Ένας χρόνος «Ανοικτή Πόλη»
Θα δοθεί μάχη ενάντια στη σαρκοζική πολιτική Κακλαμάνη;
του Χρίστου Καραμάνου
Ένας χρόνος συμπληρώνεται από τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές και στα πλαίσια της «Ανοιχτής Πόλης» έχει ανοίξει μια εκτενής συζήτηση, που αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό του εγχειρήματος. Το διάστημα που πέρασε ήταν μάλλον διάστημα προσαρμογής και σύνδεσης με μια σειρά κινήματα που εκδηλώθηκαν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Εκφράστηκε με επιμέρους κινήσεις ένας ριζοσπαστισμός, αλλά δεν διαμορφώθηκε μια σαφής και θεμελιακή, ριζοσπαστική αντιπολίτευση, μια συνολική αντιπαράθεση με την πολιτική του νέου Δημάρχου, Νικήτα Κακλαμάνη. Υπάρχουν δυνατότητες, υπάρχει ένα μεγάλο και νεανικό δυναμικό, αλλά χρειάζεται και η πολιτική βούληση για να ξεκαθαριστεί το πολιτικό στίγμα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς πρωτοβουλίες ρήξης που να ξεδιπλώνονται σε μαζικές κινηματικές διαδικασίες.
Η πολιτική Κακλαμάνη έχει ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερο πρόσημο με έντονα ακροδεξιά απόκλιση. Ο νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας εκφράζεται:
• Στο πλαίσιο Δήμος-εργοδότης, με χιλιάδες εργαζόμενους στο Δήμο, ειδικά νέους, να είναι συμβασιούχοι με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.
• Στη διαχείριση των οικονομικών πόρων, με τη μη διεκδίκηση των οφειλών του κράτους προς το Δήμο (πάνω από 400 εκατ. ευρώ), με τη διάθεση αδιανόητων ποσών σε ημέτερους (πχ 7 εκατ. ευρώ για τις αργομισθίες στον 9,84 FM), με τις χαριστικές συμβάσεις προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες (ειδικά στον Ελαιώνα), με τη χρεομηχανή και με τις «ταπεινότατες» δαπάνες για την κοινωνική πολιτική.
• Στη συνεχώς διευρυνόμενη υποχρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του Δήμου, καθώς και στην επιβολή αυξανόμενων διδάκτρων και τελών που πληρώνουν οι πολίτες (βρεφονηπιακοί σταθμοί, δημοτική υγεία, λειτουργία σχολείων κλπ). Για τους άνεργους της πόλης δεν υπάρχει καμμιά δημοτική πολιτική –παρότι υπάρχουν τόσες ανάγκες σε προσωπικό. Για τους άστεγους και τα θύματα των ναρκωτικών, ουδόλως ενδιαφέρεται ο Δήμος.
• Στην παράδοση των ελεύθερων χώρων στους επιχειρηματίες (τσιμεντοποίηση, εμπορευματοποίηση): Ελαιώνας, Γουδή, Προμπονάς, Πεδίον Άρεως κι ακόμη δεκάδες μικρότεροι χώροι. Στο σιδηροδρομικό διάδρομο του ΟΣΕ ετοιμάζονται θηριώδη εμπορικά κέντρα.
• Στην αδιαφορία για την ατμοσφαιρική ρύπανση και το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Με τη φάμπρικα των πάρκινγκ ασταμάτητη, όχι μόνον καταβροχθίζονται αδόμητοι χώροι αλλά ενθαρρύνεται η χρήση αυτοκινήτου. Την ίδια ώρα αδιαφορεί για τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, που αν και παράνομες οι περισσότερες, παραμένουν στη θέση τους με ευθύνη του Δήμου.
• Στην εμπορευματοποίηση ακόμη και της διαχείρισης των σκουπιδιών, πρόβλημα που έχει εκρηκτικές διαστάσεις. Αντί για μια πολιτική ανακύκλωσης (με ελάχιστη δαπάνη) προωθείται η με πανάκριβη (και απειλητική για το περιβάλλον) «λύση» των εργοστασίων καύσης: αμερικάνικη τεχνολογία, με σφραγίδα Αλ Γκορ.
Ο ακροδεξιός χαρακτήρας εκφράζεται:
• Με την ανοιχτή συμμετοχή του ΛΑΟΣ στο συνδυασμό Ν. Κακλαμάνη (Μυλωνόπουλος, Τσαμπιέρη), με την Τσαμπιέρη να έχει τοποθετηθεί στο ΔΣ του 9,84 FM.
• Με τις διώξεις ενάντια στις πιο αδύναμες κατηγορίες, όπως οι Ρομά του Βοτανικού.
• Με τη μονιμοποίηση των καμερών, την αποθράσυνση της δημοτικής αστυνομίας.
• Από τα παρακυκλώματα, που δυναστεύουν τους εργαζόμενους, με στόχο να τους κρατούν υποταγμένους, και που οδηγούν σε μπαράζ διώξεων.
• Με τη συνεχή ανοχή προς τη μαφία της νύχτας. Τα νυχτερινά κέντρα και τα μεγάλα τουριστικά εστιατόρια στους πεζόδρομους θησαυρίζουν, ενώ δεν έχουν άδεια λειτουργίας.
Η λυδία λίθος
Το κρίσιμο ζήτημα για το εγχείρημα της «Ανοιχτής Πόλης» είναι αν θα επιλέξει να συγκρουστεί με αυτήν την πολιτική με πραγματικά πυρά. Αν θα συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα, αν θα κινητοποιήσει τους πολίτες για να μπει φραγμός. Η ριζοσπαστικοποίηση στην κοινωνική βάση είναι δεδομένη. Το στοίχημα δεν είναι αν αυτή η ριζοσπαστικοποίηση θα ψηφίσει «Ανοιχτή Πόλη». Το στοίχημα είναι αν θα πάρει ευρύτερη διάσταση, αν θα πολιτικοποιηθεί ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό συνολικά, αν η πράξη θα είναι συγκρουσιακή (και όχι ήπια αντιπολιτευτική), αν τελικά θα έρθουν τα «πάνω κάτω στην πόλη», όπως ήταν το προεκλογικό σύνθημα. Αυτό είναι εφικτό και το στοίχημα παραμένει ανοιχτό.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση η ΚΟΕ είναι μάχιμη, δεν κάνει αφ’ υψηλού κριτική. Κι έχει έναν παραπάνω λόγο να αντιδρά όταν υφίσταται χειρισμό ή αποκλεισμό (κι έχουν υπάρξει τέτοια παραδείγματα, όπως πχ με την αναντίστοιχη εκπροσώπησή της σε επιτροπές ή και τη μη εκπροσώπησή της στα ΜΜΕ και σε εκδηλώσεις όπως πχ στην εκδήλωση της Κυψέλης για τον ένα χρόνο). Η ΚΟΕ δίνει τη μάχη παντού, στα κινήματα πόλης, σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα, είναι μέσα στον αγωνιζόμενο κόσμο, προτείνει, διεκδικεί, ενοχλεί τις τάσεις συμβιβασμού, προωθεί τις διαδικασίες βάσης.