Η άποψή μας
Δεν είμαστε «όλοι μαζί» στο θρήνο.
Δεν είμαστε όλοι από την ίδια μεριά απέναντι στην οργή!
Η τεράστια καταστροφή που γνώρισε ο τόπος ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών και τρόπων διαχείρισης που ακολουθούνται εδώ και δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις, και σωστά χαρακτηρίστηκε εγκληματική η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού «λιγότερο κράτος – περισσότερα κέρδη».
Επομένως όσοι υπηρέτησαν αυτή την πολιτική και όσοι επωφελούνται απ’ αυτήν (πολιτική ηγεσία, αστικό κράτος, οικονομική ολιγαρχία) έχουν κάθε λόγο να συνασπίζονται και να προσπαθούν να αποποιηθούν τη βασική ευθύνη.
Επειδή όμως η καταστροφή αυτή συνέπεσε με την κήρυξη προεκλογικής περιόδου –αλήθεια, τι στραβωμάρα είναι αυτή των κυβερνώντων, να μην σταθμίσουν καν έναν τέτοιο κίνδυνο όταν οι ενδείξεις βοούσαν, δηλωτικό του πόσο τους στραβώνει το κυνήγι της εξουσίας και η αλαζονεία που τη συνοδεύει– αποκτά μέγιστη προτεραιότητα η διαχείριση της καταστροφής. Για τρεις λόγους:
Πρώτον, το κόμμα της ΝΔ –που είχε μέχρι σήμερα την πρωτοβουλία– και προσωπικά ο Καραμανλής αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν να χάσουν μια σχεδόν σίγουρη μάχη.
Δεύτερον, υπάρχουν οι ενδείξεις μιας αυξανόμενης αγανάκτησης και οργής απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του «λιγότερου κράτους» και μιας αποδέσμευσης από το δικομματισμό. Ο δικομματισμός κινδυνεύει να μην έχει τις επιδόσεις που είχε μέχρι τώρα.
Τρίτον, το συνδυασμένο αποτέλεσμα των δύο προηγούμενων σημείων μπορεί να οδηγήσει σε μια περιπλοκή, σε μια αρκετά μεγάλη πολιτική κρίση που θα επιβραδύνει αναγκαστικά τους ρυθμούς προώθησης της «μεταρρύθμισης».
Η σανίδα σωτηρίας για την κυβέρνηση και η ανακούφιση της αστικής τάξης είναι πρώτα απ’ όλα η γραμμή της «εθνικής συναίνεσης μπροστά στην καταστροφή». Η κυβέρνηση σκέπτεται πως, επιβάλλοντας τη γραμμή αυτή και ενεργοποιώντας έστω την τελευταία στιγμή τις «παροχές» προς τους πυροπαθείς, θα κατορθώσει να διασωθεί και να νικήσει. Για άλλη μια φορά δοκιμάστηκαν τα όρια της όποιας αντιπολίτευσης και κανείς δεν τα υπερέβη. Η «εθνική συνεννόηση» σε γενικές γραμμές επιβλήθηκε τις πρώτες και κρίσιμες μέρες και μόνο όταν πέρασε λίγο η μπόρα άρχισε το ΠΑΣΟΚ να αναφέρεται σε ευθύνες της ΝΔ. Όμως το «έχετε ευθύνες» είναι πολύ λίγο μπροστά σε μια καταστροφή, και ιδίως όταν αυτό ψελλίζεται κατόπιν εορτής, όταν δηλαδή η ΝΔ έχει αρχίσει να αντιδρά και να εφαρμόζει ένα σχέδιο διάσωσής της.
Η γραμμή αυτή δεν αμφισβητήθηκε, δεν αντιπαλεύτηκε ούτε από την Αριστερά. Οι λόγοι πολλοί και όχι της στιγμής. Και χάθηκε χρόνος και δόθηκε ανάσα στον Καραμανλή.
Η γραμμή της ««εθνικής συνεννόησης» συμπληρώνεται από τη θεωρία του «οργανωμένου σχεδίου» και της «ασύμμετρης απειλής». Μια θεωρία που στοχεύει να τρομοκρατήσει τον κόσμο, να σπείρει το φόβο, να μεταθέσει τις ευθύνες. Μια αρκετά ενδεικτική στάση ήταν η επιστράτευση των ΜΜΕ για την προβολή αυτών των «ιδεών», καθώς και η συνδυασμένη προσπάθεια να φιμωθούν όλες οι διαφορετικές φωνές σε κανάλια, σε σταθμούς, να απαγορευτεί η ελεύθερη διακίνηση υλικού, οι τραμπουκισμοί.
