Υπό τη σκιά του μεγαλύτερου σκανδάλου, που βρίσκει μπλεγμένους όλους τους παράγοντες της πολιτικής ζωής και όλους τους θεσμούς της δικαστικής εξουσίας και του κρατικού μηχανισμού, διεξάγονται οι ευρωεκλογές. Και ενώ τυπικά δεν εκλέγουμε νέα κυβέρνηση, σε τούτη την εκλογική διαδικασία κρίνονται πολλά. Το σκάνδαλο της Siemens δείχνει περίτρανα –όπως έδειξαν και τα 28 δισεκατομμύρια χάρισμα στις τράπεζες– ότι λεφτά υπάρχουν (αλλά είναι για τους πλούσιους!), και ότι το αιφνιδιαστικό, σχεδόν πραξικοπηματικό κλείσιμο της Βουλής είχε την εξήγησή του. Όλα –μέχρι το 2007– παραγράφηκαν. Αυτό είναι το “τετελεσμένο” αποτέλεσμα του κλεισίματος της Βουλής. Η συνεννόηση ανάμεσα σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και Μαξίμου μάλλον δείχνει ότι ήταν ενήμερη και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για το κλείσιμο, και οι αντιδράσεις ήταν απλά για το θεαθήναι και χλιαρότατες. Το σκάνδαλο είναι δικομματικό και έχουν λαδωθεί από την κορυφή ως τα νύχια. Ο Τσουκάτος πήρε 1 εκατομμύριο μάρκα, κι ακόμα να αποφανθεί ο “συνήγορος του μέλους” (ο γελοίος θεσμός που καθιέρωσε ο Γ. Παπανδρέου) αν μπήκαν ή όχι στα κομματικά ταμεία! Η αλήθεια είναι ότι τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν να αποκαλυφθούν περισσότερα γύρω από αυτή την υπόθεση. Γι’ αυτό και δραπετεύουν βασικοί άνθρωποι-κλειδιά, που ξέρουν πολλά, και για τα μάτια του κόσμου γίνεται το τραγελαφικό “παιδομάζωμα”. Φυσικά, γύρω από το κουκούλωμα παίζονται και πολιτικά παιχνίδια: για παράδειγμα τσουρουφλίζεται η Ντόρα Μπακογιάννη, και ίσως δούμε κι άλλες εξελίξεις, αφού και το όνομα του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ αναμίχθηκε στο σκάνδαλο. Αυτό το σκάνδαλο των σκανδάλων καθιστά τελείως υποδεέστερα τα υποσκάνδαλα, π.χ. για το διαμέρισμα που αγόρασε η κόρη του κ. Παυλίδη ή για τις καταγγελίες ότι η Τυποεκδοτική παίρνει με ανάθεση παραγγελίες για να τυπώνει το “Στοίχημα” (και, φυσικά, αβέρτα κρατική διαφήμιση για το έντυπο που κατά τα άλλα καλεί τους εργαζόμενους να μην τους φοβούνται αλλά να τους φοβίσουν…)
Το ΠΑΣΟΚ εμφάνισε προεκλογικά το δημαγωγικό σύνθημα “Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” και έχει αυξήσει τη συσπείρωσή του, καλλιεργώντας αυταπάτες στη λαϊκή βάση ότι έρχεται στα πράγματα και θα βολέψει τα “πράσινα” παιδιά. Στην ουσία, πολύ αργά θυμήθηκε να ανεβάσει κάποιους υποκριτικούς αντιπολιτευτικούς τόνους. Γιατί, αν βουλιάζουμε, θα ταίριαζε καλύτερα το σύνθημα “Φύγετε εδώ και τώρα” και θα μπορούσε μια αντιπολίτευση –ακόμα και αστική– να έχει ξεμπερδέψει με μια κυβέρνηση τόσων σκανδάλων και ρεμούλας, όπως η ΝΔ. Μια τέτοια κυβέρνηση, αν είχε μια αξιωματική αντιπολίτευση που στοιχειωδώς έκανε τη δουλειά της, θα είχε καταρρεύσει. Το ΠΑΣΟΚ όμως είναι “πονηρό”. Πώς λέει το τραγούδι “Ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως”; Διότι ξέρουν –αν όχι ο ίδιος ο Γιώργος, το ξέρουν οι συνεργάτες του– πως κάποιος πρέπει να πάρει ιδιαίτερα αντιδημοφιλή μέτρα. Ας τα πάρει, λοιπόν, η ΝΔ μετά τις 8 Ιουνίου, κι εμείς, όποτε γίνουν εκλογές, θα παραλάβουμε “καμένη γη” και θα δικαιολογηθούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Με αυτόν τον τρόπο κάνουμε “αντιπολίτευση”, ξαναφτιασιδώνουμε το δικομματισμό, στηρίζουμε το σύστημα και εξυπηρετούμε τα μεγάλα συμφέροντα. Ωραίο κόλπο!
