Το φάντασμα του “φτάνει πια”, του Ρούντι Ρινάλντι

Αυξημένο ενδιαφέρον, μεγάλη συμμετοχή,
αισιοδοξία για το εγχείρημα στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Εχοντας πάρει μέρος σε 8 συνελεύσεις που έγιναν σε διαφορετικές πόλεις και διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους (στις οποίες συνολικά πήραν μέρος 627 άτομα, μίλησαν 100 και 162 βγήκαν εκπρόσωποι για την Πανελλαδική Σύσκεψη -βλ. αναλυτικό πίνακα), σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια για τις εντυπώσεις μου από αυτές. Καμία δεν έμοιαζε με την άλλη, υπήρχαν σε όλες ιδιομορφίες, αλλά ταυτόχρονα είχαν πολλά κοινά στοιχεία. Πρώτο στοιχείο ήταν η αρχική αμηχανία, γιατί δεν είχε ξαναγίνει μια τέτοια διαδικασία και πολλοί (ακόμα και εκπρόσωποι των οργανώσεων) δεν ήξεραν πώς ακριβώς να συμπεριφερθούν. Το δεύτερο στοιχείο ήταν πως όλος ο κόσμος που ήρθε στις συνελεύσεις –που δεν ήταν διόλου λίγος και δεν προερχόταν μόνο από μέλη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από το χώρο του ΠΑΣΟΚ καθώς και αριστεροί που είχαν ψηφίσει το ΚΚΕ– είχε μεγάλο ενδιαφέρον, πραγματικό ενδιαφέρον για το τι γίνεται και ποια θα είναι η συνέχεια αυτού του εγχειρήματος. Το τρίτο στοιχείο –που έχει ενδιαφέρον– είναι πως, μόλις άρχιζε η συζήτηση, όλοι είχαν κάτι να πουν, κάτι να ρωτήσουν. Ήταν, δηλαδή, αυξημένη η συμμετοχή πέρα από το ενδιαφέρον. Αυτό αποτυπώθηκε και στην αναλογία αυτών που συμμετείχαν και αυτών που τελικά δηλώνονταν εκπρόσωποι για την Πανελλαδική Σύσκεψη. Τέταρτο στοιχείο ήταν μια διάχυτη αισιοδοξία αλλά και ένα μετρημένο πνεύμα σχετικά με τα γκάλοπ και τη θεαματική αύξηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν παραξένευε τον κόσμο αυτή η αύξηση (τη νιώθουν από τον περίγυρό τους, από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ με τον οποίο έχουν σχέση, από τους αριστερούς ανένταχτους που συσπειρώνονται περισσότερο, από την αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ στους νέους, στις σχολές και τις καφετέριες, στις συγκεντρώσεις και από την αυξημένη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις) αλλά και ένιωθαν τη μεγάλη απόσταση που υπάρχει από την πραγματική κατάσταση και το βαθμό συγκρότησης και οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση κάποιες δηλώσεις για "κυβερνήσεις αριστερές" και άλλους μακρινούς στόχους. Πάρα πολλοί λαϊκοί άνθρωποι επέμειναν στο ζήτημα "να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα και να μην καβαλήσουμε κανένα καλάμι". Χαρακτηριστικά, μάλιστα, ένας σύντροφος ανέφερε τη φράση "να προσέξουμε να μη σκάσουμε κι εμείς σαν μια χρηματιστηριακή φούσκα", ενώ άλλος, προερχόμενος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, επέστησε την προσοχή "να μην αντιγράψουμε το κατεστημένο". Πέμπτο στοιχείο, σχεδόν όλοι θέτουν το ζήτημα της καλύτερης σύνδεσης με το "κέντρο", της πιο συχνής παρουσίας στελεχών και βουλευτών στους τόπους και τους αγώνες που γίνονται, την ανάγκη λειτουργίας και συγκρότησης, την έλλειψη "χεριών και ποδιών" για απλές εργασίες λειτουργίας και συντονισμού κ.λπ.

