μια επίθεση που μοιάζει να του λέει “συγγνώμη, αλλά επιβάλλεται να σας αλλάξουμε τον αδόξαστο, αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε”. Έτσι, απλά και κυνικά.
Το μήνυμα που έστειλαν οι πρώτοι αγώνες μετά τις εκλογές και οι πορείες για το Πολυτεχνείο δείχνει πως υπάρχουν αντισώματα, υπάρχουν διαθέσεις, υπάρχει ένα δυναμικό που δεν το βάζει κάτω, που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Οι δεκάδες χιλιάδες που πήραν μέρος στο φετινό γιορτασμό του Πολυτεχνείου δεν είναι παθητικοί καταναλωτές του “πασοκικού τίποτα”. Θα είναι παρόντες στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα. Η κοινωνική ατμόσφαιρα αποπνέει ένα άρωμα οργής και την αναμονή κάτι διαφορετικού, που θα δίνει υπόσταση και προοπτική. Όσο κι αν δεν το βλέπουν οι αστοί και ο κόσμος τους, πλησιάζουν καταιγίδες και μεγάλοι αγώνες. Οι υλικοί όροι για την εκδήλωσή τους εξυφαίνονται με πεισματική μανία από την ΕΕ, τον ΣΕΒ, τις κυβερνήσεις, την αστυνομία, το κράτος. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, και ο λαϊκός κόσμος το δοκιμάζει, το βλέπει και απογοητεύεται. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση – η Δεξιά έχει προς το παρόν τα χάλια της, και η Αριστερά ασχολείται με τον γνωστό της τρόπο με τα γνωστά της προβλήματα. Το μίγμα έλλειψης εμπιστοσύνης προς τα κόμματα και τις κυβερνήσεις μαζί με τη συρρίκνωση της ευημερίας και τη φτωχοποίηση οδηγεί σε αναταράέξεις και ξεσπάσματα.
Αναζητείται ένα ζωντανό ρεύμα στην κοινωνία και την Αριστερά που να καταστεί πραγματική αντιπολίτευση, να παίξει ρόλο στην έκφραση της λαϊκής οργής, να δώσει προοπτική για το γκρέμισμα του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η αναζήτηση αυτή πρέπει να συγχρονιστεί με τις λαϊκές ανάγκες και με τους αγώνες που αναπόφευκτα ξεσπούν. Η μόνη δημιουργική και προγραμματική αντιπολίτευση είναι αυτή, ενάντια στις θηλιές των Βρυξελλών και της ΕΕ και ενάντια στην ακραιφνή νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ στην οποία, όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει τίποτα θετικό.