Ο δικομματισμός περνά μια μεγάλη δοκιμασία. Βλέπει τα ποσοστά του πολύ χαμηλά. Το σύστημα, το κατεστημένο, που έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, αντέδρασε με μια τετραπλή τακτική: α) Οχύρωσε τα νώτα του και διασφάλισε την παραγραφή των σκανδάλων. β) Επιχείρησε, με την ανούσια και ανέξοδη δικομματική πόλωση, να αυξήσει τη συσπείρωση γύρω από τα δύο μεγάλα κόμματα. γ) Καναλιζάρισε τη δυσαρέσκεια προς ανώδυνες για το σύστημα λύσεις: Αφού δεν πρόκειται να μας ψηφίσετε, πηγαίνετε για μπάνιο ή, αν θέλετε να ψηφίσετε, ψηφίστε κάτι που μπορεί να είναι πιο συμβατό με την αστική πολιτική και που δηλώνει ότι θα συνεργαστεί με κάποιο από τα μεγάλα κόμματα μετά. Υπάρχει η Δράση, υπάρχει το Μακεδονικό Μέτωπο, υπάρχουν τα ψηφοδέλτια χαβαλέ… αλλά κυρίως ρίξτε την ψήφο στο νέο κόμμα-φούσκα, τους Οικολόγους Πράσινους. Καλύτερα σε αυτά, παρά στην Αριστερά. δ) Προσπάθησε –με όλα τα μέσα– να μειωθεί η εμβέλεια και η επιρροή της Αριστεράς. Κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εκεί υπήρχε μεγαλύτερος κίνδυνος για το δικομματισμό και το σύστημα, αλλά τη φορά αυτή ορισμένα πυρά πήραν και το ΚΚΕ – βέβαια, όχι στο βαθμό και με την ένταση που έπεφταν τα βόλια και οι συκοφαντίες στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι εκεί, στον Περισσό, ένιωσαν λίγη πίεση.
Για την αστική τάξη έχει σημασία να φανεί ότι δεν κερδίζει πολλά πράγματα η Αριστερά, και δη η ριζοσπαστική, ενωτική κινηματική Αριστερά. Προτιμά ένα οικολογικό ανάχωμα, γιατί από εκεί μπορεί να ξανακερδίσει –έτσι φαντάζεται– την όποια χασούρα των δύο μεγάλων κομμάτων. Γι’ αυτό οι Οικολόγοι Πράσινοι γνώρισαν ένα πρωτοφανές σπρώξιμο και κατευθύνθηκε προς τα κει ένα μέρος της διαμαρτυρίας. Ακόμα κι ο Λάκης προς τα εκεί κάλεσε τον κόσμο να ψηφίσει.
Θα δούμε το βράδυ της Κυριακής την αποτελεσματικότητα της αστικής τακτικής και θα μετρήσουμε τη δυναμική της αριστερής απάντησης σε αυτή την προσπάθεια. Τότε θα γίνουν πιο ουσιαστικοί απολογισμοί για το τι έγινε ή τι δεν έγινε το τελευταίο τρίμηνο.
Φυσικά, οι πονοκέφαλοι για την αστική πολιτική δεν τελειώνουν εδώ. Όποιο αποτέλεσμα και να έρθει στις 7/6, πρέπει να προωθήσουν πολλά και πολύ αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό επιβάλλει η ευρωενωσιακή επιτήρηση της οικονομίας, αυτό επιτάσσει το ΔΝΤ με τα παραγγέλματά του. Η οικονομική κρίση θα καθορίσει και κοινωνικές διεργασίες και πολιτικές εξελίξεις. Πιθανά να εισέλθουμε και σε ένα νέο στάδιο της πολιτικής κρίσης. Οι αγώνες που θα ξεσπάσουν ίσως δώσουν άλλους τόνους στο πολιτικό σκηνικό. Οι βουλευτικές εκλογές θα είναι πρόωρες –όπως πάντα, εξάλλου– και εξάλλου έχουμε και δημοτικές και νομαρχιακές. Επομένως, πολλά θα αλλάξουν μέσα σε σύντομο διάστημα.
Το ερώτημα για την Αριστερά είναι ποια σχέση, ποια δυναμική, ποια δύναμη και ποιο δρόμο θα ανοίξει σε αυτό το περιβάλλον. Έχει ριχτεί ένας σημαντικός σπόρος. Έχουν μπει βάσεις για προχωρήματα. Έχουν δοθεί παραδείγματα αγώνων και νικών σε διάφορα μέτωπα. Το ζήτημα είναι η κλιμάκωση και η οικοδόμηση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα οδηγήσει σε αλλαγές και μετασχηματισμούς. Η ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 7/6 είναι μια βασική προϋπόθεση, επειδή η 8η Ιουνίου έχει ανάγκη από μια χρήσιμη, κινηματική, ριζοσπαστική, ενωτική Αριστερά.