Πίσω από όλα αυτά υπάρχει διάχυτη μια υγιής αγωνία, που δεν έχει σχέση με γκρίνιες και μεμψιμοιρίες. Είμαστε έτοιμοι, ως ΣΥΡΙΖΑ, να διαχειριστούμε σωστά το ενδιαφέρον και τις προσδοκίες του κόσμου, ή θα επαναλάβουμε γνωστές από το παρελθόν συμπεριφορές και ξεστρατίσματα και θα απογοητεύσουμε τον κόσμο για άλλη μια φορά; Το ερώτημα σε κάθε συνέλευση είτε έμπαινε ανοικτά από συντρόφους και συντρόφισσες είτε πλανιόταν στον αέρα, και πρέπει να απαντιέται. Σε πολλές περιπτώσεις, χρησιμοποίησα και υπενθύμισα λόγια του Αλέκου Αλαβάνου. Πρώτα το "είμαστε υπό δοκιμή" και συνεχίζουμε να είμαστε όλοι, από την κορυφή έως τον πιο απομονωμένο σύντροφο, υπό δοκιμή. Δεύτερον, πως πρέπει να έχουμε τόλμη σε συνθήκες σαν τις σημερινές και να μη μας φοβίζει να δηλώνουμε ότι η Αριστερά θα πρωταγωνιστήσει. Τρίτον, θύμιζα πως στην κεντρική προεκλογική συνέντευξη του ΣΥΡΙΖΑ πάλι ο Αλαβάνος, όταν ρωτήθηκε μήπως υπάρξει μετεκλογικός αρραβώνας με το ΠΑΣΟΚ, είχε απαντήσει πως "δεν θα μπορούμε να πάμε την ημέρα να ψωνίσουμε από τον μπακάλη της γειτονιάς μας, δεν θα μπορούμε να κυκλοφορούμε την ημέρα στο δρόμο, παρά μόνο τη νύκτα, όταν δεν μας βλέπουν, έτσι κι αθετήσουμε τις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις μας".

Όπως είναι φυσικό, ο τοπικός Τύπος και τα κανάλια έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τις διαδικασίες των συνελεύσεων, και μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε πολλές δηλώσεις και να δώσουμε συνεντεύξεις. Οι βασικές ερωτήσεις των ΜΜΕ αφορούσαν τα ποσοστά των γκάλοπ και πού τα αποδίδουμε, πόσο θα βοηθήσει στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ η ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα και ειδικά στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, το ασφαλιστικό.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, μου έρχεται στο νου η φράση που είπε ένας σύντροφος σε μια συνέλευση. Είπε: "Επιτρέψτε μου να παραφράσω ένα παλαιοκομμουνιστικό σύνθημα: Σήμερα πλανιέται πάνω από τον κόσμο το φάντασμα του "φτάνει πια". Αυτό πρέπει να εκφράσουμε, σε αυτό πρέπει να δώσουμε φωνή, έκφραση και διέξοδο". Νομίζω ότι η σύγχρονη Αριστερά έχει πολλή δουλειά να κάνει, ακριβώς για να γίνει ένα με τον κόσμο του "φτάνει πια", και όχι να χρησιμοποιήσει τη δυσαρέσκεια αυτή σαν εφαλτήριο αντιγραφής της αστικής πολιτικής. Η διαδικασία της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης, μιας πρωτόγνωρης διαδικασίας, περιλαμβάνει ήδη την πραγματοποίηση 120 συνελεύσεων (ίσως και περισσότερων) σ’ όλη τη χώρα, τη διαμόρφωση 120 συντονιστικών επιτροπών με σύνδεση με τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάδειξη εκατοντάδων εκπροσώπων απ’ όλη τη χώρα. Όλα αυτά είναι βήματα προς τα μπρος σχετικά με τη συγκρότηση και πρέπει να γίνουν κι άλλα για τον ανεξάρτητο, πρωταγωνιστικό ρόλο της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά θα γεννήσουν κι άλλες ιδέες, κι άλλες προτάσεις, θα εμπλουτίσουν και θα βαθύνουν τα περιεχόμενα και τους στόχους, θα υποβοηθήσουν τις πρωτοβουλίες και τον προγραμματικό λόγο και, κυρίως, θα φέρουν στο επίκεντρο το "λαό του ΣΥΡΙΖΑ", τις ανάγκες του, τις ιεραρχήσεις του. Γιατί αυτός είναι ο βασικός παράγοντας που κάνει το ΣΥΡΙΖΑ να είναι το "μεγαλύτερο ενωτικό, ελπιδοφόρο, αριστερό εγχείρημα της τελευταίας δεκαετίας", γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά, τη χώρα και την κοινωνία.

Όσο πιο γρήγορα ανταποκριθούμε στην διάχυτη "ζήτηση για ΣΥΡΙΖΑ", όσο πιο γρήγορα δώσουμε ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο σε αυτή τη "ζήτηση" και δεν την χρησιμοποιήσουμε απλά για να σκαρφαλώσουμε στην κεντρική πολιτική σκήνη, θα κερδίζουμε και θα κατοχυρώνουμε την εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον που τρέφει ο κόσμος προς το εγχείρημα μας. Φυσικά αν μας ενδιαφέρει η διαμόρφωση ενός πλειοψηφικού κοινωνικού μπλοκ, πρέπει να κάνουμε όσους ενδιαφέρονται σήμερα, ενεργούς συναγωνιστές στην προσπάθεια μας.

Ρούντι Ρινάλντι