Στη συνέχεια στήνεται η επιχείρηση «εθνικής αλληλεγγύης» με έναν μόνο τραπεζικό λογαριασμό, τους τηλεμαραθώνιους και τους ευαίσθητους «εθνικούς ευεργέτες» (Λάτσης, Εθνική Τράπεζα, ζεύγος Αγγελόπουλων κλπ κλπ) να παρελαύνουν και να δίνουν κατιτίς για τον τόπο… Τι θα φτάσει στον κόσμο, μέσα από ποιες διαδικασίες, είναι γνωστά πράγματα και υπάρχει μεγάλη πείρα από πρόσφατες ανάλογες επιχειρήσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος θα γίνει εκμετάλλευση της δικαιολογημένης κοινωνικής αλληλεγγύης που εκφράζεται προς τους πυροπαθείς. Αυτό που απαγορεύεται να ακουστεί και να δηλωθεί είναι το «φορολογείστε τους πλούσιους». Στην πληθώρα των μέτρων (προεκλογική περίοδος μάλιστα) δεν θα γίνεται καθαρό από πού θα παρθούν τα χρήματα για να ανακουφιστούν οι πληγέντες.
Έτσι βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση κατά την οποία τα αστικά κόμματα προσπαθούν να κερδίσουν τις εκλογές (αγοράζοντάς τες με παροχές τελευταίας στιγμής και με μεγάλη διαφήμιση από ΜΜΕ η ΝΔ – εκμεταλλευόμενο την καταστροφή και αντιπολιτευόμενο το ΠΑΣΟΚ) και ενώ έχουν ενεργοποιηθεί όλοι οι μηχανισμοί για να ψαλιδιστεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Αστικό κράτος, αστικός πολιτικός κόσμος, δικομματικό σύστημα, οικονομική ολιγαρχία έχουν κάθε λόγο να συσφίγγουν τους δεσμούς και τα κανάλια επικοινωνίας τους ώστε να αντιμετωπιστεί η οργή και να διοχετευτεί σε ακίνδυνα κανάλια. Κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε ταλάντευση, κάθε μικροπαραχώρηση στο όνομα του ανθρώπινου πόνου και της οδύνης από την πλευρά της Αριστεράς, είναι μια ανάσα για τον Καραμανλή, το δικομματισμό, την ολιγαρχία. Αντίθετα, μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή θα έδινε το σωστό τόνο, θα εμπόδιζε την ανασυγκρότησή της, θα δημιουργούσε όρους αλλαγής συσχετισμών και ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα, ανάδειξης του λαού σε τιμωρό των πολιτικών του «λιγότερου κράτους», την παρεμπόδιση έτσι του προχωρήματος των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που ετοιμάζονται και για τις οποίες ζητά κυρίως η ΝΔ νέα λαϊκή εντολή.
Να αποκαλύψουμε το αστικό σχέδιο, να τιμωρήσουμε την κυβέρνηση της ΝΔ και να μην ξεχάσουμε. Μόνο έτσι οι προτεραιότητες σ’ αυτό τον τόπο μπορεί να αλλάξουν. Μόνο έτσι μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν και οι εθνικές τραγωδίες να μην επαναλαμβάνονται. Αλλά για να γίνεται αυτό, οι υπεύθυνοι στις τραγωδίες πρέπει να πληρώνουν.
Η Αριστερά οφείλει να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτή την πολιτική μάχη. Τα στοιχεία αυτής της αντιπαράθεσης και η πολιτική τους έκφραση δεν μπορεί να πηγάσουν αυθορμήτως. Τολμώντας να κοντραριστεί με την κυρίαρχη αστική πολιτική, η Αριστερά θα συναντηθεί με τη λαϊκή οργή, με τη λαϊκή απόγνωση, με τα προβλήματα που έχει ο κόσμος, και θα αναποδογυρίσει την αστική ατζέντα των «μεταρρυθμίσεων». Η εθνική καταστροφή έδινε μια ευκαιρία να αποκαλυφθεί ακόμα παραπέρα η ουσία της αστικής ατζέντας και να τσουρουφλιστούν οι πολιτικοί εκφραστές της. Πριν μας κάψουν όλους οι πολιτικές τους, να αντιδράσουμε και πρώτα να τους τιμωρήσουμε, ακόμα και με την ψήφο μας. Μαύρο σε όσους μαυρίζουν τη ζωή μας, να νικήσει η ζωή, να ανατρέψουμε το τοπίο, να δυναμώσει η ενωτική αγωνιζόμενη αριστερά!